Κυριακή, Μαρτίου 29, 2009
Οντογένεση

Να τσακίζεις τα δόντια της χτένας και να μετράς
Ώσπου να ‘ρθω
Με φορεσιά πολύχρωμη
Με χάντρες διάφανες στο λαιμό
Κι ένα χαμόγελο ήλιου τεμπέλικου για κρεμαστό
Κρόταλα και ντέφια εντός μου
Κι ένα ψωμί κομμένο σε μπουκιές πολλές
Η Μια ψυχή
Θα’ μαι εγώ
Αλλιώς
Όπως ίδια

Με πατρίδες χίλιες
Μ' έρωτες ωραίους, αντάρτες
Κι ανοίγματα στη ζωή
Και στιγμές. Μόνο.
Γλυκορέουσες, όπως μουσικές
Αξόδευτες, ίδια χώματα
Αμμουδιές στο Λιβυκό
Να φυσάει νοτιάς να με σκορπίζει

Θα ’ρθω ξανά. Ξανά θα είμαι.
Γιατί δε παλεύεται ο χρόνος, είσαι εκεί;
Είναι θύελλα ο καιρός, φυλάξου
Και κάτω απ’ το πετσί μας ανατριχίλες ποτισμένες ένταση
Τσογλάνια τα χρόνια που περνάνε• πριονίζουν γόνατα
Κι ένα κουβάρι το κορμί
Βγάζει γλώσσα, γελά με θυμό
Και το δάχτυλο στ’ όνειρο, γυρεύοντας κρύπτη

Καιρός αγύρτης, εκδικητής
Στέλνει γριές να ξεφλουδίζουνε βήματα
Μα κοίτα, εγώ: τσίτσιδη στα χωράφια του
Προίκες και μοίρες ακυρώνω
Ποιος να μερέψει δαίμονες απόψε!

Έλα.
Έλα να καίμε από ζωή

Θα ’ρθεις ξανά. Ξανά θα είσαι.
Μ΄ ένα πουκάμισο πορτοκαλί
Σαν ανοίξει η αγκαλιά τ' ανθρώπου, τι χωράει, θα πω
Κήπους που στάζουνε υγρασία πρωινού
Θύμησες που 'ρχονται απρόσκλητες να στριμωχτούν
Να σου τριφτούν, να τις προσέξεις
Μες σε μια στάλα μπλε, ν’ ανακατευτούν οι ώρες

Τι απορείς; Αχόρταγη• αν είναι για ανθρώπους
Πως αλλιώς;
Έτσι. Αλλιώς.
Λέω ναι, θα ξημερώσει
Και στη ψυχή
Θα κάτσει γέρος ο καιρός
Κι εκείνο το παιδί της άνοιξης θα πει
Ανοίξτε τα παράθυρα να γίνουν οι λέξεις πουλιά και ουρανός ο κόσμος.





Οι φωτογραφίες είναι από το dirtyangels.net
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 11:41 | Πανάκι ξεδιπλωμένο | 22 ανάσες
Δευτέρα, Μαρτίου 09, 2009
Ερωτική Εφηβική Μυθολογία

Τα ζευγάρια των εφήβων
Τρέχουνε γυμνά
Με τον έρωτα στους ώμους
Αρπάζουνε τα δάχτυλα
Και χώνουνε πνοές φιλιά
Στρογγυλεύουν τις γωνιές των δρόμων
Μετρώντας χάδια αργόσυρτα
Η σάρκα τους πονά
Κι οι γλώσσες καταβροχθίζουν
Ως και τα κύτταρα του έρωτα

Τα εφηβικά ζευγάρια
Φορούν σαντάλια στους ανέμους
Κι υψώνονται
Να φτάσουνε το χείλι
Τρέχουν απ' τα μαλλιά τους
Κλωστές παραμυθιών
Οι φλέβες τους μυρίζουνε ζωή
Σαλεύουνε μες στο σκοτάδι
Όλο φως
Κι όσοι περαστικοί κοιτούν
Δε βλέπουν• δε μπορούν
Πως
Πίσω από κορμούς δέντρων
Οι χρόνοι όλοι, παρόν
Κι η μνήμη απούσα
Αποβληθείσα
Δια παντός

Τα ζευγαρώματα του πρώτου έρωτα
Όταν χωρίζονται
Κρατάνε την αγάπη τους προσκέφαλο
Να στάζει και να τρέμει
Να συλλέγει μέλι στα στήθια
Και σ' έναν ψίθυρο ν’ αποκοιμιέται
Σα μωρό παιδί.




Η φωτογραφία είναι από το deviantart.com
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:36 | Πανάκι ξεδιπλωμένο | 26 ανάσες
Παρασκευή, Μαρτίου 06, 2009
Οι εβδομήντα οκτώ Μάρτηδες
Ο κύριος Σίμος πλησιάζει τα ογδόντα. Δεν έχω συναντήσει πιο ανοιχτή σκέψη, πιστέψτε με. Γνωριμία του κεφιού σε παρέα ανήσυχη, κουβέντα της ψυχής που κράτησε για ώρες. Πιο γλεντζέδικη καρδιά από εφηβεία στους πρωταφρούς της.
Τι είναι βρε παιδί μου ο καιρός… Τι είναι όταν πηγαίνεις πέρα από την κοινή λογική, πετώντας τα καπέλα που σου φορούν οι χρόνοι κι οι τρόποι κι οι σκέψεις κι οι ξεπουλημένες σιγουριές.

Κάθομαι και κοιτάζω έναν άνθρωπο που σαρκώνει την ανορθόδοξη σκέψη, το άγρυπνο όνειρο, την πρόταση που ’χει για στήριγμά της αυτό που –εμείς οι ανήμποροι-, βαφτίζουμε αδύνατο.

Τώρα θα μου πεις πόσοι είναι έτσι. Και σε τέτοιους μάλιστα καιρούς, που συρίζουν γύρω σου ύπουλες διαβεβαιώσεις πως όλα βαίνουν καλώς.
Εν πάση περιπτώσει, ο κύριος Σίμος, σε ηλικία δύσης που ο συντηρητισμός κατά κανόνα ριζοβολά, μιλά με πάθος για επανάσταση. Και δεν αναφέρεται σε τίποτα βαρύγδουπες πολιτικές ούτε σε ιδεώδη που χρεώνονται συσπειρώσεις υποταγμένων πιστών. Οραματιστής, ειρηνιστής, ονειροπόλος, μιλά για συνανάπτυξη.
Ανάπτυξη εντός μας, με τους διπλανούς μας, με τις παρέες, τις ομάδες, την κοινότητα, την κοινωνία. Και μιλά μ’ έναν τρόπο στρωτό, που δεν κοιμίζει το μυαλό• τουναντίον…

«Ξέρεις τι είναι κείνο που μοιράζομαι εγώ, στα εβδομήντα οκτώ μου με το εγγόνι μου που είναι μόλις δύο μηνών; Τι είναι αυτό που με κάνει να κοιτάζω με ανείπωτη ευτυχία ένα μωρό και να επικοινωνώ, κι από την άλλη, τι κάνει το μωρό ν’ ανοίγει τα χεράκια του και να ζητά την αγκαλιά μου; Τα συναισθήματα. Οι συγκινήσεις. Η ψυχή, όπως θες πες το. Πεταμένη στα σκουπίδια μες στη σακάτικη ζωή μας. Έτσι συναναπτύσσεται ο κόσμος. Όταν νιώθει. Τότε αντιλαμβάνεται, τότε κάνει, τότε προχωρά».

Κάθομαι μες στη γλύκα της μουσικής και του κρασιού κι ακούω έναν παππού υπέροχο. Που με τον λόγο του, καταδεικνύει τον ελλιπή ερωτισμό της εποχής. Κι αναποδογυρίζει τα δεδομένα. Τι να τους κάνω τους τεχνοκράτες και τις επιστημολογίες μπροστά σε μια τέτοια καθαρή σκέψη, σε μια βαθιά ανθρώπινη συνείδηση.

Ένα ζευγαράκι εφήβων παραδίπλα, με καμπάνες παντελόνια και λουλούδια σε σγουρά, ανάκατα μαλλιά και χαϊμαλιά να χοροπηδούν στο στέρνο, παίζουνε τους χίππυς μιας εποχής που ’χε να υποσχεθεί και να οραματιστεί και να φαντασιωθεί.
Με αφορμή την παρήγορη εικόνα ανοίγουμε κουβέντα για τα τωρινά. Τα νιάτα, οι δρόμοι τους, οι μοναξιές των μεγάλων, οι μοναξιές των μικρών. Αν νιώθει μόνος τον ρωτώ, τώρα, που πλήθυναν τα χρόνια. «Η μοναξιά, είναι ακριβής στο ραντεβού της. Κι έρχεται μάλιστα με συνοδεία: με χάρη και διάθεση ρομαντική. Όταν γεννιέσαι• τότε την πρωτοκοιτάζεις».

Τον ακούω να μιλά για έναν απόλυτο ερωτισμό, πέρα από τα κουτσουρέματα της εποχής, τους ευνουχισμούς των sms και τα βαλσαμωμένα βλέμματα.
«Με ξύλινα ποδάρια περπατάμε πια. Και λοιπόν; Περπατάμε, αυτό κρατώ. Έπειτα, για να είσαι ακέραιος πρέπει να αποδεχθείς την αναπηρία σου», λέει.
Γέρνω και του δίνω φιλί συγκίνησης και θαυμασμού.
Μυρμηγκάκι τόσο δα• αυτό νιώθω.
Κοιτάζω το γερασμένο πρόσωπο που γελάει στο χρόνο.
Απρόσκοπτη ανάγνωση ρυτίδων. Αυλάκια χαράς. Κι ωραίας, περήφανης γνώσης.

Παίρνω ανάσα βαθιά και συλλογίζομαι πόσο ατροφική και ρυτιδώδης είναι η δική μας η ψυχική δύναμη. Η όποια δηλαδή.
Γυρίζω και ξανακοιτάζω τους εβδομήντα οκτώ Μάρτηδες, μπας και ατσαλωθώ.



Η φωτογραφία είναι του Al Magnus
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 10:07 | Πανάκι ξεδιπλωμένο | 22 ανάσες
Τρίτη, Μαρτίου 03, 2009
Η ασχημομούρα πριγκηπέσα

Κοινός τόπος –όχι η πικρία πιά- αλλά ο πόνος, ο βαθύς, οξύς πόνος για μια πολιτεία που γδέρνει τη ψυχή μας καθημερινά• ποικιλοτρόπως, ούτε λόγος, όμως πάντοτε με λύσσα.
Όλο και περισσότερο αισθάνομαι ότι οι γύρω πολιτικές αθλιότητες αποτελούν ένα είδος σύγχρονης βίας –μασκαρεμένης αγριότητας συχνά-, που επιβεβαιώνει την άποψη πολλών για θεμελιώδη απώλεια αρχών. Παλεύω να στρέψω τη ματιά στο κάθισμα το διπλανό, στη φιγούρα που με βιάση με προσπερνά, στον αγκώνα που αθέλητα με σκουντάει για να βρει κέντρο η καρδιά στον κάθε ταπεινό Σίσυφο• εκείνον που σπρώχνει ως την κορυφή του βουνού την πέτρα που θα κατρακυλήσει ξανά και ξανά και ξανά…

Και που να στραφείς και που να βρεις πηγή να βρέξεις το αχείλι…
Στις καθημερινές και πολύμορφες δόσεις απολιτικοποίησης;
Στη γλοιώδη στάση ζωής που συσσωρεύεται σαν ίζημα τριγύρω;
Πώς να δεις τον γύρω κόσμο με άλλα μάτια, πιο χλωρά…


Διαβάζω στη Λυγερή για κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται. Αύριο. Υπέρ της βιωσιμότητας των δομών για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ψυχικά πασχόντων. Κάποιοι συνάνθρωποί μας λοιπόν, δεν απαιτούν ηθικά αντανακλαστικά από τα χαζοκούτια που μας κανοναρχούν νυχθημερόν, αλλά, παίρνουν τους δρόμους και διεκδικούν. Κάποιοι συνάνθρωποί μας ξέρουν καλά ότι έλλειψη υγείας δε σημαίνει μόνο «πονάει το χέρι μου», αλλά, «αρρωσταίνει η ψυχή μου».

Θυμώνω. Για το γενικό μας κατάντημα, εντάξει, για τις γελοιότητες των «μεγάλων» που σκάνε πάνω στις ζωές μας και τις μικραίνουν, για την συστηματική αποχαύνωση που μας διαποτίζει και σαφώς για τους θεσμούς που ’ναι κούφιοι κι ουδείς από τους «άρχοντες» δεν έχει τη θέληση –ούτε βέβαια και τη ψυχή- να στηλώσει ξανά ό,τι καταρρέει.

Δομές που στήθηκαν για να στηρίξουν τους ψυχικά πάσχοντες συνανθρώπους μας πάνε για φούντο. Εκεί που θα ‘πρεπε το κράτος να δυναμώνει τις πρακτικές, στρέφει τα νώτα. Κι άντε να του κουβεντιάσεις. Και να πειστεί. Μπορώ τώρα να θεωρήσω τη ψυχική υγεία σαν ένα οποιοδήποτε προϊόν προς διαπραγμάτευση; Ντροπή!

Η κοινωνία μας όλο και μου φέρνει κατά νου εκείνη την ασχημομούρα πριγκηπέσα του παραμυθιού που ’χε γύρω της αυλικούς κι υπηρέτες να υποκλίνονται και μια μέρα τους διέταξε να κάνουν θρύψαλα τους καθρέφτες του παλατιού ώστε να μην είναι φανερή η ασχήμια της. Να μην μπορεί να τη δει δηλαδή.

Καθρέφτες κοινωνικοί, ένα σωρό τριγύρω μας. Γιγάντιοι.
Να γίνονται γυαλάκια μικρά κι έπειτα να ενώνονται πάλι για να καμωθούν τους παραμορφωτικούς και συ να τους πιστέψεις.

Τα χάλια μας. Κι είναι παρηγοριά –απ’ τις ελάχιστες-, κάτι τέτοιες δραστηριοποιήσεις που δηλώνουν αυταπάρνηση και μαρτυρούν ουσιαστικές ανησυχίες. Κοινωνικές και πνευματικές. Γιατί, όσο κι αν τα βήματα προς το Υπουργείο Υγείας θέλουν αποφασιστικότητα και μαχητική αντιμετώπιση, τα εσωτερικά βήματα είναι τα ζόρικα. Για όλους μας.
Κι είναι πάντα επικίνδυνα. Και μοναχικά.






Η φωτογραφία είναι από το deviantart.com
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 17:47 | Πανάκι ξεδιπλωμένο | 15 ανάσες


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape