Καλοκαιριάτικα, εντοπίζει τόπους και τρόπους κι ανθρώπους να παγιδεύεται η ματιά. Αγκιστρώνεται κατά κει που μυρίζει χαρτί και πάνω του χορεύουν καλοστημένες ιστορίες.
Ωραία να βράζει ο τόπος, μα στη γειτονιά που θωρείς και νιώθεις, να πνέουν άνεμοι λόγου, συλλαβίσματα από συναισθήματα που κρυφογελούν και ψευτοδειλιάζουν, από επιθυμίες που κοχλάζουν.
Σωρείτες, το βιβλίο της Κλαίρης Μιτσοτάκη που μου γνέφει ταξιδιάρικα, σαν τον τίτλο του.
Όπως αυτά τα σύννεφα δηλαδή -οι σωρείτες-, που ολοένα αλλάζουνε μορφή και πορεύονται σχηματίζοντας σωρούς, συμπόρευση ρέουσα, σε κίνηση συνεχώς· μαζί, για όσο υπάρχουμε...
Εξαιρετικό βιβλίο, σμίγει ωραία υλικά και λογισμό και όνειρο και μύθο και μέθη. Υμνωδεί τη ζωή και τις σκιαγραφήσεις της κι έχει ματιά οξυμένη, διεισδυτική, κοινωνική ματιά, πέρα απ' τ΄αυτονόητα.
Ηχεί σε κάθε ξεφύλλισμα ο διάλογος της λογικής με το συναίσθημα, σύζευξη που διεξέρχεται τα αδιέξοδά της και απλά, στέκεται. Δίχως προσπάθεια -ντε και καλά- να ισορροπήσει.
Αγάπησα τα λόγια που ευαγγελίζονται τη χαρά στην πεζότητα της καθημερινότητας.
Ναι, τούτα δω τα λόγια που ξορκίζουν με συναίσθημα απολλώνιο και διονυσιακό μαζί, την εσωτερική μας φτώχεια:
Ωραία να βράζει ο τόπος, μα στη γειτονιά που θωρείς και νιώθεις, να πνέουν άνεμοι λόγου, συλλαβίσματα από συναισθήματα που κρυφογελούν και ψευτοδειλιάζουν, από επιθυμίες που κοχλάζουν.
Σωρείτες, το βιβλίο της Κλαίρης Μιτσοτάκη που μου γνέφει ταξιδιάρικα, σαν τον τίτλο του.
Όπως αυτά τα σύννεφα δηλαδή -οι σωρείτες-, που ολοένα αλλάζουνε μορφή και πορεύονται σχηματίζοντας σωρούς, συμπόρευση ρέουσα, σε κίνηση συνεχώς· μαζί, για όσο υπάρχουμε...
Εξαιρετικό βιβλίο, σμίγει ωραία υλικά και λογισμό και όνειρο και μύθο και μέθη. Υμνωδεί τη ζωή και τις σκιαγραφήσεις της κι έχει ματιά οξυμένη, διεισδυτική, κοινωνική ματιά, πέρα απ' τ΄αυτονόητα.
Ηχεί σε κάθε ξεφύλλισμα ο διάλογος της λογικής με το συναίσθημα, σύζευξη που διεξέρχεται τα αδιέξοδά της και απλά, στέκεται. Δίχως προσπάθεια -ντε και καλά- να ισορροπήσει.
Αγάπησα τα λόγια που ευαγγελίζονται τη χαρά στην πεζότητα της καθημερινότητας.
Ναι, τούτα δω τα λόγια που ξορκίζουν με συναίσθημα απολλώνιο και διονυσιακό μαζί, την εσωτερική μας φτώχεια:
Η χαρά είναι η συνάντηση της επαγγελίας με το απροσδόκητο.
Είναι ο γλιτωμός από την αρπαγή της μοίρας.
Είναι η ευεργεσία του πεπρωμένου.
Είναι αυτό που είναι και το αντίθετό του μαζί.
Είναι το θάρρος της αναμονής. Είναι η αποζημίωση της τόλμης.
Είναι ο επαναπατρισμός σε μια γη που δεν ξανάδες.
Η χαρά είναι κατάπληξη.
Είναι ο επαναπατρισμός σε μια γη που δεν ξανάδες.
Η χαρά είναι κατάπληξη.
Να κοιτάς και να βλέπεις με τα σημερινά σου μάτια.
Η χαρά είναι κάτι σαν ξαφνική μεταμέλεια.
Όταν μετανοεί η διάθεσή σου.
Η χαρά δεν χρειάζεται προηγούμενο.
Η χαρά δεν χρειάζεται προηγούμενο.
Δεν έχει ανάγκη από κίνητρο.
Η χαρά είναι αυτό που συμβαίνει επειδή συνέβηκε.
Η χαρά είναι αναιτιολόγητη.
Η χαρά είναι ένα ψέμα που συμβαίνει και σε κάνει αλλιώτικο.
Η χαρά είναι η ακύρωση της ματαιότητας.
Η χαρά είναι η ακύρωση της ματαιότητας.
Η χαρά είναι να παίρνεις καλά αποτελέσματα
από εξετάσεις που δεν έδωσες.
(Η φωτογραφία από το άλμπουμ του "foureyes" στο www.deviantart.com)
Καλησπέρα ρε ταξιδιώτισσα...
Καιρό είχα να βγω στα ανοιχτά σου
Και πίστεψέ με...
Είναι τέλεια.