μακάρι να ταν αληθινό
ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο!!
Αλλά και πάλι πού ξέρεις..
Ίσως ισχύει εκείνο το "ο ποιητής ένας προφήτης"

πονάει πολύ...
σε σημείο να μην το 'βλέπεις' για να μην πονάς...
προσπερνάμε όλα αυτά που γίνονται,
μόνο και μόνο για να είμαστε καλά στις ζωούλες μας...

αχ καπετάνισσα...
πόσοι νομίζεις είναι αυτοί που μπορούν
να αντιτάξουν τα στήθη τους στο μακελειό
που λαμβάνει χώρα σε κάθε γωνιά της γης;;;

το μόνο που μας μένει
είναι να βλέπουμε video
και να πονάμε στιγμιαία...

καληνύχτα...

Πάντα έτσι δεν γινόταν; Όχι ότι είμαι με την απάθεια αλλά συχνά κουράζομαι και απογοητεύομαι να νοιάζομαι για τα προβλήματα άλλων, ενώ οι άλλοι δεν προλαβαίνουν να σκεφθούν μεταξύ γεύματος και δείπνου. Μήπως είναι στη φύση του είδους και εμείς είμαστε μια μικρή μειοψηφία καταδικασμένη στο περιθώριο;
Για να σώσεις κάποιον πρέπει να θέλει να σωθεί, αλλιώς ότι και να του δείξεις...

και εν τέλει τι είναι ακριβώς αυτή η Ειρήνη για να της έχουμε και παγκόσμια ημέρα;
Αν ήταν ξέρεις κάτι σοβαρό θα την είχαμε ΚΑΘΕ ημέρα.
Καλημέρα

Αυτή η παγκόσμια μέρα για την ειρήνη μου θυμίζει έκείνες τις κωμικές ταμπέλες που βάζαν σε μερικούς δήμους και έλεγαν:
Εδώ είναι αποπυρηνικοποιημένη περιοχή!!!!

Η υποκρισία σε όλη της
την μεγαλοπρέπεια
η ελπίδα ξεπουλήθηκε σε τιμή
ευκαιρίας
εκεί έχουμε φτάσει σήμερα

Η Ειρήνη, αυτή η τόσο σπουδαία,
η ελπίδα όλου του κόσμου,
ποδοπατήθηκε καπετάνισσα μου
το ξέρω, πονάει η ψυχή,
μα η καρδιά θα το αντέξει !

κανείς δεν θα μπορέσει να μας
γονατίσει
γιατί δεν ήμαστε από αυτούς
που γονατίζουμε
δεν ήμαστε από αυτούς που
προσκυνάνε

καλό σου πρωινό

Η Ειρήνη
είναι μέσα στην καρδιά μας !

κάθε αρνητισμός που βγαίνει από μέσα μας, κάθε αρνητική σκέψη, κάθε κατάρα...
είναι πόλεμος..
και είναι στο χέρι μας να τον μεταμορφώσουμε αυτόν τον πόλεμο σε ειρήνη...
πολύ ωραίο βίντεο

Φοβερό το βίντεο!!!

Ξέπλυμα συνειδήσεων είπατε;

Μήπως απλά ψάχνουμε ένα χολυγουντιανό υπερθέαμα για να χαζεύουμε όσο μπουκωνόμαστε το βραδυνό ντελίβερι;

Αααααχχχχ.....

Αλκυόνη,
πολύ χαίρομαι που είσαι εδώ.
με το όμορφο όνομα και την ποιητική ματιά.
Δε γίνεται ν' αλλάξουμε τον κόσμο, το πήραμε το μάθημα. Ο μικρόκοσμος όμως, ο δικός μας, σίγουρα αλλάζει!


Γιώργο,
Νομίζω που λες ότι όλοι εμείς, τα μιλούνια της ανθρωπότητας, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Το να μας αποκοιμίζουν με μια δήθεν παραδοχή της ανημπόριας μας και της υπερδύναμης των αφεντάδων (τεχνολόγων και πολιτικών ή δεν ξέρω ποιών), είναι ωφέλιμο. Πολύ. Όχι για μας όμως.


Ωρίωνα,
οι μειοψηφίες ορίζονται από τα νούμερα κι εδώ μιλάμε για ψυχή. Ένας μπορεί να την έχει κι εκατό όχι.
Η ειρήνη δεν είναι περιθώριο καλέ μου. Το ξέρεις. Κι όσοι εκεί την τοποθετούν, πάνω στη δική μας ανοχή στέκονται.

Μάρκο μου...
Σοβαρά τα καθημερινά και καθημερινά τα σοβαρά...
Και μια μέρα κατασκευασμένα εορταστική για να νανουρίζονται τ' αντάρτικα μυαλά.
Αν και αλήθεια, που 'ντα;


Αθεόφοβε,
πέτυχες διάνα!
Ακριβώς αυτό.
Άντε βρε... Σε λίγο θα μιλήσουμε και γι αγάπη...


Sailor,
να'χε ο κόσμος λέει την δική σου διάφανη καρδιά και την καθάρια σκέψη, να δεις πως θα'τανε ο κόσμος μια αγκαλιά!
Γιε της θάλασσας και της αλήθειας!

Μπράβο καλή μου Καλλιόπη!
Η ειρήνη είναι χίλια δυό.
Και πως ν' απλωθεί στη γη, αν δεν υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, απέναντί μας...


Μπαμπάκη μου,
ν' αλλάξουμε και τους καναπέδες γιατί τα μαξιλάρια παρακάτσανε.
Να πάρουμε σε χρώματα ήπια, ε;
Οι ειδικοί λένε ότι οι παλ αποχρώσεις μας διατηρούν σε εσωτερική γαλήνη και ειρήνη, τρομάρα μας...

Πότε καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ειρήνη; Οταν έχουμε ανακούφιση που μπορούμε να είμαστε υγιείς, ειλικρινείς, δότες αλλά και παρόντες στον διπλανό μας, χωρίς μικρότητες στην καθημερινότητά μας, με πλήρη συνείδηση ό,τι ΔΕΝ είμαστε παντοτεινοί και μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Η είρηνη είναι μέσα μας γιατί ακόμα και στις περιόδους που φαίνεται ότι υπάρχει ειρήνη, σιγοβράζει ο πόλεμος. Θέλει πολύ δύναμη να κοιταχτούμε στα μάτια και να θελήσουμε την ΕΙΡΗΝΗ γι' αυτό και την αποφεύγουμε....με γιορτούλες!

Θα σας πω μονάχα ετούτο: τα σημερινά παιδιά, είναι ψηλά, υγιή, έξυπνα. Οφείλεται, σίγουρα και στις προόδους που έχουν κάνει οι επιστήμες. Ομως, ταυτοχρόνως, είναι τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν από γονείς που δεν έχουν γνωρίσει πόλεμο.

Παγκόσμια μέρα της Ειρήνης;
Αλήθεια, πόσοι σκοτώθηκαν από κάθε λογής όπλα κατά τη διάρκειά της; Τόσοι, υποθέτω, όσα και τα αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν σήμερα, που είναι η παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο...

Ειρωνικό δεν είναι; Πόσοι πόλεμοι περιμένουν στη σειρά να γίνουν; Πόσοι έμποροι όπλων τρίβουν, ξανά τα χέρια τους; Τόσο απλά 'Ημέρα Ειρήνης' ή ειρωνεία... τραγική.

Κηρύξτε τον πόλεμο στον πόλεμο...
Εκπληκτικό το video...

Βολκώφ

"Ομως, ταυτοχρόνως, είναι τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν από γονείς που δεν έχουν γνωρίσει πόλεμο."

Αγαπητή μου advocatus diaboli πόλεμο δεν έχει γνωρίσει στις μέρες μας μόνο όποιος δεν θέλει να τον γνωρίσει!

Ο ανώνυμος

Λεβεντιά η ειρήνη Salome, συμφωνώ. Ανηφόρα μεγάλη, αγώνας ζωής. Να την κρατήσεις μέσα σου, να απλωθεί στον κόσμο σου τον καθημερινό, να την οραματιστείς για ολόκληρη την πλάση.
Όμως! Όμως... Θεριά οι ανθρώποι. Χρόνια τώρα, αιώνες φωνάζουν οι φωτισμένοι της γης.


advocatus diaboli,
δεν τον βίωσαν στη χώρα τους θες να πεις; Προφανώς αυτό.
Δεν τον έζησαν ολόγυρα, τάχα;
Δεν τον κουβαλάνε μέσα τους λες;
Και τελικά: Να'ναι τούτα τα παιδιά, τα ψηλά και καρδαμωμένα, τα "παιδιά της ειρήνης", τα καλοζωϊσμένα, να'ναι κι ευτυχή;
Να εκτιμάνε άραγε;


Μη κρατάς τεφτέρι Χρήστο, δε θα σε φτάσει. Πόλεμος κι άνθρωπος ένα. Εκτός κι αν γράψεις ιστορία, απαρχής του κόσμου.

Αλεξάνδρα,
"αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ", που έλεγε κι ο γλυκός μας Μάνος στον Κεμάλ.
Ίσως πάλι και ν' αλλάξει.
Ίσως.
Τουλάχιστον, στο δικό μου παραμύθι, το end να'ναι happy λέω...


Βολκώφ,
την αγάπη μου.
Ένα τσούρμο ονειροπόλοι να μαζευτούμε, ν' αναποδογυρίσουμε τα σύμπαντα!


Ανώνυμε,
για πόνο βιωμένο στο πετσί θαρρώ πως μιλά η advocatus diaboli.
Όχι για μάχες σ' άλλο σπίτι.
Τώρα, αν λογαριάζεται μεγάλη ή όχι η διαφορά, ποιός τάχα θα πάρει την ευθύνη...

Κοίτα να δεις πως έρχεται ο άνθρωπος σε αμηχανία. Ούτε που άκουσα για τη μέρα της ειρήνης. Ούτε έχω γρήγορη γραμμή για να δω το video.
Αλλά το γεγονός είναι ότι η μνήμη της είναι πολλά παραπάνω από μια ημέρα, κάποια λεπτά σιγής και κάποιες ξύλινες ευχές.
Τουλάχιστον είμαστε πολλοί που τη φυλάμε μέσα μας.
Καλά που έγραψες κι έμαθα!

Η ειρήνη είναι μια έννοια που υπάρχει μόνο στα σχολικά βιβλία.

Μια φορά το χρόνο καίμε τα όνειρα που αγοράσαμε στο παζάρι της!

μάλλον εσύ πρέπει,να μάθεις καπετάνισσα,πόσο πολύ χαίρομαι και πόσο πολύ μ αρέσει να βρίσκω σχόλιά σου..ο λόγος σου φοβερός!
Σ ευχαριστώ
(Το ξέρεις πως δεν είναι ανταλλαγή φιλοφρονήσεων)
Καλό σου βράδυ

Τι σημαίνει πόλεμος καλά μου μικρά?
Τι σημαίνει βία?
Μόνο όταν σφυρίζουν βόμβες πάνω απ' το κεφάλι σου την νιώθεις?
Που θες να έρθει ειρήνη? Στον Λίβανο ή στον διπλανό σου?

Και επιμένω πόλεμο δεν γνώρισε μόνο όποιος δεν ήθελε να γνωρίσει.

Ο ανώνυμος

Ευτυχισμένοι που δεν έχουμε γνωρίσει πόλεμο, νομίζουμε πως μπορεί να εξομειωθεί με άλλες, μεγάλες, τρομερές θλίψεις. Ο πόλεμος, όμως, είναι πόλεμος. Οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους (λένε πως η μεγαλύτερη ευχή που μπορείς να δώσεις σε άνθρωπο είναι να τον θάψει το παιδί του. Ε, ο πόλεμος ανατρέπει αυτό ακριβώς). Η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή διαρκώς. Ζεις ή πεθαίνεις από τύχη. Θα μου πεις και σήμερα. Ναι, αλλά με ποια συχνότητα; Σου ανατρέπει τη ζωή, σου τη ρημάζει. Δεν είναι όλα ίσα. Μην τα ισοπεδώνουμε. Οσοι έχετε ηλικιωμένους στο σπίτι, πάρτε μία ζωντανή εκδοχή από εκείνους του τι κατάρα είναι ο πόλεμος, και τα ξαναλέμε.
Ανώνυμε, ναι. Η δική μου γενιά, που έκανε αυτά τα παιδιά, δεν έχει ζήσει πόλεμο στην Ελλάδα. Πόλεμο. Οχι υποκατάστατο,όχι τους χιλιάδες μικρούς πολέμους. Τρομακτικό πόλεμο, με θάνατο, θλίψη, δυστυχία, πείνα, ευτυχώς, δεν ζήσαμε.

Δόκτωρα,
τα μνημόσυνα είναι για τους νεκρούς.
Κι εγώ την ειρήνη θέλω να την βλέπω ζωντανή.
Και να στηρίζω ανάσες πάνω της.
Είμαστε αρκετοί, ναι.
Μέχρι και τον πόλεμο πολεμάμε!


Candyblue!
"Αν δεν καώ εγώ αν δεν καείς εσύ πως θα γίνουν τα σκοτάδια φως";
Ο Ναζίμ Χικμέτ ήξερε περισσότερα.
Ήξερε πως καίνε τα όνειρα τα σωθικά των ανθρώπων. Ήξερε και πως καίγονται κι οι άνθρωποι, για τα όνειρά τους...


Αλκυόνη, ξέρω!
Και σου στέλνω αγάπη να σε προστατεύει από κάθε κακό και ταξιδεμένο φιλί!

Ανώνυμε, σαφώς και όχι μόνο τότε.
Πόιός θα πει -τάχα- το αντίθετο!
Στην ουσία του λόγου σου είμαι σύμφωνη.
Το βίωμα, ο σπαραγμός, η προσφυγιά, ο θάνατος είναι άλλο κι άλλο η συμμετοχή στον πόνο, η συμπαράσταση, η σφιγμένη γροθιά, η αντίδραση. Πόλεμοι μας ζώνουν από παντού. Τι λέω! Στο σπίτι μας μέσα είναι, στην οθόνη μας, στο σαλονάκι μας...


advocatus diaboli,
πόλεμος σημαίνει θάνατος. Ξεκάθαρο. Ως εικόνα, μας γίνεται οικεία από τις τηλεοράσεις. Κι από τούτη εδώ, ξέρουν καλά τα νιάτα. Κι από μια μόνιμη απειλή που κρέμεται ξέρουν. Και που βαφτίζεται ποικιλοτρόπως.
Κατά τον/τι, που εξυπηρετεί...

Καλησπέρα καπετάνισσα! Αχ μωρέ, γιατί να έχουν μοιραστεί έτσι δυσανάλογα οι ευαισθησίες;
"η"

...που είπαμε πως βομβαρδίζουμε σήμερα;...

Α!!!!!! Τώρα μάλιστα, κατάλαβα! Έτσι ορίζεται ο πόλεμος!

Δηλ. ούτε οι αστοί στην Κολομβία έχουν γνωρίσει πόλεμο, ούτε οι αστοί στην Γκάνα έχουν γνωρίσει πόλεμο και προφανώς ούτε οι Ισραηλινοί και οι Αμερικάνοι πολίτες έχουν γνωρίσει πόλεμο.

Τι τύχη και για μας που από το 1945 και μετά δεν είχαμε ούτε μια μέρα με πόλεμο!

Διότι, σας καταλαβαίνω απόλυτα, τον πόλεμο τον ζεις μόνο όταν τον δέχεσαι και όχι όταν τον κάνεις.

Ο ανώνυμος

άμα μεγαλώσω θα γίνω στρατηγός που θα σκοοτώσω όλους τους πολέμους έλεγα μικρή...

μεγάλωσα και το μόνο που θέλω να μη χρειαστεί να θυσιαστεί κανείς για μένα! Και την ειρήνη ακόμα την ψάχνω!
:(

"η",
οι ευαισθησίες δίνονται απλόχερα από τον πλάστη κι όποιος το'χει κατά νου περνά και παίρνει όση ποσότητα θαρρεί πως αντέχει.
Κι έτσι, πολλοί ξεχνιούνται.
Στο κάτω-κάτω, δεν είναι υποχρεωτικό...
Έπειτα, στη διπλανή αίθουσα παίζουνε στοιχήματα, που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον...


Καλόλυκε,
πρώτος στόχος οι ανθρώπινες καρδιές. Το σημαντικότερο οχυρό, μεγάλη νίκη...


Ανδρομέδα,
μπορεί και να μη μεγαλώσαμε ακόμα, που ξέρεις...
Αλλά κι έτσι να'ναι, θα τον κατεβάσουμε τον Άρη απ' τον Όλυμπο, να πάψει να μας διαφεντεύει...

Ανώνυμε,
ας μιλήσω για τον εαυτό μου, απλά, ξεκάθαρα.
Η άγρια φάτσα του πολέμου έχει δυό όψεις εδώ. Κείνη που βλέπουν όσοι τρέχουν στα καταφύγια, μετρώντας λεπτά ζωής και καταπίνοντας ανάσες και κείνη που βιώνουν οι υπόλοιποι.
Δεν έχω ζήσει ποτέ βομβαρδισμό, μα έχω βρεθεί σε διαδηλώσεις, έχω φωνάξει για την ειρήνη, έχω οργανώσει εκδηλώσεις, έχω σπαράξει στη θέα των σκοτωμένων.
(Όπως τους βλέπω φωτογραφημένους)

Κι επειδή έχω και μια "Καζαντζακική" συλλογιστική, αισθάνομαι βαθιά την έννοια του χρέους. (Κι αυτό, ομολογώ, είναι βαρύ φορές-φορές).
Θεωρώ πως η ανοχή πάει αγκαλιά με την ενοχή και πως "αν δε σωθεί η γης, εγώ φταίω".

Τον πόλεμο τον θωρώ παντού. Μα παντού. Σε μια διάσταση άλλη, όχι εκείνη της γιαγιάς μου, μα τον νιώθω να τρέχει, αίμα ζεστό.

Σ' ένα ορφανό παιδί όμως μπροστά, ή σε μια μάνα προσφυγοπούλα, θα έμενα βουβή. Λίγη. Και ένοχη.

Διαφωνούμε κάπου; Δώσε μου να καταλάβω.

Όσο για την τελευταία σου πικρή φράση, "τον πόλεμο τον ζεις μόνο όταν τον δέχεσαι και όχι όταν τον κάνεις", τι να αντιπαραθέσω...
Φυσικά και δεν το πιστεύω αυτό, αν θέλεις ρίξε μια ματιά εδώ,
εδώ και
εδώ, νομίζω φαίνονται και οι απόψεις και τα συναισθήματα.

Έχω την αίσθηση ότι παρόμοιες σκέψεις μας τυραννάνε, κάνω λάθος;

Τι να καταλάβεις κι εσύ κι εγώ?
Προσπαθώ με όσο το δυνατόν λιγότερο "πικρά" λόγια...

Ο ορισμός των λέξεων δεν καθορίζει τις ίδιες τις λέξεις αλλά τις έννοιες που βρίσκονται πίσω απ' αυτές. Και πως αντιλαμβανόμαστε τις ένοιες? Σχηματοποιημένες ως συνήθως, μόνο που η σχηματοποίηση δεν είναι πια φανταστική αλλά ορατή, μέσα από τις εικόνες. Της φωτογραφίας, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης... Τελικά παίρνουν το σχήμα που ο ίδιος ο "καλιτέχνης" θέλει να δώσει.

Έτσι κι ο πόλεμος είναι εικόνες. Εικόνες που έρχονται πάντα από κάπου μακριά, που δεν μας αγγίζουν. Λυπούμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Ο πόλεμος είναι εικόνες αμάχων ξεκοιλιασμένων από βόμβες διασποράς, καμένων από εμπρηστικές βόμβες ή πνιγμένων από αέρια.
Και δεν είναι πόλεμος το κυνήγημα και η εξουθένωση κοινωνικών ομάδων που διώκονται ή σκοτώνονται για τις ιδέες τους, την θρησκεία τους ή ακόμα και το χρώμα τους. Αυτό είναι "εκκαθάριση".
Και συμμετέχουμε (άρα έχουμε γνωρίσει) τον πόλεμο μόνο όταν ξεκοιλιάζουμε αθώους και όχι όταν βοηθούμε αυτούς που ξεκοιλιάζουν.

Κι έτσι ήμαστε "ειρηνιστές" όχι γιατί αγαπάμε την ειρήνη αλλά γιατί φοβόμαστε τον πόλεμο. Μικρή η διαφορά?

Φοβόμαστε τον γενικευμένο πόλεμο, και όχι "τους χιλιάδες μικρούς πολέμους" αυτούς μπορούμε άνετα να τους αποφύγουμε αν "δεν θέλουμε να τους γνωρίσουμε". Απλά υποχωρόντας.

Με πολύ μεγάλη πίκρα

Ο ανώνυμος

Ανώνυμε, δεν την έχεις προνόμιο την πίκρα. Εδώ έρχεται και μας κάνει αρμένικη επίσκεψη...
Διαβάζω τα λόγια σου και με συνεπάιρνουν. Από που έβγαλες το συμπέρασμα ότι διαφωνώ;
Τον πόνο των ανθρώπων δεν τον έχω για καμμιά μόστρα.
Με σφάζει μέσα βαθιά. Κι από ομάδες κοινωνικές που το υπάρχον status τις φτύνει, ξέρω καλά. Κι έχω πάρει και θέση.
Προσωπικά έχω πείσμα γαϊδουρινό για να υποχωρήσω και να οδηγήσω στην τράπεζα των συναλλαγών τις αξίες μου.

Νιώθω τώρα να απολογούμαι για τι πράγμα άραγε; Σα να 'σαι θυμωμένος...
Και την εκκαθάριση ξέρω και την ενσωμάτωση (!) και την αφομοίωση και την αφαίμαξη. Κόλπα της πλάκας.

Κοντολογίς, είμαι μαζί σου, μ' ακούς;

Δεν κατηγορώ κανέναν. Κι εσένα ακόμα λιγότερο για να απολογήσε. Στον εαυτό μου τα λέω.

Για να ζήσω χωρίς λόγια και ο λόγος ναν' ζωή.