Σ’ ακολουθώ με το λεωφορείο ο ποθος?
Χμμμμμμ....
Σε ποιο καλο λιμανι ξεμπαρκαρες καπ.?

Viz.
Σίγουρα πάντως, όχι σε κείνο της... αγωνίας!
Αμμουδιά κρητική πατώ και΄χω πελαγίσια μυρουδιά κοντά!
Λοιπόν, ξέρεις καλή μου, πάντα, όποτε μουρμούριζα το τραγούδι αυτό, που'ναι γεμάτο χυμούς καρδιάς, τίγκα σε συναίσθημα γενναιόδωρα δοσμένο, "κολλούσα" στο φανελάκι.
Εντάξει, έχει σαφή σεξουαλικό προσανατολισμό κι εμένα με πήγαινε κατευθείαν στο μακώ του Μπράντο.
Καλοκαίρια ηδονικά και εικόνες ανάλογες.
Με χαλίκι στα πόδια και αντάρες στο κορμί. Οθόνες και γιασεμιά και ήχοι από πηρούνια στα απέναντι μπαλκόνια κι αισθήσεις πολλές, θάλασσα λέμε, σε παρθενικό ξύπνημα.

Ο έρως, το θέρος...

Εγω παντα κολλαγα στο "λακακι", δυσκολο να χωρεσεις αλλα αμα μπεις τρελενεσαι απο το αρωμα.
Αντε και καλο μας καλοκαιρι, με αισθησεις παραισθησεις και αρωμα απο νυχτολουλουδο
φιλια

ΥΓ. περασα απο τα μερη σου πριν απο 2 εβδομαδες

Viz,
παιδί απίστευτο!
Καλά, αν το καλοσκεφτείς, τούτο το μελωδικό δημιούργημα είναι ύμνος της σάρκας, της ψυχής, της γλυκοζαλάδας του έρωτα, όλων μαζί!
Τσουλήθρα στο λακάκι, ε;
Φυγή με τα όλα της.
Ηδύς ο βίος, καλά το λέω!
Πόσο μάλλον ο ερωτικός.

Μικρή, χαίρομαι για τα γειτονικά πατήματά σου κι αν ξανακάνεις ντου, εδώ είμαι, ε;

Σήμα κατατεθέν ο Βασίλης, είχε τύχει να δω την εκπομπή εκείνη, μεγαλώνει όπως κι εμείς, δυναμώνει όπως κι εμείς.
Κι οι ασπρόμαυροι πρωταγωνιστές της καρδιάς μας; Πολλά περισσότερα, τότε που τα λευκά πανιά στους θερινούς κινηματογράφους στήνονταν πρόχειρα – καμιά φορά και με δυσάρεστες πτυχές, αλλά εκείνοι εκεί, ζωντανοί, να μας διδάξουν τα δυνατά αισθήματα, τα άγνωστα πάθη που θα ‘ρχονταν υποθετικά αργότερα, στα χρόνια που το παρελθόν δεν είχε σελίδες στο τετράδιο της ζωής μας…

καλησπέρα, με νοσταλγία, ο γιάννης…

"Ηδύς ο βίος, αν υπόσχεται χωρίς ν’ αναχωρεί!"

Γλυκός ακόμα πιο πολύ γιατί αναχωρεί και το γνωρίζουμε. Όσο για υποσχέσεις...

πάθος έρωτας πόθος! καλοκαίρι! όλα ξυπνάνε αλλιώτικα καπετάνισσα με τα αρώματα της θάλασσας!

φιλιά καλοκαιρινά

Κιεγώ στο λακκάκι κολλάω. Εκεί βουτάω, σε εκείνον το βυθό κρατάω τις ανάσες μου........... Είναι μία απ' τις λεπτομέρειες που κάνει τον "Άγγλο ασθενή" τόσο λατρεμένη μου ταινία.

Γιάννη μου,
ναι, μεγαλώνουμε. Γίνεται φρένο στον καιρό;
Μα... δυναμώνουμε τάχα;
Ή πιο ρευστά γίνονται τα υλικά μας;
Λέω πως ο χρόνος πελεκά πέτρες και τις κάνει εύπλαστες:πλαστελίνη ροζ σε δάχτυλα παιδιών.
Κι εμείς οι νοσταλγοί, σε καταδίκη μονίμως.
Να βολτάρουμε τα βράδυα έξω από κλειστά -πλέον- θερινά σινεμά που "στέγασαν" (βρες μου καλύτερη στέγη απ' τ' άστρα) μια απαρηγόρητη εφηβεία.


helorus,
λες, ε; Γλυκός με πιτσιλιές πικράδας. Και γιατί, αφού η αναχώρηση είναι προδημοσιευμένη, γιατί λέω δεν τον τραβάμε απ' το μανίκι τον έρμο βίο να καταβροχθίσουμε κάθε του πτυχή;
Χμ!
Να υπόσχεται, ναι.
Να τάζει.
Δίχως όνειρο, ούτε ψυχή δε ζει.

Alexandra,
πόθος και καλοκαιριού πνοή, από την ίδια μάνα.
Κι η θάλασσα, του πάθους συνήγορος.
Κι άντε να μερέψει η ψυχή...
Όχι πως τ' αποζητά δηλαδή!
Ανέμους δώσε της, να'χει να πηγαίνει!

Φιλιά νοτισμένα!


ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ,
μα τι όνομα ειν' τούτο!
Προβατάκι τρυφερό -ο λόγος σου το μαρτυρά-, καλώς μας ήλθες.
Όλες τις χαρές της ζωής να πιείς απ' το λακκάκι π' αγαπάς.
Κι η μέθη, στο τσεπάκι.
Ούτε χάρτες, ούτε σημαδεμένα δρομολόγια για ν' ανοίξει ο κόσμος.
Μονάχα ένα σημάδι στη σάρκα, ένα κοίταγμα, ένα λακκάκι, ένα φιλί.

Καπετάνισσά μου, λέω να κρατήσω τις τρεις πρώτες λέξεις του υπότιτλου.
Χωρίς την αίρεση.
Μου είναι πιο καλό έτσι...

Καλό απόγευμα της Κυριακής σου.

Όπως ακρικώς το λές Καπετάνισσα... έρωτας και ύμνος. Κάθε φορά που τ΄ακούω θυμάμαι... για κείνο το λακάκι... που άκουσα τον πιο ερωτικό λόγο απο τον γιό μου, όταν στα έξι του χρόνια ακούγοντάς το, προσπαθούσε να βάλει και να πιεί νερό θάλασσας απο το δικό μου λακάκι. Θύμησες και ένα κορμί παιδικό στην αγκαλιά μου, ακόμη και σήμερα στα δέκα πέντε του κάπου - κάπου να επιστρέφει και να τ' αναζητεί.
Άχ καλή μου Καπετάνισσα... έτσι πάντα να με αρμενίζεις....

οι περιγραφες σου ειναι παντα ταξιδιαρικες..αυτη τη φορα και η μουσικη σου επενδυση!

τις καλημερες μου και τα φιλια μου!

Σάλπαρε εσύ Μαράκι μου στα ανοιχτά, έτσι ερωτικά και αγαπησιάρικα κι εμείς ακολουθούμε! Βοηθάει σ' αυτό και η εποχή...
Φιλάκια πολλά πολλά!
Να περνάς καλά!

Σωτήρη,
ας τη ψυχή να διαλέγει κατά τα ποθούμενα.
Κι αν δεν γεννηθήκαμε για χατίρια, ε, κανά δυό, μπορούμε να τα κουμαντάρουμε.
Την αγάπη μου!


Mist,
την ευλογημένη σου ρότα, την έβαλες ποτέ σε ζυγαριά;
Να δεις πως έχεις αγκαλιά όλα τα πολύτιμα του κόσμου;
Πάντα ηλιοφωτισμένη και γερή.
Μ' αγάπες να ζουζουνίζουνε τριγύρω και να κατεβάζουνε απ' τους αγγέλους τις χαρές!

Αύρα,
ψιθυρίσματα της θάλασσας στα όνειρά σου μέσα.
Να΄σαι χαρούμενη, γλυκό παιδί.
Να: Σαν καλοκαίρι που'χει λησμονημένα τα πολλά, τα πιεστικά κι ολημερίς τεμπελιάζει!


Ανάσα μου,
πανί τεντωμένο στους ανέμους.
Ίδιο σκαρί κι ο έρωτας.
Σαν έρθει, ποιός λογαριάζει τα γύρω-γύρω.
Μόνο για τη χαρά του ταξιδιού, καλή μου!
Μόνο για το πετάρισμα του νου!