Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007
Ο «Δεντρός»
Πρέπει να ’ναι δυο-τρία χρόνια τώρα που ’χω πάρει χαμπάρι τη σκιά του να σαλεύει μες στις στενοκοπιές της πόλης, σφίγγοντας στη μασχάλη ένα μάτσο εφημερίδες -πάντα χαρτούρα αγκαλιά- και το βήμα λες και θέλει να γδάρει την άσφαλτο, να τη ζορίσει ώστε να ξεράσει όλη τη μαυρίλα, όλη την πίσσα που ’χει πιει.Περίεργη κοψιά. Χωμένος μέσα σε δάνειο σώμα, χαμένος μες στους δασόφυτους λειμώνες της ψυχής του, αγιασμένος και μόνος, ασκητής κι αγύρτης, ξενίζει.Να κοντοστέκεσαι, να ανακρίνεις με τα μάτια τούτο τ’ αγρίμι μπας και διαπεράσεις το σαρκίο.Κι αυτός, μιλιά.Ελαφρά σκυφτός, τον νου του που θα πατεί, μ’ αυτό το απίστευτο βήμα που ματώνει το μαύρο. Της γης. Έτσι, σαν ιεροτελεστία. Σαν να περιβάλλεται με άμφια, σαν να βάζει μπρος τελετουργία μυστική. Ρούχα φαρδιά, καφετιά και γκρίζα, ζαρωμένα και βρώμικα.
«Ελεεινός», θα πούνε οι κυράδες και θα συρθούν στο λεπτό στην ασφαλή ζεστασιά της κουζίνας τους. Κι εκείνος, στη φυγή του. Σαν τους αλαφροΐσκιωτους των χωριών κάτι αλλοτινές εποχές που αδιαφορούσαν επιδεικτικά μπροστά στη γύρω χλεύη. Σα να λέγανε –με τον τρόπο τους- πως έχουν ευλογία καλομοιρωμένη• δίχως ανταπόκριση απ’ τους απέναντι. Πως μονάχα εκείνοι μπορούν να φυσάνε στη στιγμή να τη μεγαλώνουνε, να κρατάει κι άλλο, μόνο εκείνοι ξέρουνε να ξεχειλώνουν το εφήμερο, να κάνουνε το τίποτα σπουδαίο. Ποιητές ένα πράγμα- που λες.Λοιπόν, μέσα σε τούτο το άφθογγο σώμα με τη ξηλωμένη περπατησιά ακούς πότε-πότε να σαλεύει μια γλώσσα καμπουριαστή. Γυρτή. Με τα κοίλα της και τις κούρβες της. Εκεί που περπατά, ξάφνου, πιάνει ένα μουρμουρητό, του δίνει και δυο νότες να γλυκαθεί να θυμίζει τραγούδι, ή μάλλον ψαλμωδία, σα να συνδυάζει σπασμένες συνηχήσεις• έτσι, για το χάζι. Μια φορά που ήμουνα κοντά, μου φάνηκε πως άκουσα το «όνειρο δεμένο στο μουράγιο», εκείνο το παλιό με τον Γαβαλά. Άλλοτε πάλι που προσπέρασα βιαστικά σα να μου ’φερε ο αγέρας δυο κουβέντες από το «μινοράκι» της Αλεξίου. «Δε νιώθω θλίψη, μα μου ’χει λείψει…»Παράταιρο το τραγούδι μες σε τέτοια θωριά. Ίσως γι αυτό πάντα, μισοτελειωμένο. Ψαλιδισμένες νότες, ανάκατες, περήφανα ευνουχισμένες.Δεν αναρωτήθηκα ποτέ για τη στέγη του. Εκείνο που με δυσκόλευε σαν τον απαντούσα, ήταν το βλέμμα του. Δεν έπεφτε ποτέ πάνω σε ανθρώπους. Μόνο τις στρογγυλάδες των παπουτσιών του κοίταζε και τις πλάκες των πεζοδρομίων. Έπειτα, ήταν και τα χρώματα. Στο δέρμα του πάνω. Σχήματα, γραμμές, κόκκινα και θαλασσιά. Γοργόνες, δράκοι, συμβολισμοί, ούτε που δύναμαι να υποθέσω. Ένα εκρηκτικό συναπάντημα τατουάζ, ένας αχταρμάς κοινώς, απ’ όπου δεν μπορούσες να βγάλεις άκρη. Φαινόταν στο λαιμό του και στα χέρια, στο στέρνο του μπροστά, όπου δηλαδή ξεγυμνωνότανε η σάρκα, μα όχι εντελώς• πάλι κεντίδια και ζωγραφίσματα βαριά είχε για κρυψώνα. Τούτη η εικόνα του περιθωριακού με το γαζωμένο κορμί, την απλυσιά, τα χυμένα ρούχα, τ’ απόκοτο στην ίριδα, τη νότα κρεμασμένη στη φωνή και τη χαρτούρα υπό μάλης, μοιάζει ιδανική για να ιχνογραφήσει το ξένο.Το άλλο. Κείνο που αράθυμα κείται και μέσα μας.Όσιος, φιλοτεχνημένος απ’ τη ζωή, θα πουν οι φωτισμένοι.Χμ… Μήτε τ’ όνομά του δεν κατέχω. «Να ο Δεντρός», άκουσα κάποτε ένα σμάρι αλητόπαιδα να δείχνουν κατά τη βαδισιά του.Παραξενεύτηκα με τον χαρακτηρισμό, μα το προσπέρασα.Χθες βράδυ, τον αντάμωσα στα Νεώρια, σε μια γωνιά που είχα πάρει πρέφα ότι κουρνιάζει άστεγος. Σ’ ένα τοιχίο πάνω, ανατολικά, προστατευμένο απ’ τ’ αγιάζι, έβλεπα για καιρό αφημένη μια κουβέρτα κι ένα μάτσο εφημερίδες. Στρωματσάδα πάνω στα χαρτιά, ξόρκια στην υγρασία. Γι αυτό λοιπόν κουβαλάει πάντα εφημερίδες… Χθες που λες, αργά το βράδυ, τον είδα να κοιμάται εκεί ακριβώς. Απίστευτα γαληνεμένος. Ένα πρόσωπο, φεγγάρι. Αγλάισμα της νυχτιάς η οξειδωμένη όψη του. Ταιριασμένο με την ώρα και το χώρο το ανοίκειο, ξεχειλωμένο, ξερακιανό κορμί του. Έμεινα να θωρώ ανήμπορη για όποια κίνηση. Ώστε εδώ, σκέφτηκα…Δίπλα του ακουμπισμένο ένα ταπεράκι• δυο μπουκιές ποιος ξέρει από πού, από τι χέρι…Στάθηκα -φαίνεται- δυο ανάσες παραπάνω απ’ ό,τι λογαριάζεται σαν φευγαλέο κοίταγμα, γιατί ο Δεντρός, άνοιξε τα μάτια.Να ’τανε η στιγμή, να ’τανε η ματιά μου που ‘θελε να κατανοήσει, όχι να κρίνει, ό,τι και να ’ταν, είπαμε δυο κουβέντες. Όχι βαριά ιστορικά και βιογραφικά σημειώματα, μη φανταστείς. Τα λίγα, τα ελάχιστα, που μαρτυρούν πολλά. «Εσύ κοπελιά, κοιμήθηκες ποτέ σου πάνω σε πέτρα που μιλάει και σωπαίνει για αιώνες; Στην Αστυπαλιά, πάνω στο κάστρο, μια βραδιά θυμάμαι με πήρε ο ύπνος με το ένα πόδι κρεμασμένο στο γκρεμό. Ίσα που χωρούσε το σώμα στο τοιχάκι. Τ’ άστρα με σκεπάσανε. Για θεούς δε ξέρω, μα, σαν την αγρύπνια των ουρανών δεν έχω άλλο να πω…» Στα σωθικά η φωνή. Την κατάπια που λες. Τι να πεις τώρα. Για κείνα τα απλά, δηλαδή τα μεγάλα, που δεν τόλμησες ποτέ.Κοίταξα από κοντά πια, τη γεωγραφία του κορμιού του. Όλο ζωγραφιές. Ολόκληρο. Δέρμα τραχύ, χιλιοτρυπημένο. Είπα να ρωτήσω. Μου ‘πε για τα παιδιά που χαράζουν ονόματα και σκέψεις σε ξύλινα παγκάκια και φλοιούς δέντρων. Και πως αυτός, που δε ριζοβολά πουθενά, κάνει δέντρο τη σάρκα του, της φοράει χρώματα κι έπειτα, όλα τούτα που γράφει στο πετσί του, τα βλέπει για λουλούδια. Του μαρτύρησα πως τον αποκαλούν τα παιδιά. Το ‘ξερε, ήταν χαρούμενος γι αυτό.Ξάφνου ένιωσα ανεπιθύμητη και στράφηκα να φύγω. Φτάνει τόσος λόγος, σκέφτηκα. Θα του παράπεσε. Καληνύχτισα κι έχωσα τα χέρια στις τσέπες. Τάχυνα το βήμα, μα γρήγορα μετάνιωσα. Άλλαξα ρυθμό, είπα ν’ αργοπορήσω μπας και καθυστερήσω το χρόνο. Άφησα ξεκούμπωτο και το μπουφάν. Τα χέρια να κινούνται.Ένιωσα το παγωμένο, νοτισμένο αεράκι του λιμανιού να με ποτίζει. Να το ρουφούν τα κόκαλα, να γλιστρά μέσα απ’ τους πόρους. Στις φλέβες να φτάσει• ευχήθηκα. Να ριζώσει. Να δεντρώσει• μπορώ να το πω έτσι; Ν΄ αρχίσει η γέννα των ανθών. Η ζωγραφική τους. Δίχως βελονιές. Αλλά με χρώματα γερά, δυνατά. Να ΄χουν να τρέφονται οικεία μάτια και συγγνωστά αγγίγματα.
Σάλπαρε η Καπετάνισσα
ώρα 00:57
|
Πανάκι ξεδιπλωμένο |
-
Στα σωθικά η φωνή. Την κατάπια που λες. Τι να πεις τώρα. Για κείνα τα απλά, δηλαδή τα μεγάλα,....
που ξέρεις να μεταφέρεις!
να εισαι καλά και συ και τα περίεργα ελληνικά σου που είναι και για τώρα κα έρχονται απο παλια .
-
*3 parties a day:
:))) !
*nasos:
Γεια σου εγκέφαλε...
Κάθε φορά που μου φέρνεις κάποιο κομμάτι, αποκτώ όρεξη.
Το ξέρεις ... ήδη (με βλέπεις)
;)
*kat.
Το καλό το μονοπάτι
έχει βούρτσα βαρβάτη...
τζζζζζζζζζζζζζζζζτ......
Τι σου άρεσε απο το profile στο myspace?
*Angel Vs Life:
Δεν του το λέω...
το διάβασε, μόλις...
;)
Άλλη μια νύχτα σε λίγο θα γίνει μέρα.
Οπότε...........
Καλημέρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες
Στους κυνηγούς,
στους τυχοδιώκτες που δεν αράζουν
ποτέ - ποτέ!
Σε κάθε όμορφο λουλούδι που κρύβει μέσα του ένα παιδί.
Σε κάθε στιγμή που μας διδάσκει.
Σε όσους αγαπάνε το άπιαστο
και πιάνουν το νόημα σε αυτο.
Στο σημερινό Σάββατο 34 χρόνια μετά.
Σε εκείνους που κατανοούν,
και στους άλλους που κάναν πως δεν...
στον βυθό με τα χρυσαφένια κοράλια
Στην ομορφιά που σήμερα πήγε ταξίδι...
Στις ορμές των θηλυκών πτηνών
και στον Δαρβίνο
;)
Την μεγαλύτερη και πιο ηλιόλουστη καλημέρα μου την στέλνω...
Σε όλους, όσους ήταν εκεί τότε...
στο πέλαγος.
Καλημέρα ρεεεεεεεεεεεεεεεεε!
χε!
-
Προς στιγμή τρόμαξα: πάει, με ανακάλυψε, σκέφτηκα. Τι εννοώ; Να, "Δέντρος" είναι εδώ και χρόνια το ψευδώνυμό μου. Περισσότεροι με ξέρουν μ' αυτό παρά με το κανονικό μου όνομα. Μια καλημέρα φωτεινή και μια ταπεινή ευχαριστία για τούτη την όμορφη στιγμή που μοιράστηκες μαζί μας.
-
κοιμοταν γαληνεμενος ομως..το σπουδαιοτερο..αντε να βρω εγω η ανισορροπη τετοια γαληνη..
αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι πιο βαθια φιλοσοφημενοι..
καλημερα καπετανησσα!!
-
Λες κι έβλεπα ταινία μέσα απ'τα λόγια σου...Πώς καταφέρνεις έτσι και με ταξιδεύεις...Δεν είναι τυχαίο που μάγισσα σε λέω...
-
"αχ εσύ
ο δέκτης ο πομπός της γλυκιάς πέτρας
κρεμασμένη του άστρου
ματωμένη των ανθρώπων
τι να σου στείλω; ένα δάκρυ
μια χουφτιά ελελίσφακο απ` του κατακαλόκαιρου τα μέρη;
ή έναν επίδεσμο των πληγών;
μη μου πικραίνεσαι
τα πιοτά τα δικά μας πάντα είχαν γεύση μεθύσι Άνθρωπο..."
Την αγάπη μου
-
περασα να πω μια καλησπερα γλυκεια αχοντισσα χαιρετισματα απο τα βαλκανια ΣΑΒΒΑΣ
-
Γλυκιά μου καπετάνισσα σε πεθύμησα.
Γνωρίζω πολλούς άστεγους στην πόλη μου. Οι πιο πολλοί είναι μορφωμένοι άνθρωποι και με πολύ φιλοσοφία μέσα τους.
Δεν τους λυπάμαι! Τους θαυμάζω!
Ο Φώτης που ζει χρόνια στις σπηλιές, μου είπε προχθές, "άλλο βιαστικός και άλλο γρήγορος..." και είχε δίκιο...
Φιλοσοφεί τον χρόνο του, όσο κανένας μας!
Να είσαι καλά Μαρία μου και καλό χειμώνα!
-
Πέρασα να δώσω ένα χαιρετισμό και μια καλησπέρα να πω. Υπέροχη η όλη σου προσπάθεια. Ένα μεγάλο Μπράβο και ευχές για μία ακόμα ομορφότερη συνέχεια στο ταξίδι...
-
ΨουΞ,
ανοιχτή αγκαλιά για τη ζέστα των λόγων σου που δείχνουν και ευγένεια περίσσια.
Και παλιά και νέα, όλα τ' ανθρώπου...
Όσο ξένα, άλλο τόσο δικά μας- πάει να πει.
Sigmataf !
Χιχι, πως μπουρδούκλωσες έτσι τους δρόμους και έφερες εδώ, καταμεσής του πελάγους το σπιτικό σου;
Κύματα φιλιά να κάνουνε το δρόμο σου έμορφο και ταξιδιάρη!
Αδαή μου,
αγαπημένε... Εκπληκτική αποκάλυψη! Εδώ βέβαια, αποκαλούμε συχνά το δέντρο δεντρό, εξ ου κι ο τονισμός στη λήγουσα. Να ριζοβολά η ψυχή σου σε φιλόξενα χώματα και ν' ανθοφορείς σ' αγκαλιές μυρωμένες-θα πω. Σύμβολο ζωής το δέντρο, άνθρωπος που ρουφά ζωή με ορμή εσύ, ε, θαρρώ πως σου ταιριάζει και σου παραταιριάζει!
-
φεγγαραγκαλιες,
δεν έχεις άδικο κόρη της σελήνης. Όσοι έχουν τα λιγότερα, ως ύλη δηλαδή, δεν είναι καθόλου λειψοί στη μέσα περιουσία.
Εκεί που στην αλήθεια πλουτίζει ο άνθρωπος και γεννοβολά δια μάντια...
Tradescadia,
το παραθύρι της καρδιάς σου που λιάζεται ορθάνοιχτο, αυτό φταίει. Και τα θωρείς όλα όμορφα, εννοώ!
Τιμή μου ο λόγος σου. Αν ήτανε να κ΄σνουμε "μαγικά" για να γλυκογελάει πάντα η ζωή, θα σ' έπαιρνα παρέα!
Σωκράτη μου, εσύ...
Της μέθης το πιώμα, κείνο που μας ντύνει στο φως και σταλάζει μέλι στη καρδιά, είναι απ' τη πηγή τ' ανθρώπου, σωστό. Μα... αν είχα να ζητήσω από σένα Ποιητή μου, το λόγο σου θα γύρευα να ζεσταθώ.
Πανάκι πάνω στη καρδιά, μαντήλι για τα μάτια, γωνίτσα να κουρνιάσουνε οι μοναχοί του κόσμου.
-
στον καιρό του χαμού,
σαν απολείπει του τρελού η φωνή,
μόνο ηχώ απαντά στις πλήθιες συνειδήσεις
γιατί,
πριν καταρρεύσουν και χαθούν,
δίχως χνάρι
-
Σάββα,
τα όμορφα του κόσμου να θωρείς και να'ρχεσαι να τα 'μολογάς!
Περπατήματα χαράς να'χεις, στις άκρες του κόσμου.
ανάσα ελπίδας...
Άλλη ετούτη η όψη της ζωής. Άπιαστη για μας και μακρινή, όσο οι νύχτες δίχως στέγη.
Ο πόνος διδάσκει Κατερίνα μου. Ο πόνος. Αυτός μαθαίνει και τη σκέψη τη βαθιά και την οπτική την αλλιώτικη. Ο οξύς, βασανισμένος πόνος. Του μόνου, του αποξενωμένου.
Φιλιά κορίτσι γλυκό!
Ζεστασιές για φέτος! Μόνο.
seizeTHEday,
καλώς ήρθες με τα καλούδια σου. Κεράσματα όμορφα τα λόγια σου και σ' ευχαριστώ.
Καλή στρατιά και σε σένα. Ορίζοντες ανοιχτοί κι ωραίοι...
-
Κώστα...
Χαμένοι και του λόγου μας κι ο καιρός επίσης αποστάτης.
Μόνες καθαρές αλήθειες -κρύσταλλο στη γλώσσα- εκείνες των αλαφροΐσκιωτων πες, των "απέναντι", ε, όπως και να βαφτίσεις το "άλλο", παραμένει "άλλο".
Άρα, αληθινό.
Χνάρια, σέρνοντας ψαχουλεύουμε. Ήδη.
-
την πέτρα του κουτσαυτή που δεν γελά και με τίποτα δεν γελιέται, ένας τρελός την φύλαγε, την μάζωξε καθπώς και μύριες άλλες,
χνάρια καιρών και κείνες.
όσοι με τους τρελούς μιλούν, κρατούν την ίδια ουσία,
όχι τρέλα, ουσία.
(mail)
-
Τι ομορφιά, καπετάνισσα! Και μες στη βρομιά, τι καθαρότητα πνεύματος μπορείς να βρεις! Αγκαλιές!
-
Otan kourasmenos apo tis skepseis ths meras erxomai sto blog sou gia na se vrw, einai sa na gyrnw sthn arxegonh phgh kai na pairnw xara kai dynamh.
Olo to fws tou kosmou na 'nai mazi sou...
M.
-
τι να γράψω, δεν ξέρω, συγκινήθηκα τόσο
-
με συγκίνησες...
μου θύμισες την 'αλισάβω'/ελισάβετ που ερχόταν κάθε μέρα και της έδινε η μαμά φαγητό.
είναι από τις ποιο αγνές φιγούρες που έχει συγκρατήσει η παιδική μου ηλικία στο χωριό...
θυμάμαι που μου έλεγε, όταν με έβλεπε να σκουπίζω 'σκούπισε καλά αλλιώς θα πάρεις άνδρα κασίδη'
σε φιλώ και σε ευχαριστώ για τη συγκίνηση...
-
Για τους Δεντρούς, οι jethro Tull έχουν γράψει το υπέροχο τραγούδι Aqualung.
(Τριάντα χρόνια τώρα κι ακόμα αντέχει το άσμα, ίσως γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν Aqualung).
Καλημέρα.
-
καπετανισσα αρχοντισσα γλυκεια μου θυμισες εναν καλο φιλο αν πας στον σταθμο στην Σοφια σιγουρα θα τον συναντησεις στην αρχη οταν τον γνωρισα και μετα απο αρκετες ρακες που κατεβασαμε του ειπα οτι εχω αρκετες γνωριμιες και μπορω να του βρω μια δουλεια και ενα σπιτι για να μεινει και αυτος μου απαντησε οτι η δικη μου ζωη μου αρεσει οπως ειναι η δικη σου σου αρεσει; μου εφυγε η μαγκια δεν μπορουσα να απαντησω
Απο εναν αλλο τον Στεφαν στο βελιγραδι ακουσα την πιο σωστη κουβεντα που εχω ακουσει ποτε ΄Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΙΚΗ ΑΠΛΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΝΕΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΕΡΕΣΕΙΣ'
εχω τοσα να μαθω ακομα.
Συμπαθα με κυρα για τα ορθογραφικα λαθη αλλα ειμαι ελαφρα δυσλεκτικος ο θαυμαστης του μυαλου σου ΣΑΒΒΑΣ
-
Γιορτάζεις, ε; Θυμάμαι καλά;
Χρόνια σου πολλά, καλά, γλυκά, δημιουργικά και ευτυχισμένα! Ό,τι επιθυμείς, Καπετάνισσα! :)
Αγκαλιά! Τόοοοοοοοοοοοοση!
-
αξιεπαινη για το οτι σταθηκες και προσεφερες.
-
Εμείς μόνο στα γραφτά μας
" κοιμόμαστε πάνω σε πέτρες που μιλάνε "
Την καλησπέρα μου
-
Όμορφο κείμενο για έναν που έχει ξεφύγει.
[Τι πρόβλημα κι αυτό με τις άνω τελείες. Τι πρόβλημα κι αυτό να μιλάς και να γράφεις Ελληνικά σ΄ένα κόσμο
παραδομένο στους Αγγλοσάξωνες. Πόσο με εκνευρίζουν αυτές οι που πρέπει αλλαγές στο πληκτρολόγιο του Η/Υ. . .]
Καλό απόγευμα.
-
Γεια σου όμορφή μου... Μελαγχόλησα.. γλυκά όμως.. Φιλιά γλυκά σου :)
-
Μακάρι να σταματούσε ο χρόνος, στάσιμες να έμεναν οι στιγμές
κουκίδες μικρές στο χρόνο
και κιτρινισμένες φωτογραφίες μιας άλλης εποχής ίσως και μιας άλλης ζωής κρυμένες κάτω από ομιλούσσες μα και σιωπηλές πέτρες...
Είστε υπέροχη Μαρία-καπετάνισσα
Να έχετε ένα υπέροχο απόγευμα
-
-
Πριν μερικές ημέρες ω Καπετάνισσα άνοιξα το bluetooth μου σαν παιδάκι να στείλω μια φωτογραφία σε μια φίλη. Ήταν Θησείο, μια καφετέρια με ένα πατάρι κοντά στην αρχαία αγορά. Εντόπισα ένα κινητό με το όνομα Καπετάνισσα και είπα "λες;".
Δεν με δέχτηκε και δεν ανακάλυψα τελικά αν ήσουν εσύ.
Φιλιά πολλά. Ήσουν;
-
καλημερες.σε διαβαζω κ ταξιδευω.να σαι καλ καπετανισα.περηφανια το ονομα σου μεσα μου..
-
Κώστα,
καθυστερώ καμμιά φορά να ρίξω στα κύματα τη φωνή μου -πότε η ομίχλη, πότε τα πέλαγα τ΄ανήσυχα-, μα, σ' ακούω καθαρά.
Κι αυτήν την αστοχασιά φορώ φυλαχτό στο στέρνο.
Δεμένη μ' ασήμι και με την πέτρα του κουζουλού, που λες.
desprh!
Ανοιχτά χέρια κι από δω. Αργοπορώ να σ' αντιγυρίσω τα φιλιά καμμιά φορά, μα τα ωραία σου τα βλέπω.
Μ,
θερμά σ' ευχαριστώ. Καλύτερα από μέλι τέτοια λόγια. Πάνω τους θα τρίβομαι και τις δικές μου ώρες, τις δύσκολες. Καλωσόρισες, αν πρωτοπερνάς.
Σταυρούλα,
δροσεράδες στα μάτια, θέρμη στη καρδιά.
-
Alexandra μου,
πάντα μια Ελισάβετ άστεγη και νηστική. Μέσα κι απέναντι απ' τον άνθρωπο.
Φιλί να φτάσει τρεχάλα.
παράλληλε...
Αγαπημένοι.
Αντέχει ο,τι ορθώνεται στους καιρούς. Και στις καρδιές ξαπλώνει.
Σάββα,
πάντα γλυκός κι ιπποτικά ευγενής... Άσε τα γράμματα να πέφτουνε, δε μετράμε τόνους εδώ.
Ούτε γραμματικές και σφάλματα.
Της ψυχής η ορθογραφία να μη μας διαφεύγει.
Τούτη μόνον.
marilia μου,
αργοπορημένη αγκαλιά, γι αυτό σφιχτή και δυνατή, κόντρα στους ανέμους!
Ευχαριστώ σε γλυκοκόριτσο.
Για όλα τα ωραία, τα κεράσματα τα ξεχωριστά που΄χεις να με μεθάς.
-
Suspect,
ευχαριστώ για τα γλυκίσματα που'χει ο λόγος σου και φανερώνει. Κάθε φορά.
Τάσο!
Τη καρδιά πελεκά ο λόγος για να πάρει μορφή.
Κι ο ύπνος; Άυπνες λέξεις. Μόνο έτσι. Για να στέκονται και στις μέρες.
aeipote,
μαζί σου στα περί σημείων στίξης.
Ξεχασμένοι των καιρών θαρρείς, παλεύουμε μια πάρτη να κρατήσουμε ζωντανά τα μαθημένα.
Και για τα λόγια τ' ανθισμένα, ευχαριστώ σε.
kwlogria,
αγαπημένη μου, φιλί να ζαχαρώσουνε οι πικράδες.
Και χαμόγελα να κυνηγήσουν τ' άσχημα.
-
lady.arwen67,
καλώς μας ήλθες με λόγια μαγείας να τρέχουν απ' τα χείλη.
Για τα ωραία τα λόγια που χορταίνουνε βλέμματα και ψυχές σ' ευχαριστώ.
Ολόδικές μας οι στιγμές.
Όπως κι αν έρχονται. Στην ώρα και στη μνήμη.
Κράτα τα πιο φωτεινά χρώματα μάγε!
ellinida,
φιλιά να φοβηθούνε οι χειμώνες.
Αιολε,
μπα... Δεν είμαι κόρη της τεχνολογίας του λόγου μου, μη με γυρεύεις σε τέτοιους τρόπους.
Θα κρατήσω αυτό το "σαν παιδάκι" που λες. Εκεί, μάλιστα! Θα με βρείς!
Γελώ και σου στέλνω τα φιλιά μου.
katerina,
τιμή μεγάλη. Καλωσόρισμα μ' αγκαλιά ίδια θάλασσα.
Σπίτι σου τούτη δω η γωνιά, ν' αλητεύεις κατά της ψυχής τα ζητούμενα.
Πρέπει να ’ναι δυο-τρία χρόνια τώρα που ’χω πάρει χαμπάρι τη σκιά του να σαλεύει μες στις στενοκοπιές της πόλης, σφίγγοντας στη μασχάλη ένα μάτσο εφημερίδες -πάντα χαρτούρα αγκαλιά- και το βήμα λες και θέλει να γδάρει την άσφαλτο, να τη ζορίσει ώστε να ξεράσει όλη τη μαυρίλα, όλη την πίσσα που ’χει πιει.
Στα σωθικά η φωνή. Την κατάπια που λες. Τι να πεις τώρα. Για κείνα τα απλά, δηλαδή τα μεγάλα,....
που ξέρεις να μεταφέρεις!
να εισαι καλά και συ και τα περίεργα ελληνικά σου που είναι και για τώρα κα έρχονται απο παλια .