Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007
Ο αστερίας και η γυναίκα

Ένας Αμερικανός που έκανε διακοπές στο Μεξικό, περπατούσε κατά μήκος μιας ερημωμένης ακτής την ώρα της δύσης. Εκεί που βάδιζε, παρατήρησε μια γυναίκα. Όσο την πλησίαζε, εκείνη φαινόταν να σκύβει προς το έδαφος, να πιάνει κάτι και να το πετά στον ωκεανό. Γρήγορα ο τουρίστας αντιλήφθηκε ότι η γυναίκα σήκωνε αστερίες που είχαν ξεβραστεί στην ακτή και έναν-έναν κάθε φορά τους πετούσε στη θάλασσα.

Ο τουρίστας παραξενεμένος τη ρώτησε:
«Αναρωτιόμουν τι κάνεις…» Η γυναίκα τον κοίταξε και είπε: «Πετάω αυτούς τους αστερίες πίσω στον ωκεανό. Βλέπεις, λόγω της άμπωτης, αυτοί οι αστερίες έχουν ξεβραστεί. Εάν δεν τους πετάξω πίσω στη θάλασσα, θα πεθάνουν.»

«Καταλαβαίνω», είπε ο τουρίστας, «αλλά υπάρχουν χιλιάδες αστερίες σε αυτήν την παραλία. Πως μπορείς να τους σώσεις όλους; Άλλωστε, αυτό το φαινόμενο παρατηρείται σε χιλιάδες παραλίες σε όλη την ακτή. Δε βλέπεις, λοιπόν, ότι η πράξη σου δεν έχει νόημα και δεν κάνει καμιά διαφορά;»

Η γυναίκα χαμογέλασε, έσκυψε, σήκωσε άλλον έναν αστερία και καθώς τον πέταγε πίσω στον ωκεανό είπε: «Γι’ αυτόν εδώ έκανε διαφορά».



Η ιστορία υπάρχει σε έντυπο από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Αλληλεγγύης-Γέφυρες Φιλίας, καθώς και σε φυλλάδιο του ΚΕ.Θ.Ε.Α.

Η φωτογραφία είναι του Darien Chin
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 16:41 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


21 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 5:42:00 μ.μ., Blogger marilia

    Δύσκολη δουλειά. Χρειάζεται υπομονή και, κυρίως, την ψυχραιμία να μην κάνεις το λάθος να θελήσεις να σώσεις ΟΛΟΥΣ τους αστερίες του κόσμου (ταυτόχρονα)!

    Αγκαλιά!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 5:53:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Καλώς σε βρίσκω, καπετάνισσά μου! Να ξέρεις ότι τα αστέρια από εκεί ψηλά ρίχνουν το φως τους να δούμε τους αστερίες αυτού του κόσμου, να καταλάβουμε την ομορφιά και την ανάγκη τους και να σταθούμε πλάι τους :))))))))

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 6:07:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Πολύ όμορφη ιστορία Καπετάνισσα...
    Καλησπέρα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 7:14:00 μ.μ., Blogger Aντώνης

    Πάντως αν ήμουν τουρίστας θα έτρεχα να πετάξω στη θάλασσα τον επόμενο :)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 9:44:00 μ.μ., Blogger George

    Εγώ που είμαι αστερίας γιατί δεν βρίσκετε κανείς να με πετάξει πάλι πίσω;
    Ας είναι θα περιμένω.
    Φιλιά.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 3:24:00 π.μ., Blogger Suspect

    ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη αλλα ενα κερακι φαινεται στο σκοταδι...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 12:59:00 μ.μ., Blogger sundrops

    Μαρία μου, γράφεις πολύ όμορφα...
    ειμαι φανατική θαυμάστριά σου!
    νάσαι πάντα καλά...
    Γιάννα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 1:18:00 μ.μ., Blogger παράλληλος

    Κάνε το καλό και ριξ'το στο γιαλό!

    Κυριολεκτικά!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 3:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Kάθε άνθρωπος ολόκληρη ιστορία..
    Φιλιά.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 7:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Λοιπόν Καπετάνισσα καθώς διάβαζα αυτή την ιστορία, ένιωσα την ανάγκη να βρισκόμασταν όλοι μαζί γύρω από ένα αναμένο τζάκι και ν' ακούμε, να λέμε...
    Βλέπεις καλά είναι τα ηλεκτρονικά μέσα, αλλά καμιά φορά η προσωπική επαφή δεν αλλάζεται με τίποτα. Ας είναι! κι από μακριά σε γλυκοφιλώ.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 8:52:00 μ.μ., Blogger Tradescadia

    Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν βλέπαμε γύρω μας μονάδες και όχι κατηγορίες μέσα σε ξεφτισμένα σακιά...Καλησπέρα μάγισσα!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 11:05:00 μ.μ., Blogger ovi

    Λίγο άσχετο και ...συγνώμη, αλλά... πολλά πολλά φιλιά από τη χιονισμένη Φιλανδία!!!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 4:37:00 μ.μ., Blogger ellinida

    Χρόνια πριν μου είχε στείλει μιά φίλη μου ένα chain mail μ'αυτή την ιστορία. Είχε πάνω animated gifs, μουσικούλα και ήταν τρομερά χαριτωμένο. Λυπάμαι που δεν το κράτησα. Κράτησα όμως μιά φωτογραφία από τον αστερία που κουνούσε τα ποδαράκια του και τον έχω ακόμα.
    Ετσι είναι. Εστω και έναν να σώσεις.
    Σ'ευχαριστώ που μου το θύμισες.
    Να είσαι καλά.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 5:12:00 μ.μ., Blogger Roadartist

    πανέμορφο!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 7:14:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    marilia μου,
    σωστή επισήμανση. Οι "Μητέρες Τερέζες" είναι λιγοστές κι οι ανθρώπινες αντοχές ακόμα λιγότερες.
    Έπειτα, ο ρόλος του θαυματοποιού θέλει τέχνη ζηλευτή.
    Δανείζονται τα ραβδάκια τα μαγικά; Αμ δε...


    Σταυρούλα,
    αγαπημένη, πάλι στις γωνιές τις γνώριμες να προστατευτούμε απ' τους αέρηδες τους αγριεμένους, ε;
    Τ' αστέρια συνομιλούν με τ' αδελφάκια τους της γης, συμφωνώ.
    Σύννεφα και κύματα, απ' όμοιο υλικό.


    kyriaz,
    καλησπερούδια καλέ μου.
    Ό,τι όμορφο να μένει εντός. Και να ριζοβολάει.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 7:21:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Aντώνη,
    σαν σμίγουνε τα χέρια ζεσταίνεται κι ο κόσμος κι ο καιρός. Έτσι λέω.


    George!
    Υπάρχουν κι αστερίες που γλυστρούν μονάχοι. Σαλεύουν με ρυθμό, ταράζουνε την άμμο που ακουμπά η σάρκα κι έτσι με πείσμα φτάνουν στο βυθό.
    Κάλλιο η δράση παρά η προσδοκία.


    Suspect...
    Κι αν ξέρει να φωτίζεται η καρδιά από αστραπές μεγάλες, δυνατές, ανατρεπτικές!
    Ο κόσμος όμως;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 10:03:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    sundrops,
    καλώς ήρθες κορίτσι με την ανθοφορία στο λόγο! Να πίνω τις λέξεις σου να μεθώ και να γλεντίζω!
    Με τιμάς να ξέρεις κι από καρδιάς σ' ευχαριστώ.
    Γέλιο να΄χεις πάντα. Μέσα-έξω.



    παράλληλε!
    Όντως. Και να'χανε τα κύματα μιλιά κι οι αμμουδιές ανάσα...



    Citronella,
    ποιός να φέρει αντίρρηση. Ο καθείς κι ο δρόμος του. Ξέχωρος και συνάμα κοινός.
    Μ' αγκαθωτά χορτάρια στα πόδια, μ' ανηφοριές, μα και μ' απλωσιές που δε χορταίνονται περπάτημα!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 10:08:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    "η",
    καλή μου! Ε, όχι δα ότι μας σάλεψε εντελώς και κάναμε τα ιντερνέτια φωλιές και τα γράμματα αγγίγματα!
    Η σάρκα ξέρει να τρίζει όπως και να'ναι.
    Και να ζητά πολυφωνίες ολόγυρα.
    Την εικόνα που περιγράφεις, αυτήν ακριβώς κι εγώ αναζητώ.
    Κι είναι τύχη που μπορώ ακόμα να τη ζω.


    Tradescadia,
    μεγάλη κουβέντα. "Τυποποιημένα προϊόντα" πλέον. Αριθμοί. Ποσότητες.
    Να γεμίζουν τα χαρτιά κι οι έρευνες των σπουδαγμένων και ν' αδειάζουν οι καρδιές.


    ovi!
    Ε, όχι δα που θα μας ζητήσεις και συγγνώμη που μας πήρες αγκαλιά και μας έσκασες φιλί!
    Καλοδεχούμενος πάντα.
    Μια χούφτα ήλιο στέλνω, να κοντράρει τη χιονομπάλλα σου!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 10:12:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ellinida μου,
    ιδέα δεν είχα. Μ' ακούμπησε και μένα, έτσι, σα χάδι που τσιμπάει γλυκά κι είπα να τη βγάλω στον αφρό, να τη δείτε κι εσείς. Να κάνουμε τόπο στα σπουδαία. Ανάγκη μεγάλη.


    Roadartist...
    Κι όποιος κοιτάει ομορφιές, αυτές τον προτιμάνε λέω...
    Πως λένε "πάντα τέτοια"; Έτσι...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007 9:59:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ένας ένας αποτελούμε το σύνολο.
    Κι αν ο κάθε ένας από εμάς έκανε κάτι αντίστοιχο, η γη μας και η ζωή μας, θα ήταν πολύ καλύτερη.
    Την καλημέρα μου καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2007 2:27:00 μ.μ., Blogger the muppet show girls

    Εδώ και λίγα χρόνια κρατάω έναν τέτοιο αστερία στα χέρια μου.
    Τους άλλους πρόκαμα και τους έριξα στη θάλασσα. Μα αυτός επιμένει σφιχτά δεμένος με την άμμο.
    Κι ελπίζω κάποτε να λευθερωθεί και να ταξιδέψει στο πέλαγος της ζωής του. Ξανά.
    Καλημέρες Καπετάνισσά μου!

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape