Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007
Πίσω απ' τις γρίλιες

«Μας στέργει ο Θεός θυγατέρα μου, μη παρασυλλογάσαι…»
Η κουβέντα της μαυροντυμένης κυράς, κίνηση μάνας που μεσονυχτίς τραβά στρωσίδι σε ξεσκέπαστη πλάτη παιδιού, κράτησε μετέωρη τη σκέψη. Για λίγο. Φαντάσου τι ύφος έχω, σκέφτηκα. Τέτοιο βύθισμα πια… Χαμογέλασα αμήχανα, σα να μου ’ρθε δώρο από συγγενή ξενιτεμένο, έφτυσα ένα «το ελπίζω» κι άνοιξα το βήμα.

Πρώτη φορά τόση πικράδα ν’ αχνίζει απ’ τους πόρους. Σχεδόν σύρθηκα στο εκλογικό τμήμα, εντίμως μιλώ. Στο πεισμωμένο μου χείλι το χρωστώ, που ανταρτεύει και δεν καταπίνει μονοκοπανιά τους ποταμούς των ταξιμάτων και των ανώφελων προσδοκιών.


Πήρα τη χαρτούρα και χώθηκα πίσω απ ΄την κουρτίνα. Η μοναξιά της απόφασης. Και της ευθύνης το βάρος. Φαντάσου, σκέφτηκα, αντί για παραβάν να υπήρχανε γρίλιες. Και μάτια πολλά να τις ανοιγοκλείνανε. Παιδικά, ανήξερα και σαστισμένα, γέρικα, απελπισμένα και μόνα, νεανικά, θυμωμένα κι αποφασιστικά.
Μάτια που δεν θα κρυφοκοιτούσανε το στυλό, να δουν που παν τα δάχτυλα, μα, θα γινότανε καρφιά να πελεκήσουν τα δικά μου μάτια. Θα γινότανε θύμησες, χρέη, οφειλές, κουβέντες μισοτελειωμένες, πράξεις τσαλαπατημένες, συμβόλαια κακογραμμένα, προδοσίες που βαφτίζονται νέα δεδομένα, αξιοπρέπειες τσαλακωμένες, ερωτηματικά π’ ακροβατούν, που δεν αρθρώθηκαν ποτέ γιατί «ο χρόνος μας πιέζει»…


Φαντάσου να ’χαμε καμπανάκια να χτυπούν εκείνη την ιερή -για τους πολιτικούς θεσμούς- ώρα. Τριγύρω φωνές συνταιριασμένες, να μας λέγανε για το Σάμινα και τη Ρικομέξ, το χρηματιστήριο, τα Ίμια, τα πάμπερς και τους κουμπάρους, τις πλημμύρες και τις φωτιές, τα Τέμπη και το Σινούκ, τη μαραζωμένη Πελοπόννησο, την τσακισμένη παιδεία, τον κλινήρη πολιτισμό, τον ανάπηρο κρατικό μηχανισμό.
Να μας έδειχναν με το δάχτυλο, υπενθυμίζοντάς μας το πελατειακό αλισβερίσι που ’χει γεμίσει βαθιές κακώσεις το κοινωνικό σώμα.
Ορυμαγδός φωνών, καταπόνηση της λήθης, της συνείδησης ξύπνημα.
Θα ’τανε –λέω- αλλιώτικος ο διαλεώνας για την κνισάρα της μνήμης.
Δε θα ’τανε η κρούστα μόνο ορατή, μα και το κατακάθι.

Τώρα θα μου πεις, μα πρέπει να ’μαι ελεύθερος να ψηφίζω, χωρίς επιδράσεις και παρεμβάσεις, ειδικά την τελευταία στιγμή. Χε! Ναι, ε; Το αίτημα για Ελευθερία είναι βίωμα συνειδησιακό κι εκεί μέσα, στη συνείδηση εννοώ, θαρρώ πως δεν έχουμε παρά μόρια σκόνης αιωρούμενα κι αόρατα σχεδόν.
Μόνο ελεύθεροι που δεν είμαστε μέσα στη χαύνωση της κριτικής στάσης ζωής. Που θα ΄πρεπε να ’ναι και κριτική ορμής, και κριτική εγρήγορσης, με αντανακλαστικά γερά κι αστραπιαία. Ελεύθεροι που; Σ΄ αυτήν την προπαγάνδα που φοράει το κοστούμι «λέγε με επικοινωνιακή πολιτική;»
Ελεύθεροι, εντάξει. Στις επιλογές μας. Στην καπήλευση των ονείρων μας, στο να κρατιόμαστε μακριά από τα ουσιώδη της ζωής, στο να βγάζουμε σε πάγκους προς πώληση την ποιότητα της ζωής μας, στο να εθιζόμαστε για τα καλά στη θρασύτητα της εξουσίας.

Ένα… ξυπνητήρι μνήμης, ένας ήχος υπενθύμισης συνείδησης, καλό θα ΄κανε θαρρώ.
Κόντρα στη κακόνοια και τη μικρόνοια που μας ταλανίζουν, ενάντια σ΄ εκείνη την τακτική εξαγοράς της ζωής μας, των ονείρων μας, της σκέψης μας.


Έκλεισα το φάκελο και τον έριξα στην κάλπη νιώθοντας ξενιτεμένη, στην ίδια την πατρώα γη μου. Μια βαθιά, μια άγρια μοναξιά μέσα μου.
Άστα να πάνε στην ευχή. Καλύτερα να ήμουνα σαν τη μαυροφορεμένη κυρά κι εγώ. Να ΄χα θεό να με βλέπει, να ’χα και την κακοδαιμονία μου για φταίχτρα, να ΄χα κι ένα «δε βαριέσαι» στην άκρη των χειλιών.

Λειψή όμως είν’ η πίστη μου κι όλα τα περί κακών γενικώς και αορίστως, δύσκολα τα βολεύω. Κι η ελπίδα μου, ένα βήμα μπρος και δύο πίσω πάει. Σαν τους πολιτικούς κι αυτή. Καμώνεται πως επικοινωνεί με τον απέναντι και τον δίπλα, οπουδήποτε κι οποτεδήποτε, μόνο και μόνο για να μην επικοινωνεί με κανέναν, ποτέ και πουθενά, στ’ αλήθεια.




(Η φωτογραφία είναι της Zehra Gurcan)
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 16:32 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


52 Ανάσες:


  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007 6:46:00 μ.μ., Blogger ΠΑΥΛΟΣ

    Τις ίδιες σκέψεις και την ίδια πικρή γεύση στο στόμα άφησε η σημερινή μέρα και σε εμένα. Να σαι καλά

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 1:57:00 π.μ., Blogger Suspect

    Στη δημοκρατία το κάθε κόμμα αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του να αποδείξει ότι το άλλο δεν είναι ικανό να κυβερνήσει. Και τα δυο το πετυχαίνουν. Και τα δυο έχουν δίκιο

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 9:01:00 π.μ., Blogger stefanos

    καλημέρα και καλή βδομάδα

    εσύ όμως,
    έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε

    φιλάκι

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 10:45:00 π.μ., Blogger melomenos

    μια μεγάλη και βαθειά ανάσα...
    μαζί με την Ελλαδίτσα μας
    για την συνάντηση μας με τον πάτο!
    η ελπίδα μας είναι αιχμάλωτη πια...

    καλημέρα σας

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 11:13:00 π.μ., Blogger Tradescadia

    Δεν έχω λόγια πια Μάγισσα...Απόρημένη στέκομαι και αναρωτιέμαι "και τώρα...τι;"

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 1:08:00 μ.μ., Blogger aeipote

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 1:09:00 μ.μ., Blogger aeipote

    Και πώς να διαλέξεις όταν άλλους και αλλιώς λαχταρά η ψυχή σου;

    Καλημέρα.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 3:49:00 μ.μ., Blogger Aggelos Spyrou

    Ελπίδα,
    ξεπλυμμένη λίγο,
    old time classic παρηγοριά.

    Ότι κι αν έχει ο φάκκελος
    είναι σωστό
    όταν αντέχεις να ονειρεύεσαι.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 4:25:00 μ.μ., Blogger Socrates Xenos

    "ε, είσαι ο ώριμος καρπός
    σφυρηλατημένος
    από όλες τις πλευρές του ήλιου

    κι αν έτσι μιλάνε οι καρποί
    με τον πλούτο να μοιράζεται στα στεγνά στόματα των ανθρώπων
    -γιατί πρώτα είναι γεύση και χόρτασμα τα ήλια λόγια-
    λέω η ελπίδα δεν εξέλιπε μάτια μου μέσα σ` αυτήν την άσπρη σκοτεινιά..."

    Τα σέβη μου

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 4:40:00 μ.μ., Blogger Σπύρος Σεραφείμ

    όλοι όσοι σκεφτόμαστε (ακόμα) ίδια γεύση έχουμε στα χείλη. Πικρή...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 4:46:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Παύλε,
    μπαίνουμε σε τροχιά άγνωστη, με φώτα σβηστά, έτσι νιώθω. Κεράκια κρατάμε στα χέρια ίσα να μας φέγγουνε στο πρόσωπο και... πάμε. Ποιός λογαριάζει τους μπροστάρηδες για άξιους πραγματικά...
    Τουλάχιστον, τις ώρες που πρέπει, να τους τραβάμε το μανίκι.


    Suspect,
    συμβαίνει κι αυτό που λες, αλλά όχι στη δημοκρατία εν γένει. Εκεί που η διαφθορά κι η ανεντιμότητα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Εκεί, ναι. Τώρα το "εκεί", μπορεί να είναι πολύ... "εδώ"...


    Στέφανε!
    Ναι, ε; Λες πως έχω;
    :)
    Ειν' η αγάπη δύναμη, έχεις δίκιο.
    Τη χρειάζεται όμως και το μεγάλο μας σπιτικό, η πατρίδα μας, κι αυτή, από έλλειψη αγάπης πάσχει.

    Ανθόκηπο έχεις στη καρδιά, να το κατέχεις!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 4:55:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μελωμένε,
    είναι σίγουρο πως θα κρατηθούμε πνευματικά ζωντανοί, δεν αμφιβάλλω λεπτό. Και δεν είναι και λίγο μες στον εσωτερικό μαρασμό και τη φτώχεια της αντίληψης που μας ζώνουν. Και μόνο να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τους εαυτούς μας, θέλει κόπο. Το οφείλουμε όμως. Έστω, στα όνειρα της νιότης μας.



    Tradescadia, καλή μου!
    Τώρα, "τροχίζουμε τα σπαθιά του λόγου", κρατάμε άγρυπνη τη ματιά και ατσαλώνουμε την κριτική μας στάση. Τι άλλο...



    aeipote,
    το μη χείρον, βέλτιστον, η πρώτη σκέψη. Με την οποία δεν τα πολυέχω καλά. Να μη προδοθούν αξίες προσωπικές, θα προσθέσω. Να΄ναι εντός μας οι ορίζοντες ανοιχτοί και σε ηρεμία η συνείδησή μας.
    Έτσι, δεν έγινε;

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 5:05:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Άγγελε,
    αντέχουμε μωρέ, δε λέω. Τροφή είναι τα όνειρα για τη ψυχή, πως να τα στεγνώσεις! Μικραίνουνε όμως, συρρικνώνονται, καμπουριάζουν. Κι αυτό, έχει το κόστος του.


    Σωκράτη αγαπημένε,
    δική μου η τιμή. Ξέρεις τώρα το συναίσθημα... Αυτό, της ματαίωσης, της εγκατάλλειψης, πόλη λεηλατημένη η ψυχή μας, κουρσεμένος τόπος η σκέψη μας.
    Εντάξει, ορθώνεται η καρδιά.
    Μα ο κόσμος σκουραίνει μωρέ Σωκράτη...
    Δεν είδες; Το Λάος λέει στη Βουλή! Σχήματα αγκυλωμένα , επικίνδυνα, σημάδια άγριων καιρών.
    Πως να φλογίζεται η ελπίδα;


    Σπύρο,
    μήπως η ιατρική επιστήμη θα πρέπει ν' ασχοληθεί με μια ασθένεια που απλώνεται ως οίδημα ανά την επικράτεια και έχει να κάνει με κόλλημα ή πισωγύρισμα σκέψης άνευ κριτικής τοποθέτησης;
    Μπορεί να είμαστε και προς μελέτη!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 5:36:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Αυτές οι υπενθυμίσεις της ευθύνης θα έπρεπε να είναι τοιχοκολλημένες μέσα στο παραβάν. Θα έπρεπε να χτυπούν όχι καμπανάκια αλλά σφυριά. Σε κεφάλια, σε κόκαλα. Θα έπρεπε ο καθένας μας να ξέρει...

    Μα αυτοί που ξέρουν ξέρουνε. Και το παραδέχονται.

    τα σέβη μου

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007 7:24:00 μ.μ., Blogger Giramondo

    Ένα… ξυπνητήρι μνήμης...αυτό μας χρειάζεται...και πολλά κιλά υπομονής...

    Πολλά φιλιά Καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 1:39:00 π.μ., Blogger northaura

    "ολα καλά" καπετάνισσα μου (για την πικρα μας λεω), αλλα αυτη η ελπιδα ειναι μεγαλο τομαρι

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 10:25:00 π.μ., Blogger Fatale

    Καπετάνισσα μου ,
    πικραμένοι όσοι ψήφισαν...
    πικραμένοι όσοι δεν ψήφισαν...
    και τελικά τι έγινε ?
    ...οριακή κυβέρνηση..!!
    μωρέ καλά που υπάρχει ο Σεφέρης , ο Ελύτης και Καζαντζάκης και φτεροκοπά η καρδούλα μας και γλυκαίνει η μιλιά μας...!!

    τα φιλιά μου και την αγάπη μου έχεις..))

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 11:38:00 π.μ., Blogger stefanos

    Μία είναι η λέξη σήμερον την ημέρα
    ΣΥΜΦΕΡΟΝ
    όλα από 'κει ξεκινάνε και 'κει καταλήγουν

    πάλι με έφερες στα γόνατα
    να ντρέπομαι να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 2:40:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Γκουχ γκουχ....
    Ε, ναι...
    Δηλαδή.. αυτά..

    Τι άλλο να πει κανείς; Τα είπες όλα!
    Και δεν είναι τα πολιτικά που είπες.
    Δεν είναι μόνον αυτά δηλαδή.
    Άλλωστε τι είναι η πολιτική; Επιλογές είναι.
    Επιλογές της καθημερινότητάς μας. Ο τρόπος ζωής που επιλέξαμε και πορευόμαστε..
    Κι ας καμωνόμαστε ότι φταίνε τάχα μου οι άλλοι.

    Τα είπες όλα λοιπόν...
    Και για την πολιτική και για την ιστορία και για την ήττα.

    Μόνον ένα "ευτυχώς" υπάρχει.
    Αυτό που είπες.
    Ευτυχώς που το παραβάν δεν έχει γρίλιες.
    Και ίσως άλλο ένα. Ευτυχώς που πίσω από το παραβάν δεν υπάρχει και καθρέφτης ..

    Καλό σου απόγευμα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 4:30:00 μ.μ., Blogger ididitmyway

    I patrotita tis ideas aniki ston filo (www.politis.net) kai eniosa tin anagi na tin moirasto mazi sas. Deite tin prosfati eklogiki anametrisi:
    http://www.youtube.com/watch?v=JwEdr5KgCzk&eurl=

    Tha ta xanapoume. Os tote ygeia

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 5:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Και προς αποφυγήν παρερμηνειών, μιλώντας για ήττα, δεν αναφέρομαι στην ήττα κομμάτων ή πολιτικών σχηματισμών.

    Στην προσωπική, για τον καθένα μας, ήττα αναφέρομαι..

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 12:53:00 π.μ., Blogger kanataki

    σε βλέπω....


    υγ για να το κάνω πιο ρεαλιστικό
    υγ καταλαβαίνεις,τώρα....!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 9:07:00 π.μ., Blogger ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ

    Τις γρίλιες τις φέρουμε στα μάτια μας. Πλέον μόνο έτσι κοιτάζουμε. Πίσω απ' αυτές. Φοβισμένοι. Για όλα. Απ' όλους. Κι απ' την άλλη ηδονοβλεψίες. Των ζωών των άλλων μπανιστηρτζήδες. Και της δικής μας όμως περισσότερο........ Απαισιόδοξος σήμερα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 10:07:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Breath Collector,
    μ' αρέσει η καινούργια σου φορεσιά! Κι άδικο δεν έχεις. Κρόταλα και σήμαντρα, νταούλια και βιολιά θα'πρεπε να βαρούνε. Ούτως ή άλλως, για τα πανηγύρια είμαστε.


    Giramondo,
    που είσαι φωνούλα γλυκιά; Απουσίες μετρώ, ξαναμετρώ καιρό τώρα! Χαίρομαι για την επανεμφάνιση και μαζεύω χαμόγελα για να'χουμε κοντά. Έρχονται χειμώνες...


    northaura,
    άρχισε και στερεύει, καλέ μου. Στεγνώνει. Και λέω πως δεν είναι για καλό. Μια και η ελπίδα κινητοποιεί τη ψυχή και την ορθώνει.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 10:41:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Fatale,
    από εκεί αντλούμε υλικό ψυχής, από εκεί πηγάζει ο σωσμός του κόσμου. Από την τέχνη εννοώ. Και στάση ζωής και πράξη πολιτική κι ό,τι θες είναι.
    Μα, με τα δεδομένα που έχουμε, που να της βρούμε θέση... Και ποιός θα γυρίσει να την αντικρύσει κατάματα...


    Στέφανε,
    να υψώσεις ανάστημα, γιατί αυτό σου πρέπει. Ο καθένας κι η πάρτη του, εντάξει. Αλλά το δικαίωμα της επιλογής, ιερό. Κι ο καθαρός αέρας είναι μακριά απ' τον πολτό.


    Σωτήρη μου,
    εύστοχο πολύ το σχόλιο με τον καθρέφτη. Συμφωνούμε, το ξέρεις. Και βεβαίως -όσον αφορά στην διευκρίνησή σου- είναι ξεκάθαρο το περιεχόμενο της ήττας. Η ουσία της.
    Έχω βέβαια την αίσθηση ότι μέσα από τους καιρούς και τα χρόνια, μέσα από τις πρακτικές δηλ., το δέρμα τ' ανθρώπου έγινε πιο παχύ -πιο ανθεκτικό αν θες-, κι οι πόροι εύκολα διώχνουνε "τ' αταίριαστα".
    Σε αντίθεση, η συνείδηση απέκτησε ελαστικότητα, δυνατότητα να αποκτά σχήμα και μορφή κατά το καλούπι.

    Πολύ φοβούμαι φίλε μου, ότι τα χειρότερα είναι παρακάτω.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 10:47:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ididitmyway!
    Ωραίος! Κουπαστή να κρατηθείς το χιούμορ, δεκανίκι και εφαλτήριο μαζί για τα επόμενα...
    Να'μαστε καλά ν' ανοίγουμε δρόμους στη σκέψη. Όπως και όπου...


    tsaperdona,
    πως λένε... "τσα";
    Μωρέ ν' αλληλοκοιταζόμαστε για να δυναμώνει η ψυχή. Κι ίσως και να φλογιστεί κι η ελπίδα.


    ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ,
    μια απ' τα ίδια. Κι από εδώ συννεφιές. Ψυχοπαθολογίες συγκεντρωμένες. Και φόβοι κι ατολμίες και ζωές δανεικές και θολούρα στον ορίζοντα. Μέχρι να σηκωθούμε. Θα γίνει, δε θα γίνει;

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 8:17:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    καπετανισσα δεν ψηφισα εγω αυτη την φορα δεν εχει νοημα πια, καλα ειναι τα ωραια λογια αλλα ειναι μονο λογια ετσι κατσντησαν και οι εκλογες οι 300 δεν μπορουν να κανουν τιποτα η τραπουλα ειναι σημαδεμενη και αυτος ο ερημος ο τοπος ειναι καταδικασμενς ειμαστε μια απομακρησμενη νομαρχια στην Ευρωπη και ενα ξεχασμενο χωριο στον κοσμο και στην Ελλαδα τα σ..... και οι φελλοι επιπλεουν Σαββας

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 8:52:00 μ.μ., Blogger γιάννης φιλιππίδης

    Πόσες δημοκρατίες παλέψαμε σα λαός…

    πόσες δημοκρατίες μας χρωστάνε ακόμα.

    Κι οι μοιραίοι των Σαμίνα, Ρικομεξ και τόσων άλλων άδικων θανάτων –μη ξεχνούμε αυτούς που χάνονται κάθε μέρα στα νοσοκομεία από αδιαφορία και μόνο- φαντάσματα στ’ αυτιά μας…

    Ξένοι στην ίδια μας την πατρίδα.
    Έτσι μας θέλανε.
    Έτσι μας καταντήσανε…

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2007 9:55:00 μ.μ., Blogger fish eye

    νομιζω πως ολοι το ιδιο συναισθημα εχουμε,απλα εσυ εχεις τον τροπο να το μεταφερεις ομορφογραμμενο..
    φιλι!!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007 9:32:00 μ.μ., Blogger Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος)

    Πω πω μαυρίλες!!!!
    Πάρτε πάνω σας μωρέ!
    Δεν μας κάνει ανθρώπους η κάλπη ούτε τα αποτελέσματά της!
    Η καθημερινότητά μας και ο τσαμπουκας της ζωής μας είναι το πεδίο μας και το όπλο μας.
    Ραγιάδες μωρε;;;
    Σιγά μην κρεμάσω τα όνειρά μου σε έναν φάκελλο!!!
    Πάνω μωρε, έξω, πέρα, στα όμορφα και στα αληθινά, στην κάλπη των ψυχών αυτών που αγαπάμε, όνειρα ψηφοδέλτια με φάκελλο το γέλιο!

    Όρθιοι όλοι!!!
    Έχουμε δουλειά!!!!

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007 3:14:00 π.μ., Blogger Αιολος

    Μην βλέπεις που δεν φαίνομαι, υπάρχω. Δύσκολα μεν αλλά...

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2007 8:52:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Όταν κάθε πράξη μου θα είναι "εγώ" τότε θα μαι ευτυχισμένος...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007 12:47:00 μ.μ., Blogger el-bard

    Έτσι. Σαν λέξεις να καρφώνονται οι πρόκες.
    Και το κατακάθι. Να μπορούσαμε να το αναλύσουμε. Αλλά το πετάμε γρήγορα και ξεπλένουμε τα φλυτζάνια μην τυχόν και μας προδώσει, μην τύχει και φανούν εκεί οι σκέψεις και τα όνειρά μας.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007 3:03:00 μ.μ., Blogger SILIO D'APRILE

    Μαράκι, σου έχω ξαναπεί για τις συγγραφικές δυνατότητές σου (και δεν αναφέρομαι στο "εύκολο" είδος του μυθιστορήματος). Φιλί σου, Β.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007 12:41:00 μ.μ., Blogger trol

    ξενιτεμένοι στην πατρώα γη

    είμαστε ένας, είμαστε δυο, είμαστε χίλιοι δυό ....και παραπάνω μη σου πω :)

    όπως έλεγε σε έναν τοίχο απέναντι από το σπίτι μου 'είμαστε όλοι ματανάστες'

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007 9:11:00 μ.μ., Blogger marilia

    Τι έγινε; Γιατί μας στερείς την παρουσία σου;

    Για πιάσε γλυκοφιλάκι...
    Μμμμμμμααααατς! :)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2007 1:20:00 μ.μ., Blogger ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ

    Που έχεις σαλπάρει λοιπόν;

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2007 2:27:00 μ.μ., Blogger XPIΣTINA

    Eξαιρετική αισθητική. Συγχαρητήρια τόσο για την ιστοσελίδα (στον Iταλό δημιουργό) όσο και για το κείμενο. Λυρική περιγραφή, με τεκμηρίωση που «πιάνει» κάθε συναίσθημα ευθύνης σ' αυτή τη χώρα... είσαι εμπεριστατωμένη, με βρίσκεις σύμφωνη. Mπράβο σου, καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2007 6:15:00 μ.μ., Blogger parathrhths

    Ωραία οπτική , θα έπρεπε τελικά να θυμόμαστε , να νευριάζουμε ,να ασχολούμαστε , κάτι να κάνουμε και να χουμε στο νου μας τα βουητά συντριβής .

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2007 3:17:00 μ.μ., Blogger scalidi

    χάθηκες, καπετάνισσα, ελπίζω να είσαι καλά και να αρμενίζεις πρίμα όπου κι αν διάλεξες να πλεύσεις...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007 7:30:00 μ.μ., Blogger παράλληλος

    Όλοι οι χαμένοι να επιστρέψουν πάραυτα!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007 12:53:00 μ.μ., Blogger Σπύρος Σεραφείμ

    παρασυλλογάσαι, κορίτσι μου, γι' αυτό σ' αγαπάω...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 9:37:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Θα ενώσω την ανησυχία μου με τη Σκαλίδη και θα ρωτήσω αν είσαι καλά, Καπετάνισσα.
    "η"

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 11:41:00 μ.μ., Blogger Ελπίδα

    Χαθήκαμε καπετάνισσα κι απ' ότι βλέπω χάθηκες κι εσύ!
    Εύχομαι κι εγώ να είσαι καλά και να ξεχάστηκες από ευτυχία!
    Όσο για τις εκλογές, την επόμενη φορά αν σκεφτούμε λίγο παραπάνω, κάτι θα καταφέρουμε!
    Φιλάκια βροχερά!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 11:59:00 μ.μ., Blogger γιάννης φιλιππίδης

    Έχω πεθυμήσει
    το λόγο σου.
    Που είσαι;
    Μου λείπεις.
    Πολύ…

    γλυκιά καληνύχτα
    ο γιάννης

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007 4:16:00 μ.μ., Blogger scalidi

    τώρα ανησυχώ περισσότερο...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007 11:13:00 μ.μ., Blogger Viz

    Αν σου στειλω saudades θα τις λαβεις?

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007 11:55:00 π.μ., Blogger el-bard

    Άρχισα κι εγώ να ανησυχώ φοβερά. Περισσότερο με ανησύχησαν τα σχόλια, αλλά τι γίνεται; Γνωρίζει κανείς κάτι; Γνωρίζει κανείς την Κ προσωπικά και να μας καθυσηχάσει;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007 1:23:00 μ.μ., Blogger just me

    Ελπίζω κι εγώ να ΄χεις σαλπάρει σε ένα από τα ωραία ταξίδια σου και να μαζεύεις λέξεις και εικόνες για να τις μοιραστείς (αν, μόνο, μπορείς στείλε ταχυδρομικό περιστέρι να μας πει νέα σου μέχρι τότε!)
    Καλά να είσαι πάντα!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007 12:01:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Σάββα,
    καθυστερημένη απόκριση καλέ μου, όπως και σε όλους άλλωστε αλλά δυό στάλες κατανόηση έχω, δεν έχω;
    Τόπος έρημος που λες. Αυτό καταλήγει να'ναι, συμφωνώ. Ο δικός μας ο τόπος. Ο μέσα κι ο έξω.
    Σαν είναι άγονες οι καρδιές, τι να σου κάνουν και τα χώματα...
    Πως ν' αγκαλιάσουν γη και ψυχή οι βελούδινες καρέκλες των αφεντάδων...


    Γιάννη,
    αγαπημένε! Ο λόγος μου αφορά και στα δυό σου μηνύματα που με ζέσταναν με την τρυφεράδα τη γνωστή, τη "δική σου". Ένα λοιπόν πως ναι, ξενιτεμένοι σε πατήματα προγονικά, συτό αισθανόμαστε για την ύπαρξή μας. Κι είναι απ' τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει πολίτης, δεν είναι;
    Και δεύτερο, όσον αφορά στην ανησυχία περί απουσίας μου, έλλειψη ένιωσα και γω. Και λαχτάρησα, ναι. Πεθύμησα μωρέ. Κι είναι τούτο συναίσθημα δυνατό κι ωραίο!
    Αυθεντικό.
    Ευχαριστώ σε Γιάννη, ε;
    Πολύ.


    φεγγαραγκαλιες,
    μ' αρέσουνε τα χάδια της μιλιάς σου και πάντα τ' αποζητώ!
    Αγκαλιές να χωθείς.


    Βλάχε,
    είσαι ωραίος. Ατίθασα κι ανυποχώρητα τα όνειρα, όχι σε φάκελλο δε μπαίνουν, μα ούτε κι η ίδια η ζωή δε τα χωρά! Γι αυτό ποτέ της δε θα τα σαρκώσει. Μα μεις, πείσμα το ΄χουμε να τα φανταζόμαστε απτά.
    Νεράιδες είναι. Ξωτικά. Καμώματα του αιθέρα.


    Αίολε,
    αγάπη να φυσήξει πάνω σου. Έτσι, πνοή γλυκιά, εσπερινή, μα φως γεμάτη.


    VITA MI BAROUAK,
    ορθόν. Το "εγώ" μονάχα, να μπορεί ο καθένας μας να βρει. Να το ξεσκονίσει απ' τα περίσσια και να τ' αναδείξει.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007 12:25:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    el-bard,
    παιδί σπουδαίο εσύ, μας θυμίζεις πως τις προδοσίες τις βαφτίσαμε συμβάσεις. Και ξεπλυθήκαμε απ' τα κρίματα.
    Θερμά ευχαριστώ και για το σχόλιο που φανερώνει έγνοια κι αγάπη. Είναι πανάκριβη τούτη η συμπεριφορά. Πολύτιμη για μένα. Τιμητική.
    Σε νιώθω φίλο κι η παρουσία σου πολύ σημαντική.
    Να σε βλέπω να γελάς!


    Silio D' Aprile,
    ποτήρια να φιληθούνε. Για τις σκέψεις τις ωραίες που με πάνε σε τραπέζι ομορφοστρωμένο, κυριακάτικο.
    Ιδέα δεν έχω, καλέ μου. Ο καιρός μόνο μιλά ντρέτα. Μα θέλει να μεγαλώσουν οι νύχτες να τον ακούσεις. Κι αν...


    trol,
    σίμωσε, που λέγανε κάποτε σε κάτι συναπαντήματα γιορτινά.
    Μετανάστες, το δίχως άλλο.
    Γυρολόγοι, δε λες;
    Με μπασταρδεμένα βήματα.


    marilia,
    γλυκοκόριτσο! Ζόρικα τα "κλεισίματα" της καρδιάς, μα, τα ζητάει η διαδρομή. Για να πλαταίνει μετά περισσότερο ο ορίζοντας και να'χουν οι ουρανοί το μπλε το καθάριο.


    Δε μασάμε,
    σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον φίλε μου. Κι ας είναι διπλωμένα τα πανιά μου.
    Από φτερά όμως, έχουμε και περίσσευμα!


    x,
    καλώς ήλθες στη γειτονιά κι ας υπήρξαμε αφιλόξενοι για λίγο.
    Με πρωτοκέρασες προτού να σε μεθύσω!
    Ευχαριστίες για τα λόγια τα ζαχαρωμένα, που'χουνε και χρώμα καρδιάς.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007 12:37:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Παρατηρητή,
    έλα κοντά να κόψεις στα δυό τα βιώματα.
    Να μας μάθεις τα του καιρού και των ανθρώπων.
    Τέτοιες ιστορίες στον κόσμο έξω, δε θωρείς;


    Σταυρούλα μου!
    Αγάπη ξανά και ξανά για το λόγο σου τον θερμό και τα μηνύματα που μαρτυρούν πολλά και ωραία.
    Πιότερο κι από φίλη.
    Σ' ευχαριστώ!


    Παράλληλε!
    Η φυγή, ενίοτε, δρόμος επιστροφής!


    Σπύρο μου,
    να παραγαπάμε, μπορούμε;
    Αυτό μας πρέπει!


    "η",
    όλα καλά αγαπημένη μου. Κι οι... εσωτερικές διεργασίες, καλά κρατούν.
    Σωπαίνουμε μωρέ πότε-πότε, για ν' ακούγονται τ' από μέσα...


    ανάσα γλυκιά,
    εδώ είμαστε.
    Δε χάνονται κείνοι που θέλουν ν' αγγίζονται.
    Κρύβονται στη σπηλιά τους για λίγο, ναι, αλλά τη χαρά της ζωής και τις αγκαλιές των φίλων δεν τις χάνουν με τίποτα!
    Φιλώ σε!


    Viz.
    Λαμβάνω δημιουργήματα καρδιάς. Της ψυχής γέννες.


    just me!
    Η βαλίτσα στο πατάρι για την ώρα. Στεριανά τα πατήματα μα, οι λέξεις κι οι εικόνες ολόγυρα. Και μέσα. Εκεί που ακούγονται τόσο δυνατά !Σαν να φέρνεις βόλτα τον κόσμο όλο!

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape