Ωραίος Ο Κυπουργός..απίθανο κομμάτι.
"Μπήκες με το φθινόπωρο
στον εύξεινο πόντο των πόθων μου". Όμορφη Κρητικιά καλημέρα!

Πολλές φορές θέλω να γράψω ένα σχόλιο. Όμως τα έχεις ήδη πει όλα. Δεν έχω κάτι να προσθέσω.
Απλά μια ηλιόλουστη καλημέρα :))

σχεδόν ακίνητος ο χρόνος
κι ο τόπος άκυρος
Εδώ
Εκεί
Πουθενά

και παντού !
ή απλά στο τώρα

Φιλάκι φθινοπωρινό! :)

Αρχόντισσα της πένας, απλά σιωπούμε και αφηνόμαστε στο πήγαινε και το έλα της γραφής σου

Desposini Savio!
Ευχές για μια όμορφη μέρα.
Το λίκνισμα και το τρυφερό ακράγγιγμα της μουσικής να'χεις...



confused!
Όποιος προσθέτει αγάπη, αυτός είναι που τα'χει πεί όλα.
Κι εσύ, αφήνεις αγάπη μπόλικη, το νιώθω.
Εδώ για σένα, πάντα αγκαλιά ανοιχτή.



Kallioph,
τώρα είναι ο καιρός, τώρα ο σφυγμός, τώρα το καρδιοχτύπι.
Η παρούσα στιγμή, μεγαλειώδης πάντα, θριαμβεύουσα, ακυρώνει όλες τις άλλες.

Μα γίνεται τόσο γρήγορα παλιά!

Marilia,
φιλώ σε γλυκόπαιδο!
Σαν άνοιξη σήμερα η μέρα. Ξεχνάει η Κρήτη τα ημερολόγια, το ξέρεις, αντάρτισσα γαρ...

Οπότε, από δω θα'χεις αγκαλιά φίσκα στα χρυσάνθεμα!



Κρινιώ,
λόγια αγγέλων κατεβάζεις από ουρανούς ξάστερους. Σηκώνω θαρρείς στους ώμους μου πολλά;
Ένα υφάδι αγάπη μόνο.
Τα κρύα κοντοσιμώνουνε, ε;

Μα να'μαστε καλά που'χουμε τέτοιες παρέες...

Και ο αιθέρας ανάμεσα να τα κάνει όλα Ένα. Μια Απέραντη συνέχεια, που η πεπερασμένη λογική χτίζει σε ασυνέχειες...
Καλησπέρα..

Σ' άωρο κι άχρονο φιλί αν θέλεις ν' αποδράσεις
τον καρκινοσωλήνα σου χίλιες φορές ν' ανάψεις
κι θες μέσα στις φλέβες σου να δεις θαμπό το αίμα
μπες στο κενό μήπως και βρεις το πιο μεγάλο ψέμα
Σ' άχωρους τόπους βρέθηκα, στο φως σου καβαλάρης
μα έσπασ' η ακτίνα του, πως θάρθεις να με πάρεις
σου δίνω στίγμα της ψυχής, στου Ωρίων' το κουβάρι
μα χάθηκ' η εξίσωση δεν το πήρες χαμπάρι
Όταν ο δόλιος ποιητής στο πουθενά αρμενίζει
η Φυσική την φύση του στα δύο την χωρίζει
από την μια νοητικά μόνο μπορεί να δράσει
το σώμα όμως τον κρατά πρέπει να αντιδράσει

beatlus αγαπημένε μου,
πόσο χαίρομαι!
Η μέρα παίζει κρυφτούλι με αντοχές κι απαντοχές, αλλά... ναι.
Φτάνει περπατώντας, σκαρφαλώνοντας, σκάβοντας βράχια και τείχη.
Και να δεις που ό,τι εποχή και να'ναι, μια χούφτα αρμύρα μας κερνά...


Μάρκο, έχει αντάρα η ψυχή σου, το'δα. Και στα μάτια σου, ξέρω, φωλιάζει το φευγιό.
Αποσπάσματα, ψηφίδες, ασυνέχειες αν θες, μέχρι τη συρραφή του όλου.
Στοιχειό κι αυτό.
Αιθέρας και κύμα.


Είσαι υπέροχος ανώνυμε.
Κι είναι μεγάλη η τιμή, αλήθεια.
Πίστεψέ με, οι συντεταγμένες που δίνεις, το στίγμα της ψυχής, το πουθενά, το αίμα, είν' αρκετά για να χαράξουνε πορεία.
Ρότα, πέρα απ' το σκότος. Να: Ρώτα και τους αστερισμούς.

"Μπήκες με το φθινόπωρο
στον εύξεινο πόντο των πόθων μου
πορεία υπόγειου ρεύματος
το ταξιδεύουν πλάσματα της θάλασσας
χιλιάδες χρόνια τώρα"

...Στίχοι που ζηλεύω και θα 'θελα να 'ταν δικοί μου.
Τα καταφέρνεις μια χαρά και στις αναπνοές της ποίησης,καπετάνισσα!

μπηκα σ'ενα καραβι στην τυχη και σαλπαρα για εδω...ωραιο το λιμανι σου καπετανισσα...

Μπήκες για άλλη μια φορά στην καρδιά μας καπετάνισσα. Ήθελα να γράψω και για το προηγούμενο θέμα , του τσιγάρου ,αλλά δεν πρόλαβα. Στο γράφω λοιπόν τώρα. Έχω τρία χρόνια κι οχτώ μήνες να καπνίσω και πολύ περηφανεύομαι γι αυτό! Πολλά φιλάκια!
"η"

εδω...εκει....πουθενα...ισως και ποτέ. Τι γινεται οταν ο ευξεινος ποντος ειναι παντα τρικυμισμενος και τσακιζει ολα τα πλοια....;

γλυκιά μου φιλώ σε

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Η πιο δύσκολη πορεία: από εδώ, εκεί.
Η πιο μακρινή: από την πόρτα σου, στην πόρτα μου.
Η ποίηση βοηθάει όταν πλέει
πλησίστια.
Τότε όλοι θέλουμε να μεταμορφωθούμε σε αεράκι ούριο,
να φυσήξουμε,
να σπρώξουμε τη συνάντηση.
Τότε όλοι θέλουμε να γίνουμε λοστρόμοι και μούτσοι,
να σκαρφαλώνουμε στα ιστία
και να κρατάμε την πορεία σου, Καπετάνισσα!

Τρόμαξα! Μέχρι που είδα του ποιητή το όνομα και ηρέμισα. Πάντα στα τόσο "πυκνά" ποιήματα κουμπώνομαι. Δεν γνωρίζω πως να τα παρακολουθήσω, δεν γνωρίζω σε τι είδους και ποια ανάλυση αντέχουν. Φοβάμαι μην ο ποιητής έχει παρασυρθεί από τις λέξεις και άφησε το νοούμενο στη μέση. Προσωπική αδυναμία. Το ομολογώ. Η ποίηση δικαιούται να είναι αλλιώς.
Κι εγώ ομοίως.

Υγίαινε [ή μην, ως καπετάνισσα, Ταξίδευε;]

Εύχομαι να πέσει στο κεφάλι σου ένας τεράστιος έρωτας, να είναι όλος δικός σου!

teiresia...
Αχτινοχάδια τα λόγια σου μες στη ψυχή μου, μα θαρρώ πως τα παραντύνεις.
Νιώθω φορές-φορές πως εδώ τριγυρίζουν κουβέντες φίλων που γλυκαίνονται από μια οικειότητα, ίδια μ'εκείνη την αναγνωρίσιμη, των προσώπων που ξέρουμε.
Κι αυτό, λέω, παρά το "παραπάνω" του, είναι για καλό!



Tamara de Lempicka!
Στα δάχτυλά σου ο αφρός απ' το κύμα, βλέπω, μη θαρρείς! Ταξιδεμένη να μας έρχεσαι πάντα. Με εικόνες μαγεμένες από τόπους αλλιώτικους, με μυρωδιές κι αισθήσεις ξεχωριστές! Να σου ανοίγουμε αγκαλιά για καλωσόρισμα κι εσύ να διηγείσαι...



"η"!
Δικαίως καμαρώνεις καλή μου. Δέσμιοι των παθών μας μια πάρτη από δω αλλά τουλάχιστον, να: Επιλέγουμε τα πάθη μας! Στεκόμαστε πιότερο σε κείνα που μας ποτίζουν μ' ανθρώπων μυρωδιές κι όχι με του καπνού τη δυσοσμία!

nina, φουρτουνιασμένη κυρά!
Μην τις φοβάσαι τις αντάρες του καιρού, μη φεύγεις μακριά τους.
Καλμάρει το νερό για κείνους που το αποδέχονται και του καλομιλάνε, όποια μορφή και να'χει.
Η νηνεμία έρχεται, σαν βουτηχτείς στην καταιγίδα.


Αλκυόνη,
άσε την πόρτα μισάνοιχτη, μια χαραμάδα έστω, να τρέξουν και τα δικά μου τα φιλιά! Λιακάδα λαμπερή σου φέρνουνε κι άρωμα νότου!



el-bard...
Και τι αξία έχουν άραγε τα λόγια, αν δεν μπορούν να γίνουν άνεμος;
Πόσο βαραίνουν τα αγγίγματα αν δεν μετουσιώνονται σε φλόγες;
Κι αυτό το έρμο το πανάκι το λευκό που ανεβαίνει για να γλυστράει το σκαρί, τι να το κάνεις αν δεν υφαίνεται μ' αρμύρα;

Οι πορείς θέλουν χέρια ενωμένα, el.
Και οι μοναχικές ακόμα.

Aeipote.
Δεν έχω ιδέα, εντίμως στο λέω.
Όσα τα μάτια κι οι καρδιές, τόσες κι οι αποχρώσεις της ποίησης.
Δεν ξέρω παραπάνω. Κατά που βλέπει ο καθείς έχει κι εικόνα. Εκεί που έχει ανάγκη ν' ακουμπήσει, εκεί ακούει. Τι να γυρεύουμε...
Περγαμηνές και ρητορίες σκληροπυρηνικές;
Εκεί που το συναίσθημα διαφεντεύει;

Καλοτάξιδος καλέ μου κι εσύ. Όπως και όσο ορίζεις τη διαδρομή.


Κερασιά,
στ' αυτιά μου είναι το φτεροκόπημά του. Γυρεύει μερτικό! Τώρα, το βλέμμα μου ή σ' αλλιώτικους ορίζοντες είναι ξεχασμένο, ή με πείσμα προβάλλει εμπρός μου θέα διαφορετικού ουρανού.
Την χαίρομαι την ευχή σου και την αναπαράγω!

Συλλογιέμαι όμως και διερωτώμαι:
Βρε μπας και ο έρωτας είναι μύωψ;

Ο χρονος ειναι ελλειπτικος.
Η ψυχη ειναι παντου...
και πουθενα.

ΥΓ: την καλησπερα μου.

ζερο.

"Σύρατε-έλξατε"...
Με πέθανε...
Αυτός ο χρόνος και οι θάλασσες και οι αποστάσεις τι φουσκωμα μας δίνουν στις καρδιές μας.

υπέροχο.
Καλησπέρα

Zero, καλέ μου.
Ο χρόνος είναι μια κατασκευή λέω. Ανθρώπινη επινόηση. Εργαλείο, για να'χει ρότα ο νους.
Κι η ψυχή ναι, παντού. Μάλλον δηλαδή. Ώστε να μας υπενθυμίζει το μέγεθος της άγνοιάς μας.



Doctor,
ένα πέλαγο ο κόσμος.
Κι ό,τι θαρρούσαμε στεριά, πλέει νομίζω. Ένα τεράστιο κύμα μέσα μας. Να μας καταπιεί, ή να μας βγάλει στ' ανοιχτά.
Πότε στα βαθιά, πότε στα ρηχά πορευόμαστε.
Εν πλω.
Γι αυτό είναι τόσο εύθραυστες οι ισορροπίες στη σχέσεις των ανθρώπων.
Ποιός ακροβατεί πάνω στο νερό;

εσύ, εδώ
εγώ, εκεί
κι ο τόπος άκυρος.
Πουθενά.


Κρατάω αυτή τη μεγάλη αλήθεια που μου επιβεβαιώνει αυτό το σχετικό του χώρου και του χρόνου.

"Είναι τούτος ο άνθρωπος σπαθί
κι ανεβαίνει
λάμα λάμα στην όλο ναι καρδιά μας
γελάει μια γελάει δυο
στα αίματα
και κείνα προσκυνάνε..."

Αυτή είν` η Καπετάνισσα
Χάρυβδις, εμένα ποτέ δε μου `γραψε, η ...τσιγκούνα,
ως τώρα τέτοιο φως, να φέξει μου η σελίδα

( μεταφορά)

Candyblue!
Να το πάμε -λέει- παραπέρα;
Και τόπος κι άνθρωποι κι αλήθειες και χώρος και χρόνος, είναι εικόνες, είναι σχήματα, είναι δημιουργήματα, ό,τι βολεύει το μυαλό να'χει να κρατιέται, να λέει πως έμαθε, πως καταλαβαίνει, πως μπορεί.
"Όνειρο μέσα στ' όνειρο."
Βλέπω, ό,τι νομίζω πως κοιτώ.


Σωκράτη,
που να'βρω την αγάπη που σου πρέπει, που'ναι ο κόσμος μας φτωχός. Θα βγω στη θάλασσα να συλλέξω ψιθύρους και μυστικά, να μοιραστώ φωνές με ενιδρύδες, να στήσω αυτί στα ξωτικά.
Αξόδευτη, ανόθευτη αγάπη.
Για σένα!

Άκου με!
Γενναιόδωρη! Απλόχερα δοσμένη!