Μακάρι να υπήρχε τρόπος να μην αδειάζουμε με κάθε γίομισμα του φεγγαριού καλή μου καπετάνισσα.....Μακάρι, μακάρι, μακάρι.......

....Να πας απόψε αρχοντοκαπετάνισσα....αλλά ξέρεις τι?....πάρε και ένα CD του Νίκου Ξυλούρη μαζί σου και όταν ανεβείτε ψηλά-ψηλά βάλτο να παίζει και τότε να δεις πως μπαίνουν "σε λογαριασμό τα σύμπαντα!" και σπρώχνονται τ'άστρα αναμεταξύ τους για νά'ρθουν πιο κοντά και να ακούν καλύτερα!!!!
5 χρόνια έζησα στην Κρήτη και τό'χα στοίχημα με τον εαυτό μου να μη δακρύσω όταν έκανα εκδρομές στα βουνά και άκουγα Ξυλούρη....πάντα έχανα το στοίχημα....και εύχομαι όσο ζω....να το χάνω....!!!

:-))))))))

η σελήνη κινει τα υδατα και τις ψυχες αιωνες τωρα. καλημερα

Καπου ειχα διαβασει ενα θεατρικο...
...οπου ο Καλιγουλας...
αφου εχασε την γυναικα που αγαπουσε...
μετα ζητουσε να του φερουν το Φεγγαρι.
Τους απειλουσε ολους πως αν δεν του φερουν το Φεγγαρι μεχρι την αυγη ...θα τους σκοτωνε.

Καπου, καποτε, το διαβασα κι'αυτο.

ΥΓ: οπως παντα, πολυ καλο το ποστ!

ζερο.

Να σου πω την αλήθεια Global,
το 'ξερα πάντα πως φταίνε τα φεγγάρια.
Είτε υπάρχει χέρι από δίπλα είτε όχι.
Λέω να τους τραγουδήσω απόψε.
Μπας και γλυκαθούν και κατέβουν να κάνουμε την συμφωνία.
Τέρμα τ΄αδειάσματα. Από δω και πέρα.


uneverknowinlife,
λες; Ξέρεις, εδώ τραγουδάμε με τις παρέες. Μόνοι μας. Με όργανα ή όχι.
Αν ανηφορίσω τελικά, θα τους προτείνω ριζίτικο. "Σε ψηλό βουνό".
Κι ο Ξυλούρης, ξέρω, θ' ακούει...


padrazo,
καλημερούδια σου!
...που σημαίνει, εξάρτηση πλήρης;
Μόνο να συμπορευτούνε τα φεγγάρια και τα πέλαγα κι οι ταραχές μας.
Μια αρμονία, κάπου, κάπως, να τη βρούμε.
Έστω, κοιτάζοντας τ' άστρα.

"Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...", ελπίζω να φταίνε μόνο αυτά, κι αν φταίνε τους κρατάω κάτι μούτρα...γιατί μια εβδομάδα τώρα με σμπαραλιάσανε...

Ψιτ ομορφοκόριτσο, ξέρεις που κερνάω απόψε...
Τσίμπα και αλιενοφιλί για το δρόμο!

Zero
κι εμείς που είμαστε της σύνεσης κι όχι της παραφροσύνης, πάλι στο φεγγάρι προσφεύγουμε.
Όχι βέβαια ζητώντας το στο πιάτο και απειλώντας, μα για να του αποδώσουμε ευθύνες. Πρωτίστως.


Σταυρούλα,
γυρεύω και γω ξόρκια και αποτελεσματικά μαγικά. Να αιχμαλωτίσουνε το φως του φεγγαριού ή, να πέσει εκείνο πάνω τους να λυτρωθούμε!


Ανδρομέδα μου αγαπημένη, όλες οι χαρές στην ποδιά σου ν' απλωθούν.
Να'χεις χαμόγελα να κερνάς να'χεις και μια μάγισσα σελήνη να της ομορφοτραγουδάς!

Πολλά φιλιά καπετάνισσα, στα φεγγάρια που βλέπει η ψυχή σου!!!

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

... κι έμεινα να "χαζεύω" τη γραφή.
Τα φεγγάρια, αδειανά και γεμάτα, στη χάση και στη φέξη τους εκεί επάνω είναι.
Τα λόγια, τα βαλμένα τόσο περίτεχνα όμως, σαν τα βρίσκω μπρος μου, στέκομαι και τα θαυμάζω.
Νάσαι καλά καπετάνισσα.
Δεν ξέρω τι τους έκανες τους αστρολάβους και τις πυξίδες, τη γραφή όμως ποτέ μην την καταχωνιάσεις...
Καλό σου βράδυ.

Σήμερα έχει έκλειψη νομίζω... ;)

«ολοκούζουλος» στην Κάσο το λένε «παλαρός». Αν δεν ήταν έτσι ο άνθρωπος όμως, δε θα μπορούσε να καμώσει τέτοια ταξίδια που είναι υπέροχα πανάθεμάτα :))

απόψε πάντως θα ήθελα να την έβλεπα την έκλειψη σε μια παραλία :)
καλό ξημέρωμα καπετάνισσα, μετά από μια βόλτα στο φεγγάρι.

"όχι τ' άλλο στα πιο "εσωτερικά" παρθενάκια"

Με το μπαρδόν, καπετάνισσά μου, αλλά τιιιιιιι ακριβώς εννοούσε η φιλανάδα σου με το παραπάνω;;;

Τι θα πάθουμε τα "εσωτερικά" παρθενάκια, καλέ; Άμα είμαι "εξωτερικό" παρθενάκι με πιάνει και μένανε;
Αααααααααααα!

Πάντως, είδα την έκλειψη, όταν ανέτειλε η σελάνα από τον Λυκαβητό μου και τώρα είναι πεντακάθαρη και φωτεινή! Δεσπόζει πάνω από τον λόφο και τον χαϊδεύει με το πέπλο της...

Ovi μου,
πάντα φεγγαράδες για τους απανταχού ονειροπόλους κι εραστές της ζωής!


Μάρκο,
πάντα με τιμάς.
Κι είναι ο λόγος σου γεμάτος απ' τους χυμούς της ψυχής σου.
Να... Τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, κρατάνε ψηλά τα φεγγάρια.
Μαζί με το βλέμμα μας.


Confused,
παλαρό τόνε θες;
Παλαρό θα τον πω για το χατήρι σου.
Κι ας ρίξει το φταίξιμο κι αυτός, των φεγγαριώνε!
Στο κάτω-κάτω, άντε να του ζητήζουνε τα ρέστα!

Αν βρείτε τη συνταγή να μη μας αδειάζουν τα φεγγάρια, δώστε τη και σε μένα κορίτσια!
"η"

Citronella,
συμμέτοχος και συνένοχος.
Μαζί.
Όσο κρατάνε ακόμα τα ίχνη μας στις αμμουδιές.
Κι όσο σκορπάνε φως μέσα μας τα φεγγάρια.


Artanis,
ιδέα δεν έχω για τα παρθενάκια!
Πρέπει να ενημερωθώ για να σου μεταφέρω τα όσα αναφέρουν οι... έγγυρες μελέτες!

Όσο για την Κυρά, φυσάει απόψε στη Κρήτη. Μεγαλόπρεπη εκείνη.
Να'ναι θολή απ' τους αέρηδες, ή τα μάτια μου τσούξανε απ' το δικό της θάμπος;

Από την Μυτιλήν φαινόταν καλύτερα...λένε οι ειδικοί και πράγματι με τα κυάλια ήταν απίθανη: Είδαμε τα ποτάμια, τις ηπείρους, τους διαδρόμους ΟΛΑ...και κυρίως το πόσ "λειψή" μπορεί να είναι ακόμα και η σελήνη,
Κ α λ η ν ύ χ τ α

"η",
μήτε συνταγές, μήτε τεχνάσματα.
Άντε τώρα να τα βάλουμε με την Αρχόντισσα Κυρά!
Σελήνη με τ' όνομα!
Άσε να τα 'χουμε καλά μαζί της να μας πετάει κανένα αστέρι...


Salome,
τυχερή ψυχή!
Μαζί σου χαίρομαι.
Δεν τις φοβούμαι τις ομορφιές της ζωής.
Έρχονται και ξανάρχονται.
Κι αν είναι λειψές, τα μάτια -που το'χουνε ανάγκη- τις γεμίζουν...

Έπειτα, πόσο να "λιγιάνει" πιά μια σελήνη; Βασίλισσα στον ουρανό!

Καλη πανσεληνο να εχεις και καλα να περασεις!!!

Ανοιξε το μπαούλο σου να ανασάνουν αυτά τα παλιά δείγματα της αγνοιας του ανθρώπου. Παραταξε τα στη σειρα σε κάποιο ράφι. Μοιάζουν ακόμα πιο μικρά υπό το φώς του φεγγαριού...

Αγαπημένη καπετάνισσα, αισθάνομαι ότι μερικές φορές η ανάγκη για 'άδειασμα' δεν χρεώνεται στο γιόμισμα του φεγγαριού.. Το τελευταίο φαντάζει η αφορμή, ο ώμος που μας προσφέρεται χωρίς να προσδοκά ανταπόδοση, για να το κάνουμε.. Χωρίς ενοχές.. Ίσως ακόμη και για να γίνει πιο εύκολο μετά να 'γεμίσουμε'.. Από την αρχή..:

Δήλον! Μόνο σεληνιασμένος θα έγραφε κείμενο τόσο ποιητικό. Τα άλλα είναι των θεών.

Ίσχυε!

Το μεταφέρω αυτούσιο από το commentologio μου...για σένα που σε νοιάζει τόσο το φεγγάρι, ενώ στην ουσία απλά σου φωτίζει όσα δεν τόλμησες να αδράξεις.

Ήρθα αλλά ήταν σχεδόν ξημέρωμα. Είδα τα μαλλιά σου που αναπαύονταν στο μικρό μαξιλάρι,έσκυψα και μύρισα την αναμονή σου πάνω τους.
ήρθα αλλά ήταν ξημέρωμα και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.
Είναι ιερή η στιγμή που ο χρόνος περνά...
Θα ξαναγυρίσω.

Πρέζα tv,
αν γινόταν να μαζέψω τα φεγγάρια να τα'χω εύκαιρα και τα πρωινά, μόνο να τα κοιτώ και να βάφω την σκέψη μου, θα μου'φτανε λέω!
Μα... να μη χωράνε σε μια τσέπη;


Ω, Δόκτωρα!
Πόσο μικροί κι όλοι εμείς, μες στην απειροστή συγκρότηση του κόσμου!
Να ξεσκονίσω μπαούλα λες, ε;
Θα φέρω ανατροπές στα έσω σύμπαντα σαν κάτσω να χαρτογραφώ φεγγαροτάξιδες τροχιές;


Weirdo, σωστά μιλάς!
Μπορεί να γυρεύουμε απενοχοποίηση, να μας συνεπαίρνει η μαγεία κι όσα η Σελήνη ως θρύλος κουβαλά, ή να ζητάμε αλλιώτικη έκφραση μέσα από "ασφαλείς" δρόμους.
Να γδυθούμε, απλά.
Για να ντυθούμε στ' ασήμια.
Απ' την αρχή.

Beatlus, καλέ μου.
Η έλλειψη γεννοβολά πεθυμιές, σίγουρα.
Και το φεγγάρι στέκεται όπου μυρίζεται όνειρο.
Εκεί τ' αγκυροβόλι.
Θες μάτια, θες γωνιές, θες βήματα, όπου...
Οπουδήποτε ακούει προσμονή.


aeipote,
τιμή μου και χαρά μου.
Ξέρεις πως σου'χω αδυναμία κρυφή.
Πλέον, παύουν τ΄αφανέρωτα.
Άλλωστε κι εσύ, στη λάμψη ενός κεριού μπροστά, δεν είσαι;

Οι λέξεις σου φεγγοβολούν.
Θα τις φροντίσω.


Candyblue μου,
κουβάρι θαλασσί που χύνεσαι στον κόσμο.
Ιδέα δεν έχω τι μου φωτίζει η θεά.
Σάμπως μου μίλησε ποτέ;
Έχω κι εγώ θαρρείς πραμάτεια ν' απλώσω εμπρός της;
Ώρες-ώρες πλάτη μου γυρνά, άλλες φορές ξοδεύομαι στο φως της.

Καπετάνισσα γλυκιά...με τις λέξεις σου όλα τα κάνεις όμορφα...και είναι τύχη πραγματική να σε διαβάζω...όταν τίποτα δεν πάει ντρέτα!

Σε φιλώ

Είχε πράγματι έκλειψη σελήνης
ήταν σαν να περνούσε ένα σύννεφο
που δεν φαινόταν.

το είδα το φεγγάρι εχθές από εδώ
από το πλατανόφυλλο του Αιγαίου

από την ανατολή του την μεσουράνηση
και την δύση του που έγινε λίγο
πριν το ξημέρωμα
ήταν μοναδικό, πραγματκά
το έβλεπα απο τον μαγικό Μόλυβο

και σε κάποια στιγμή της διαδρομής
του φεγγαριού ανέτειλε και
ο αστερισμός του ωρίονα

εχθές εδώ ήταν μαγική βραδυά

καλό σου βράδυ καπετάνισσα μου
την αγάπη μου και την ανάσα
του αγέρα και της θάλασσας
σου στέλνω από το νησί

"Γυρνάει γυρνάει
μ` ένα φεγγάρι μπλέκεται το μυστικό
πορτοκαλένια αντίδραση
ως το αίμα
φεγγοβολά
μια παράταση κόσμου
Μην πεις
όταν χύνεται το τάσι μες στα μάτια
κατωφέρεια αισθημάτων

Αύριο πάλι
με το κυάλι της του χεριού
εκεί
θα σε απομονώνω απ` τ` αμέτρητα..."

Καλή σου νύχτα κυρά

Giramondo!
Ο μπούσουλας είναι που στρέφει, ή το καράβι;
Μακάρι να ξέραμε, ε;
Μια απ' τα ίδια σε κερνώ!
Μόνο που τ' άφησα μεσονυχτίς στο φεγγαρόφωτο και μοιάζουν αλλιώτικα!


Sailor,
ψυχή της βαρκάδας και της ρομαντζάδας!
Των ταξιδιών και των αστεριών!
Να χαίρεσαι τις μέρεις και τις νύχτες σου, να βουτάς στα χρώματα του καιρού, να'χεις αποθέματα μπόλικα για τους χειμώνες!


Sok,
Ποιητή μου.
Να σφαλίσω το στόμα να'χεις μονάχα εσύ τόπο στο φως.
Ούτε να βλέπω ζητώ σαν στήνουνε χορό τα αισθήματα.

Μπορώ να χωθώ και να χαθώ σε μία λέξη μέσα;
Κι η Σελήνη η αστροστόλιστη θα με ζηλέψει.
Να, μέχρι κι ο ουρανός θ' απλώσει δίχτυα στη γη...