Γυ(ε)ρνάει ο ήλιος, ο Ιούλιος πρωτοχορευτής, κι εγώ αισθάνομαι σχεδόν ορφανή σ' έναν κόσμο ξένο, εχθρικό, βίαιο και ασυνάρτητο...
Κατ` Ανατολή να στρέψω την καρδιά με παροτρύνει ο τρυφερός μας ποιητής, ο Σωκράτης, ο τεχνίτης του λόγου...
"Μαζεύει την ούγια της η θάλασσα τσουρουφλισμένη", κατά τα γραφόμενά του και καλά θα κάνω να πάρω ναυτάκια και ψυχή και να τραβήξω ρότα κατά κεί...
Σε ποιά Ανατολή να πάω τάχα...
Ποιό συναίσθημα να στρέψω στο φως...
Ανατολή για με σημαίνει αυγή, ξεκίνημα, άνοιγμα, αρχή, χάραμα, νιότη, νέα μέρα, καινούργια πράγματα, αισιοδοξία, άνοιξη, ζωή!
Ανατολή ίσον μαγεία, μυστήριο, δόσιμο, καρδιά, γενναιοδωρία, απόλαυση, χαρά, ένταση και πάθος.
Ανατολή πάει να πει παραμύθι...
Είναι για μένα οι ήρωες που με πήραν μωρό παιδί από τα χέρια και με ταξίδεψαν σε χώρες αλλιώτικες...Το Τζίνι απ' το λυχνάρι του Αλαντίν, η Σεχραζάτ, ο Αλή-Μπαμπά, ο κλέφτης της Βαγδάτης...
Είναι οι ατέλειωτες πορείες σε μια έρημο που απλώνεται στο κόσμο και ξάφνου, τελειώνει έτσι μαγικά, να: μ' ένα "άνοιξε σουσάμι"...
Καραβάνια με καμήλες φορτωμένες μετάξια, σεντέφια και χιλιάδες κοφίνια με σμαράγδια, μπριλάντια κι όλα τα πλούτη του φιλεύσπλαχνου προφήτη, που τραβούν για τ' άστρο της Ανατολής.
(Αμ, το λέει κι ο Καββαδίας: «για τ΄ άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί, πουλί πουλάκι στεριανό θάλασσα δε σου πρέπει...»)
Ονόματα αλλιώτικα κι αλλόκοτα μαζί, χώρες κεντημένες με αθωότητα και ομορφιά, πόλεις μυστήριες και φιγούρες ζωγραφιές, σουκς που μοσχοβολάνε απ' τα μπαχάρια...
Μύθοι, που στήνονται στων ανθρώπων τα μυαλά για να τους δώσουνε ανάσα, να σταλάξουν όνειρο, να φέρουν ανθόκηπους στη παλάμη τους μέσα...
Για θυμήσου...
"Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα της ανατολής, ένα ολάκερο ασκέρι..."
Σε ποιά Ανατολή να περιπλανηθώ Σωκράτη;
Για που να σαλπάρω;
Που να ξεβράσω τα παραμύθια που μ' ανάθρεψαν, πάει να πει τις αλήθειες της ψυχής μου;
Η παραφροσύνη γεννάει στάχτη, εκεί που το τζίνι έκανε μαγικά...
Σε ποιόν να δώσω εντολή να πραγματοποιήσει τις ευχές μου;
Κι αν ανταμώσω -μεσοπέλαγα- τον Σεβάχ, να πλέει με το καράβι του κατά τη Βηρυττό, πως θα τον αντικρύσω;
Παραμύθια σαβανωμένα.
Ξεψυχήσανε για τα καλά. Έσβησε η ζωή τους.
Δίχως διάρκεια, χωρίς προοπτική.
Σκοτωμένους μύθους ν' αφηγηθείς; Πως και τι να πρωτοαναστήσεις!
Λαβωμένα παραμύθια περιφέρονται στους διαδρόμους του μυαλού και της συνείδησής μας εκλιπαρώντας για λίγο χώρο.
Μα εμείς, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, οργανώνουμε και εκτελούμε τον θάνατό τους.
Παγωμένα. Σχεδόν προγραμματισμένα.
Εκτελεστές. θάνατοι εν ονόματι της ζωής!
Μαζί με μια παιδικότητα που αιμορραγεί, λέω να θρηνήσουμε, να μυρώσουμε, να θάψουμε και το βεζύρη με τις τρείς βεζυροπούλες...
Και το Χαλίφη, που δεν θα'ναι ποτέ στη θέση του Χαλίφη...
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα περιθώριο αναστροφής...
Όχι τίποτ' άλλο, μα... στα παραμύθια συμβαίνουν θαύματα κι αν τα ανασταίναμε... για σκέψου!
Άκου να τ' ανασταίναμε!
Πως; Χωρίς το λυχνάρι του Αλλαντίν;
Τι να πω πιά...
Φ ο β ά μ α ι !
Ναι. Κάτι ονειροπόλοι σαν και μένα, όπως μια πάρτη εδώ τριγύρω, αναμασούν τα λόγια τους...
Στα χείλη το Φ ο β ά μ α ι
από τις Ρόδες και την Ελευθερία Αρβανιτάκη...
Τούτα δω τα γραφτά που χάραξα με χρώματα σωρό στη καρδιά και στη σκέψη, τα σκορπώ στους αιθέρες και τα κύματα να φτάσουνε στο
Χ ν ο ύ δ ι μας. Αφιερωμένα. Όλα. Κι ακόμα παραπάνω.
(Η εκπληκτική φωτογραφία (Ινδία) είναι του Claude Renault )
Λοιπόόόόν....
Είθε, τούτο εδώ το κείμενο, να έχει καλύτερη τύχη και να μην "αυτοκαταστραφεί..."
Αμάν πιά μ' αυτά τα μαγικά!
Καιρός να πάρουν και οι μυθικοί ήρωες, την εκδίκησή τους!