Το μερακλίδικο πουλί
ποτέ φωλιά δεν κάνει,
μον' έτσι βασανίζεται
κι ως ότου ν' αποθάνει.
ποτέ φωλιά δεν κάνει,
μον' έτσι βασανίζεται
κι ως ότου ν' αποθάνει.
Αφιερωμένο, ε; Το 'ταξα.
Για την παρέα την απίστευτη που με μια λύρα δανεική και τις φάλτσες μας φωνές ξημερωθήκαμε στις ρακές, τις μαντινάδες, τους στεναγμούς και τα κλάμματα.
Για τις μνήμες που βραχήκανε στα χείλη κι έπειτα περπατήσανε μέχρι τα γρουσουζάδικα έτσι όπως ήτανε παλιά, φτωχικά κι ανθρώπινα.
Και ξαναμπήκανε οι τσίγκοι στις σκεπές και πήγε η λαχτάρα εκεί με βροχή και τρέξαν να κρυφτούν τα μάτια.
Για τις ιστορίες που ξαπλώθηκαν στο δοξάρι κι είχαν να λένε για την ωριά που στην αλήθεια ήτανε το τέρας, για το τέρας που στην αλήθεια ήτανε ο καλός της υπόθεσης, για έρωτες που δεν ήτανε παρά ύβρεις στη θεά, για σχέσεις μίσους και απαρέσκειας, που κάποιοι τις βαφτίσανε αγάπη να κοροϊδέψουνε την ειμαρμένη.
Για τη μοναξιά που με πονηριά στριμώχτηκε στις χορδές και παρά τα ξόρκια τα νυχτερινά, δεν έλεγε να φύγει.
"Ο μόνος άνθρωπος τέρας θα 'ναι ή θεός", θύμισαν οι σοφοί τη ρήση του Αριστοτέλη.
Λοιπόν; Διάλεξε.
Ο θεός είναι καταδικασμένος να ζει μόνος αφού έτσι το επέλεξε. "Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι..." Έτσι δεν το 'θελε;
"Ξάσου!* Κάτσε επαέ μόνος σου κι απολάμβανε", περιγελάσανε οι θνητοί.
Κάτσαμε. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος. Όλοι θνητοί και ο καθένας θεός.
"Έτσι είναι μπρε οι μερακλήδες", ακούστηκε φωνή. "Βάλε άλλη μιά".
Εβίβα και σε σένα. Που κάθεσαι απέναντι, που μπορεί και να 'ρθεις δίπλα.
Για την παρέα την απίστευτη που με μια λύρα δανεική και τις φάλτσες μας φωνές ξημερωθήκαμε στις ρακές, τις μαντινάδες, τους στεναγμούς και τα κλάμματα.
Για τις μνήμες που βραχήκανε στα χείλη κι έπειτα περπατήσανε μέχρι τα γρουσουζάδικα έτσι όπως ήτανε παλιά, φτωχικά κι ανθρώπινα.
Και ξαναμπήκανε οι τσίγκοι στις σκεπές και πήγε η λαχτάρα εκεί με βροχή και τρέξαν να κρυφτούν τα μάτια.
Για τις ιστορίες που ξαπλώθηκαν στο δοξάρι κι είχαν να λένε για την ωριά που στην αλήθεια ήτανε το τέρας, για το τέρας που στην αλήθεια ήτανε ο καλός της υπόθεσης, για έρωτες που δεν ήτανε παρά ύβρεις στη θεά, για σχέσεις μίσους και απαρέσκειας, που κάποιοι τις βαφτίσανε αγάπη να κοροϊδέψουνε την ειμαρμένη.
Για τη μοναξιά που με πονηριά στριμώχτηκε στις χορδές και παρά τα ξόρκια τα νυχτερινά, δεν έλεγε να φύγει.
"Ο μόνος άνθρωπος τέρας θα 'ναι ή θεός", θύμισαν οι σοφοί τη ρήση του Αριστοτέλη.
Λοιπόν; Διάλεξε.
Ο θεός είναι καταδικασμένος να ζει μόνος αφού έτσι το επέλεξε. "Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι..." Έτσι δεν το 'θελε;
"Ξάσου!* Κάτσε επαέ μόνος σου κι απολάμβανε", περιγελάσανε οι θνητοί.
Κάτσαμε. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος. Όλοι θνητοί και ο καθένας θεός.
"Έτσι είναι μπρε οι μερακλήδες", ακούστηκε φωνή. "Βάλε άλλη μιά".
Εβίβα και σε σένα. Που κάθεσαι απέναντι, που μπορεί και να 'ρθεις δίπλα.
[ Μπάμπης Τσέρτος - Το μερακλίδικο πουλί (παραδοσιακό της Κρήτης)
*Ξάσου= εξουσία σου, δικαίωμά σου.
Η φωτογραφία, βραβευμένη από το www.dpgr.gr,
είναι του αγαπημένου φίλου Ζαχαρία Κατσακού.
Εκείνος ευθύνεται και για την αποτύπωση του βλέμματός μου στη φωτογραφία που με αντιπροσωπεύει εδώ, στον μπλογκόκοσμό μας.
Μια μέρα που ο λιγωτικός νοτιάς σκόρπισε κόκκινη σκόνη στο Ηράκλειο κι ένιωθες τριγύρω τη χλωμάδα της ερήμου, ο Ζαχαρίας εμπνεύστηκε και αιχμαλώτισε τον χρόνο και τον τόπο.
Εξ ου και τα χρώματα της φωτογραφίας ]
*Ξάσου= εξουσία σου, δικαίωμά σου.
Η φωτογραφία, βραβευμένη από το www.dpgr.gr,
είναι του αγαπημένου φίλου Ζαχαρία Κατσακού.
Εκείνος ευθύνεται και για την αποτύπωση του βλέμματός μου στη φωτογραφία που με αντιπροσωπεύει εδώ, στον μπλογκόκοσμό μας.
Μια μέρα που ο λιγωτικός νοτιάς σκόρπισε κόκκινη σκόνη στο Ηράκλειο κι ένιωθες τριγύρω τη χλωμάδα της ερήμου, ο Ζαχαρίας εμπνεύστηκε και αιχμαλώτισε τον χρόνο και τον τόπο.
Εξ ου και τα χρώματα της φωτογραφίας ]
Μικροί θεοί με τη δική μας εξουσία, λοιπόν! Καλημέρα!