Σταθερότητα?
Σήμερα?

Ουδέν σταθερότερον των μεταβλητών!

Μα κι αυτές οι μεταβλητές,καμία φαντασία,καμία ποικιλία,πάντα στο ίδιο πλαίσιο,το oριοθετημένο με ''όπλα,σίδερο,και φωτιά..''

''Δεν μπορώ,
η αγχόνη τα δέντρα μου εξουθένωσε
και τα μάτια μαυρίζουν.

Δεν αντέχω
και τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα.

Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.

Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.

Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς
κοπροσιτούν το μέλλον...''

Ας αντισταθούμε καπετάνισα!
Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε αυτή τη φλόγα που ζητάς!
Ποτέ!

''Σε πείσμα των καιρών!''

Το κείμενό σου είναι υπέροχο, καλή μου Καπετάνισσα,
και φαίνεται πως είναι βγαλμένο αδιαμεσολάβητα μες από τη καρδιά.

Επίτρεψέ μου από την άλλη να ...ξηγηθώ εγώ για λογαριασμό του Ηρακλείτου.

Το "πόλεμος πατήρ πάντων" που είπε είναι παρεξηγημένη ρήση. Δεν είναι πολεμοχαρές ή υπέρ του πολέμου,
αλλά καθαρά διαγνωστικής φύσεως.
Εφ'όσον αυτό έβλεπε, αυτό και είπε.

Κατά μία άλλη άποψη μπορεί να μην αναφέρεται καν στο συνηθισμένο πόλεμο, αλλά σε εκείνον με την κοσμολογική προωθητική έννοια του, τον ανάλογο του "νείκους" του Εμπεδοκλή.

Να είσαι καλά!

Απουσία αγαπημένη .
Θυμάμαι τους Φατμέ που μιλούσαν σε τραγούδι τους για τους επαναστάτες του γλυκού νερού, τους καλοβολεμμένους.

Δεν ξέρω πλέον ποιοί είναι οι τρόποι αντίδρασης, αντίστασης, πίεσης.

Δεν ξέρω καν αν υφίστανται όροι όπως "κοινή γνώμη", "ομάδες πίεσης", "κινητοποιήσεις" "συλλογική συνείδηση".

Ένα σκέφτομαι τώρα:
Πως την Αμερικάνικη βάση στη Σούδα την έχουν γεμίσει μεταγωγικά.
Κι εγώ είμαι 200χλμ παραδίπλα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Τίποτα επί της ουσίας.

Ναι, the return, μιλάς σοφά.

Έτσι είναι, οι ερμηνείες παίρνουν ανάλογη χροιά κατά το δοκούν.

Η ενέργεια, η κίνηση, η φωτιά, η δυναμική των πραγμάτων τελικά, ξέρω πως κατέχει κυρίαρχη θέση στη λογική του μεγάλου φιλοσόφου, τον οποίο θεωρώ και μέγα αναλυτή της ανθρώπινης ψυχής.

Το θυμό μου ήθελα προφανώς να βγάλω, την άκρη του νήματος να 'βρω, ούτε ξέρω και γω τι...τελικά.

Σ' ευχαριστώ τόσο! Τι γλυκός...

καπετάνισσα, μου άφηνες ένα σχόλιο, την ίδια ώρα που εγώ ανέβαζα ένα άλλο ποστ. Όταν το είδα -πέρα από την αγαλλίαση-
αισθάνθηκα άβολα, αφιλόξενη..

Απάντησα βέβαια στο όμορφο σου σχόλιο, όμως με μια μικρή αμφιβολία να με ζώνει, μήπως το σημερινό μου ποστ ενοχλήσει..

Ήρθα να σου πω τις σκέψεις μου και βλέπω ...το ποστ σου!


Αλάζει ρότα το καράβι μας, αναβάλλει τα ταξίδια του, κάθε που πληγώνεται βαριά, μπροστά στα μάτια μας, η λέξη Άνθρωπος.

Ax το 'χει το νερό του νησιού και βγάζει στην επιφάνεια ίδιες σκέψεις?
Έγραφα χθες ..."Αυτό μ' ενοχλεί περισσότερο από όλα. Ότι μοιάζει να παρακολουθώ ξένους πολέμους καθησυχασμένη στον καναπέ μου και με την σκέψη πως και αύριο τα κεκτημένα μου θα είναι στη θέση τους. Την ίδια ώρα που εκατό δικοί μου πόλεμοι χάνονται. Την ίδια ώρα που η φρίκη έρχεται όλο και πιο κοντά. Την ίδια ώρα που συνηθίζω στη φρίκη τόσο που σχεδόν δεν την αναγνωρίζω καν".

Ηλιόδεντρο, , μη σκιάζεσαι για τα δικά μας.
Εμείς είμαστε εδώ, να τα κουβεντιάζουμε, ν' αλαφρώνουμε, να δένουμε γράμματα και χέρια.

Άλλα 'ναι τα σπουδαία.
Η πληγή του ανθρώπου που αιμορραγεί, εύστοχα το γράφεις.

Οίστρε μου, δεν το 'ξερα πως σε είχα κοντά.
Όμορφο πράγμα η συμπνοή.
Και σπάνιο η σύμπλευση.
Χαρά μου.

Σε ένα άλλο -αναλόγου περιεχομένου-ποστ ενός άλλου μπλογκ έγραψα περίπου τα εξής:
"Εκφράζω την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μου. Από το άνετο, δροσερό, ευάερο, ειρηνικό και ασφαλές -πλην όμως αγωνιστικό και μαχητικό- γραφείο του σπιτιού μου".
Μου απάντησαν ότι, από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό. Και γιατί εγώ έχω την εντύπωση ότι αυτό το "κάτι" είναι χειρότερο κι απ' το τίποτα; Εσωτερική κατανάλωση... Εκτόνωση -παροδικής- οργής... Επαναστατική ψευδαίσθηση...
Τίποτα, nada, nothing, nichts, rien, niente, ничего!
Μια τρύπα στο νερό... Την έχω ανοίξει χρόνια τώρα. Και καθημερινά φροντίζω ώστε η διάμετρός της να μεγαλώνει με μαθηματική πρόοδο. Όσο κι αν μεγαλώσει, όμως, δεν πρόκειται να με καταπιεί ποτέ. Την ελέγχω απόλυτα...

θάνατος από μέσα

μακάρι να μπορούσα να σε επιβεβαιώσω για το αντίθετο, αλλά όταν μυρίσεις σαπισμένη σάρκα στα ρουθούνια σου, τότε θα ξέρεις πως μόνο προς τη ζωή οφείλεις να γυρίσεις.

έχω πάντα την εντύπωση ότι όλα τα συνηθίζουμε εφόσον είναι στο γυαλί.
δες την ιστορία από τη Βέροια, αποκοιμηθήκαμε μεταξύ δικηγόρων και ψυχολόγων και ΟΥΤΕ ΜΙΑ ουσιαστική εξέλιξη στην υπόθεση, πέρα από ένα ατέλειωτο μουρμουρητό αγνώστων επωνύμων.
ετσι θα λέμε και για το Λίβανο σε λίγες μέρες.
μακάρι να βγω ψεύτης αλλά η χαυνωτική ικανότητα της είδησης μέσω τηλεόρασης είναι απίστευτη.
εσύ καλά κάνεις και θίγεις αυτά που πρέπει,
έτσι για να μιλάμε χωρίς εικόνες
και ίσως να νιώσουμε περισσότερα
αυτά που πρέπει

την καλησπέρα μου στην Κρήτη
(βλέπω είστε πολλοί εδώ)
και φυσικά στην οικοδέσποινα

Συγχαρητήρια για το-προς το παρόν-καλύτερο ποστ σου...
Τελικά,βλέπω,όσα χρειάζεται να ξέρεις τα ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα.
Μιλάς άπταιστα τη γλώσσα του πάθους,είτε πρόκειται για τον έρωτα είτε για τη θάλασσα είτε για την πολιτική...

Με όλα αυτά καπετάνισσα
η ζωή μας κοντεύει να αναποδογυρίσει,
Μπουμπουνητά, κανόνια να βαρούν
Ρουκέτες να πετάγονται,

Ο θάνατος καραδοκεί ως ήχος
Με παντιέρα ιδεολογική
Με τις ευλογίες της Παγκόσμιας
Κοινότητας.

Σπαραγμοί μανάδων ακούγονται
Κόλαση που θεριεύει
Παντού μυρίζει καμμένο

Το καράβι στρέφει καπετάνισσα,
και όχι ο μπούσουλας,
μέχρι να πάει στον πάτο της θάλασσας
και τότε όλα θα ησυχάσουν !

Αυτό που με τρομάζει,
εμένα τον άσκιαχτο,
είναι ότι Ζω ανάμεσα σε πολίτες
με χαλαρές συνειδήσεις.

Θάνατος, από μέσα

Ποιός, εγώ
που δεν φοβήθηκα ποτές τον θάνατο
μα ούτε αυτός εμένα
γιατί τον κοίταζα πάντα στα μάτια
όπως με κοίταζε κι αυτός.

Με έκανες να μελαγχολήσω καπετάνισσα
γιατί είμαι άνθρωπος

και για αυτό σε ευχαριστώ !

Καλό σου ξημέρωμα

Χρήστο, μέσα είσαι.
Όχι... στη τρύπα βέβαια, για το θέμα λέω.
Εδώ το κάτι, δεν είναι πάνω από το τίποτα. Δεν γίνεται έτσι η πράξη. Άσε που μπορεί να 'χει και αρνητικό πρόσημο...

Να μην σε καταπιεί η τρύπα λοιπόν, το νου σου. Και συ, να μην καταπίνεις τίποτα αμάσητο...


Global η ζωή είναι φως.
Κι οι συνηθισμένοι στο σκοτάδι δεν μπορούν ν' ανοίξουνε τα μάτια.


Ιούδα μου η ταχύτητα πάει χέρι-χεράκι με τη λήθη.
Πολλά. Μαζεμένα. Να εντυπωσιάζουν. Για όσο... Και μετά, μακριά απ' την πόρτα μας. Άρα, έξω απ' τα ενδιαφέροντά μας.
Χαύνωση, ναι. Πέρα για πέρα.


kyriaz,
δεν είμαι η μόνη που ακροβατώ στο κόκκινο. Κάπου σε πήρε το μάτι μου...
Λόγια-αγκαλιά. Τα θέλω.


Εγώ σ' ευχαριστώ Sailor.
Ακόμα και θλιμμένη, η θαλασσινή ματιά έχει να υπόσχεται.

το μεγάλο πρόβλημα, είναι η απουσία συνείδησης και ενδιαφέροντος για τα τεκτενόμενα...
μακριά από εμάς κι'όπου θέλει ας είναι...
έχουμε κλειστεί σε ένα καβούκι και έχουμε κλείσει μάτια κι'αυτιά...

καλημέρα καπετάνισσα...

Καπετάνισσα με συγκίνησες με τα λόγια σου. Μολύβι στην καρδιά μου οι λέξεις σου, όπως οι εικόνες από το χώρο του πολέμου. Παιδιά να στέλνουν sms πολέμου στις βόμβες που πέφτουν συστημένες στην άλλη πλευρά.
Ανοχή σημαίνει ενοχή. Επίτρεψέ μου να το γράχω στον τοίχο με σπρέι ανεξίτηλο...
που ξέρεις... κάποιοι μπορεί να νιώσουμε τύψεις...

Εκεί που πας να πεις το αχ
να ανθίζουν μενεξέδες
και λίπασμα να 'ναι το βαχ
στου νου σου τους μπαξέδες
μέσα στο φως να τριγυρνάς
και φως να μας γεμίζεις
με τ' όμορφο καράβι σου
γλυκά να αρμενίζεις
Αλιενοφιλί!

Γιώργο...
Να σκεπάσω πρόσωπο και να κρυφτώ, θέλω συχνά.
Ξένη στον κόσμο, μόνη.
Να μπω ξανά στη μήτρα, μπορώ;
Να γεννηθώ αλλού και να'ναι αλλιώς;


Νίκο.
Κείνοι που ορίζουνε τις τύχες της ανθρωπότητας έχουνε σφαλίσει τ' αυτιά.
Η εξουσίες δεν ξέρουν από συναισθήματα.
Κι εμείς, τα μιλούνια, χαμένοι στο "τώρα" μας και στο "εδώ" μας.


Και να'χα ένα καράβι αγάπη, ειρήνη, ενότητα, αλληλεγγύη, γλυκειά Ανδρομέδα!
Να το σπρώξω στα κύματα του κόσμου να ταξιδεύει ολονυχτίς κι ολημερίς!

Καπετάνισσα
ανέβασες τα ναυτάκια σου στο κατάρτι;
Πώς πάει το κουπάσο;
Κατ` Ανατολή μεριά πες τους να στρέψουν την καρδιά
Μαζεύει την ούγια της η θάλασσα
τσουρουφλισμένη

"Ο θάνατος διακοπές στο Sarajevo πάει
Ξύπνησε στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως"

Πριν πόσα χρόνια το έλεγαν οι Magic de Spell; Τί άλλαξε;

Να απαριθμήσουμε τι έχει γίνει από το πρώτο Ιράκ μέχρι σήμερα; Γιατί; Άραγε ακούει κανείς;

.......

Τωρα που εγιναν ολα αυτα συνηθεια μοιαζει εξωγήινος ο ποιητης που καποτε πονουσε για αυτα...
Πολύ καλό καπετανισσα

Sok,
πόσο τρυφερός...
« για τ΄ άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί, πουλί πουλάκι στεριανό θάλασσα δεν σου πρέπει...»
Και να'ξερα μονάχα τι μας πρέπει και κατά που να χαράξουμε ρότα πιά...


Καλόλυκε αγαπημένε...
Μια παρέα γραφικών θαρρείς πως είμαστε. Σ' έναν κόσμο εχθρικό, ατσάλινο και ναι, απίστευτα επαναλαμβανόμενο.


dr.Uqbar,
με τιμάς.
Για όλους εμάς, που είμαστε... γήινοι, υπάρχει -λέω- η άλλη πλευρά του λόφου.
Η προσμονή κι η θέασή της.

Καπετάνισσα,
κάποιο πρόβλημα έχει το επόμενο ποστ-δεν μπορούμε να βάλουμε σχόλια,γι' αυτό και σου γράφω εδώ.
Δες τι μπορεί να συμβαίνει...
Καλό βράδυ.

Θα σου αφήσω εδώ το σχόλιό μου Καπετάνισσα, αφού στο καινούργιο ποστ το πρόβλημα συνεχίζει. Εύχομαι να λυθεί σύντομα. Βέβαια έχει και τα καλά του.. αφού μας επιστρέφει ολοένα εδώ κοντά σου.

"Που να ξεβράσω τα παραμύθια που μ' ανάθρεψαν, πάει να πει τις αλήθειες της ψυχής μου;"

Το αίμα ρέει ζεστό από τις πληγές και γι αυτό μιλάς έτσι Καπετάνισσα.
Τις αλήθειες της ψυχής σου, πολλές ψυχές διψούν να μεταλάβουν.

Πίστεψέ με ευλογώ τα παραμύθια που σε ανάθρεψαν, που συχνά θαρρώ πως είναι από το ίδιο χώμα και νερό με τα δικά μου.

Συγκινητικό πολύ το κείμενό σου.