Αν αποδεχθείτε- τουλάχιστον σ’ έναν βαθμό- την παρακάτω άποψη…
«Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν.
Αγαπάμε τελικά μόνο την ιδέα που έχουμε σχηματίσει για τον άλλο.
Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας επινόηση,
στην ουσία δεν αγαπάμε παρά μόνο τον εαυτό μας.
Αυτό είναι αλήθεια σε ολόκληρη την κλίμακα του έρωτα.
Στο σεξουαλικό έρωτα αναζητάμε τη δική μας ηδονή με τη μεσολάβηση ενός
ξένου κορμιού. Στον έρωτα που διαφέρει του σεξουαλικού,
αναζητάμε τη δική μας ηδονή με τη μεσολάβηση μιας δικής μας ιδέας.
Ο αυνανιστής είναι απαίσιος, αλλά, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε,
είναι η απόλυτα λογική έκφραση του ερωτευμένου.
Είναι ο μόνος που δεν κοροϊδεύει ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό του»
«Θα είσαι όπως θελήσω. Θα σε κάνω στολίδι της συγκίνησής μου,
θα σε βάλω όπου θέλω, και όπως θέλω, μέσα μου.
Εσύ δεν έχεις στην κατοχή σου τίποτα.
Δεν είσαι κανένας γιατί δεν έχεις συνείδηση.
Μόλις που ζεις»
Αγαπάμε τελικά μόνο την ιδέα που έχουμε σχηματίσει για τον άλλο.
Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας επινόηση,
στην ουσία δεν αγαπάμε παρά μόνο τον εαυτό μας.
Αυτό είναι αλήθεια σε ολόκληρη την κλίμακα του έρωτα.
Στο σεξουαλικό έρωτα αναζητάμε τη δική μας ηδονή με τη μεσολάβηση ενός
ξένου κορμιού. Στον έρωτα που διαφέρει του σεξουαλικού,
αναζητάμε τη δική μας ηδονή με τη μεσολάβηση μιας δικής μας ιδέας.
Ο αυνανιστής είναι απαίσιος, αλλά, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε,
είναι η απόλυτα λογική έκφραση του ερωτευμένου.
Είναι ο μόνος που δεν κοροϊδεύει ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό του»
«Θα είσαι όπως θελήσω. Θα σε κάνω στολίδι της συγκίνησής μου,
θα σε βάλω όπου θέλω, και όπως θέλω, μέσα μου.
Εσύ δεν έχεις στην κατοχή σου τίποτα.
Δεν είσαι κανένας γιατί δεν έχεις συνείδηση.
Μόλις που ζεις»
Fernando Pessoa, «Το βιβλίο της ανησυχίας»
...τότε, θα αντιληφθείτε ολοκάθαρα γιατί τα ηλεκτρονικά ερωτακραγγίγματα, αντριεύουν και θεριεύουν. Και γιατί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίνονται στάχτη:
Μια και βασικό συστατικό του έρωτα είναι η μυθοποίηση, το διαδίκτυο ευνοεί τις όποιες «κατασκευές». Μυθεύματα, παραστάσεις που εξυπηρετούν δικές μας βέβαια, προσωπικές ανάγκες και για τις οποίες το έτερον μέλος ουδεμμία ευθύνη φέρει.
Με άλλα λόγια, μια και δεν κοιτάζουμε τον άλλον, «βλέπουμε» πιο εύκολα σ’ αυτόν αυτό που θέλουμε να δούμε, αγαπητή Marilia που αναρωτιέσαι και μ' έβαλες και μένα σε σκέψεις ανταριασμένες.
Για τους εικονολάτρεις; Παράδεισος!
Φορτώνοντας τον άλλον με ιδιότητες που διαφαίνεται να έχει, αλλά εμείς τις έχουμε για σίγουρες, στολίζουμε την εικόνα του με χίλια δυό (τροφή ετούτο της διαδυκτιακής επικοινωνίας) και, άμα τη εμφανίσει του, το κάστρο καταρρέει.
Κατά κανόνα. Όχι γιατί ο άλλος έχει το μαύρο του το χάλι, αλλά γιατί οι δικές μας προσδοκίες τον ήθελαν μ' έναν προκαθορισμένο τρόπο. Κι αυτός δεν μπορεί, δε γίνεται, να προσαρμόζεται στα δικά μας ζητούμενα.
Η όποια απόγοήτευσή μας τότε, αποτελεί πρώτης τάξεως υλικό για την επόμενη αναζήτηση!
Αυτό είναι ένα εξαιρετικό σημείο εδώ. Η απογοήτευση ανανεώνει την ελπίδα…
Που θα μου πας; Θα σε βρώ, σε οποιονδήποτε αχανή δαίδαλο του διαδικτύου είσαι χωμμένος!
Ο γραπτός λόγος βλέπετε, «γλιστράει» ευκολότερα. Φεύγει ανεμίζοντας πανάκια λευκά κι είναι και ασφαλής στα επίπεδα νερά μιας TFT οθόνης. Άλλο όμως ο λόγος που αρθρώνεται με μάρτυρες τα μάτια.
Κι επειδή ο γραπτός λόγος «γλιστράει», σβήνεται και ευκολότερα. Μ’ ένα delete, εξαφανιαζόλ. Ο άλλος, συχνά, δεν είναι παρά μια γραμμή, μια συστάδα από λέξεις που περνάει μπροστά από τα μάτια μας…
Η επαφή λειτουργεί με όλες τις αισθήσεις παρούσες - το ξέρουμε-, αλλιώς γίνεται παραίσθηση, ή όνειρο που εξαχνίζεται στον πρωινό αγέρα.
Ξενιτεμένα τα συναισθήματά μας, ξένα και ως προς την πηγή τους ακόμα, πως ν' αναγνωρίσουν πατρίδες.
Ένας φίλος ισχυρίζεται πως στο διαδίκτυο γνωρίζεις έναν άνθρωπο ανάποδα: πρώτα από μέσα κι έπειτα απ’ έξω.
Να 'χαμε -λέει- τα ενδότερα... έτσι πρόχειρα να τα σερβίραμε στον άλλον μ' ένα κλικ κι ένα enter!
Παρ’ όλα αυτά, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ευτυχώς. Και τα πάντα είναι δυνατά στην ηλεκτρονική μας αυτοεξορία. Ακόμα κι ένα αληθινό φιλί, με πολλαπλή ένωση καλωδίων. Ίσως κι ο έρωτας άνευ πίξελ…
Ο καθείς και τα όπλα του, ναι; Ναι. Όπου κι όπως.
Αλλιώτικες κι αλλόκοτες εποχές.
Αλλάξανε όνομα οι τρόποι που ανταμώνουν οι άνθρωποι.
Παράταιρα αλισβερίσια.
"Οδός διαδικτύου", γράφει η ταμπέλα. Ταμπέλα! Κυρίως.
Κι όμως...
Είναι σπουδαίο πράγμα να μπαίνεις στην περιπέτεια που λέγεται ανθρώπινη γνωριμία, "γυμνός" από πλάνα κι όνειρα. Χωρίς διάθεση, χωρίς και μπόρεση να εφαρμόσεις σχέδια και πλοκές.
Να μην είσαι εικονολάτρης, πάει να πει. Να ζεις εκείνο που υπάρχει, όχι την εικόνα του.
Τις περισσότερες φορές, μέσα στο κεφάλι μας, υπάρχει ο Άλλος -κατά πως λένε κι όσοι έχουνε διαβάσει Λακάν-.
Κοντολογίς, στα καθ΄ημάς, ο άνθρωπος που υπάρχει για να βεβαιώνει ότι σκέφτονται κι άλλοι έτσι, ότι δεν μας έχει στρίψει (τελείως).
Όποιοι κι αν είναι οι προσδιορισμοί του άλλου, στήνουμε ιστορίες.
Ζυμώνουμε υλικά. Ανακατεύουμε μείγματα. Σκηνοθετικά μαστορέματα.
Βλέπεις, συνήθως, αυτός που έχουμε απέναντι, μας είμαι πιο ωφέλιμος ως
ο Άλλος.
Κι όχι όπως πράγματι είναι.
Καλή μου Καπετάνισσα..
"μα όποιος στ'αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί"
Αν θέλει κανείς να κρύβεται και να το βάζει στα πόδια, το διαδίκτυο είναι μια βολική αφορμή/κρυψώνα. Αν όμως θέλει να δει πραγματικά τι είναι αυτός ο άλλος, κάνει τα χιλιόμετρα και έχει μια πιο ζωντανή εικόνα:)
Τα οποία χιλιόμετρα βέβαια δεν είναι πάντα σε σχέση με τον χάρτη.
"Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός"
(μια που η νύχτα θέλει μουσική)
Καλή εβδομάδα!