...σαν τι όνειρα μπορούν νά έλθουν;"
Τα όνειρά μου, τα θέλω πίσω. Έστω, για να τα θάψω.
Έκκληση. Να τα μυρώσω, ν' ακολουθήσω τελετουργίες και διαδικασίες λοιπές και να τα αποχαιρετήσω κατά πως τους πρέπει.
Να μην τα βλέπω μόνα, νεκρά, θυσιασμένα, προσφορά της ατσάλινης πραγματικότητας που τα διαμελίζει, βορά της απάθειας που τα κονιορτοποιεί.
Να τελειώνω μαζί τους.
Να μην ονειρεύομαι πιά, τα όνειρά μου.
Πως τα έπλαθα, πως τα ζέσταινα, πως τα κανάκευα και τους γλυκομιλούσα.
Να πάψω να ονειρεύομαι πως θα ξανάρθουνε και θα κοιτάξουνε με λύσσα τη ζωή...
Πως, όπως συνέβαινε κάποτε, θα μπούνε στον κόσμο μου θύελλα σωστή και θ' απειλήσουνε την πραγματικότητα:
"Ο,τι ζεί ο άνθρωπος, όνειρο, μες στο όνειρο!* Απ' τα όνειρά του ο καθείς, ότι γουστάρει και ποθεί ζητά, ποιός θα τολμήσει να το αρνηθεί αυτό.
Ακούς κυρά ζωή; Ατίθασα, άναρχα, αντάρτικα, αυτά είμαστε εμείς!
Αλλά και ύπουλα μια στάλα, υποχθόνια, αν και παιχνιδιάρικα.
Που πας κυρία μου, έχεις σκοπό να διαπραγματευτείς με το ρεαλισμό την ύπαρξή μας; Εμείς ανεμίζουμε ελεύθερα, δεν λογοδοτούμε πουθενά και δεν συμβιβαζόμαστε με καμμιά πραγματικότητα.
Θα μας βγάλεις στην αγορά σαν γραμμάτια προς είσπραξιν; Θα σου βγάλουμε την πίστη! Καμμία υποχώρηση από τη μεριά μας! Ένας ολόκληρος στρατός από όνειρα κινητοποιείται ήδη, βαφτίζεται ονειρονομία και καταφθάνει με σκοπό να υποτάξει οποιοδήποτε παλιό ή νέο όνειρο βάλθηκε να μετουσιωθεί σε αλήθεια!
Φυλάξου ζωή που μας κάνεις τη γενναία πολεμίστρια!
Κατευθείαν στα κάτεργα εσύ που πας να μας ξεπουλήσεις!
Αν θες να γλυτώσεις, πειθάρχησε στα όνειρα των θνητών, ώστε να μην απωλέσουν την ταυτότητά τους...
Ένοχη πραγματικότητα! Γιατί τόλμησες να παραβείς την διαχωριστική γραμμή κι έκανες τους ανθρώπους να νομίσουν πως σε σένα, θα ανταμώσουν εμάς! Όνειδος!"
Ένας φίλος ισχυρίζεται ότι καμμιά φορά, για να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο αρκεί να το σκοτώσουμε κι αν μετά τον θάνατό του διατηρήσουμε την μνήμη του ζωντανή, αυτό σίγουρα θα αναστηθεί...
Έρχεται κι ο ποιητής ώρες-ώρες και χτυπά τις πόρτες...
"Κράτησε τα όνειρα σου. Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς."**
Αυτό μάλλον με σώζει. Και κάνω πως τα πιστεύω.
Η αλλόκοτη φωνή, που μουρμουρίζει πως έχουμε στα όνειρα οφειλή.
Οι αφελείς. Σε στενόχωρα δωμάτια κι απλωμένους ορίζοντες να σκάβουμε κανάλια, πρέπει.
Δέκα να πέφτουμε, δώδεκα να τραβάμε από χάμε το κορμί.
Τ' ακούς ψυχή μου;
Εκεί ριζώνουνε τα όνειρα, στης ψυχής το χώμα και δεν αποκοιμιούνται, όποιον θάνατο κι αν τα ταϊσεις, γκε-γκε;
(Ο τίτλος του Σαίξπηρ,Άμλετ, * Πόε, **Μπωντλέρ.
Η φωτογραφία του Alejandro Sandoval)
Ψυχή μου δεν απαντώ σε αυτό το post θέλω απλά να πάρεις μια απάντηση που άφησα για σε στην ανδρομέδα στο ? και το θυμό σου...
Τα λέμε!