Ξερω γω;Μπερδεμα η υποθεση...
Μια καλημερα περασα να πω...

όντως μπέρδεμα!

Και να βρεί το άλλο μισό την αναπαραγωγή δεν την πετυχαίνει πάντα,ενώ την ευχαρίστηση και το μισό μόνο του την πετυχαίνει!

Μπααα καθόλου παράξενο!

Βλέπεις η φύση το έκανε επίτηδες δύσκολο , ώστε να επιβιώνουν μόνο τα εκλεκτότερα γονίδια.

Στις αρχικές συνθήκες ύπαρξης του ανθρώπου ένα "μισό" ερχόνταν σε επαφή με ένα "άλλο μισό" μόνο εάν ήταν αρκετά υψηλής ποιότητας ώστε να εξασφαλίζεται η έπιβίωση των συνδυασμένων γονιδίων.

Η ερμαφροδιτική αναπαραγωγή οδηγεί σε εξελικτικά αδιέξοδα και γιαυτό δεν προτιμάται από την φύση...

Για περισσότερες λεπτομέρεις θα συνιστούσα το θαυμάσιο "Εγωιστικό γονίδιο" του Richard Dawkings

na sa po probbio to justo, e agapi ene protini ton antropo, ene grammeno apo deo, ene kkalo... (Maria mu, mia calimera in griko da Grecia Salentina)

Τα αγαθά κόποις κτώνται, Καπετάνισσα!

Αυτή θα είναι η αδυναμία μας, φαίνεται. Και η δύναμή μας.

Καλημέρα Καπετάνισσα τση Κρήτης!!
Μα φαντάζεσαι να είμαστε ερμαφρόδητα? χάλια θά'ταν η ζωή!!!!
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται "το άλλο μισό" για την αναπαραγωγή......το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πολλά "άλλα μισά" και δεν ξέρεις πιο να πρωτοδιαλέξεις.....γι'αυτό και ο άνθρωπος ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟ ΟΝ ΣΤΗ ΓΗ (λέμε και κανένα αστειάκι που και που)διαλέγει το άλλο μισό που τον/την παιδεύει περισσότερο!!
Πολλά φιλιά και ευχές για μια γεμάτη μέρα!!

Προβληματίστηκα... ΄Ομως σκέφτομαι πως αν το μισό μπορούσε μόνο του να προχωρήσει στην αναπαραγωγη, δεν θα ειχε αναπτυχθεί η έντονη ανάγκη της συντροφικότητας, γιατί απλά θα λειτουργούσε αυτοτελώς σαν μονάδα. Η γλυκειά αγωνία της αναζήτησης του άλλου μισού, το μεγαλείο που άλλοι το λένε έρωτα και άλλοι αγάπη, δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη και το ενδιαφέρον να υπάρχει, να κινείται, να εργάζεται. Υπάρχω γιατι υπάχεις και έχει νόημα η ζωή.
Καπετάνισσα, θα είχαν γραφτει οι υπέροχοι στίχοι που μας χάρισες σήμερα και υμνούν τον ΕΡΩΤΑ;

Πρέζα tv,
καλημερούδια!
Περίπλοκα τα πράγματα, θα συμφωνήσω!
Ίσως και... περίτεχνα καμωμένα όμως, ε;


Βροχοποιέ μου,
εσύ που ξέρεις από επίκληση καλών πνευμάτων, ίσως και δαιμόνων και άλλων τινών, κάνεις τα μαγικά σου -υποθέτω- όσον αφορά στο χρόνο και την ενέργεια, ναι;
:)


Αθεόφοβε
και υπέροχος και αθεόφοβος!
Λοιπόν;
Να... συμφωνήσω κατά το ήμισυ;
Αν θέλουμε να κολακέψουμε ένα κομμάτι μας, έχεις δίκιο, προφανώς...

Λοιπον...

Ειναι πολυ απλη η εξηγηση...

Αν το ολον ηταν συγκεντρωμενο σε ενα σωμα,
τοτε δεν θα υπηρχε κανενας λογος για το ταξιδι της ζωης.
Γιατι τι θα ηταν η ζωη χωρις το ταξιδι?
Το ταξιδι της αναζητησης εννοω.
Ετσι λοιπον η Φυση, 'η ο Δημιουργος
...οπως θελεις πες το...
εφτιαξε τον ανθρωπο ατελη.
Ετσι ωστε σε ολη του την ζωη να αναζητα την ολοκληρωση και με αυτον τον τροπο να επιτυνχανεται το ταξιδι.
Δηλαδη η κινηση.
Δηλαδη η ζωη.

Αλλιως αν ο ανθρωπος ηταν ολοκληρωμενος και αυταρκης απο την γεννηση του,
τοτε δεν θα ταξιδευε καθολου και θα ακυρωνε την γεννηση του.
Δεν θα ειχε λογο να γεννηθει δηλαδη.
Αφου ετσι κι'αλλιως θα ηταν ολοκληρωμενος.

Συνεπως...
η ατελεια του ανθρωπου ...εξασφαλιζει την γεννηση.
Η γεννηση, εξασφαλιζει την αναζητηση.
Η αναζητηση, εξασφαλιζει το ταξιδι.
Το ταξιδι, εξασφαλιζει την κινηση.

Και ως γνωστον ...κινηση ισον Ζωη.

Ειναι τοσο απλο το ερωτημα σου.

ΥΓ: απλα για να το απαντησει καποιος
πρεπει πρωτα να καταλαβει οτι γεννηθηκε ατελης.

ζερο.

Αν το βρει το άλλο μισό, καλά θα είναι! Άμα δεν το βρει τι γίνεται;
Φιλάκια χειμωνιάτικα από Ζαγορά.

Μου αρέσουν σε υπερθετικό βαθμό οι επιλογές σου σε φωτογραφίες. Δεν μιλώ για τις φωτογραφίες αυτές καθαυτές, αλλά για τον τρόπο που τις δένεις με τα κείμενα.
:^)

Καλή μου καπετάνισσα μπορώ να έχω την αναπαραγωγή και να πάνε στα διαόλια όλα τα μισά του κόσμου;
Κι ύστερα ξύπνησα, αλλά....επιθυμίες είναι αυτές.

azrael,
καλώς ήλθες με τις γνώσεις σου τις πολύτιμες!
Πολύ πιθανόν λοιπόν, η σοφία της φύσης, θαυμαστή και ζηλευτή, να κατευθύνει τα πράγματα έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός.
Τουλάχιστον στην ιδανική, ή, πιο σωστά, στην πλέον αρμονική μορφή του.


Silio D' Aprile,
πόσο όμορφο, καλημέρα!
M'in agapi momeni,
momeni emi fiamo
ce vricamo ijo pu o zisi su di.


Μαίανδρε,
λες, ε;
Κι αν είναι να φέρουμε όλον τον κόσμο τούμπα για ν' ανταμώσουμε το άλλο μισό, να σκαρφαλώσουμε βουνά και κύματα και σύννεφα, να οργώσουμε πολιτείες, ναι και πάλι ναι!
Ας γίνει!

advocatus diaboli,
ορθός συλλογισμός!
Γιατί τώρα εμένα μου φαίνεται πως η πραγματική ισχύς πηγάζει απ' ό,τι ατελές αναπνέει γύρω;
(Είναι κι η τελειότητα μύθος μέγας)...


uneverknowinlife,
ναι, ε;
Η λαϊκή σοφία μπροστάρισσα κι εδώ:
"Ο που αγαπά παιδεύει"!
Πάει να πει, κείνο το κομμάτι της ψυχούλας μας που αναζητά παιδέματα, μαγνητίζεται απ' ό,τι του αναλογεί. Και μάλιστα, έχει την ικανότητα να τ' αναγνωρίζει ολοκάθαρα μέσα στο πλήθος, καθώς λες!


Κρινιώ!
Οι Κινέζοι έχουν έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίο οι άνθρωποι μοιάζουν με μισά πορτοκάλια και κυλάνε και κυλάνε, ώσπου να βρούν το άλλο μισό.
Το ταίρι τους, ναι.
Έχεις δίκιο σε όλα.
Δύναμη η αγάπη.
Μα που αλλού ν' ακουμπήσουμε πιά!
Και πως αλλιώς να υπάρξει η τέχνη...

Zero,
συμφωνώ με την δυναμική πορεία που τόσο εύστοχα περιγράφεις.
Η ροή, η ρότα, η ύπαρξη, η ζωή.
Το ρητορικό ερώτημα διατυπώνεται από τον νομπελίστα βιολόγο, ερευνητή της κυτταρικής δομής François Jacob.
Απλό αλλά ουσιώδες.
(Μα, πάντα στην απλότητα δεν βρίσκεται η ουσία);


Ελπίδα,
τι έκανε λέει; Χειμωνιάτικα;
Κιόλας; Κάπως νωρίς δεν μας εγκατέλειψε το καλοκαιράκι φέτος;
Κατά τα λοιπά καλή μου...
Αν δεν βρεθεί το ήμισυ, ε, τ' αναζητάς.
Μέχρι και μια ζωή ολόκληρη μπορώ να σου πω...


Μπαμπάκη,
με γλυκαίνεις με το λόγο σου.
Χαίρομαι που'χεις όμορφες εικόνες στην σκέψη -φυγή είναι, με τόσες ασχήμιες που μας ζώνουν καθημερινά-!
Να'χεις και ζωηρά χρώματα στη ψυχή!


Global αγαπημένη,
θα διαφωνήσω.
Η ζωή γεννιέται από δύο για ν' αγκαλιαστεί και να τραφεί έτσι ακριβώς.
Το ξέρεις κι εσύ.
Δεν είσαι μακριά απ' την αγάπη.
Γι αυτήν σκαρφαλώνεις τα μέσα σου βουνά. Κι αυτή θα'ρθει.
Την ώρα την σωστή.

Ε μη μου πεις ότι δεν κρύβουμε όλοι έναν μαζοχιστή μέσα μας κάποιες φορές?...Δεν είπα και όλες βέβαια αλλά όλοι έχουμε σκεφτεί κάτι σαν το παρακάτω.....
(σε παρένθεση για τα θηλυκά)

Γιατί γλυκιά πριγκήπισσα,
(γλυκέ μου πρίγκηπα)
θόλωσες τα μυαλά μου?
Καλά ήμουνα και έπαιζα,
ωραίος(α) στα κύματά μου!

Με βρήκες όμως μάγισσα,(μάγε μου)
και μου ρουφάς το αίμα,
κάνεις την νύχτα φωτεινή,
και την αλήθεια ψέμα!

:-))))))))

uneverknowinlife,
σωστά!
Όχι βέβαια με την έννοια της όποιας διαστροφής αλλά ως ανάγκη εσωτερική που ζητά κινητοποίηση πολλών λογιών!
Η μαγεία φωλιάζει εκεί που γεννιέται η ανησυχία, η ανατροπή. Και το ανθρώπινο μυαλό ταράσσεται, οξύνεται κι αναζητά.΄
Και μαζί κλωτσάει, θυμώνει και αντρειώνεται.

Καπετάνισσά μου, φαίνεται ότι η αναπαραγωγή δεν είναι η μόνη λειτουργία...
Ίσως μάλιστα να είναι και ήσσονος σημασίας η αναπαραγωγή!!!

Φαίνεται ότι η ουσιαστική λειτουργία είναι η Ένωση...

Καλησπέρα

τι ρωτάς;
να βγαίνεις στεγνή από τη φωτιά μου είπε το όλον αφού ο καθένας μας ένα όλο είναι!

Κι όταν ενωθεί με άλλον πάλι ένα είναι ολόκληρο θαύμα!

Ο έρωτας είναι ανάσα, είναι λύτρωση, είναι δημιουργία εσωτερική και εξωτερική... Είναι ζωή...

Έχουμε το υπόλοιπο της ζωής μας να το ανακαλύψουμε.
Όσο ζεις μαθαίνεις!

Ένα άλλο μισό για την αναπαραγωγή...βρίσκεται εύκολα...το ιδανικό μισό για τη δημιουργία μιας ζωής...είναι το δύσκολο...

...και μας αρέσουν τα δύσκολα καπετάνισσα, ε;;

Και μετά σου λέει ότι τα ποίησε όλα εν σοφία :-P

Λες να διαφωνήσω Μάρκο μου;
Ο Jacob έχει βέβαια κατά νου τις καθαρά βιολογικές λειτουργίες, αλλά... ναι!
Για να είναι μια σχέση... λειτουργική, η ένωση είναι βασική ύλη. Δόσιμο και δέσιμο.


Ανδρομέδα μου καλή!
Θυμήθηκα τώρα τον Αριστοφάνη όπως τον παρουσιάζει ο Πλάτων στο "Περί Έρωτος"... Το περιεχόμενο του "όλου".
Τα είπε άραγε έτσι ο Αριστοφάνης;
Ή, τα είπε έτσι όπως μας καταγράφονται; Που η αλήθεια του λόγου και που η μυθοπλασία του Ποιητή;
Κι εμείς; Πόσο κρατάμε ατόφιο το όλον μας ώστε να γενεί το θάμα;


Αλεξάνδρα,
άρα, όση ενέργεια, όσο χρόνο και ψυχή και ορμή και φλόγα αν καταναλώσουμε, χαλάλι!
Ξανά και ξανά!

Άραγε η ανάγκη της ένωσης υπηρετεί την αναπαραγωγή ή η αναπαραγωγή εξυπηρετεί την ανάγκη της ένωσης; Κάτι σαν το "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;" δηλαδή.

Δόκτωρα,
ούτε λόγος! Επιδεκτικοί μαθήσεως ένα πράγμα...
Κι αν δεν βρεθεί το ταίρι, θα'χουμε τουλάχιστον τη γνώση να καμωνόμαστε τους σοφούς!
(Και μόνους).


Giramondo,
θυμάμαι μια είδηση, χρόνια πριν, που έλεγε για μια χώρα ασιατική. Οι νέοι έγραφαν πάνω σε χαρτονομίσματα όνειρα κι ενδιαφέροντα κι άφηναν το χρήμα να κυκλοφορήσει ώστε να τους φέρει σ' επαφή με το πιθανό έτερον ήμισυ!


Confused,
σοφία ναι, αλλά κι αγάπη!
Κι αγάπη χωρίς χαραμάδες και ραγισματιές, δε γίνεται!
Γίνεται;

Πολλά κομμάτια εντός μας το όλο και ο καθρέφτης θρύψαλλα. Ανάλογα με το κομμάτι κι η ανταπόκριση.
Επεσε ο αέρας, καπετάνισσα και είπα ν' ανεβάσω τα πανιά στο blog. "Μην τα μιλάς" που λέμε και εμείς οι επύληδες της ανατολής...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Θα συμφωνήσω 100% με τον ζερό.

Φιλιά γλυκά, Καπετάνισσα!

έτσι ακριβώς...

Εγώ πάλι νομίζω πως δεν το βρίσκουμε ποτέ για αυτό και βγάζουμε ένα ολόκληρο μήπως και συνεχίσει το ψάξιμο για το άλλο μας μισό...και πάει λέγοντας


Είμαστε δύο ολόκληρα διαφορετικά πράγματα
που πλάθουν εαυτούς και εξελίσσονται βγάζοντας ένα τρίτο

Το μισό δεν το συνάντησα ποτέ
ειλικρινά.

δεν είναι μισό μισό καπετάνισσά μου (δες και τις διαφορές στα μεγέθη).
απλά ο καθένας κάνει ο,τι μπορεί συνήθως. (υπέροχη η συγκεκριμένη εκτέλεση, ευχαριστώ που μου τη θύμισες)

Ανώνυμε/η,
αλληλοσυμπληρωματικά τα βλέπω. Και ισόχρονα. Λειτουργίες αρμονικές που η μία εμπεριέχει την άλλη.
Ανάγκες κοινές, με κάποιες παραλλαγές στον καθένα μας, ως προς την έντασή τους.


Salome,
πόσο συμφωνώ!
Ρινίσματα, θραύσματα, άλλοτε ορατά διά "γυμνού οφθαλμού", άλλοτε όχι...
Επιτυχής η συγκόλληση κάποιες φορές. Άλλες πάλι, οι χαραγματιές μπροστά μας...
(Εδώ παραφυσάει θαρρώ)!


Serenity,
γλυκά φιλιά τρυφερό παιδί!
Σε μια μαγευτική αναζήτηση, σ' ένα αποκαλυπτικό ταξίδι πάντα, για το "όλον" σου...

Αλεξάνδρα,
καλημέρες ολόφωτες!


Candyblue,
μιλάς για το "είναι" μας, αφουγκράζομαι σωστά;
Και ναι, σαφώς και στεκόμαστε μονάχοι μας "γεμάτοι" από χίλια δυό. Άνθρωποι ολοκληρωμένοι κατά πως λεν.
Ο Jacob εδώ μιλά για το κορμί μας.
Και για τον κόπο μας, την εσωτερική ανηφοριά μας, ν' αναζητήσουμε τον "άλλον".
Με το περιεχόμενο που του δίνεις, ναι.
Τον Ολόκληρο Άλλον.


northaura,
δεν είμαι σίγουρη αν ακουμπώ σωστά στην σκέψη σου.
Μεγέθη λες;
Η ποσοτική διάσταση είναι ένα κομμάτι που δεν δεν διακρίνω στα λόγια του Jacob.
Μιλά για δύο όργανα, εξίσου απαραίτητα για την αναπαραγωγή.
Ισόποσα, ισοβαρή, τι σημασία έχει...
Η αξιολόγηση δεν έχει να κάνει σίγουρα με ζυγαριές και μονάδες μέτρησης, μα με την ανάγκη της ύπαρξης του άλλου κομματιού, του άλλου οργάνου.

Την πιο γλυκειά καλημέρα μου!

και τι σε διαβεβαιώνει καπετάνισα γι το ποιό είναι το μισό και ποιό το όλο? Είμαστε σίγουροι ότι αυτό που θεωρούμε ως ολόκληρο είναι όντως?
Θα συμφωνήσω με τον μπαμπάκη για τις φωτογραφίες.

..Ολα μισά ή, πιο σωστά, ημιτελή.. Εμείς οι ίδιοι, το αναπαραγωγικό μας σύστημα, τα πάντα -τελικά- γύρω μας.. Χαριτωμένα καμωμένα, πράγματι.. Για να είμαστε σε εγρήγορση.. Να μην παύουμε ποτέ να αναζητούμε έτερα μισά.. Κουραστικό, αλλά και τόσο γοητευτικό..!
Καλησπέρα, αγαπημένη καπετάνισσα:)

Ελένη μου,
αφήνοντας απ' έξω την αναπαραγωγή όπου και τα προφανή, θα σηκώσω ψηλά τα χέρια μπροστά στις όποιες βεβαιότητες!
Τα σχήματα που έχουμε στο κεφαλάκι μας μας καθοδηγούν αλλά από σιγουριά, δεν καλοξέρουν, πίστεψέ με...


Weirdo,
γλυκόπαιδο, καλησπερούδια!
Α, ναι! Είναι κι η λαχτάρα που δεν έχει αναπαμό, η ησυχία που δεν μας "πάει", το ταξίδι, που πάντα θα μας βρίσκει στην αίθουσα αναχωρήσεως...

Διαφωνώ ριζικά με την πρόταση.
Δεν είναι το μισό που κατέχει ο καθένας αλλά το αντίθετο.
Τα σαλιγκάρια που κατέχουν και τα δύο "μισά" (είναι ερμαφρόδιτα), νιώθουν ολοκληρωμένα και δεν ψάχνουν για ταίρι? Όποιος εκφέρει τέτοιο "λόγο" δεν έχει δει ποτέ παρτούζες σαλιγκαριών.
Η σύνθεση των αντιθέσεων είναι αυτό που έλκει και δημιουργεί, όχι η "λεγόμενη" τάση για ολοκλήρωση.
Ο λόγος μέσω των λέξεων δεν υφίσταται για επικοινωνία αλλά αναδεικνύει το εγώ μας το οποίο μπορεί να είναι σαθρό ή ατόφιο.

Καθαρές και δυνατές οι σκέψεις σου ανώνυμε/η.
Με κερδίζεις όπως μιλάς.
Μπορεί και να λαθεύω, αλλά θαρρώ πως ο νομπελίστας θέλει να τονίσει τον κόπο και το χρόνο.
Την εσωτερική πορεία, την αναζήτηση, τη διαδρομή, τη δύναμη της ένωσης.
Ως αντίθετα, έστω.
Ούτως ή άλλως, σκάβοντας εντός μας (δε μένω μόνο στην αναπαραγωγή εδώ), θα βρούμε κι αταίριαστα και μισά και πόσα άλλα...

"Αν δεν ντυθείς τις λέξεις
πως απαιτείς να πάρουν σχήμα?
Δεν είναι ύφασμα ο λόγος
είναι ρούχο
Άστατο κι άνοστο μακριά σου
Αλλιώς κατέβασε την αυλαία και μείνε με το συναίσθημα."

Το "σχήμα" που παρέθεσα ισχύει για όλους μας, και για τους νομπελίστες φυσικά!
Εξάλλου η ένωση δύο ημίσεων οδηγεί - ευτυχώς - σε κάτι παραπάνω από ένα ολόκληρο.
Η συν-ειδιτοποίηση του εαυτού μας παιρνάει μέσα απ' την γνώμη των συντρόφων μας. Γι αυτό κι έχει τόσο μεγάλη σημασία η αναζήτηση και το χτίσιμο επαφών.
Αν δεν υπήρχαν καθρέπτες και επαφιόμουν στα λόγια του νομπελίστα, θα μπορούσα κάλιστα να πιστέψω ότι είμαι μισός.


Ο ανώνυμος.

Ανώνυμε,
σαφώς και δεν εννοούσα ότι οι νομπελίστες πρέπει να εξαιρούνται!
Η αναφορά μου σ' αυτόν είχε να κάνει με την πηγή της σκέψης του.
Εικάζω, εν πάσει περιπτώσει...

Κατά τα λοιπά, δεν διαφωνώ.
Επιπροσθέτως μάλιστα, θα έλεγα ότι ένας άνθρωπος δίχως σύντροφο, επ' ουδενί δεν χαρακτηρίζεται μισός!
Τουναντίον.
Σε μια σχέση μέσα, συχνά "τρώμε τα κομμάτια" μας.


(Όλα τούτα όμως αφορούν στην ερωτική σχέση και όχι στην αναπαραγωγική λειτουργία αυστηρά)