Τόσο απλά που μοιάζουν .. δύσκολα.
Αν τα βρεις θα 'σαι τυχερή :)

υπάρχουν φορές, που ο άνεμος σβήνει τη φωτιά...
υπάρχουν όμως και φορές, που ο άνεμος ανασταίνει την φωτιά...
και συνάμα καίνε τα πάντα γύρω τους...
απλά, καθημερινά πράγματα δηλαδή...

καλησπέρα καπετάνισσα...

ΚείμενοΒάλσαμο.
ότι πρέπει για τούτη την ώρα.

απλά;... δε σου έχω πει να μην ειρωνεύεσαι;;; ε;;; :))

οι μυρωδιές εδώ με αφήνουν να περνάω εποχές, σκέφτομαι ήδη το καλοκαίρι.

διαβαζοντας αυτα τα κειμενα , ξερεις τι επιθυμω ? να κλεισω την πορτα του γραφειου και να τρεξω να χωθω στην αγκαλια του!

Αχ βρε καπετανισσα...δεν μου αφηνεις μυαλο για δουλεια! -:))

Οίστρε μου,
ο κόσμος είν' απλός είπεν ο ποιητής...
Κι αυτά που μας ταλανίζουν, απλά μοιάζουν.
Οι τρόποι μας, οι δρόμοι μας, ακολουθούν σχήματα ελικοειδή και τεθλασμένες.


Γιώργο!
Ζωή στο κόκκινο, ναι;
Για όποιον την αντέχει...
Ευλογημένος να'ναι λες, ή καταραμένος τούτος εδώ;


Ροΐδη,
πάντα με τιμάς με λόγια-χάδια.
Είδες πως γλυκαίνουνε τα γράμματα σαν φτερουγίσουν εντός; Κι αν βρουν και σύμμαχο κανένα όνειρο, τι να σου πω...

Κι εγώ όταν ξαπλώνω
χιλιάδεςτα πεθαμένα αστέρια
στο στήθος μου
κι ένα προς ένα
ανασταίνονται
και τραβούν
γραμμή
προς τα μαλλιά της.
Δυο απ' αυτά
-μόνο δυο-
τα πιο λαμπερά
πέφτουν στα μάτια της.

Μαίανδρε!
Τόσο απλά, μα τόσο...
Σχεδόν πονάει τούτη η κουβέντα πιά.
Γδέρνει. Λουφάζουμε στη γωνιά μας, κουλουριαζόματε, αναλύουμε πολύπλοκα σχήματα με επιστημολογικά εργαλεία κι έπειτα τρέχουμε με φόρα και λαχτάρα πάνω στα απλά.
Κι αυτά, πως σαστίζουνε και κάνουν πίσω...



Αύρα...
Πόση χαρά μου δίνει η σκέψη πως ώθησα-με τον τρόπο μου, ναι- δυό ανθρώπους ν' αγαπηθούνε ζεστά και δυνατά! Στην αγκαλιά του, αμ τι; Στο γραφείο;
Ανθίζει ο τόπος για τους τυχερούς...
Βλέπω λουλούδι στα μαλλιά σου!

el-bard!
Ω! Με πέθανες!
Πόσο τρυφερός κι ακριβά απλός...
Τυχερή η αστροφορούσα!

Μου'φερες στο νου και μαντινάδα σχετική:

Μέτρησα τ' άστρα του ουρανού
μα λείπει ένα ζευγάρι.
Κλείσε τα μάτια κοπελλιά
μην έρθει και στα πάρει...

Απλά. Να κάνω κτήμα μου οικείο το πώς σταυρώνει τα πόδια του καθισμένος στον καναπέ, ξεκινόντας την κουβέντα.
Ή δεν τα σταυρώνει;

Αχ...

Άναψες φλόγες καπετάνισσα. Να μην ξεχνάμε...

Το βράχο που για πολύ καιρό την δέρνει το νερό, τον κάνει άμμο…

Δημιουργία...
Όλες αυτές οι λέξεις πως ήρθαν και ταιριάξανε, σαν κομμάτια από γυαλί σε αντίστροφη κίνηση.

Καμιά ρωγμή.
Πόσο ευτυχισμένοι θα ήμασταν αν σκεφτόμασταν συνέχεια τη φύση της

Καλησπέρα ....Καπετάνισσα!

Silvia Okaliova,
έχει μπόλικο τόπο εδώ ν' αλωνίζει τ' όνειρο.
Κι αφού τη δική σου εικόνα την πλάθεις όπως θες, στο χέρι σου οι επιλογές. Όπως ποθείς που λένε...



Πρέζα tv!
Αναστεναγμός βαθύς, βαρύς και μακρόσυρτος.
Κι εκπνοή. Μπας και...



Helorus,
ξεγελιούνται συχνά τα μάτια. Κι η καρδιά λαθεύει στη διαδρομή.
Ναι, να'χουμε κατά νου.
Πως τα σημαντικά και τα μεγάλα, είναι οι άνθρωποι.
Και τα συναισθήματά τους.

VITA MI BAROUAK,
εμείς πάλι εδώ λέμε:

Πάντα ψηλά στέκει η κορφή
κι ας είν' και χιονισμένη.
Το βράχο βρέχει η θάλασσα
μα πάλι βράχος μένει.


dr.Uqbar,
αλλού είναι τα ραγίσματα, το ξέρεις. Σχισμάδες ολόγυρα αν καλοκοιτάξεις μέσα στους ανθρώπους.
Κι είναι στ' αλήθεια, μια κίνηση απλή, να, ένα χέρι απλωμένο, που μπορεί να γίνει η αρχή για τη δημιουργία!


Τειρεσία μου,
καλησπερούδια και σε σένα.
Τ' αστροφεγγάρια απόψε, πάνω σου.

Στο χέρι μου οι επιλογές; Δεν είναι ο άνεμος που επιλέγει τη μέρα να φυσίξει...;

Απλά πράγματα, τόσο απλά όσο η αρμονία....

Πάλι μας ταξίδεψες, καπετάνισσα, και σε ευχαριστούμε για την όμορφη ρότα που επέλεξες. Οι άνεμοι πνέουν ούριοι στο ιστολόγιό σου και με ταλέντο και αξιοσύνη τους χρησιμοποιείς δεόντως.
Τις ταξιδιάρικες καλημέρες μου!

VITA MI BAROUAK:
Και τι το κακό στο να είναι κανείς άμμος;
Βρεγμένη άμμος έγινα να δεχθώ τις πατημασιές σου.

Καπετάνισσα:
Καλύτερα άμμος παρά χιώνι!
Μπρ'ρ'ρ'.

Αχ ποιήτρια μου!
Σε διαβάζω και με πιάνει ανυπομονησία να ερωτευτώ!

Εγώ ήδη είμαι (σχεδόν) ερωτευμένη.

Για την ακρίβεια, είμαι ερωτευμένη (με διαλείμματα) εδώ και τρία χρόνια.

Silvia Okaliova...
Ο Άνεμος φυσάει πάντα. Έτσι κι αλλιώς.
Οι φλόγες αν θα ζώσουν την καρδιά κατά τη φορά του: αυτό λογαριάζεται για πυρκαγιά!


Μάρκο,
η λέξη-κλειδί. Το ζητούμενο, ναι. Κι αν εκκρεμεί η εναρμόνιση με τον εαυτό μας, αργοπορεί κι εκείνη με τον άλλον...


Νίκο!
Μου'φερες πάλι λέξεις χυμώδεις, λιχουδιές του λόγου θαρρείς, για να χαμογελώ ώρα πολλή!
Τα φιλιά μου απ' το νότο.
Τρεχάλα στις θάλασσες!

Πυθία μου!
Ολόθερμη κι ολάνοιχτη η αγκάλη μου να πυρωθεί στις αγριεμένες και τρυφερές μαζί, ταχύτητές σου!

Φιλί ποτισμένο απ' το σούρουπο!



Silvia Okaliova!
Ό,τι αγαπάς! Αρκεί να μη γλιστράει απ' τα δάχτυλα και χάνεται...



Αργυρένια, γλυκειά μου...
Μα να δεις που σαν λαχταράς κάτι μ' όλη σου τη ψυχούλα κι είναι και τα μάτια σου ανιχνευτικά, γίνεσαι στόχος του φτερωτού θεού κι έρχεται ίσα πάνω σου!



Ανώνυμη...
Χαρές κι αγάπης νέκταρ να τον κερνάς τον καλό σου!
Χωρίς διαλείμματα!
(Τυχερό πλάσμα εσύ...)