Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007
Αγάπες Πανσέληνες
Με το που μπήκα στο Τεχνόπολις, έφτυσα τον εκνευρισμό μου που δεν κρατούσα φωτογραφική μηχανή. Στη σκηνή, εικόνες οικείες, παρούσες σε παρόν και παρελθόν. Μπαρ λιτό, κλασικό, αξιοσέβαστο. Τιμητής μιας παράδοσης σιωπηλής που αρνείται φανφαρόνικες καινοτομίες κι εξυπνακίστικους νεωτερισμούς σ' έναν χώρο γδυτό, αδιάφορο στο λούστρο της μέρας. Απρόσμενο σκηνικό δίπλα στα ιερά της ορχήστρας, τις κιθάρες και τα τύμπανα, τα πλήκτρα και τα λοιπά.
Στημένο μπαρ: χώρος τόσο προσωπικός και συνάμα τόσο συντροφικά μοναχικός.
Και μαζί μυρωδιά αλκοόλ να χαϊδολογεί τα ρουθούνια, διάφανη αιθάλη απ’ τα τασάκια να βάφει ασύδοτα το σκοτάδι. Απρόσμενη η αίσθηση, μα και γλυκιά. «Σε χώρο συναυλίας μπήκα;» Μουσική παράσταση πες. Μα, αν είναι να ονοματίσεις κάτι, βάλε σε σειρά τα γράμματα για να χωρέσουν οι αισθήσεις.

Να μεθύσουνε τη γραμματική.

Πέμη Ζούνη, Μίλτος Πασχαλίδης. Στο Ηράκλειο, βράδυ Κυριακής.
Μια εξαιρετική βραδιά σ’ έναν χώρο τέχνης, μόλις ένα τοιχίο από την αμμουδιά, μάτιση, ναι, που στο λεπτό ξηλώνει.
Νερό πηγής κρυστάλλινης οι μουσικές, ψιχάλες στη ψυχούλα, φιλί φευγαλέο στη νοσταλγία, ντύμα αιθέριο στην λίγο-ακόμα πανσέληνη νυχτιά. Και το πήγαιν-έλα του κύματος, άγιο οργανάκι, να σμίγει με τα σολ και τα φα σε αρμονία θεϊκή.
Τι ιδέα και τούτη! Θεατρίνα και τραγουδοποιός, είπανε να κοντοσιμώσουνε τον έρωτα, να σπρώξουνε στο χείλι λέξεις και νότες, να φεγγαρίσουνε χωρισμούς και σμιξίματα, ν’ απλώσουνε χέρι στα δικά τους, που ’ναι και δικά μας, που ’ναι τ’ ανθρώπου του ενός.
Δυό καλλιτέχνες, μια κρούστα να ροκανίζεται με τις χορδές, τις γουλιές, τις τζούρες και συ να εκστασιάζεσαι, ολότελα δοσμένος να μπουκώνεις απ’ τους χυμούς.

Τι να λέμε και τι να μαρτυράμε. Τραγούδια, ίδιο φως. Ο Μίλτος σε αναπάντεχα τολμήματα, Leonard Cohen, Nick Cave, R.E.M., άξιος και με ταμπεραμέντο θεατρίνου. Αγαπημένο παιδί της πόλης μια και ξόδεψε μπόλικα νιάτα εδώ, στο νότο, βρέθηκε σίγουρα μεταξύ φίλων. Και πάνω στη σκηνή, ταξιδευτής περπατημένων μουσικών τόπων, γεύτηκε ρόλους που ’ναι βιωμένοι, ναι, μπορεί σε μια παραλλαγή κι αλώνισε τα δώματα με τσιγάρο και ποτήρι στο χέρι και με βλέμμα βυθισμένο πολύ, σε έρωτα βαρύ και μόνο.

Σαν μπορούσε, ας τολμούσε τρικλοποδιές στη μοίρα του. Βαφτισμένη από νεράιδες που πρωτοδιδάξανε τι σημαίνει θηλυκό, η Πέμη Ζούνη δεν είναι απλή συμπόρευση σε κείμενου και πεντάγραμμου δρόμο.
Γυναίκα. Κεφαλαίο Γ; Δικαιωματικά. Και υπόκλιση ίσαμε τα χώματα.
Αιθέρας και δάδα πυρωμένη, κύμα θυμωμένο και γαλήνης ουρανός, όλα, ένα γειτόνεμα, να στέκεις αποχαυνωμένος.
Την τρέχανε τα μάτια μου με το φανελάκι το μακό και τη φούστα τη μακριά, την αέρινη και συλλογιζόμουνα ευθύς τ’ ανάποδα. Δηλαδή.
Τις κοπελλούδες που συναντώ τα βράδια στους φασαριόζικους δρόμους και στα λαμπυρίζοντα μπαρ της πόλης, όλες φωτοτυπίες βαρυπατημένες, με ξοδεμένο μελάνι, να καμώνονται πως αποθήκευσαν συσσωρευμένη σεξουαλικότητα.
Φανερωμένα τ’ αφανέρωτα πάνω-κάτω, μπούστο ζορισμένο να χύνονται τα στήθη, να φτάνει τ’ αυλάκι το λαιμό, σορτς μες στη νύχτα και μες στις υποσχέσεις για τα όσα θα μαρτυρήσει με την πρώτη «άτσαλη» κίνηση, έντονο περίγραμμα στα χείλη και βλέμμα ηδυπαθές, προβαρισμένο για ώρα στον καθρέφτη του μπάνιου κι η φτήνια, στον πάγκο πάνω. Με ντελάλη.
Γελοιότητες. Ναυτίες στεριανές.




Δε χορταίνεται που λες η Γυναίκα. Η Πέμη που υμνεί τον έρωτα μόνο που αρθρώνει λόγο, που απογειώνει τη θηλυκότητα κάθε που ανοίγει βήμα, που τραγουδά τη ζωή, την αγάπη, την ηδονή και τη θλίψη, τη γυναίκα μέσα σ’ όλα αυτά, κάνοντας τ' άστρα και τη ψυχή και το χρόνο και τα φεγγαροκοιτάγματα να συστοιχούνται, να ορίζουν τη στιγμή.

Δοξαστικό του έρωτα ο λόγος. Έμμετρος και μη.
Ω, πόσα δεν είπαν!
Είδα σκιές του παρελθόντος να παλιννοστούν, να λικνίζονται, ν’ αναζητούν, να διεκδικούν ξανά πατρίδα, να ξεχειλώνουν τα περιθώρια.
Αγάπες που ζήσαμε, στιγμές έντασης στη σάρκα, στ’ άγγιγμα, στο χωρισμό.

«Τα τραγούδια έχουν πολλούς δρόμους για να χαθείς», έλεγε η Πέμη. «Όχι, όχι, τα τραγούδια είναι ο μόνος δρόμος για να χαθείς. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, ακούς ένα τραγούδι που χυμάει στη ψυχή σου και κόβεις ταχύτητα να μη το μουτζουρώσεις. Είναι και τα βιβλία, ναι. Μόνο που στα βιβλία, μπορείς να ξεγλυστρήσεις. Να πεις, αυτή η παράγραφος είναι για μένα, μιλά για τη ζωή μου. Η άλλη, ε, είναι ξένη, άσχετη. Μιλάει π.χ. για τον καιρό στην Αλαμπάμα. Ποιος νοιάζεται για τον καιρό στην Αλαμπάμα; Κι η σκέψη ξεγελιέται και τραβά αλλού».

Σιγά μη κρυφτούμε απ’ τα τραγούδια που μας χαρακώνουν στο λεπτό. Θύελλα. Στο δόξα πατρί. Κάθε αντίσταση ακυρωμένη. Εκτεθειμένοι πολλαπλώς. Και δίχως σωτηρία. Να καμωθεί τον ογκόλιθο ο θνητός; Αφού εκεί, σ’ αυτά που ΄ναι αναπάντεχα, ανυποψίαστα και σ’ αυτά που απ’ τα χείλη μας ξεφεύγουνε, ειν’ της ψυχής το άλφα. Κι όσο και να ’ναι το ύψος τ’ ανθρώπου, όλα τούτα, θεόρατα στοιχειά.




Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή
τόση ζωή σε φτάνει
ρόδο π' ανθεί πολύ καιρό
την μυρωδιά του χάνει

Είπε ο Μίλτος τη μαντινάδα τη γνωστή, στην Πέμη. Που ήτανε κι αγάπη εφηβική, τρεμάμενη –στους ρόλους μέσα- κι αγέρας νοτισμένος στη ψυχή του την άμαθη και δεν είχε άλλο να της πει παρά τετράστιχο σοφό. Χιλιοραγισμένο.
Κι άρχισαν να σουλατσάρουνε τριγύρω χωρισμοί και λόγια πόνου που ποτέ δεν μπαγιατεύουνε και πόθοι ματωμένοι κι ανάγκες κι όνειρα και δάκρυα που μοιάζουνε στο τσακ.
Αστερωμένες οι αισθήσεις κι η ψυχή μήλο δαγκωμένο μα ακόμα κόκκινο, βρήκανε δρόμο να ανασάνουνε βαθιά.

Ρίγη μαζεμένα κάτσανε στο δέρμα για δίωρο σχεδόν.
Ελεήμων ο χρόνος σκαρφάλωσε στ’ άστρα τα λιγοστά, ξεχάστηκε, απόμεινε εκεί, χαζεμένος απ’ τα μάγια της βραδιάς. Μια στιγμή σαν αστραπή στάθηκε να στυλωθεί στη θωριά του φεγγαριού κι έκλεισε μάτι σ’ ανώφελες γκρίνιες.

«Κανείς δεν είναι μαζί, κανείς με κανέναν», μαχαίρωσε η Πέμη με το λόγο της Μαργαρίτας Γκωτιέ.
Γνώση. Με ψυχή αδελφωμένη όμως.

Έχωσα στην τσέπη τη φράση και τη μασουλούσα για ώρα στο δρόμο της επιστροφής.



(Πέμη Ζούνη - Laila laila. Τραγούδι από το Ισραήλ
Μίλτος Πασχαλίδης - Σου τηλεφωνώ

Οι φωτογραφίες, εκτός την τελευταία, από το deniantart.com)
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:07 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


22 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 1:27:00 π.μ., Blogger giorgio

    ΩΡΑΙΑ Η ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 6:51:00 π.μ., Blogger Λακης Φουρουκλας

    Της αγρύπνιας μια ακόμη καλημέρα. Έχω χρόνια να πάω σε κάποια συναυλία Καπετάνισσα, τις αποφεύγω λόγω συνωστισμού κυρίως, αλλά και μιας τάσης ν' απλοποιώ κάθε μέρα όλο και πιο πολύ τη ζωή μου. Ωστόσο, το κείμενό σου με εκαναν να θέλω να πάω ξανά. Εξάλλου την πρώτη μου συναυλία στο Ηράκλειο την είδα το 1990, στο Θεάτρο Κήπου νομίζω

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 11:26:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Giorgio,
    καλώς ήρθες στη δροσεράδα της βεράντας μας, με τα κεράσματά σου!
    Από καρδιάς ευχαριστώ για τα λόγια τα όμορφα, να'χουμε δυνάμεις μπόλικες να ταξιδεύουμε παρέα!


    Αδαή,
    ναι, καλέ μου, για το Κηποθέατρο λες. Χώροι νιότης εκρηκτικής κι αγριεμένης οι συναυλιακοί, μπορούν κάλλιστα να γίνουν το σκάφος της φυγής, το εφαλτήριο της σκέψης.
    Το απλό είναι αδελφάκι του σοφού, δίχως άλλο, μα και τη ζωντανή μουσική με το φεγγάρι για φανάρι και συνοδοιπόρο, πως να την αρνηθείς...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 1:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    πω πω πω, τι φρεσκάδα που έβγαζε τούτο δω! :^)

    Πάντα τέτοια!!!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 2:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Γυναίκα και συ Καπετάνισσα, με "Γ" κεφαλαίο, τι άλλο να περιμένει κανείς;

    Καλό σου απόγευμα..

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 2:29:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Κι εκείνο το τραγούδι που έλεγε η Πέμυ Ζούνη και πήγαινε κάπως έτσι: "...Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου..."Είναι καταπληκτική, στο θέατρο που την έχω απολαύσει... και ο Πασχαλίδης στο ραδιόφωνο, χαίρομαι να εμφανίζονται ξάφνου τραγουδάκια του...
    Ωραία που περνάς στην Κρήτη...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 4:26:00 μ.μ., Blogger Viz

    "Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
    το ανάστημα
    ίσκιοι και χαμόγελα παντού
    στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
    ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
    με τα μεγάλα βλέφαρα,
    ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα."
    Γ.Σ. Ελενη

    ΥΓ. Οι γυναικες δεν γεννιουνται καπ. Γινονται.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 6:13:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μπαμπάκη
    αγαπημένε, μιλάς κι εσύ που'χεις λόγο αρυτίδωτο! [Για μούτρο, δε ξέρω...:)]
    Ευχαριστώ θερμά και για την πρόσκληση στο μπλογκοπαίγνιον, ήρθα στο σπιτικό σου να στα πω, να'χεις και τη χαρά της φιλοξενίας!

    Φιλώ σε.


    Σωτήρη,
    τιμή από τις λίγες τούτη εδώ.
    Εγκάρδιες ευχαριστίες και για τη διάθεση τη γενναιόδωρη και για την ιπποσύνη τη σπάνια και για το συναίσθημα που το νιώθω αυθεντικό.
    Ωραιότερη κουβέντα δεν "άκουσα" ποτέ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 6:23:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Σταυρούλα μου,
    αμ τι θαρρείς. Στων μερακλήδων τον τόπο γεννήθηκα! Όντως το τραγούδι που αναφέρεις ( θυμήσου το λίγο), λατρεμένο ταγκό από την τηλεοπτική σειρά "Πρόβα Νυφικού", ε; Μεταφορά στη μικρή οθόνη του βιβλίου της Ντόρας Γιαννακοπούλου.

    Θάλασσες στα μάτια και στον τρόπο σου καλή μου!


    Viz,
    υπόκλιση. Κι έτσι μπορεί να'ναι, ναι. Οι συνθήκες, οι εποχές, τ' αγγίγματα, οι τρόποι κάνουν τους ανθρώπους.
    Και μες στην ευτέλεια, τι άραγε να βρεις.
    Για "πιό αδειανό πουκάμισο, για ποιάν Ελένη" ν΄ανοίξει κανείς πανιά...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 6:57:00 μ.μ., Blogger Αιολος

    Με την Πέμυ είμαι σχεδόν ερωτευμένος. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' άρεσαν.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 12:05:00 π.μ., Blogger dreamerland

    Πολυαγαπημένοι και οι δύο...
    Μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να τους δω, αλλά ελπίζω ότι δεν θα τους χάσω, και μάλιστα στην τελευταία τους παράσταση φέτος κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 2:14:00 π.μ., Blogger Ελπίδα

    Σαν να ήμουν εκεί, καπετάνισσα!
    Πειράζει που μέσα σε όλα όσα περιγράφεις, εγώ έβλεπα και σένα;
    Σε πληροφορώ πως χωρίς εσένα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο ονειρεμένα, όπως τα λες!
    Πειράζει που θα σου πάρω κι εγώ αυτή τη φράση με την σειρά μου Μαρία μου; Είναι τόσο αληθινή!
    Φιλάκια Μαράκι μου και Καλό μήνα!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 3:23:00 μ.μ., Blogger ellinida

    Μας σεληνίασες με την ποιητική σου γραφή καπετάνισσα!
    Καλημέρες χαμογελαστές. :)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 3:54:00 μ.μ., Blogger Tamara de Lempicka

    ειμαι ηδη εκει...
    τοσο που δεν κανω υπομονη να σε διαβασω , αλλα ν' ακουσω και να δω με τα ματια μου οσα εχεις να μου δειξεις...
    πολυ συντομα πια!
    εεερχομαστεεεεεεεεεε....
    καλο μας μήνα!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 4:33:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Ναι, ναι, αυτό είναι δώρο μεσημεριανό ήταν αυτό, ωραίο. Νόμιζα ότι δεν είχε περάσει το σχόλιό μου, ότι δεν το είχα σώσει, αλλά με "έσωσε" το τραγούδι. Φιλιά πολλά. Καλό μήνα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 4:38:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Με συγκίνησες τόσο :)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 9:53:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αίολε,
    κόπιασε κι άσε τους ασκούς μισάνοιχτους να'ρχεται δροσεράδα.
    Δεν είναι για χόρταση μήτε οι πλούσιες φεγγαράδες, μήτε οι ματωμένοι έρωτες.
    Για τούτο είναι κι ακριβοί.


    dreamerland,
    καλά να το κάνεις. Να'χεις να λες πως ταξίδεψες με εισητήριο τραγούδια. Α, θα'ναι κι αυγουστιάτικη μέθη, ε; Τι να λέμε τώρα... Με τ' άστρα παραμάσχαλα θ' απογειωθείς. Ώμο να'χεις από δίπλα.


    Ανάσα μου,
    καλοχωνεμένη την έχω την αλήθεια της φράσης. Για τ' αντίθετα προσδοκούσα αλλά μπα...
    Αγάπες να σε τυλίγουνε και καλοκαίρια της ψυχής!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 9:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ελληνίδα,
    αδιάφοροι στη χασοφεγγαριά, όλοι μας. Μα σαν γίνεται πανηγύρι εκεί πάνω, πως να μη γλυκολαχταρήσει του θνητού η ψυχή.
    Όχι τσιγγουνιές στη σκέψη!
    Να φεύγει...


    Tamara de Lempicka,
    με χαρά και γέλιο στη ψυχή σας περιμένω! Όλα τα ωραία στη σειρά: Αγκαλιές, χαμόγελα, θάλασσες, αγαπημένοι τόποι!


    Σταυρούλα,
    πότε αστέρια στη χούφτα μας, πότε τραγούδια τρυφερά στα χείλη...
    Ενίοτε και τα δυό μαζί!
    Την αγάπη μου.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 05, 2007 9:41:00 π.μ., Blogger marilia

    Ναι, τώρα το διαβάζω εγώ αυτό, αλλά... ποια η διαφορά; Το ίδιο "χάσιμο φωνής", όπως με όλα τα κείμενά σου...

    Φιλί αλμυρό

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007 5:48:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Άκου σύμπτωση τώρα: άκουσα στο ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα, την τελευταία τους παράσταση σε ζωντανή αναμετάδοση, ξέρεις γιατί; Άνοιξα το ραδιόφωνο και έπαιζε το τραγούδι που μου χάρισε, στάθηκα να το ακούσω και βρέθηκα μπροστά σ' αυτή την όμορφη έκπληξη. :)))))))))))))))))))))))

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007 10:42:00 μ.μ., Blogger Moira

    Καπετάννισα του νου..
    Καλησπέρα..
    Θέλω να σ΄ευχαριστήσω για την υπέροχη ερμηνεία του Μ.Πασχαλίδη, που μου χάρισες..
    "Χάνομαι κ ζω.."..

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007 9:30:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Marilia,
    την αγάπη μου, έτσι τρυφερή και γλυκιά όπως και συ τη συλλαβίζεις. Να χαίρεσαι, κορίτσι. Όσο το μπορείς. Ανάσες το καλοκαιράκι μας. Λίγες μετράει ακόμα...


    Σταυρούλα,
    τα ξέρω αυτά τα ωραία των συμπτώσεων που μας κάνουν να νιώθουμε επίκεντρα... συνωμοσίας!
    Τα καλύτερα θα ευχηθώ.
    Να τα τραγουδήσεις, μα και να τα ζήσεις!


    MOIRA,
    κορίτσι ευγενικό! Αγκαλιά να σε υποδεχθώ και νυχτολούλουδα τ'Αυγούστου να σου χαρίσω! Να μοσχοβολήσουν, να μας μεθύσουν, ίδια πνοή κι αυτά, σαν τα τραγούδια.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape