Δύσκολη δουλειά. Χρειάζεται υπομονή και, κυρίως, την ψυχραιμία να μην κάνεις το λάθος να θελήσεις να σώσεις ΟΛΟΥΣ τους αστερίες του κόσμου (ταυτόχρονα)!

Αγκαλιά!

Καλώς σε βρίσκω, καπετάνισσά μου! Να ξέρεις ότι τα αστέρια από εκεί ψηλά ρίχνουν το φως τους να δούμε τους αστερίες αυτού του κόσμου, να καταλάβουμε την ομορφιά και την ανάγκη τους και να σταθούμε πλάι τους :))))))))

Πολύ όμορφη ιστορία Καπετάνισσα...
Καλησπέρα.

Πάντως αν ήμουν τουρίστας θα έτρεχα να πετάξω στη θάλασσα τον επόμενο :)

Εγώ που είμαι αστερίας γιατί δεν βρίσκετε κανείς να με πετάξει πάλι πίσω;
Ας είναι θα περιμένω.
Φιλιά.

ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη αλλα ενα κερακι φαινεται στο σκοταδι...

Μαρία μου, γράφεις πολύ όμορφα...
ειμαι φανατική θαυμάστριά σου!
νάσαι πάντα καλά...
Γιάννα

Κάνε το καλό και ριξ'το στο γιαλό!

Κυριολεκτικά!

Kάθε άνθρωπος ολόκληρη ιστορία..
Φιλιά.

Λοιπόν Καπετάνισσα καθώς διάβαζα αυτή την ιστορία, ένιωσα την ανάγκη να βρισκόμασταν όλοι μαζί γύρω από ένα αναμένο τζάκι και ν' ακούμε, να λέμε...
Βλέπεις καλά είναι τα ηλεκτρονικά μέσα, αλλά καμιά φορά η προσωπική επαφή δεν αλλάζεται με τίποτα. Ας είναι! κι από μακριά σε γλυκοφιλώ.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν βλέπαμε γύρω μας μονάδες και όχι κατηγορίες μέσα σε ξεφτισμένα σακιά...Καλησπέρα μάγισσα!

Λίγο άσχετο και ...συγνώμη, αλλά... πολλά πολλά φιλιά από τη χιονισμένη Φιλανδία!!!

Χρόνια πριν μου είχε στείλει μιά φίλη μου ένα chain mail μ'αυτή την ιστορία. Είχε πάνω animated gifs, μουσικούλα και ήταν τρομερά χαριτωμένο. Λυπάμαι που δεν το κράτησα. Κράτησα όμως μιά φωτογραφία από τον αστερία που κουνούσε τα ποδαράκια του και τον έχω ακόμα.
Ετσι είναι. Εστω και έναν να σώσεις.
Σ'ευχαριστώ που μου το θύμισες.
Να είσαι καλά.

πανέμορφο!

marilia μου,
σωστή επισήμανση. Οι "Μητέρες Τερέζες" είναι λιγοστές κι οι ανθρώπινες αντοχές ακόμα λιγότερες.
Έπειτα, ο ρόλος του θαυματοποιού θέλει τέχνη ζηλευτή.
Δανείζονται τα ραβδάκια τα μαγικά; Αμ δε...


Σταυρούλα,
αγαπημένη, πάλι στις γωνιές τις γνώριμες να προστατευτούμε απ' τους αέρηδες τους αγριεμένους, ε;
Τ' αστέρια συνομιλούν με τ' αδελφάκια τους της γης, συμφωνώ.
Σύννεφα και κύματα, απ' όμοιο υλικό.


kyriaz,
καλησπερούδια καλέ μου.
Ό,τι όμορφο να μένει εντός. Και να ριζοβολάει.

Aντώνη,
σαν σμίγουνε τα χέρια ζεσταίνεται κι ο κόσμος κι ο καιρός. Έτσι λέω.


George!
Υπάρχουν κι αστερίες που γλυστρούν μονάχοι. Σαλεύουν με ρυθμό, ταράζουνε την άμμο που ακουμπά η σάρκα κι έτσι με πείσμα φτάνουν στο βυθό.
Κάλλιο η δράση παρά η προσδοκία.


Suspect...
Κι αν ξέρει να φωτίζεται η καρδιά από αστραπές μεγάλες, δυνατές, ανατρεπτικές!
Ο κόσμος όμως;

sundrops,
καλώς ήρθες κορίτσι με την ανθοφορία στο λόγο! Να πίνω τις λέξεις σου να μεθώ και να γλεντίζω!
Με τιμάς να ξέρεις κι από καρδιάς σ' ευχαριστώ.
Γέλιο να΄χεις πάντα. Μέσα-έξω.



παράλληλε!
Όντως. Και να'χανε τα κύματα μιλιά κι οι αμμουδιές ανάσα...



Citronella,
ποιός να φέρει αντίρρηση. Ο καθείς κι ο δρόμος του. Ξέχωρος και συνάμα κοινός.
Μ' αγκαθωτά χορτάρια στα πόδια, μ' ανηφοριές, μα και μ' απλωσιές που δε χορταίνονται περπάτημα!

"η",
καλή μου! Ε, όχι δα ότι μας σάλεψε εντελώς και κάναμε τα ιντερνέτια φωλιές και τα γράμματα αγγίγματα!
Η σάρκα ξέρει να τρίζει όπως και να'ναι.
Και να ζητά πολυφωνίες ολόγυρα.
Την εικόνα που περιγράφεις, αυτήν ακριβώς κι εγώ αναζητώ.
Κι είναι τύχη που μπορώ ακόμα να τη ζω.


Tradescadia,
μεγάλη κουβέντα. "Τυποποιημένα προϊόντα" πλέον. Αριθμοί. Ποσότητες.
Να γεμίζουν τα χαρτιά κι οι έρευνες των σπουδαγμένων και ν' αδειάζουν οι καρδιές.


ovi!
Ε, όχι δα που θα μας ζητήσεις και συγγνώμη που μας πήρες αγκαλιά και μας έσκασες φιλί!
Καλοδεχούμενος πάντα.
Μια χούφτα ήλιο στέλνω, να κοντράρει τη χιονομπάλλα σου!

ellinida μου,
ιδέα δεν είχα. Μ' ακούμπησε και μένα, έτσι, σα χάδι που τσιμπάει γλυκά κι είπα να τη βγάλω στον αφρό, να τη δείτε κι εσείς. Να κάνουμε τόπο στα σπουδαία. Ανάγκη μεγάλη.


Roadartist...
Κι όποιος κοιτάει ομορφιές, αυτές τον προτιμάνε λέω...
Πως λένε "πάντα τέτοια"; Έτσι...

Ένας ένας αποτελούμε το σύνολο.
Κι αν ο κάθε ένας από εμάς έκανε κάτι αντίστοιχο, η γη μας και η ζωή μας, θα ήταν πολύ καλύτερη.
Την καλημέρα μου καπετάνισσα

Εδώ και λίγα χρόνια κρατάω έναν τέτοιο αστερία στα χέρια μου.
Τους άλλους πρόκαμα και τους έριξα στη θάλασσα. Μα αυτός επιμένει σφιχτά δεμένος με την άμμο.
Κι ελπίζω κάποτε να λευθερωθεί και να ταξιδέψει στο πέλαγος της ζωής του. Ξανά.
Καλημέρες Καπετάνισσά μου!