Βήμα δειλό, μα, λέω πως δε θα στραβοπατήσω με κανα-δυό κοντοστάσεις σε τούτη δω τη λέξη.
Να χαρώ πως σμίγουν οι ανάσες σε τέσσερα γράμματα, πριν τις μακρύνει η αλήθεια, που'χει εφτά.
Να σταθώ λοιπόν σ' αυτό το μαζί, που χρησιμοποίησα σ' ένα σχόλιο στον Ovi κι εκείνος -πόσο τρυφερός και δοτικός!- το κρέμασε φυλαχτό...
Το μαζί. Που 'ναι βουνό θεόρατο και πέλαγος ανταριασμένο και παράδεισος ορθάνοιχτος σ' ανέμους παρήγορους και λυτρωτικούς.
Σ' αυτό το μαζί που θέλει να παλέψεις με λαιστρυγόνες και κύκλωπες για να το κατακτήσεις και να 'σαι συνεχώς σε αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό, με τα σκορπισμένα σου κομμάτια, με τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις αγκυλώσεις σου.
Μαζί στους δρόμους τους κοινούς, εκεί που πορεύονται τα χέρια τα πολλά σ' ώμους αδιάφορους κρεμασμένα.
Ανήμπορο να γενεί, θα μου πείς.
Στους καιρούς μας; Να μιλάς για συλλογικότητες, για δεμένα χέρια, για γδύσιμο του "εγώ", για κοινό καλό και συνείδηση που απλώνεται ως σκέπη;
Δύσκολο, καλώς.
Ίσως και ποτάμι που τρέχει λυσσασμένο και δεν γυρίζει να κοιτάξει τη μοναξιά μας.
Που την καταριόμαστε. Και στον δικό μας το μικρόκοσμο, ναι.
Γιατί; Δεν αρχίζουν από κεί τα μεγάλα; Τα σπουδαία; Δεν κατοικεί ο κόσμος (πάει να πεί κόσμημα), εντός μας;
Μαζί στις σχέσεις. Να το μπορείς εκεί. Στη πρωτογενή μορφή του.
Μαζί σημαίνει εσύ κι εγώ. Εγώ και εσύ.
Συν. Συντροφικό. Συνταιριασμένο.
Σημαίνει δίπλα-δίπλα. Σημαίνει χέρι-χέρι. Δρόμος. Πορεία.
Βήματα κοινά αλλά και χώρια.
Δρόμοι που συναντιούνται, γέφυρες που στήνονται, ορίζοντες που ανοίγουν.
Μαζί, σημαίνει αναπνέω-εις. Λυτρώνομαι-εσαι. Ακουμπώ-άς. Αγκαλιάζω-εις. Κατανοώ-εις. Πορεύομαι-εσαι. Εξελίσσομαι-εσαι.
Εσύ και εγώ λοιπόν.
Όχι... εγώ ή εσύ.*
Κουβέντα γινότανε χθες βράδυ (στο κύμα πλάι, κοίτα τώρα!) για τις σχέσεις των ανθρώπων. Τις ερωτικές.
Πάνω στην... άμμο (τυχαία λες δεν ήτανε τραπέζι να πετρώσει τα λόγια; ενώ η αμμουδιά, ε, όσο να πεις, άμα φυσάει, σου μπαίνει και στα μάτια), στην άμμο που λες, τα αγωνιώδη ερωτήματα περί της ύπαρξης και παρουσίας των δύο φύλων.
"Μα που πήγαν όλοι οι άντρες"; Το μέγα ερώτημα από θηλυκά, απελπισμένα χείλη.
"Μα που πήγαν όλοι οι άντρες... να"; Να...; Να... τι;
Σ' αυτό το "να" σα να φωλιάζει η ουσία του πράγματος. Κι όχι στο κρυφτούλι "άντρα-άντρα είσαι εδώ";
Ψάχνω τους άντρες λοιπόν -λέει η ομορφονιά- για να; Για να τους δείξω εγώ;
Για να μπούνε στο ρόλο τους κι εγώ στον δικό μου;
Για να μ' αγαπήσουν; Για να με κάνουν ευτυχισμένη; Για να με στηρίξουν;
Είδος προς εξαφάνιση σου λέει. Δυσεύρετον. Καρέτα-καρέτα ένα πράγμα.
Οι άντρες οι.... οι ποιοί; Οι ντόμπροι; Οι κατέχοντες τη γνώση;
Οι λίγο άγριοι, κάπως τρυφεροί, πολύ ερωτικοί, αρκετά αποφασιστικοί, σίγουρα ευγενικοί, οπωσδήποτε δυναμικοί και ολίγον ρομαντικοί;
Και -στην απέναντι όχθη, δυστυχώς στην απέναντι-, οι γυναίκες οι ποιές;
Οι αρκετά θηλυκές, οι κάπως ναζιάρες, οι πολύ παιχνιδιάρες,
οι -με μέτρο- έξυπνες, οι έντεχνα υποχωρητικές, οι καλές νοικοκυρές, οι δοτικές μάνες, οι φλογερές μα τίμιες σύζυγοι, οι εργατικές και ανεκτικές.
Οι "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω", οι "εγώ φτιάχνω το σπίτι, εγώ και το χαλάω", οι "εγώ κάνω κουμάντο εμμέσως, κι ας τονε να νομίζει..."
Τι ωραίοι ρόλοι! Περιζήτητοι...
Θα μου πείς, μ' αυτούς μεγαλώσαμε, αυτούς μάθαμε, αυτούς αναζητάμε.
Χαμμένοι, αποπροσανατολισμένοι, σαστισμένοι και μόνοι.
Γυρεύουνε τους άντρες τα θηλυκά σε δρόμους δαιδαλώδεις, καταρασμένες λες, να μην τους ανταμώσουν ποτέ.
Κι εκείνοι αναζητούν γυναίκα σε ανήλιαγα υπόγεια, που δεν ακούγεται ανάσα θηλυκή.
Ο καθένας μας κοιτάει εμπρός του και πάει.
Αν δεν κοιτάς δίπλα σου πως θα βρεις τον άλλον; Όχι, πες μου, πως;
Μπριτς... θα μου πείς... Εγώ να κοιτάξω; Ο άλλος να με δεί!
Να με δεί τι ωραία που στήνομαι πως αυτοθαυμάζομαι, πως θαυμάζω να με θαυμάζουν κι ύστερα μένω με τον θαυμασμό (και στο τέλος της βραδιάς πάω σπίτι μου να κάνω έναν θαυμάσιο αυνανισμό). Θαυμάσια!
Έτσι χτίζεται το μαζί; Όπως στηνόμαστε στα μέρη που συχνάζει κόσμος ερωτοτροπών;
"Φοράμε" τη γυναίκα σ' ένα σιλικονούχο μπούστο (πω, πω θαυμασμός) κι εκείνοι "ντύνονται" τον άντρα σ' ένα βλέμμα "τι θα σου κάνω μάνα μου" και γινόμαστε τι; Οι εαυτοί μας; Οι ρόλοι μας που ψάχνοντάς τους, χάνουμε τη ψυχή μας;
Κρυφοκοιτάζω από κλειδαρότρυπες, συγχωράτε. Χάσκουν μερικές πόρτες βλέπεις. Λέω καμμιά φορά πως οι χαραμάδες που αφήνονται, οι σχισμάδες του καιρού ακόμα, είναι για να χωρέσει ο ουρανός. Ολόκληρος. Κομματάκι δύσκολο, συμφωνώ. Μα είναι για να φανούν τα παραπάνω. Τα από πάνω. Παραπανίσια λόγια κι έχουμε και minimal διακόσμηση. Καλώς. Πάω πάσο. Παράπονα, στον Ποιητή:
Εδώ δεν είναι να'μαι εγώ πάνω από σένα
κι εσύ πάνω από μένα.
Αλλά ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του,
έλεγε ο Ρίτσος.
Όχι, πες μου. Το μπορείς;
(*Τούτη τη φράση τη γράφει η Χάρις Κατάκη στο "Μωβ υγρό", εκδόσεις
Ελληνικά Γράμματα.
Η φωτογραφία είναι της Emilie Bjork
Απίστευτη η Φλέρυ Νταντωνάκη, ολόγυμνη φωνή, αιώνια εφηβεία, αυτοσχεδιάζει στο
Get Together)
Ελληνικά Γράμματα.
Η φωτογραφία είναι της Emilie Bjork
Απίστευτη η Φλέρυ Νταντωνάκη, ολόγυμνη φωνή, αιώνια εφηβεία, αυτοσχεδιάζει στο
Get Together)
Γλυκιά μου καπετάνισσα σε ευχαριστώ και το ‘μαζί’ το έχω φυλαγμένο γιατί με έχει πονέσει πολλές φορές. Θα ήθελα να γράψω μια προσωπική εμπειρία και θα προσπαθήσω να την κάνω όσο γίνεται σύντομη!!!
Πριν από 20 χρόνια ακριβώς (!) ζώντας και δουλεύοντας στην άπω ανατολή βρέθηκα για κάποιο ρεπορτάζ σε ένα πλωτό ψαράδικο νησί (ελεύθερη μετάφραση) στον ινδικό ωκεανό. Αυτό σημαίνει σανίδες συνδεδεμένες με χοντρό σκοινί και στη μέση μια παράγκα που όλοι ζούνε μαζί σε μια κατάσταση απόλυτου κοινοβίου. Στα κενά μεταξύ των σανίδων υπάρχουν ‘τρύπες’ με δίχτια όπου μαζεύουν την ψαριά. Οι άνθρωποι αυτοί ξεκινάνε στις 4 το πρωί πριν αρχίσει η μεγάλη ζέστη και ψαρεύουν μέχρι τις 12-1 το μεσημέρι απλώνοντας δίχτυα γύρω από το ‘νησί’ τους. Το μεσημέρι που η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 45 βαθμούς μαζεύονται στη παράγκα και καθαρίζουν τα ψάρια η μπαλώνουν τα δίχτια. Μετά τις 3 μαζεύουν τα δίχτια, χωρίζουν τα ψάρια και περιμένουν το καραβάκι που θα έρθει να πάρει την πραμάτεια τους με αμοιβή τρόφιμα, ρούχα και πολύ σπάνια λεφτά. Θυμηθείτε ότι αυτά συμβαίνουν στο μέσο του ωκεανού με ότι κίνδυνους σημαίνει αυτό. Τα πάντα γίνονται από όλους μαζί και χωρίς ιδιαίτερες συνεννόησης.
Η ζωή είναι πολύ σκληρή και ανάλογα έχει εξελιχτεί και η παρουσία τους σε σημείο που εμένα τον ανόητο τουρίστα με τρόμαξε η όψη τους. Σαν να μην έφτανε αυτό ο οδηγός και μεταφραστής μου εξήγησε ότι ήμουν τυχερός γιατί το ίδιο βράδυ θα γινόμασταν μάρτυρες γάμου. Κουβαλώντας όλα τα πρότυπα έψαξα να βρω την όμορφη νύφη και τον παλικαρά γαμπρό αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν δύσμορφες γυναίκες σε όλες τις ηλικίες να παλεύουν με τα δίχτυα και ιδρωμένους και γεμάτους χαρακιές άντρες να παλεύουν με τα κύματα. Ο οδηγός μου, μου εξήγησε ότι η θρησκευτική τελετή θα γίνει όταν θα πάνε στη ξέρα σε μερικές βδομάδες και σήμερα θα ήταν κάτι σαν ευλογία από τις οικογένειες και που ήταν πιο σημαντικό. Το βράδυ λοιπόν όλοι μαζευτήκαν στη παράγκα και μετά από ένα πλούσιο σε ψάρια δείπνο το ζευγάρι που καμιά σχέση δεν είχε με τη λέξη ομορφιά, αφού μίλησαν με τον πατέρα της κοπέλας για λίγο στη συνέχεια κάτσανε με το καθένα μας για λίγο κάνοντας μια τελετουργία που μου είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια και έδειχνε ότι ήταν έτοιμοι να μοιράσουν την αγάπη τους μαζί μας.
Η συνέχεια ήταν εξ’ ίσου συγκλονιστική αφού το ζευγάρι έκανε έρωτα στη μέση του δωμάτιου με όλους εμάς να παρακολουθούμε καπνίζοντας (όταν κάνεις τέτοια ταξίδια σέβεσαι όλα τα έθιμα ακόμα και το καπνό τους). Ο οδηγός μου γαλουχημένος στον ‘πολιτισμό’ μου εξήγησε πονηρά ότι υπήρχε ένας ακόμα λόγος που 'καθυστερούσαν' την επίσημη ευλογία αφού είχαν κατανόηση στη καρδιά και δεν ήταν και τραγικό η αλλαγή συντρόφων πράγμα που η φυλή αποδεχόταν σαν κάτι πολύ φυσιολογικό και όλοι μαζί σταματούσαν τις όποιες αντιδράσεις ζήλια η ότι παρόμοιο ή καλύτερα με την όλη αυτή λογική ότι η καρδιά μιλάει, οι αντιδράσεις αυτής της μορφής ήταν πολύ σπάνιες μέχρι ανύπαρκτες.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι ομορφότεροι άνθρωποι που έχω δει στη ζωή μου, οι πιο τρυφεροί, οι πιο ερωτικοί και όταν έφυγα μετά από τέσσερις μέρες με είχαν κάνει να αισθανθώ τι σημαίνει αυτό το μαζί. Παρ΄ επιπτόντως την επομένη, τρικυμία χτύπησε το νησί με κύματα που φτάνανε τα 10 μέτρα. Δεν ένιωσα στιγμή τι σημαίνει φόβος γιατί ήμασταν μαζί στη ζωή, στον έρωτα και στον θάνατο και όλα ήταν καλοδεχούμενα.
Ευχαριστώ και συγνώμη για το ...σεντόνι!!!