"Singing words, words between the lines of age"
Αγαπημένο τραγούδι, μαζί με μια καθόλου διεκπεραιωτική και πολύ ζεστή καλησπέρα από εδώ μακρύα.
Τα περιθώρια που στενεύουν,ναι δεν είναι απλή δικαιολογία. Αλλά έχουμε πάντα μια μικρή χαραμάδα, κι αυτήν τουλάχιστον την ορίζουμε εμείς.


(Οι φωτογραφίες πανέμορφες!)

Συμφωνώ μαζί σου απολύτως. Κι αυτοί όμως που δεν ειναι ορίζοντες καθαροί στο λόγο τους, κάτι τους φταίει και δεν το καταφέρνουν, πιο μέσα τους. Όσο για την Ελλάδα, είχα ακούσει κάποτε ότι για μας τους Έλληνες έχει περισσότερη σημασία αυτό που δεν λέγεται, όχι αυτό που λέγεται. Αυτό με λύπησε, γιατί το πλήρωσα που εγώ μεγάλωσα με Γερμανικά...

Είμαστε, όμως, παρά τα -αντα και μικρά παιδιά και μάλλον δεν είμαστε οι μόνοι και ίσως γι' αυτό να παίζουμε με τις λέξεις...εννοώ καλοπροαίρετα. Οσο για τις παρερμηνείες ήδη κουράστηκα...
Ερμηνεία: Λέξη θεατρική -κατ'εξοχήν. Το έχουμε κι αυτό ανάγκη. Το παίγνιον που λέγαμε.
Θα συμφωνήσω με τον Ντάμπτι ότι το θέμα είναι ποιός τις διαφεντεύει και να σου πώ ο Αφέντης ο καλός παντού ξεχωρίζει ακόμα κι όταν δεν τον βλέπεις αλλά τον διαβάζεις. Ψάξε ανάμεσά μας και θα το δείς ...θα το δείς....

Citronella,
χαραμάδες στη ζωή μας να τρυπώνουν χαδιάρηδες άνεμοι και ζωηρές φωνές.
Να φέρνουνε και λόγια απλά και ξάστερα, που δεν πλέκουνε αινίγματα, μα της καρδιάς υφάδια.


Μαίανδρε,
ο καθένας έχει τις αγκυλώσεις του, ναι. Κι ο καθένας έναν δρόμο ΄ν' ανοίξει. Το θέμα είναι να το κάνει.
Ως προς τα μη λεχθέντα, ορθά μιλάς.
Πιστεύω πάντα ότι ο λόγος πρέπει να αρθρώνεται.
Είναι βέβαια και η μη λεκτική επικοινωνία που μας "μιλάει" κατά 75%, για σκέψου!
Το 75% των μηνυμάτων που λαμβάνουμε είναι εξωλεκτικά!


Salome,
παιχνιδιάρικοι πιτσιρικάδες είμαστε που'χουν πάντα υπόλοιπα σε γέλιο και ανεμελιά.
Σωστή οι παρατήρηση για την ερμηνεία.
Όσο για τα διαφεντέματα;
Μια και ο λόγος για το σανίδι ε, τα ίδια κι από δω. 'Αλλοι πρωταγωνιστές της ζωής (και του Λόγου της) κι άλλοι, παρατηρητές της.

Λέω ό,τι σκέφτομαι, ό,τι αισθάνομαι και ό,τι μ'ενοχλεί. Κι όταν δεν έχω τι να πω, απλά επιτρέπω στη σιωπή να υπάρξει. Και πριν τα -άντα μου. Είναι μοναχικός τούτος ο δρόμος Καπετάνισσα, με απώλειες πολλές, αλλά στο βάθος του χρόνου...αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε διπλωματία και οποιοδήποτε φτιασίδωμα...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Εδώ ελιναι Ελλάδα
Εδώ έχει πάντα ήλιο
Αυτό και μόνο τα λέει όλα !

Τρόχισε κείνα τα σπαθιά
του λόγου που μ αρέσουν

Ο τίτλος τα λέει όλα

Τίποτα λιγότερο τίποτα παραπάνω

Όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν
όσοι δεν κατάλαβαν
δεν φταίει ο ποιητής

Γιατί ο ποιητής ποτέ δεν φταίει

πιός φτάει ?
Εμείς που δεν καταλαβαίνουμε !

Καλό σου βράδυ

Ερμηνεία λέξη θεατρική κατ'εξοχή λέει η φίλη.
Όχι λέω εγώ. Με τον Ερμή έχει να κάνει και όχι με το Θέσπι.

Που πάει να πει, δύσκολο να απλώσεις τη λέξη τόσο όσο αυτό ακριβώς που έχεις κατά νου.
Αδύνατον μάλλον.
Γιατί ακόμα και μετά από πολύχρονη (όχι απλώς πολύωρη) επεξεργασία για την επιλογή της κατάλληλης, πάντα θα υπάρχει και κάτι άλλο που δεν έχει περιληφθεί.
Και ακόμα περισσότερο, πάντα θα υπάρχει η διάσταση μεταξύ των επικοινωνούντων, που ο κώδικάς τους θα είναι διαφορετικός.
Έτσι πάντα το πρόβλημα θα έχει δύο τουλάχιστον μορφές.
Η λέξη δεν θα είναι αρκετή γιατί γέννησε μια άλλη σκέψη
και η λέξη δεν θα είναι γνωστή γιατί ο άλλος αλλιώς την ξέρει ...

Καλησπέρα

(να πω ότι χαίρομαι πάντα τα κείμενά σου; Δεν το λεω γιατί θαα μοιάζω να σε κολακεύω.
Οπότε δεν λέω ότι τα χαίρομαι.
Απλώς τα θαυμάζω )

Μοναχικός ο κάθε δρόμος Tradescadia.
Κυρίως αυτός με τους πολλούς.
Να ΄χεις όμως φωνές που "πιάνουνε" συχνότητες όμοιες, σαν θέλεις να βγάλεις ήχο απ' τα χείλη.
Να ρέει ο λόγος δίχως παράσιτα.
Για να φτάνει κιόλας.


Sailor,
ο καθένας έχει τις ευθύνες του.
Κι η παλληκαροσύνη μ' αυτές μετριέται.
Μα... δεν έχει νόημα θαρρώ η απαρίθμηση.
Το τώρα, είναι εδώ.
Πλήρως ανεύθυνο.


Μάρκο!
Πλινθοκέραμοι εν αταξία...
Στα κεφαλάκια μας λέω!
Κι άντε τώρα να μπεί σε λογαριασμό ο λόγος. Να φτάσει στον απέναντι, να'ναι διάφανος, να'ναι και σε αρμονία με όλα τ' άλλα.
Ναι, δεν είναι απλό.
Κι ο καθένας μας με αλλιώτικες καταγραφές πορεύεται.
Μα... όχι και Βαβέλ, ε;
Ας ξετυλίγεται -έστω- το κουβάρι...

Σ' ευχαριστώ για τα ζαχαρωμένα λόγια. Δώρο ξεχωριστό. Να το ξέρεις.

75% ε; Κοίτα που κάποιες φορές η πλειοψηφία είναι πιο κοφτερή...

και όποιος δεν καταλαβαίνει μπορεί να γυρίσει στη σπηλιά με τις φώκιες.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

"Αποκατάσταση βλάβης"
"Ανεξαρτήτου ποσού"
"Όσον αναφορά"
και. . . άλλα πολλά. Ποιές λέξεις; Ποιος παλιομοδίτης χρειάζεται τις λέξεις για να ζήσει; Καταναλωτικό προϊόν κι' αυτές. Με εκφράσεις "της μόδας", με λέξεις "της μόδας". Πυθμοί πολυβόλου. Όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά. "Έλα μωρέ, και τι έγινε; Αφού βγαίνει νόημα!". Μπαίνω στον πειρασμό, λοιπόν, να επαναλάβω από το ημερολόγιο μου:

"Μια. Δυο. Δεκαπέντε. Εκατό, ίσως; Πάντοτε λίγες. Ακριβές. Μετρημένες. Η μια για την άλλη απαραίτητη. Συνταιριαγμένες. Για να εγκλείσουν. Να αποκλείσουν. Να σημάνουν. Να περιγράψουν. Να προσκαλέσουν. Να δείξουν. Να πούνε. Αγαπημένες που ταξιδέψανε. Κάποτε σε διπλανά τετράγωνα. Από ωκεανούς επάνω κάποτε. Στο αέρα άλλοτε. Πολλές φορές από σύρματα μέσα. Ταξιδέψανε. Φθάσανε. Λίγο και από λίγους. Αγαπηθήκανε. Ξεχαστήκανε. Σε κίτρινα χαρτιά. Σε σβησμένες οθόνες. Σε bits και bytes. Κάτω από άλλες. Δίπλα σε άλλες. Πλέον ανήμπορες. Καρβουνάκια σβησμένα. Μεταφέρανε το μήνυμα. Τελειώσανε. Πάνε. Μόνο εγώ τις θυμάμαι. Τις αναλογίζομαι. Τις πονάω. Ακόμα και για πάντα. Αγαπημένες κόρες που έπεμψα οι λέξεις που έγραψα."

Καλό Σαββατοκύριακο

Μαίανδρε,
λεπίδα λέω... Να σε χαράζει αλύπητα και να μην την βλέπεις καν.


Lex_Luthor06,
ο Ποιητής προστάζει. Κι αν έτσι απαιτεί κι ο Ποσειδώνας, τι άλλο μένει για τους θνητούς! Μιά-δυό σπηλιές να κραυγάζουν οι καημοί κι ένας ανοιχτός ωκεανός να γλιστράνε οι ταξιδιάρικες κουβέντες.


aeipote!
Λόγος τραυματισμένος, έρπων, θνησιγενής.
Και ζωντανό κύτταρο μαζί, φορέας μηνυμάτων και νοημάτων.
Εκπέμπω, εισπράττω, μεταλλάσσω, μεταμορφώνομαι.
Ανάταση.
Κατεδάφιση.
Όλα μαζί και χώρια.
Κι οι λέξεις σου, παρηγοριά μακρινή, σ' ένα διήμερο φθινοπώρου.

Φως!

Λέξεις μπουνιές
Λέξεις χαρές
Λέξεις σκουπίδια
Λέξεις κενές και
Λέξεις πλήρης
Λέξεις όλη μας η ζωή
και ο θάνατος μια λέξη είναι και αυτός.

Εξαιρετικό το σημερινό σου Καπετάνισσα! Και πράγματι, ως θράσος αντιμετωπίζεται η ειλικρινής κυριολεξία. "Τι εννοείς;" "Αυτό που είπα εννοώ, γιατί να εννοώ κάτι άλλο"

Πρώτο βήμα φυσικά στο να μπορείς και να αντέχεις να μένεις σιωπηλός.

(πω-πω, bloggers συζητούν για την αξία της σιωπής χαχαχαχαχα!!!!)

Έτσι και αλλιώς όλα μεταφράζονται όπως θέλουμε και έχουμε σχηματισμένη σκέψη πριν και αφού διαβάσουμε κάτι... Ξανά πίσω στον μεσαίωνα επιστρέφουμε, σιγά-σιγά.

λέξεις...αλλιώς σαλπάρουν από εμάς κι αλλιώς φτάνουν στους άλλους. ψέμα όπως λέει η Δημουλά, σαν ψέμα ξεκινάει από αυτόν κι όμως σε εμένα γίνεται ψ-αίμα.

Τα λόγια τα παίρνει ο αέρας κι αν είναι σε χαρτί αυτό ξεφτίζει από τον χρόνο.

Τι απομένει λοιπόν;
Χίλιες κουβέντες να έχω να θυμάμαι, απλές, ξεκάθαρες, σταράτες κι άλλες σύνθετες, διττές και μπερδεμένες. Τώρα στην απουσία του, τι νόημα έχουν τάχα;

μία λεξούλα κίνησε δεμένη σε κατάρτι
δεν είχε ανάγκη ένδυμα δε χρειαζόταν χάρτη
το μόνο που χε να σου πει ήταν απλά
Αγάπη!!!

Μεγάλο θέμα έπιασες καπετάνισσα και μας κυνηγά και η ταχύτητα :))
Για μένα σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά παίζει η πρόθεση που έχει κάποιος.
Αν μιλάω δια της πλαγίας οδού για να μην πληγώσω τον άλλον, και ψάχνω καλύτερο τρόπο για να του πω την αλήθεια μου, έχει καλώς. Αν το κάνω στο πλαίσιο της ψευτοευγένειας και της διπλωματίας, έχει κακώς.
Αν μιλάω έξω από τα δόντια γιατί είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να καταλάβει επακριβώς την κατάσταση, έχει καλώς. Αν μιλώ έτσι για να πληγώσω τον άλλον, έχει κακώς.
Να ξέρεις πάντως ότι ο καθένας μιλάει, όπως του είναι εύκολο. Προσπάθησε να πείσεις κάποιον που μιλάει καθαρά και σταράτα να είναι πιο προσεκτικός, θα ζοριστεί. Το ίδιο θα συμβεί και με εκείνον που έχει μάθει να μασάει τα λόγια του, στην περίπτωση που θα προσπαθήσει να μιλήσει χωρίς τερτίπια.
Πρόθεση = ο λόγος (αιτία) που ο λόγος (λέξεις) διατυπώνεται.
Καλησπέρα!

Ελένη, ναι.
Αναπνοές μέσα από τις λέξεις, κρατημένες, τρεχάτες, τσαλακωμένες. Στιγμές. Το ελάχιστο. Το τίποτα. Η ζωή όλη, ναι.


Μπαμπάκη,
είναι κι η σιωπή των φλυαριών ένα κομμάτι.
Να δεις πόσο χύμα τα λέει ο λόγος ο βουβός! Ξουράφι.
Έχει όμως κι η λαλιά το χρώμα της.
Ακόμα κι όταν γράφεται.

Για τα χαμόγελα, ευχαριστώ κι αντιγυρίζω.


Αλεξάνδρα,
γίνεται άραγε με τρόπο διαφορετικό;
Χιλιάδες ενωμένα κομματάκια τ' ανθρώπου το μυαλό. Αντιλήψεις, νοοτροπίες, σχήματα, στερεότυπα, κουλτούρα και... και...
Τουλάχιστον, αυτό που λέω να το φανερώνω στο φως!
Να γίνεται κοινωνός κι ο άλλος, ε;

Αργυρένια,
καλώς μας ήλθες κορίτσι!
Πρωτοφάνηκες με λόγια όμορφα.
Γλυκά και πικρά, για τούτο όμορφα.
Οι απουσίες δεν ζυγίζονται με λόγια, λέω. Με "άλλα", φευγαλέα και πολύτιμα, που κατακάθονται στη θύμηση μετά.
Σαν τα ζεις, απρόσεκτα (προσ)περνάνε.
Είναι βάλσαμο ο ανοιχτός ο λόγος όμως.
Έστω, για γνώση. "Σίγουρη".


Ανδρομέδα,
στο στέρνο θα την βάλω, αριστερά. Να'χει χώρο άπλετο και ζεστασιά να τη θρέφει!
"Έτσι να μου μιλάς πάντα", θα της λέω.
Και θ' ακούει, ναι;


Αχ, Κερασιά, δικό σου ειν' το δίκιο. Χατήρια δε χωρούν στα συναισθήματα. Όπως βολεύεται ο καθείς, ναι. Όπως του είναι μπορετό. Και αποκαλυπτικό όμως. Για το πως χειρίζεται πράγματα, για τους μηχανισμούς που ενεργοποιεί.
Και τελικά, για τις σχέσεις που στεριώνει.
Καλησπερούδια σου.

Καλώς σε βρήκα καπετάνισσα,
να μου δώσεις τα φώτα σου κάποια στιγμή γιατί πέρασα πολλές φουρτούνες χωρίς να ξέρω από πηδάλιο πλοίου.

Τα λόγια είναι βάλσαμο, καμιά φορά φαρμάκι.

Το θέμα είναι όταν επιλέγεις να μη θυμάσαι. Ο αντίλαλος από τα ψεύτικα λόγια ακόμη ηχεί στα αυτιά μου. Πώς κοπάζει;

Αργυρένια!
Ψεύτικο, είναι κείνο που έτσι ακούγεται σε μας.
Φαντάσου ότι του άλλου, ίσως να'ναι η μόνη αλήθεια του.
Συλλογίσου το.
Τα κάλπικα πράγματα έρχονται για να φύγουνε.
Βίος βραχύς.
Για να μας πούνε να'χουμε μάτια ανοιχτά για την αλήθεια.
Για να μας μάθουνε τη διαφορά.
Θα σταματήσουνε τα κούφια λόγια.

Κοίτα κατά κει που φωνάζει η ζωή.
Ολόγυρα είναι.
Σε σένα μιλάει.

Πραγματικά. Η ευθεία οδός έχει πια εκλείψει, τώρα που αποκαλούμε χωριάτες αυτούς που μιλάνε χωρίς περιστροφές.
Υπάρχει και μέση οδός. Αλλά η διπλωματία λόγω της εποχής των κοινωνικών συμβάσεων είναι σχεδόν αδύνατο να αποφευχθεί νομίζω...

Ωραίο θέμα

"Πυθμοί πολυβόλου"
aeipote.

Σίγουρα βγαίνει νόημα και δεν θα το σημείωνα αν εγκατέλειπες το "όσον αναφορά".

Εύκολη η κρίση, δύσκολη η αυτοκριτική!

Ο ανώνυμος

πάντα συμφωνούσα με αυτό:

«Η αλήθεια είναι ότι η πληρότητα της ψυχής μπορεί μερικές φορές να υπερχειλίσει σε μια απόλυτη κενότητα της γλώσσας, γιατί κανένας μας δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει ακριβώς το μέτρο των αναγκών ή των σκέψεων ή των θλίψεών του. Κι η ανθρώπινη ομιλία είναι σαν στραβωμένος τέντζερης, που πάνω του χτυπάμε πρωτόγονους ρυθμούς κατάλληλους μόνο για να χορεύουν αρκούδες, ενώ λαχταράμε να παίξουμε μια μουσική που να λιώσει τ' αστέρια.»

"Πυθμοί πολυβόλου"
aeipote.

Σίγουρα βγαίνει νόημα και δεν θα το σημείωνα αν εγκατέλειπες το "όσον αναφορά".

Εύκολη η κρίση, δύσκολη η αυτοκριτική!

Ο ανώνυμος

------------------------------------

Είναι φανερό ότι το "Πυθμοί πολυβόλου" είναι αποτέλεσμα λανθασμένης πληκτρολόγησης. Το "όσον αναφορά" είναι πολύ πιο πονεμένη ιστορία. Όσο για το "Εύκολη η κρίση, δύσκολη η αυτοκριτική!" προσυπογράφω.

Χαίρομαι που υπάρχουν στο διαδύκτιο τόσο ακροβοδίκαιοι,ευαίσθητοι και σεμνοί αναγνώστες.

αείποτε

«Το ζήτημα είναι» είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «ποιός τις διαφεντεύει, αυτό 'ναι όλο»

Και για να συμπληρώσω κάτι, οι λέξεις έχουν και ...δικιά τους ζωή...!!!

Πολλά, πολλά φιλιά καπετάνισσα!!! :)

Οι λέξεις είναι απαραίτητες μα περριτές πολλές φορές. Χάνουν το νόημά τους όταν είναι πολλές, όταν τα χείλη άλλα λένε και οι εκφράσεις άλλα εννοούν.Οι λέξεις είναι ένα όπλο που μπορεί να χαιδέψει αυτιά, αλλά και να σκοτώσει ψυχές. Οι λέξεις δεν φταίνε. Ανάλογα τη χρήση τους από μας, τον χαρακτήρα και την ψυχολογία μας είναι και τα αποτέλέσματα που φέρνουν. Καληνύχτα με αγάπη!

Έτσι είναι Δόκτωρα.
Λέγε με και "δημόσιες σχέσεις".
Κι αν έχεις περισσευούμενες δυό-τρείς μάσκες από τις απόκριες, άσε μου τις.

Θέλω να'χω πολλές να συχναλλάζω.

Ανώνυμε,
ο αείποτε τοποθετείται παρακάτω, ωστόσο εγώ να σ' ευχαριοστήσω για την παρουσία σου σ' ετούτη τη γωνιά και για την οξυμένη ματιά σου.
Θαυμαστό και σπάνιο.


Αχ, Candyblue...
Θαρρείς δεν το ξέρω;

Κοινή και τούτη η αγάπη λοιπόν.
Και χαίρομαι γι αυτό, αλήθεια. Αναγνωρίζουμε τα ίδια πράγματα, ακόμα κι όταν μένουμε βουβοί.
Κυρίως τότε.
Που άλλες, εσωτερικές διαδικασίες ισχυροποιούνται.

Μα ό,τι και να πω, ποτέ δεν θα ξέρεις.
Όμως κι εγώ, δεν μιλώ για να μαθαίνω.
Για να νιώθω μιλώ.

Αείποτε
κι εγώ χαίρομαι, που είσαι εδώ!
(Ελπίζω, όχι για λίγο)...


Ovi!
Καλή παρατήρηση.
Μη θαρρούμε πως μας ανήκουν δηλαδή.
Μα πως;
Αντάρτισσες καθώς είναι, όλο ξεπορτίζουν και βγαίνουνε σε δρόμους ανοιχτούς, μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίσουν πως δεν τις είχαμε ποτέ.


Ελπίδα!
Σαφώς και οι λέξεις από μόνες τους δεν φέρουν ευθύνη.
Τ' αφεντικά!
Εκείνα τις εκθέτουν, τις φορτίζουν, τις συνδέουν με εικόνες, τις κάνουν κι όνειρο κάποιες φορές...

Αλλά εκείνες του φυλάνε, την μεγαλύτερη εκδίκηση!