"Μια πείνα ποταμός. Κι η δίψα μου να στάζει"
πολύ όμορφος στίχος λιτός και δυνατός!

(μπορεί άσχετο αλλά το ποίημα μου θύμισε περασμένα χρόνια που κρυφά έτρεχα στο ψυγείο
να χώσω στα γρήγορα το δάχτυλο μέσα στο τσίγκινο κουτί με το ζαχαρούχο
πριν με πάρει είδηση η μάνα!)
:)
καλό σούρουπο Καπετάνισσα

Περιμένοντας (ή πηγαίνοντας προς?) την βροχή..

Πάντα ομορφιές εδώ μέσα, φιλιά.

θυμασαι εκεινα τα μικρουτσικα τα κουτακια..μιας δοσης;μια τρυπα απο τη μια,κι αλλη μια απο την αλλη και ρουφηγμα με το στομα..
την γλυκα του χρειαζοσουν,κι αν επαιρνες και ενα κομματι ασπρο ψωμι,γωνια κατα προτιμηση κι αφου το αδειαζες,αφηνες να τρεξει μεσα ολο το γαλα..μιαμμμ..εκει να δεις νοστιμια!!
καλο σου βραδυ καπετανισσα..γλυκο να ειναι..

το γαλα ομως της ζωης ειναι αλμυρο...
εμεις το γλυκαινουμε μπας και την αντεξουμε...
ετσι οπως την καναμε...

καλημερα σου καπετανισσα...
:)

σου εύχομαι, το "ντουλάπι" της ζωής σου, να είναι πάντα γεμάτο...

Όμορφο. Και τάνυσε χορδές, όπως πρέπει.

Υγίαινε και Χαίρου

Σκληρή η ζωή που διαλέξαμε να ξοδέψουμε τα χρόνια μας. Με αστραπιαίες ταχύτητες. Ανύπαρκτες αξίες στα μάτια των περισσοτέρων.
Και μοναξιά. Στερημένη μοναξιά. Συχνά κάθιδρη. Διψασμένη-πεινασμένη για μια – όποια – λύση…

Αφορμή το αξιόλογο κομμάτι. Να σκύψουμε πάλι λίγο μέσα μας, λέω.
Να σκεφτούμε. Να ορίσουμε νέα χάραξη στη διαδρομή. Μπουκέτα οι εναλλακτικές. Μία πάντα η μοναξιά. Αφόρητη. Ανεκτή, μόνο στις περιπτώσεις που ορίζεται από προσωπική επιλογή. Αλλά πόσο συχνή – στ’ αλήθεια - είναι μια τέτοια επιλογή…;

ΥΓ.: Δεν παρέλειψα να κρατώ μαζί μου το κλαδί του βασιλικού που μου αφιέρωσες…

Ευχαριστώ από καρδιάς

σας περιμένει μια πρόσκληση στο blog μου

Δεν πειράζει, αγαπημένη καπετάνισσα..
(Φαντάσου να μην υπήρχε τίποτα απολύτως στο ξεφτισμένο σου ντουλάπι..)
Μελαγχολικά όμορφο........

Μελωμένε μου,
αχ και ξανά αχ...
Σάρκα βουτάμε ακόμα, στα κλεφτά, σ' όλα τα ζαχαρένια της ζωής που τάχα δεν μας ανήκουνε και μουτρωμένα πιτσιρίκια εμείς με πονηράδες τα διεκδικούμε...


Citronella αγαπημένη,
λιακάδες να σου στείλω, να βουτάς κορμί και ψυχή. Να βγαίνεις τσίτσιδη στο φως να ρουφάς χαρές ν' αντέχονται οι χειμώνες!


φεγγαραγκαλιες!
Τέρψη κιόλας!
Τα θυμάμαι καλά τα "νόστιμα" της ζωής, τη γλύκα που γλυστράει στο λάρυγγα, τη ζάχαρη που κυλάει κάτω απ' το δέρμα. Γι αυτό τ' αναζητώ.
Έτσι πρόχειρα, έτσι βιαστικά.
Παρέα με την πρώτη ύλη: το ψωμί, που'ναι και βάση για τ' όνειρο.

Βασιλικούλα
ζάχαρη, Βασιλικούλα μέλι...
Και της μάνας το γάλα, το πρωτόγαλα, ίδιο είναι. Μα μας καθορίζει.
"Μια γλυκασιά", λέγανε οι παλιοί, ν' ανοίξει πλατύ το αχείλι.
Πολλές γλυκάδες για σε.
Με τη σέσουλα, ναι!


Σπύρο μου,
μεγάλη ιστορία η πληρότητα.
Αναθεριεύουν και τα συναισθήματα, πλαταίνουν, έρχονται πίσω σαν εκπέμπονται μπόλικα. Δώσε-δώσε, ε, δε θα σε'βρει και σένα καμμιά σαϊτιά;
Έστω, με στόχο το ντουλάπι...


aeipote,
καλημερούδια καλέ μου.
Ομορφιές στον κόσμο σου.
Τον μικρόκοσμο εννοώ, ε;
Αυτόν που στριμώχνεται σε διαδρόμους και αγκιστρώνεται σε ντουλάπια.

Γιάννη μου...
Διπλωμένη μέση έχω μωρέ Γιάννη.
Σκύψε-σκύψε εντός, μ' ένα φτυάρι και μια τσάπα στέκω.
:)
Πέρα απ' τα χαμόγελα, ο δρόμος τ' ανθρώπου είναι βαθιά μοναχικός.
Καλοχωνεμένο το'χω.
Συντροφιασμένος ή όχι, κατ'ουσίαν είναι δρόμος, είναι πορεία που χωράει αναπνοή μιά.
Έτσι ανοίγουμε σωθικά στον αγέρα, έτσι σταματά το καρδιοχτύπι μας.
Και, μια ζωή, άλλο δε κάνουμε παρά να γυρεύουμε χέρι μες στο δικό μας.
Καταδίκη, όσο να πεις...

Βασιλικός στις μέρες σου να στις ποτίζει!


Μελωμένε,
ποιητική τιμή καλέ μου κι οι ευχαριστίες πολλές!
Η συμμετοχή μου, μες στο σπιτικό σου!
Έτσι, για λοξοδρόμηση!


weirdo.
Και τι να πειράζει τώρα, αγαπημένο παιδί.
Τι, στ' αλήθεια να πειράζει. Όσο τα σπίτια ασβεστώνονται να μείνουνε ψυχές, όσο οι ήλιοι χαϊδεύουνε κορμιά απλωμένα, όσο τα κύματα τραγουδάνε αιώνων μυστικά, τι να πειράζει;
Έτσι είναι.
Και ζωή την είπανε.

Καπετάνιισα γλυκιά ..

έπαιρνα το μεγάλο το κουτάλιτης σούπας (όχι του κουταλιού το μικρό,τι θα κοροιδευόμαστε)...
και καθόμασταν μαζί με τ'αδέρφια μου στα μάρμαρα της κουζίνας και το τσακίζαμε...εγώ έτρωγα πάντα το πιο πολύ!!
ακόμα έχω την γλύκα μέσα μου...))

φιλιά γλυκά

Η τέχνη, σημείωνε κάπου ο Μάνος Χατζιδάκις σχολιάζοντας την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Καταγράφει τη ζωή αλλά μ’ ένα δικό της εναλλασσόμενο τρόπο.. Πρέπει να είσαι γεννημένος να την αισθανθείς μακριά απ’ τους δήθεν ειδικούς που παίρνουν κομμάτι κομματάκι και το ξετινάζουν στην ανάλυση. Κι αντί ν’ ανοίγουν πόρτες για την ποίηση και για την αποκαλυπτική συνεχώς μέσα στο χρόνο ομορφιά της, την φκιασιδώνουν λογική γραία ανέραστη, γραμματική που μόνο ποίηση δεν αναδύει.
Στα μαθηματικά δυο ευθείες που είναι παράλληλες δεν συναντιούνται ποτέ και πουθενά. Στην ποίηση της ζωής όμως που προσπαθεί ν’ απαθανατίσει η τέχνη, αξιοποιώντας όλα τα μέσα και τις τεχνικές, τα λόγια μας, για το γάλα εβαπορέ ή για τις μικρές κοπέλες, τα μεγάλα μας ναι και τα μικρά τα όχι (και τούμπαλιν), τα όνειρα, όλα αυτά τελοσπάντων από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι, είναι ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, δηλαδή επαναλαμβάνονται, κάνουν κύκλους, φαύλους ή μη… φεύγουν κι έρχονται μ’ άλλο όνομα, μ’ άλλο χρώμα, μ’ άλλο άρωμα κάθε φορά μ’ άλλη μουσική υπόκρουση. Έτσι κάπως προλογίζω ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΟΠΕΛΕΣ του Γιάροσλαβ Σάϊφρτ από τη συλλογή του ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ (1965), που διάβασα σε κάποιο παλιό λογοτεχνικό περιοδικό και προτείνω ν’ αναγνωστεί παράλληλα με τη δική σου πηγή έμπνευσης:
Τι το ωραιότερο υπάρχει στη γη
απ’ τις μικρές κοπέλες;
Όταν γεννιούνται, μοσχοβολούν κιόλας σαν μήλο
περιχυμένο με μέλι και με γάλα.

Κι είναι μικρούλες τότε, μέχρι τριών χρονών,
έπειτα η επιδερμίδα τους χρυσίζει
και μια αδιόρατη σκιά
αρχίζει να διαγράφει την αθωότητά τους

Χαμογελούν, άδολα ακόμα
και το κύμα που διαπερνάει το κορμί τους
σταματάει μετά στις κορυφές του
και μένει πια ασάλευτο.

Από την ώρα εκείνη κοκκινίζουν,
αλλά στα παιδικά παιχνίδια
παίζουνε ακόμη οι κούκλες τους μαζί τους
και τις αναγκάζουνε να μισοκλείνουνε τα μάτια

Τότε όμως πια η επιδερμίδα τους
αρχίζει να ευωδιάζει σαν γλυκό
θρυμματισμένο σφενδαμόφυλλο.
Κι όταν γυρίσουν να κοιτάξουν
τις πιάνει χτυποκάρδι

Tο ρήμα της δίψας
έχει μόνο ενεστώτα:
ξαγρυπνώ.

Φιλιά κι από μένα, θαλασσοφιλημένη :)

Γιατί άλλο διάβασα εγώ;
Αλλού θάχα το νου μου...

Ναι, για τη δίψα της Ζωής
και τους συμβιβασμούς
ανέγνωσα

Αλλού θάχα το νου μου..

Όπως και να έχει
Μια καλησπέρα από καρδιάς
Αυτήν μετά γνώσεως την καταθέτω.

Φιλιά Καπετάνισσα..

Αν, όπως νομίζω, ποίηση είναι να σου μιλάνε τρίτοι, με τα λόγια της δικής σου ψυχής, ναι μόλις διάβασα ένα ποίημα. Σπάνια μου συμβαίνει.

Διάβασα δίψα και είδα λύσσα. Στ' ανάμεσο το γάλα εβαπορέ, κίτρινο, χαλασμένο σπέρμα πια. Είναι η ανάγκη μεγάλη, αλλά άδειο το ντουλάπι, μια κονσέρβα πράγμα. Αρκεί; Ναι, στην ανάγκη. Αλλά είναι λίγο. Πώς αλλιώς εξηγείται το αίσθημα του ανικανοποίητου, ο πνιγμένος θυμός και η παραδοχή του συμβιβασμού;
Σαν πολύ οικεία τα βρίσκω όλα αυτά. Σχεδόν, άκρως προσωπικά μου.

Αρχόντισσα Καπετάνισσα,

΄Εγραψες πάλι!
τη γλύκα σου πρόσφερες
ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ

Γλαρένιες αγκαλιές

Ω, Fatale!
Κι είναι αυτή η γλύκα, αυτή ακριβώς, που'χει κολλήσει πεισματικά στις μεγάλες στρογγυλάδες της καρδιάς -από τότε, ναι- και γλυστράει πάνω της ο χρόνος και κυλιέται εκεί γύρω το πιτσιρίκι π' ανασαίνει μέσα μας... Βαριά, ενίοτε δύσκολα, μα ανασαίνει.


Flying Libido With A Ukulele,
η τιμή είναι ξεχωριστή και την χαίρομαι! Ο λόγος σου ιχνογραφεί και δικές μου πατρίδες.
Εκεί γύρω ανιχνεύω τον λόγο τον βαθύ που κρεμάει πανί λευκό σε ουρανούς και θάλασσες.
Μια μικρούλα τον κρατάει, ναι.
Μασουλώντας κομμάτια μήλου και ρουφώντας γάλα με χειλάκι τραγανό.


onlysand,
αγαπημένη μου...
Έχουν γνώση οι νύχτες.
Και τα φεγγάρια, τι θαρρείς;
Καταβροχθίζουν αστρόσκονη, φουσκώνουν, για να φωτίζουν πιότερο τις ανάγκες.

Φιλιά μου.

Σωτήρη μου,
μια χαρά είναι ο νους σου. Στην κατάλληλη θέση, ώστε να έχει την πρέπουσα... θέα.
Όσα τα μάτια, τόσοι κι οι τρόποι.
Οι αναγνώσεις λέω.
Κατά τα που νιώθουμε, που λαχταράμε, που βιώνουμε.
Και που, συχνά, συν-ψιθυρίζουμε.
Την αγάπη μου.


px,
από σένα, ταξιδευτή ιχνηλάτη, λόγια κοκκινωπά γυρεύω, παιδεμένα. Ίδια πέλματα που για μερόνυχτα φιλούσαν χώμα. Μία η ψυχή τ' ανθρώπου, τι το συζητάς. Πορείες κοινές. Άκουσμα ένα.
Ναι. Σ` όλες οι χορδές που πάλλει η ζωή, μια μοναχά ραγίζει.


ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
αχτινοχάδια στη ψυχούλα σου και νερό θαλασσινό να'χεις να βουτάς να χαίρεσαι.
Συνεχώς!
Μωρέ στεγνώνει η θάλασσα;

΄Οχι, Αρχόντισσα, δε στεγνώνει...
Πάντα ...μουσκίδι θα 'μαι.

Γλαρένιες αγκαλιές