Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006
Τίποτα δε πάει χαμένο, Μάνο...
Να φλυαρεί η Κυριακή στα σχολιανά ντυμμένη, να κατεβαίνει γελαστή δρόμους και γειτονιές και τα τραγούδια στο ραδιόφωνο να λένε πως ηζωή είναι γιορτή και... μη φοβάσαι!Όσο αντέχω και τραγουδώ ακόμα, όσο φορώ μια εφηβεία φυλαχτό, μη με φοβάσαι. Κι ας έγινα τριάντα και σαράντα και βάλε χρονών.Όσο στρέφω τη ματιά μου προς τις εικόνες της ανθρώπινης ψυχής, όσο ρίχνω μαύρο στην οθόνη και ανάβω τ' όνειρό μου, μη με φοβάσαι, λέω! Αυτό σημαίνει πως η νιότη κατοικεί εντός μου κι έχω μνήμη ζωηρή, ε;Τέτοια μέρα ήταν, 24 χρόνια πριν, που ο Μάνος Λοΐζος της μελωδίας, της δύναμης, της παλληκαροσύνης, της ιδέας και του ονείρου, σήκωσε πανιά.Κείνοι που είκοσι χρόνια πριν, πατούσαν στην ενηλικίωση, σήμερα ξέρουν σε ποιούς χρωστάνε την παρατεταμένη εφηβεία τους.Κι αν καθήσουν να τους λογαριάσουν έναν-έναν, θ' ανακαλύψουν πως μπροστάρης του πιό ανοιχτού ονείρου ήταν ο Μάνος.Εικοσιτέσσερα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, θα πουν πολλοί.Δηλαδή... μια ολόκληρη ζωή χωρίς το Μάνο; Αστείο ακούγεται. Αφού, τα τραγούδια που μας άφησε κρατάνε για πάνω από μια ζωές.Θα 'θελα ξέρετε, να είχα συγκεντρώσει δισκάκια 45άρια που αγκομαχούν στο γρήγορο γύρισμά τους. Κι η βελόνα, στα γνωστά της σκέρτσα, όλο παραπονιέται σκάβοντας το βινύλλιο. Να γινότανε να μεταφέρω τούτη την ιερή αίσθηση, τη μυρωδιά του χρόνου, την απαλή λαλιά των ανθρώπων. Και συνάμα, ν' απολογηθώ στο Μάνο που το φτερούγισμα της κιθάρας του έχει εξέλιξη ψηφιακή και συμμαχεί άριστα με την τεχνολογία. Κι εμείς θωρούμε το συναπάντημα των δύο χρόνων, ακούμε και τα βήματα και δεν μαθαίνουμε ποτέ ποιά είναι τα πιό αλαφροπάτητα. Τ' ακατέργαστα, ή τα "τελειοποιημένα".Η γενιά που ακόμα χρεώνεται την αδυναμία της ν' αλλάξει τον κόσμο, το ρίχνει στο τραγούδι. Σκαλίζει μνήμες, ονειροπολεί, αλητεύει σε -πάλαι ποτέ- ένδοξες μπουάτ, βηματίζει σε δρόμους προσωπικούς που αυλακώνουν λογής-λογής ιστορίες.Μέσα σ' αυτά τα 24 χρόνια φυγής του Μάνου, παραμεγαλώσαμε; Ξαναμικρύναμε; Δεν δύναμαι με σιγουριά να πω. Χαριστήκαμε σε έρωτες, χωριστήκαμε σε κομμάτια, νανουρίσαμε τα τραυματισμένα μας όνειρα, γεννήσαμε με το νυστέρι άλλα.Σύννεφα κάνουνε πάρτυ εκεί πάνω. Φθινοπωρινή απειλή; Λέγε με υπόσχεση.Σίγουρα όχι τυχαία. Εκεί, πίσω από σύννεφο αραιοπλεγμένο, μας γλυκοκοιτά ο Μάνος. Στήνει ή όχι συναυλίες, άγνωστο. Προστατεύει τ' όνειρό μας όμως, δένει αρματωσιά από τραγούδια γύρω του.Είναι που κι η σημερινή γενιά, που δεν "ξέρει" κατά πως λεν, τον τραγουδά. Με πάθος."Μπορεί να μελοποιήσει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο", καμάρωνε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για τον στενό του φίλο και συνεργάτη.Διάλεξα να μην αναφερθώ στα γνωστά... Το έργο, η πορεία, η τέχνη, η ζωή.Πηγές πολλές για δαύτα.
Ο Οίστρος, κάνει ψηφιδωτό σεργιάνι στη ρότα του Μάνου.Πηγές για τα έργα. Μα και για τα συναισθήματα, που σφυροκοπάνε τις απουσίες και βγάζουν στον αφρό το όνειρο. Και για τα συναισθήματα -λέω-, δεν υπάρχουνε πηγές;Αμ, το ίδιο το όνειρο, βρίσκει τάχα αναπνοή, έχει οξυγόνο να ρουφήξει να βγάλει φωνή πως ναι, τίποτα δεν πάει χαμένο τελικά;Στάσου τώρα ορθός ν' απαντήσεις. Ο "επαναστάτης του γλυκού νερού".
Εσύ. Εγώ. "Αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά", λέγανε οι Φατμέ.Φοιτητικές ταυτότητες ροζ. Και θύμησες ρόδινες.Πιστωτικές κάρτες πλαστικές. Όνειρα απ' τα ίδια. Σε υλικό και χρέωση.Τίποτα χαμένο. Σε προσωπικές αθροίσεις και συλλογικούς λογαριασμούς.Τί-πο-τα. Τίποτα;Να μαζευτούν οι ονειροπόλοι. Να μετρηθούμε. Να πάρουμε απουσίες.
Απόντες. Άπαντες.Τότε; Τότε πως δεχόμαστε συνεχώς επιθέσεις από τη φαντασία και την ονειροπόληση; Παρελθόν λαμπρόν, παρόν εύθραυστον, μέλλον ολίγον μελό.Μεγαλώνουμε, μικραίνουμε, σμίγουμε, χωρίζουμε, ανακατεύουμε λάθη και σωστά. Εποχές ρομαντικές, σημαντικές, απόμακρες, λειψές.
Γραφικές, θα πουν κάποιοι. Μυθοποιημένες. Έστω.Δείξε μου τα τραγούδια σου, να σου πω ποιός είσαι.Ολόγυρα, προσποιητή αδιαφορία. Life & Style σελίδα 47.Πως γίνεται τότε ν' ανασαίνω τ' όνειρο;Γίνεται. Δεν ξέρω πως. Μου στήνει ενέδρα μάλλον.Μπα. Εγώ το παίρνω στο κατόπι. Μηχανικά, από συνήθεια.Να δεις που μια ζωή θα το κάνω. Φταίει κι ο Μάνος λίγο. Τι λίγο, πολύ.
Στο κάδρο τ' ουρανού αστράφτει τ΄όνειρο.
Θέλω, δε θέλω, θα τ' ακολουθώ.
Σάλπαρε η Καπετάνισσα
ώρα 10:22
|
Πανάκι ξεδιπλωμένο |
-
Καπετάνισσα, όσο φυλάμε την εφηβεία μας φυλαχτό, πάντα τ΄όνειρο θα ανασαίνουμε. Μια ζωή, έτσι όπως τα λες. Νομίζω όμως, πως ζήσαμε και τις καλύτερες εποχές!!!!
Υ.Γ. ΄Αξιζε η αναφορά σου στο αξεχαστο Μ. Λαϊζο
-
κάτι τέτοιες εξομολογήσεις, είναι καλύτερες και από τα πιο επιμελή αφιερώματα!
Την καλημέρα μου!
-
Εκατό φορές καλύτερα. Άλλο σε γνωρίζω κι άλλο .. με σημαδεύεις.
Καλημέρα Καπετάνισσα
-
Κατέβασα το "Σ'ακολουθώ".
Σου χρωστάω μια Λύπη,
κι ένα ευχαριστώ.
-
Κρινιώ,
έτσι καμώνομαι κι εγώ. Να πείσω τον ανταριασμένο εαυτό μου, να βγάλω γλώσσα στον καιρό, ούτε που ξέρω γιατί.
Να'χω να λέω, που κάνω παρέα με δεκαεφτάρικα...
Ιούδα.
Στο προσκέφαλο, μια εφηβεία ξαγρυπνά. Και για σένα. Το είδα.
Τ' άκουσα και μέσα στα τραγούδια.
Σε διαβάζω, οπότε; Πάτσι.
Οίστρε,
καλημερούδια! Κοινές αγάπες, πατρίδες ίδιες.
Πως σέρνουμε την ενηλικίωση μια πάρτη από δω μέσα!
Φορτίο βαρύ...
-
Ομορφο "σαν πρωινο τσιγραο"
-
Στο ένα μπλογκ διαβάζω για τη Μελίνα, εδώ για το Λοίζο, με πήρε το παράπονο. Δε μου αρέσει η ζωή με τόσους φευγάτους.
-
Mα eleni63 ποιοι φευγάτοι;
Αφού ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι εδώ ...
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Μήτε το "φευγιό" του.
Μας έδεσε όλους γερά.
Νάσα καλά κι εσύ Καπετάνισσα που φρόντισες οι κόμποι να μη χαλαρώνουν.
-
Χτύπήσατε φλέβα κι εσύ και ο Οίστρος! Τον Μάνο τον είχα γνωρίσε απο κοντά με αφορμή τον δίκσο του με την Αλιμπέρτη(την γνωρίζω απο πολύ μικρή)Τα τραγούδια του δρόμου...Του κάνεμε το τραπέζι με φακές. Ζω με τον μύθο του, ζω με την λεβεντιά του, ζω και τον θυμάμαι μέσα απο τα τραγούδια, μέσα απο τα σγουρά του μαλλιά, το στσικάρο στο στόμα και ένα παράθυρο πάντα να κοιτάζει το μέλλον. Γιατί ο Μάνος δεν έχει τέλος...
Σημάδια; Απο την Πλ. Βικτωρίας μέχρι το Πολυτεχνείο, μπόλικα. Φρόντισε να τα πεί όλα η μεγάλη του καρδιά σύντομα...όλη η Μεσόγειος μαζί. Ολος ο έρωτας. Ολη η νοσταλγία...
-
-
Πραγματικά από τους μεγάλους αυτής της χώρας. θεωρώ "Τα τραγούδια της Χαρούλας" ένα από τα αρτιώτερα έργα της Ελληνικής Δισκογραφίας. Μακάρι να υπήρχε και να μας χάριζε ακόμα τα έργα του. Δυστυχώς δεν υπάρχει. Το πλήθος των σπουδαίων και σημαντικών διαρκώς μικραίνει...
Καληνύχτα!
-
"Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω
θε να σκορπά το μέτωπό σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θα 'ν' τ' ωραίο πρόσωπό σου
κι απ' το φεγγάρι πιο χλωμό
Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός
Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή"
Μια εφηβεια που δεν τελειωνει ποτε. Και ο Μανος εδω κοντα, για μενα δεν εχει φυγει. Τον ακουω μεσα στο μυαλο μου, τον νιωθω μεσα στην ψυχη μου, τον αγγιζω στα ονειρα μου. Δεν τον γνωρισα ποτε. Κι ομως αυτος φαινεται οτι με ηξερε πολυ καλα. Εμενα και ολους τους αλλους τους "ονειροπολους" που φωναζουμε με δυναμη "ΠΑΡΟΝΤΕΣ"
-
έχω βαρεθεί να ακούω
ότι τόσο χαρισματικοί άνθρωποι
μεταναστεύουν για την
'γειτονειά των αγγέλων'...
το μόνο που μπορώ να πω
είναι ένα μεγάλο 'ευχαριστώ'...
καληνύχτα καπετάνισσα...
-
Padrazo,
ως χάνονται τα όμορφα σαν λοξοκοιτάμε, ούτε που το παίρνουμε χαμπάρι...
Ελένη...
Η φυγή είναι ντυμένη με πίκρες μα έχει και φωνή που ενώνει, που φέρνει κοντά.
Όσοι μένουν, όσοι βαδίζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, θυμούνται ν' ανταμώνουν.
Να σμίγουν! Για το χατήρι όσων λείπουν, για τη χαρά όσων παραμένουν κι απλά, γλυκοπικραίνονται.
Μάρκο μου,
κρίκος δυνατός του λόγου σου, φαίνεται αυτό. Το ότι αγαπάμε ίδιες μουσικές, το'χα κατά νου. Τώρα μαθαίνω πως και τα όνειρά μας φοράνε ίδιο ήχο...
-
24 χρονια ορφανιας.
24 χρονια και ειναι ακομη εδω.
θα ζει παντα μεσα απο τις μουσικες και τα τραγουδια του...
-
Salome!
Ευλογημένη είσαι!
Και μιλάς σωστά, με ψυχή, με μνήμη, με μουσική, με γιορτή.
Όπως του πρέπει.
Πόσο όμορφος ο λόγος σου!
Οvi,
τον έχεις παρέα εκεί στη ξένη γη, ναι;
Αείποτε,
συμφωνώ μαζί σου.
Σπουδαίος δίσκος, εξαιρετική δουλειά. Ιστορία.
Μας εγκαταλείπουν οι σημαντικοί, είναι γεγονός.
Με έναν τρόπο μαγικό όλο και στέκονται ολόγυρα, δεν μπορώ να πω, μα εμείς, ορφανεύουμε καθώς κυλούν τα χρόνια...
-
Tolitsa,
καλώς ήλθες με τις μουσικές στα χείλη, δώρα διαλεχτά.
Ονειροπόλα και παρούσα, πιάσε καρέκλα. Απόψε θα πιούμε στη θύμησή του και θα τα τραγουδήσουμε όλα. Όλα τα ωραία, όλα τα δυνατά...
Γιώργο,
οι καλύτεροι φεύγουν νωρίς. Αλήθεια είναι. Φθονερός ο Χάροντας, λέει πως θα στερέψει τον πάνω κόσμο. Μα δε λογαριάζει τις καρδιές...
Πρέζα tv,
όπως τα λες. Γιατί η αιωνιότητα είναι αλήθεια.
Μόνο που χαρίζεται στους άξιους.
Λίγοι και πολύτιμοι.
Για πάντα.
Όντως για πάντα.
-
Κι εγώ. Θέλω δε θέλω θα σ΄ακολουθώ!
-
Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
Κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
Να μας βγάλει απ' το ψέμα
κι από τη ντροπή
Ποιος βοριάς την πόρτα ανοίγει
Και για σενανε ρωτά
Τούτη η νύχτα πως θα φύγει
δίχως φως, χωρίς φωτιά
Σβήνουν τ' άστρα ένα ένα
Κι όσα σου 'χα ειπωμένα
Έγιναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή
Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
Κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
Να μας βγάλει απ' το ψέμα
κι από τη ντροπή
-
Πράγματι.... οι μεγάλοι δημιουργοί όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν!
Ο Λοϊζος έφυγε, ο Καλομοίρης έφυγε, ο Χατζιδάκης έφυγε.... κι εγώ.... εδώ που τα λέμε...... τώρα τελευταία....... δεν αισθάνομαι και πολύ καλά......
Ο Ανώνυμος
-
Γούρι!
Καλώς ήλθες στο κονάκι μας.
Να... στρογγυλοκαθήσεις λέω!
Τι θαυμαστό όνομα ειν'τούτο;
Χαρά μας και καμάρι μας!
Αν λοιπόν έχεις σκοπό ν' ακολουθείς, λόγια και μουσικές, εδώ! Μην ΄τυχόν και λοξοδρομήσεις!
Candyblue,
άφησες σε μένα την πρώτη στροφή να΄χω αφορμές να σε γυρεύω;
Ποιός το ξέρει, ποιός το ξέρει
Που γυρνάς τη νύχτα αυτή
Ποιός καημός και ποιό νυχτέρι
Σου ματώνουν την ψυχή...
Ανώνυμε,
τι μου 'φερες στο νού...
Σκόρπια λόγια των τοίχων, συχνά, σπιτικά των στίχων.
Μεγάλος δημιουργός, ε;
Χμ!
Ο καθένας στο είδος του.
Γίνεται να σ' αμφισβητήσω;
(Όσο για τον κλονισμό της υγείας σου, μη σκοτίζεσαι. Γενικό το κακό...)
:)
-
Καπετάνισσα καλημέρα. Με συγκίνησες. Άλλωστε με τον Μάνο μας συνδέει ο "τοίχος που είχε τη δική του ιστορία..."
-
Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τραγούδι που να χει «σταυρώσει» τόσους πολλούς χορευτές, όσους «το ζεμπέκικο», από την ταινία «Ευδοκία».
Ευχαριστώ που μου το θύμισες καπετάνισσα…
-
Πόσες φορές ευχαρίστησα την μητέρα μου αλήθεια για το γεγονός ότι με μεγάλωσε με τέτοια ακούσματα...και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα σταματήσω να την ευγνομονώ!!!
Καπετάννισα σ' ευχαριστώ κι εσένα που με ταξίδεψες στα λημέρια του ξανά!!!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα...
-
Μας θύμισες ένα από τους αγνούς... και μας συγκίνησες...
Βολκώφ
-
Φταίει κι ο Μάνος πολύ, φταίμε κι εμείς περισσότερο.
Δόξα τω Θεώ. :-)
-
Δυσκολο πράγμα να αναφερθεις σ'αυτόν τον άνθρωπο. Η μουσική του είναι τέτοια που πλεον δεν έχει σημασία το μέσο...Μόνο να την ακούς!
-
Νίκο!
Πολύ χαίρομαι για την παρουσία και το λόγο σου.
Ορθόν! Κι εσύ, καλλιτέχνης γαρ και ανήσυχη, εφηβική ψυχή -επίτρεψέ μου- με χρώματα και συνθήματα γράφεις τους τοίχους της ζωής μας.
Εκεί κι οι ιστορίες μας.
VITA MI BAROUAK!
Αχ, τι μου λες τώρα...
Ύμνος. Από τις καλύτερες μουσικές μας. Εδώ ακριβώς φαίνεται και η πολυσχιδής προσωπικότητα του Λοΐζου. Έγραψε καθαρά λαϊκά τραγούδια, υπήρξε μέγας μελωδός και χρησιμοποίησε και ροκ αποχρώσεις στις νότες του.
Ποτέ σε έναν δρόμο.
Πάντα όμως, σε δρόμο ανοιχτό.
Καλή βδομάδα Clowd!
Σοφή η μητέρα, της ίδιας αισθητικής κι η κόρη.
Ό,τι αγαπήσαμε κι ό,τι με πάθος μουρμουρίσαμε, μέσα μας ζει, το ξέρεις. Μόνο να του δίνουμε μιλιά. Πότε-πότε, να βγαίνει μπροστά και να λαμπυρίζει.
-
Θεοδόση,
τόπο στο τραγούδι, λέω.
Ν' απλωθεί στους ανθρώπους, να στριμωχτεί και σε κομματάκι στενόχωρες καρδιές...
mindstripper, τι να σου πω!
Τούτες τις ενοχές, πολύ τις χαίρομαι! Να'χω λόγους να φταίω δηλαδή... Να πιάνομαι απ' τ΄όνειρο κι ας βγω κατηγορούμενη...
Δόκτωρα,
σε σεμνότητα και εσωτερική αντρειοσύνη έχει τα πρωτεία. Γενναιοδωρία ψυχής.
Κι οι μουσικές, καθρέφτης.
-
Καπετάνισσα,
"Δείξε μου τα τραγούδια σου, να σου πω ποιός είσαι".
Ειδικά στις μέρες μας, τι να σου πω...
Χορτάσαμε τραγούδια και ταυτότητες!
Μου θύμισες πολλά!
Σε καλησπερίζω και σ' ευχαριστώ.
-
Ηρακλειώτισσα,
σημεία των καιρών.
Ένδειξη παρακμής, ευτέλειας, ευκολίας, όπως θες πες το.
Η μουσική, πρώτη προδίδεται.
Και ναι, οι περισσότεροι, στην αναζήτηση ταυτότητας.
(Μικροί-μεγάλοι).
-
-
-
evie,
ακριβώς.
Όχι μόνο για τις σπάνιες συνθετικές ικανότητες, μα για το απίστευτο ήθος, την εντιμότητα και τη λεβεντιά.
Αδάμαντας.
Tradescadia,
φιλιά τυλιγμένα με μουσική.
Κι αγάπη ήρεμη, φθινοπωρινή.
Να σε γλυκάνει!
Καπετάνισσα, όσο φυλάμε την εφηβεία μας φυλαχτό, πάντα τ΄όνειρο θα ανασαίνουμε. Μια ζωή, έτσι όπως τα λες. Νομίζω όμως, πως ζήσαμε και τις καλύτερες εποχές!!!!
Υ.Γ. ΄Αξιζε η αναφορά σου στο αξεχαστο Μ. Λαϊζο