Σου άφησα μήνυμα στο blog μου, καπετάνεισσα.

Κι αν υπάρξουμε οι δυο μας, θα καταφέρουμε να παραμείνουμε Εσύ, Εσύ κι Εγώ Εγώ ή θα μπλεχτούμε σ'ένα Εμείς που θα μας καταπιεί και θα μας αφανίσει; Καλημέρα Καπετάνισσά μου...

Αχ αχ... Καλημέρα καπετάνισσα :)

ΕΣΥ και αν γινεις Εγω ?
ΕΓΩ και αν γινω ΕΣΥ ?
Θα προκυψει το ΕΜΕΙΣ? αυτο δεν ειναι το ζητουμενο?


καλη εβδομαδα, καπενισσα!

Εκτός από την υπέροχη επιλογή του κειμένου, είπες και το μαγικό όνομα στο τέλος.

Μαυρίκιος. Εκπληκτικός άνθρωπος, με πραγματικά θεατρικό όραμα.

Ανυπομονώ να δω για την φετεινή του, τον Ερρίκο τον Δ' (Πιραντέλο) στο Εθνικό.

Την καλημέρα μου Καπετάνισσα.

??????!
Σ' ευχαριστώ για το λαμπερό χαμόγελο.
Η αλήθεια είναι ότι με τόσα blogs που διατηρείς, όπως και με την διπλή σου ταυτότητα μου προκάλεσες σύγχυση μέχρι να ξετυλίξω το κουβάρι...
"Ξάσου", που λέμε στη Κρήσσα Γη.

Θάλασσες στα μάτια σου.


Tradescadia,
καλώς το ομορφοκόριτσο!
Νομίζω το έχω γράψει πάλι, σ' ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο ΜΑΖΙ... Θα δημιουργήσουμε ένα Εμείς αρμονικό, απ' τα κομμάτια της ψυχής μας και, παράλληλα θα διατηρήσουμε αυτοδύναμα το Εγώ και το Εσύ. Δύο κύκλοι που δεν εφάπτονται ακριβώς ώστε να καταπιεί ο ένας τον άλλον, αλλά, συναντώνται και σε μια περιοχή τους -τη μικρότερη-, τέμνονται. Τι λες; Καλύτερα;


Confused,
τι να πρωτοεκπνεύσουν αυτά τα "αχ" και από τι να βιαστούν να μας λυτρώσουν!
Έλα κι αφουγκράσου τ' ανήσυχο κύμα του γυαλού και του καιρού και δώσε του να σεργιανήσει μακριά του στεναγμού το χρώμα...

Αύρα μου, ναι.
Λέω πως το Εμείς, το Μαζί, είναι το ζητούμενο.
Όχι όμως με εναλλαγές ταυτοτήτων ή με άρνηση της ουσίας του εαυτού μας.
Για να δομηθεί γερά και να κρατηθεί το Εμείς, πρέπει το κάθε Εγώ να διατηρήσει την σύστασή του και να λειτουργεί και αυτόνομα.
Η ύπαρξή μας στέκεται πρώτα μόνη της κι έπειτα πλάι στον άλλον, όπου συνεχίζει να στέκεται μόνη της.

Ευχές σαν ηλιαχτίδες καλή μου!



Μπαμπάκη, ω, ναι!
Δεν μπόρεσα να δω την παράσταση, αν και γνωρίζω -από πηγές που εμπιστεύομαι- ότι είναι εκπληκτική.
Παρακολούθησα (στην σύντομη επίσκεψή μου στην... τεχνοπλάνα πρωτεύουσα) το περίφημο 2 για το οποίο γράφεις σήμερα, ε;
Λίγο διαφοροποιημένη η δική μου άποψη ως προς αυτήν την παράσταση, αλλά.. οκ, θα σχολιάσω στο σπιτικό σου!

Πολύ καλή βδομάδα λοιπόν!

Αγωνία τρελλή είναι αυτή του έρωτα... Κι αβάσταχτες οι ώρες μακριά του... Όμως, Εσύ Καπετάνισσα, θα σου πω με σιγουριά πως μπορείς!
Διεκδίκησέ τον αυτόν τον έρωτα,
που σου αξίζει έτσι κι αλλιώς!
Να έχεις μία όμορφη εβδομάδα

Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, αρκεί…

Εγώ το εύχομαι... να υπάρξετε, ναι, να υπάρξετε...


Βολκώφ

Κι ο πιο όμορφος τρόπος να υπάρξετε είναι με ένα ονειρεμένο βαλς;)
Καλή βδομάδα!

Πάλι ομορφιές βρήκα εδώ μέσα! :)

Φιλάκι!

μόλις τώρα σ' ανακάλυψα! θα σε παρακολουθώ...

Kαλησπέρα απο τον σκοτεινό βορά!!!

..μεσα μου Ε σ υ
..να περνας
αγερας,ωκεανος
ουρανος
θα υπαρξουμε ποτε οι Δυο μας??

αχ...ομορφο..τρυπωσε στην καρδια μου..!!την καλησπερα μου..

H αιώνια και ατελεύτητη επίκληση του ιδεατού άλλου...

αυτό το ΕΣΥ μας έχει πονέσει πολύ...

το ΕΜΕΙΣ πολλές φορές κινείται στη σφαίρα του φανταστικού,
είτε φταίει ο άλλος, είτε εμείς...

καληνύχτα καπετάνισσα...

Ηλιαχτίδα λαμπερή!
Και ποιός δεν αξίζει τάχα την εξύψωση του Έρωτα, τη θέωση, την αθανασία του κι αμέσως μετά την καταβαράθρωσή του, την κάθοδό του στα Τάρταρα;
Ποιός δεν οφείλει να γευτεί το νέκταρ και το όξος -σε συνδυασμό και χώρια- ώστε να'χει και τεκμήρια πως υπήρξε ζωντανός;



VITA MI BAROUAK.
Αρκεί λέει...
Μπουσουλώντας γυρεύω το "και".
Για το "Εσύ", σκάβω δρόμο στο χώμα.


Θεοδόση,
γλυκέ μου Ποιητή!
Η ύπαρξη των ψευδαισθήσεων -ή και των παραισθήσεων-, πιό σίγουρη απ' τη δική μας.
Όποιο ρυθμό και να'χει το βήμα μας, η προσδοκία πάντα προπορεύεται.

Citronella μου,
τι όμορφη σκέψη!
Η μουσική ενώνει ούτως ή άλλως, το βαλς είναι αφορμή για παραπάνω αγγίγματα και... τελικά: σαν τι είναι ο Έρωτας παρά χορός, βήματα εναλλασσόμενα από τους δύο;


Μαριλία!
Χειμωνιάζει και να σμίγουμε συχνότερα λέω. Να διηγούμαστε ιστορίες, να κάνουμε γλυκόπιοτες τις σκέψεις μας και να τις κερνάμε, να χαχανίζουμε σαν παιδιά κι έτσι, αναπάντεχα, να μας παίρνουνε και τα κλάμματα.
Λέγε με ζωή;
Να σε πω και να σε νιώσω!


Αχ Ovi μου...
Μ' αγάπη να φορτώσω τους αιθέρες να φωτιστεί η σκοτεινιά του Βορρά. Να τρέξουν ζεστασιά τα χιόνια, να πάρει αλλιώτικη πνοή η μέρα η λειψή!

Με το φεγγάρι αγκαλιά,
τι ανάγκη έχεις εσύ! Ασημοστόλιστο παιδί κι αστρολουσμένο!
Καλώς ήλθες σκορπώντας ρινίσματα σελήνης και σκόνη απ΄την άρκτο...
Ανοιχτή καρδιά, ναι;
Για να τρυπώνει αγάπη μπόλικη.
Και να'χει κι απλωσιά!


Αθεόφοβε,
ακόμα χειρότερα, ενός απλού θνητού, ξεγυμνωμένου, απομυθοποιημένου... Χωρίς εξιδανικεύσεις και ψιμύθια.
Ο άλλος. Που θα παραμείνει ένας άλλος. Ακαθόριστος.
Σάμπως ο εαυτός μας, θα μου πείς, τι είναι τάχα;


Γιώργο μου,
το Εμείς είναι επιθυμία κι ανάγκη. Με την πραγματικότητα μαζί πλασμένη.
Κι όσο γυρεύουμε ευθύνες σώνει και καλά, από μακριά θα το κοιτάμε.
Μια και το εμείς θέλει αποδοχή κι όχι ενοχοποιήσεις.

ποιος είναι αυτός?
Εσύ?

θα υπάρξουμε ποτέ μαζί?

η ίδια απορία, η ίδια παραίσθηση.

Όλοι ΕΜΕΙΣ μαζί σου

η οπτική ήταν πάντα μια "άλλη" επιστήμη. Γιατί αυτό και όχι το άλλο; Ποιός είναι αυτός που βλέπω-τι είναι το Εσύ που Βλέπω απο αυτή εδώ την άκρη; Πόσες ζωές ακόμα για να δούμε το Εμείς; Ενας ατέλειωτος χορός γνωριμίας με το εμείς είναι το Εσύ. Ο χρόνος, η αφαίρεση, η αίσθηση να νοιώθεις ζωντανός Κάθε Μέρα. Κι ένας ορίζοντας πάντα ανοιχτός, αξερεύνητος, πλατύς, σκέτη φυλακή και ταυτόχρονα ελευθερία της σκέψης που δεν περιορίζεται σε αυτό που βλέπει.
Ελπίζω να μην παρασύρθηκα.....

Θα υπάρξουμε ποτέ οι Δ υ ό μας;
Πάνω απο τ'αστέρια...
μακριά
στου απείρου τι οροσειρές
εκεί που είναι οι δικές μας πηγές...
βουίζοντας εκεί που ξεχύνονται
οι ποταμοί απο φως στα σύμπαντα
πάνω απο ήλιους...
πάνω από τις νύχτες...
μέσα σε αυγές
και ξανθόμαλλες μέρες...

καλή σου μέρα!

βλέπω ότι αυτά που γράφεις τώρα τελευταία είναι ιδιαίτερα δυνατά και πονάνε... εύχομαι ο πόνος να είναι γλυκός και να έχει ανταπόκριση.

φιλιά πολλά!!!

Μπροστά το "ΕΣΥ" κι από κάτω ένα εγώ που πάει να σκάσει. Άτιμα "ΕΣΥ" που τη ζωή μας δυναστεύεται. . .

Candyblue, αγαπημένη.
Καλώς ήλθες ξανά!
Ο "Αυτός" κι ο "Εσύ", ένας άλλος.
Ένας άγνωστος. Μέσα κι έξω.
Που πάντα θα νομίζεις πως... και συνεχώς θ' ανακαλύπτεις πως δεν...


lolita,
πλησίασε στην παρέα των τρελλόπαιδων, των παθιασμένων και ονειροπόλων! Χαρά μας να σ' έχουμε εδώ κοντά. Με, ή χωρίς παραισθήσεις!


Desposini Savio,
τόσο γλυκό πλάσμα που είσαι συ!
Φιλιά σα βροχή να στάξουν σε τούτο το χλωμό απόγευμα! Και να 'χουν για αποστολέα τους, κείνον που χρωματίζει τ' όνειρό σου!

SALOME, καλή μου!
Πρώτιστη έγνοια μου το Εμείς. Εδώ σε παραπέμπω.
Τα υλικά που'χω στα χέρια μου, δάχτυλα και χώμα, τα'χω για να σκάβω, ν' ανοίγω κανάλια που βγάζουν στο Μαζί.
Θαρρώ πως τούτη η πορεία, ως κατάληξη, φάνηκε και στις λέξεις που δημοσιεύτηκαν εδώ.
Λέξεις, που γράφτηκαν με συγκεκριμμένο σχήμα να κυριαρχεί στο μυαλό. Για το περιεχόμενο του Εσύ, το ρόλο, την παρουσία-απουσία, την σκέψη, την αίσθηση, την παραίσθηση.
Το Εσύ, σαρκώνεται κατά τα δεδομένα και τα ζητούμενα του καθενός.
Αλλιώτικα γράφεται, αλλιώτικα διαβάζεται.
Και δίχως άλλο, ο μέγας στόχος, είναι το Εμείς.


Μελωμένε!
Μπορεί και να υπάρξουμε λοιπόν.
Κορύφωση του ονείρου, ακτογραμμή της επιθυμίας, σκιαγράφηση της ευχής. Μπορεί.

Και να δεις που η προσδοκία, είναι καλύτερη από την ίδια την πραγματικότητα!


Αλεξάνδρα μου,
σε αγκαλιά μεγάλη να σε κλείσω.
Να σου χαϊδέψω τα μαλλιά και να σου πω πως ο πόνος, είναι μοναχική ιστορία. Τι ανταπόκριση να γυρέψει και που ν' ακουμπήσει τα κομματιασμένα μέλη του... Να τον αφουγκραστούμε ζητά. Γιατί είναι Δάσκαλος. Προφέσορας μέγας.
Και λέω πως όλο και κάτι μας μαθαίνει!



Αείποτε,
μπροστά ή κάτω, δεν ξέρω! Σε απόσταση, σίγουρα. Όχι ως δυνάστης, αλλά απλά, ως ένας Άλλος. Κι ο Άλλος, ως παντοτινός -επί της ουσίας- Άγνωστος, δεν αναγιγνώσκεται απλά. Ούτε αποκωδικοποιείται εξ ολοκλήρου. Για τούτο σέρνει του κόσμου τα ερωτηματικά. Και συνεχίζει...

Παραίσθηση;
Όνειρο;
Παράκληση;
Το ταξίδι είναι πρόκληση
και για τους καπεταναίους..

Μάρκο!
Ποιός να πει πως έχεις άδικο;
Ταξιδεύοντας μας πάει η ζωή.
Κι αν καμωνόμαστε πως κρατάμε τιμόνι κι έχουμε χάρτες συμβουλάτορες, είμαστε... μακριά ταξιδεμένοι!

Κύματα να βλέπω, να κινούνται.
Πατρίδες και ξενιτιές.
Αυτό θα πει ζωή. Και στους ανθρώπους και στον έρωτα.