Και λίγα λες, Καπετάνισσα. Καλή σου μέρα

Κι αυτοί οι μέσοι όροι και οι στατιστικές λένε τη γενική αλήθεια, όχι την ειδική. Γιατί αν εμείς οι δυο καθίσουμε στο τραπέζι και εγώ φάω το κοτόπουλο ολόκληρο κι εσύ τίποτα, η στατιστική θα πει πως φάγαμε από μισό. Εσύ όμως θα πεινάς.
Ακριβώς όπως βλέπω -εγώ χορτάτος- έξω από το παράθυρό μου τρία άτομα να ψάχνουν τον κάδο σκουπιδιών. Κι ό,τι βρουν.

Εκπληκτικό ποστ, με άγγιξε. Αν και περνάω παρατεταμένη φάση ενδοσκόπησης είναι πολύ χρήσιμο να κοιτάω και έξω από το παράθυρο που και που.

Η δική μου η γιαγιά επίσης συνήθιζε να λέει πως η τελευταία μπουκιά του ψωμιού είναι και η δύναμή μου... και πάντα τότε τη ρωτούσα αν όλα τα παιδάκια είναι δυνατά. Εκείνη χαμήλωνε τα μάτια και μου έλεγε πώς όοοολα τα παιδιά του κόσμου πρέπει να είναι δυνατά.
Το 2007 τελειώνει και ακόμα δεν έχει βγει αληθινή η γιαγιά.
Την καλησπέρα μου

Aρχόντισσα Καπετάνισσα,

Εξαιρετικό το ποστ σου,καίει και ζεματάει η αχαλίνωτη σπατάλη στην οποία έχουμε επιδοθεί οι εξελιγμένες, υποτιθέσθω, κοινωνίες.
"...σαν σε τελετουργία καθαρτική, να κρατά μια μπουκιά ψωμί και να το φέρνει βόλτα με δύναμη στο πιάτο της..."
Με συγκίνησες...έχω κι' εγώ την ίδια εικόνα της αγαπημένης γιαγιάς.

Αναρωτιέμαι όμως, μήπως εκείνοι που κατ' ανάγκην ξοδεύουν λιγότερα είναι και πιο υγιείς..

Γλαρένιες αγκαλιές

Να πω όπως πάντα καταπληκτική και η γραφή και η τεκμηρίωση;
Να το πω γιατί το αξίζεις...

Θα προσέθετα μόνον, αν μου επιτρέπεις, ότι τα σκουπίδια δεν είναι μόνον από την καλοπέραση, είναι ανάγκη του επικρατούντος τρόπου οργάνωσης της παραγωγής...

Την καλησπέρα μου

Έπεσε και στα δικά μου χέρια ένα μέϊλ με την καταναλωτική μανία ανα τον κόσμο. Είναι πράγματι εκπληκτικό το πόσα πολλά έχει ανάγκη μια οικογένεια απο μια πλούσια χώρα σε σύγκριση με μια οικογένεια απο φτωχή χώρα. Θα ήταν πάντως αρκετά ενδιαφέρον να βλέπαμε και τα σκουπίδια απο τις αντίστοιχες χώρες αλλά και το τι γίνονται τα σκουπίδια αυτά, πως μπορεί να αξιοποιούνται.

Δεν πάνε πολλά χρόνια που η τιμή του ψωμιού ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες γιατί ήταν βασική διατροφή και αφορούσε όλες τις γιαγιάδες της Ελλάδας.
Ξέρεις τι λέγανε στην Κρήτη στα παιδιά ,που δεν πείνασε ιδιαίτερα στην κατοχή, αλλά το στάρι που έφτανε ήταν λίγο ;
Τρώγε μπολικο τυράκι και λίγο ψωμάκι!

Τις θυμάμαι αυτές τις φωτογραφίες… να σου πω ένα ακόμη τρελό, το ίδιο προϊόν, από τα ίδια υλικά και χημικά φτιαγμένο, έχει διαφορετική ημερομηνία λήξης από χώρα σε χώρα!!! Το πετάς ενώ είναι ακόμη καλό. Όλα για το κέρδος… όλα! Και δεν μιλάμε για διαφορές της τάξης των μερικών ημερών, αλλά για χρόνια ολόκληρα.

Αδαή,
δικά σου τα δίκια. Δε σώνουνε ποτέ τα λόγια αν είναι να μιλήσεις για τα άδικα ζυγιάσματα του κόσμου και για τα όσα -πλέον- συνήθισε επικίνδυνα το μάτι μας.


el-bard,
οικείο θέαμα η φτώχεια, που λές.... Κι η ρακοσυλλογή. Τα κατακερματισμένα μας όνειρα για έναν αλλιώτικο κόσμο να δω ποιός θα συλλέξει. Και ποιός θα μπαλώσει τις ξεφτισμένες μας ηθικές και τις βολεμένες μας συνειδήσεις.
Για τον θρίαμβο του ποσοτικού γνώμονα στην ανάλυση των προβλημάτων λέγαμε στο προηγούμενο ποστ.
Με το επιτυχημένο σου παράδειγμα αποδεικνύεις και την εσφαλμένη οπτική του.
"Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε" λοιπόν...


helorus,
με παραγλυκαίνουνε τα λόγια σου, σ' ευχαριστώ θερμά. Γνωστή η φάση, στρογγυλοκάθεται στη καρέκλα μου συχνά. Τα παραθύρια ανοιχτά, συμφωνώ. Κι η θέα βρίσκει τον τόπο της, μέσα-έξω.

stalagmatia....
Παρήγορο που τα όνειρα δεν ξέρουν από χρόνο. Επίσης είναι τσάμπα. Και αιρετικά. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα να τα κάνουμε ανεξαρτήτως ημερολογίων και άλλων τινών.
Για να έχουμε μετά την πραγματικότητα να μας διαψεύδει.
Και τη ζωή μας σ' ένα ποτήρι σόδα, να χωνέψουμε τα φαγωμένα.


ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
το πολύ, ως ουσία κι όχι σε βάρος, βρίσκεται στο λίγο. Εκεί είναι που εκτιμάς. Εκεί αξιολογείς σωστά, εκεί πραγματικά βαθαίνεις στα πράγματα.
Δες τη ζωή μας. Πληθώρα αγαθών, ανέσεις στα πάντα, ευκολίες σε μηχανήματα και λοιπά, για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Λιγότερο κουραστική. Κι έτσι είναι; Διαλυμμένοι δεν είμαστε ολημερίς; Τρέχουμε ως αλλόφρονες, ποτέ δεν προλαβαίνουμε, τα παιδιά μας τα τραβολογάμε σε χίλια-δυό, τους φίλους δεν προφταίνουμε να τους δούμε, τις σχέσεις μας τις δυαλύουμε.
Χορτάτοι, δε λέω. Αλλά... ευτυχείς;


Σωτήρη μου,
μπόλικα στολίδια μου φοράς κι εσύ, δεν έχω παράπονο! Ευχαριστώ σε από καρδιάς. Για τα παινέματα και για την επισήμανση: ανάγκη τα σκουπίδια, σαφώς. Δημιουργημένη μάλιστα από κείνους που αποφεύγουν να λερώσουν τα χέρια τους. Χμ... Για να εξαφανίσεις τη βρωμιά, υπάρχουν τρόποι και τρόποι...

George!
Πως αξιοποιούνται, είναι το ένα. Πως θάβονται, πως κρύβονται ώστε να μη διαταράσσουν τη λουστραρισμένη εικόνα είναι το άλλο. Προφανώς, δεν έχουν όλες οι χώρες τις ίδιες δυνατότητες να "χειριστούν" τα σκουπίδια τους. Όπως και να'χει, τις δυσαρμονίες του κόσμου μας τις ξέρουμε και, για κακή μας τύχη, τις καταπίνουμε αμάσητες.


αθεόφοβε,
ο καθείς και τα όπλα του, πως να γίνει! Πες ψωμάκι, πες τυράκι, τα απλά και βασικά. Τα λιτά και ουσιώδη. Τώρα, ποιό παιδί αλήθεια κολατσίζει με ψωμί και τυρί; Γιατί, θα μου πεις, μήπως το κάνουμε τα μεγάλα παιδιά; Βγάζουμε μια μπύρα στο τραπέζι με συνοδεία ψωμοτύρι ποτέ;
Αχ βρε γιαγιά που'λεγες πως τα περίσσα, χαλούν τα ίσα!


snikola.
Το κέρδος δε χαμπαριάζει από συναισθήματα, μήτε έχει πάρε-δώσε με εντιμότητα και ηθική. Τους νόμους τους φέρνει στα μέτρα του και τις ανθρώπινες ζωές τις έχει μια χαψιά.
Γνωστά μωρέ Νικόλα μου αυτά τα βρωμοπαιχνίδια. Ειδικά με τον τρίτο κόσμο. Και κυρίως με φαρμακοβιομηχανίες. Δυστυχώς.

περιέγραψες αλήθειες!
μεγάλα τα συμφέροντα πίσω από την διατροφή μας έχουν βρει την πηγή και την αρμέγουν χρόνια τώρα
δεν ξέρω αν πρέπει να καμαρώνω που έχω φαγητό στο ψυγείο μου, που είμαι ντυμένος,
ή που έχω μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι μου κι ένα κρεβάτι,
γιατί αυτά δηλώνουν ότι είμαι πλουσιότερος από το 75% των κατοίκων αυτού του κόσμου!
ανήκω στο 25% που δημιουργεί σκουπίδια και ντρέπομαι!

καλό σου σαββατοκυριακο

Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη για το "είμαστε ό,τι τρώμε" τι πιο ταιριαστό απ' το "είμαστε όσα ξοδεύουμε για να τρώμε";

Καλησπέρα Καπετάνισσα!

Η κατανάλωση του δυτικού ανθρώπου θα είναι η καταστροφή του. Ζούμε σε εποχή που δεν υπάρχουν πολίτες αλλά καταναλωτές. Να τους χαιρόμαστε.

Πολύ καλό καπετάνισσα. καλώς σε βρήκα!

τρομερό post.. keep going!

Πόσα ξοδεύουμε για το τραπέζι μας, για το μπάνιο μας, για την ένδυσή μας, για άχρηστα πράγματα... Κι όσο πιο πολλά ξοδεύουμε, τόσο νομίζουμε ότι έχουμε προκόψει, τόσο σπαταλάμε το χρόνο μας για να σκεφτόμαστε πως να τα διαφυλάξουμε, πως να τα χειριστούμε, πως να τα χωρέσουμε στις ντουλάπες και τα ράφια μας.

Κι όσα λεφτά κι αν σπαταλήσουμε, μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε, να κάνουμε πίσω, να φιλοσοφήσουμε, να περισώσουμε όσες αξίες απέμειναν, να επαναστατήσουμε και να βοηθήσουμε τη μάνα Γη.

Ο χρόνος όμως δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Θα καταλάβουμε (ίσως) ότι χάσαμε πολύτιμα λεπτά πραγματικής ζωής, για πάντα.

Σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Είμαι καλά. Σ'αυτή τη φάση, δε νιώθω την ανάγκη να γράφω. Σας διαβάζω κατά καιρούς, όλους τους παλιούς μου φίλους. Οποτε περνάω, θα σου αφήνω σχόλιο. Εξ άλλου, είσαι, όπως πάντα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα! Ευχές για μια όμορφη Κυριακή. Καλημέρα!

Έτσι μας θέλουν Καπετάνισσά μας, έτσι μας κρατάνε... Κι εμείς, άβουλα πιόνια, θεατές απλοί της ζωής μας, τους κάνουμε τη χάρη...
Να είσαι καλά να μας θυμίζεις & τα χάλια μας!
(Από σήμερα λέω να ξεκινήσω λίγη οικονομία...)

με κάτι τέτοια ποστ θα με κάνετε να το κλείσω το αστείο μου μπλογκ..

υγ εγω παντως χάρηκα που στη φωτο των Butans υπήρχε χαμόγελο
υγ κι ας του κόστιζε μόλις 5 $

Μελωμένε,
η ντροπή κι η θλίψη στην ίδια ζυγαριά. Να γέρνει πότε από δω και πότε από κει. Ωραίος κόσμος, να τον καμαρώνεις... Να τον διηγείσαι σαν παραμύθι με δράκους και στοιχειά σε χορτάτα παιδιά κάτι κρύες νύχτες...


Μπαμπάκη μου,
είμαστε ό,τι ξοδεύουμε γενικώς. Ό,τι μοστράρουμε για εαυτό κι ό,τι μας θυμώνει στον καθρέφτη μας.


Βασικέ Μέτοχε,
[κάποιας εταιρείας γλεντζέδων υποθέτω, λαϊκής βάσης οπωσδήποτε :)], καλώς ήλθες!
Γρανάζια που φέρνουν βόλτα αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς, αυτό είμαστε. Συμφωνώ.
Υπάρχουμε θαρρείς γι' αυτό. Για να καταναλώνουμε, επιβεβαιώνοντας το πέρασμά μας απ' αυτή τη ζωή.

Τσούτσουρε,
καλώς μας ήλθες με τα γλυκόλογα!
Από καρδιάς ευχαριστώ. Προχωράμε, πως αλλιώς;


Άγγελε,
μπορεί. Να συνειδητοποιήσουμε εννοώ, το βάθος και την ουσία των πραγμάτων, μια ωραία πρωΐα. Πολύ φοβούμαι ότι ούτε αυτό θα συμβεί. Οι αξίες ευτελίζονται συνεχώς κι οι κοινωνίες αποσυντίθενται. Χαμένα όχι λεπτά απλώς, αλλά χρόνια. Μπόλικα χρόνια, σπαταλημένα ανόητα. Σαν σε ουρά φαστ-φουντ. Έτσι ξοδεμένα.


Αίσθηση,
χαρά γλυκιά, Κυριακάτικη, η παρουσία σου εδώ! Χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, που λες. Σημασία έχει ότι όλα κυλάνε καλά. Αυτό. Μη γράφεις βέβαια αν δεν το προστάζει η ψυχή! Έρχεται η ώρα για εξομολογήσεις άλλωστε. Ποιός ξεφεύγει! Ευχαριστώ σε για τα κεράσματα, τα λόγια σου πάντα μέλι!

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ,
καλή μου... Υπάρχουν κάποιοι που τσινάνε, ευτυχώς. Χτυπάνε τα πόδια με πείσμα και φουσκώνουνε τα στήθη από θυμό. Δε φτάνει, το ξέρω. Αν ήμασταν άξιοι, θα γυρίζαμε τούμπα τον κόσμο. Η ανθρωπότητα όλη, μαζί. Μα δε γινεται...



tsaperdona,
είναι αποδεδειγμένο, γλυκό κορίτσι. Όταν έχεις λιγοστά υλικά αγαθά, χαίρεσαι με το ο,τιδήποτε. Φαντάζει στα μάτια σου πολύ, σε "χορταίνει". Άνθρωποι πάμφτωχοι π.χ. στην Αιθιοπία, γελάνε ολημερίς. Ευτυχία καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους. Βέβαια, είναι και που δεν ξέρουν το "άλλο". Το άφθονο. Κι είναι που η απλότητα, είναι εκεί, καθημερινή υπόθεση.

Μεγάλες, πραγματικά μεγάλες αν και πικρές αλήθειες.