Πολύ ωραίο! Αγγίζει βαθειά. Από τις πρώτες λέξεις σε τραβάει να το μάθεις να το λες.

...μιά σκέπη αγγαλιά!

Παντα ειχα μια ερωτηση προς ολους τους υπευθυνους...

Που πηγαν τα παιδια των φαναριων κατα τη διαρκεια των Ολυμπιακων Αγωνων της Αθηνας και επειτα;;;

Για τα παιδιά αυτά
δε μπορώ ν’ αρθρώσω λέξη,
δεν έχω παραμύθι να τους πω, μόνο τα κρυμμένα μου δάκρυα
θα γευτώ,
τα κέρματα που σκιζόμουνα να δώσω,
μη τα βασανίσουν κάποιοι περισσότερο,
τα δάκρυα
και το διαρκές σφίξιμο του στήθους μου
στη θέα τους,
στη μνήμη τους,

και για ένα κοριτσάκι
θα σου πω,
στην οδό κεφαλληνίας, χρόνια πριν,
που ‘χα αποφασίσει να το κλέψω,
να το κρατήσω σπίτι μου
μ’ ακούς;
κι ως να τ’ αποφασίσω,
το όμορφο κορίτσι
με τα ευάλωτα μάτια
χάθηκε από μπροστά μου
δια παντός
λες και το κατάπιε η γη

και τότε είδα το χρόνο,
τον μυρίστηκα να ‘ρχεται βίαιος κατά πάνω μου…

καλή μας νύχτα,
με περισσή περίσκεψη
κι ενοχή για τη μη απαγωγή,
ο γιάννης

Απλώνει πίσω από την πλάτη μας τα χέρια του ο χρόνος.
Τραβάει τη ζωή μας πότε στη μνήμη και πότε στην ροή του.

Να τους μιλήσεις για τα σαμπάν της Κίνας, για τα παιδιά που μεγαλώνουν μισά στο νερό μισά στη στεριά.
Για την αυγή που ξεπροβάλει από τα κόκκινα μάτια τους.
Να τους μιλήσεις για τον άνεμο που παίρνει μακριά τις σκέψεις, για τα λιβάδια, για τα μεγάλα ψηλά δέντρα.

Κι αν δεις την δυσπιστία στα μάτια ορισμένων από αυτά, μίλησε τους για την μοναξιά των παιδιών μέσα στα καγκελόφραχτα μπαλκόνια των πολυκατοικιών που δε βλέπουν ουρανό, που δε γεύονται αέρα καθαρό..
Να μη ζηλεύουν καθώς τα βλέπουν να κατηφορίζουν την μεγάλη Λεωφόρο μ’ ένα παιγνίδι στο χέρι.
Είναι για να ξεγελάσουν τη μοναξιά να τους πείς.

Να τους πεις πως ζεις στα μάτια και την ψυχή των ανθρώπων που σ’ αγάπησαν, κι επειδή θα ζηλέψουν πες τους πως κι εσύ τ’ αγαπάς.
Εκεί κοιμούνται και τ’ άστρα την αυγή, εκεί ο χρόνος δεν έχει εχθές, σήμερα και αύριο έχει μόνο αναμνήσεις.
Εκεί και ο τόπος που ξενυχτά ο άνθρωπος μόνο που εκεί υπάρχει και ο Θεός.

Αυτά να τους πεις, κι αν καθώς τα πεις δακρύσεις πάει να πει πως τα ένιωσες, πάει να πει πως κι εκείνα θα πιστέψουν…

Όμορφο. Πάντοτε όταν διαβάζω στίχους προετοιμάζομαι να δω το όνομα κάποιου , λίγο πολύ, επώνυμου στο τέλος. Χαίρομαι πολύ που στην περίπτωση αυτή δε βρήκα. . .
Και, βασικό, σαν έτοιμο για μελοποίηση μου μοιάζει.

Καλημέρα, σε φιλώ

Τι να σου πρωτοπώ!
Κι αν όλα έχουν ειπωθεί
και ξαναπώ τα ίδια;
Κι αν βρίσκομαι στη μέση μιας πρότασης και γίνει ξαφνικά σεισμός και δεν μπορέσω να την ολοκληρώσω; Την ώρα αυτή που γράφω περνά μπροστά μου η καθαρίστρια, μαζεύει τα σκουπίδια μου.
Εγώ να πω τι, λοιπόν;

Καλή μου καπετάνισσα,
και μένα μ' αρέσει η θάλασσα που δεν έχει καθορισμένους δρόμους και που, ό,τι κι αν πεις, το μαζεύει στα βάθη της και το κάνει μαργαριτάρι. (Αυτό το τελευταίο για σένα).
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Α, και μερικά Χάι κου, έτσι για να περνά το καλοκαίρι, αφιερωμένα
Στον Πέτρο, στα φανάρια στο Δαφνί

Σαν καραγκιόζης
Κάνε μια τούμπα, γέρο,
Να πιεις το δάκρυ.

Εγώ αγοράζω
Παράδεισο και χρέη
Μ’ ένα εικοσάρι.

Δεν υπάρχεις πια.
Περνώ με ταχύτητα
Μέσ’ απ’ την τρέλα.

Δεν υπάρχεις πια.
Τον αέρα ταΐζω
Με χαρτονόμισμα.

Δεν υπάρχεις πια!
Στα διόδια πληρώνω
Παλιές διαδρομές.

"....Δεν είναι μόνο τα σπουργίτια φως μου
τ' αδέσποτα παιδιά των φαναριών
είναι το κρύο στην καρδιά του κόσμου
είναι ο χειμώνας που φωλιάζει εντός μου..."
Χαρις Αλεξιου

san ton aeto mes'ton aera.
taksidia ston xrono kento,
tripontas tis meres kentontas tis nixtes,
esena kali mou imera zito.
---
kato apo ena fanari steki.
mesa se fotografies sta mplogks kikloforoun..
gia agapi oloi emeis milame..
ma toyta ta paidia ston dromo akoma ghrnoun..
h ekklhsia ta exei gia markethg.
oi organoseis poles ma akoma ta paidia sta fanaria ghrnoun..
mprawo kapetanisa gia to blogk soy..
ma tha afiso kai mia pikra...
pente fores sto neotita gr, (to sait tis episimis ekklhsias.)agrapse mia mana mia aporia gia to ti na kanei gia ta paidia ton fanarion otan thn zitane xrimata..ma kanenas den niastike...malista diagrapsane to thema apo tis stiles toy sait.

Trofonie,
με το καλό να σμίγουμε, λένε στα χώματα που πατώ. Κι αν είναι ν' αγγιζόμαστε και να'χουμε και κώδικες κοινούς στη μιλιά, ακόμα καλύτερα!
Τις καρδιές ν' ακουμπάμε μωρέ.
Που συχνά (κάνουν πως) λαγοκοιμούνται.


genna,
να και το κορίτσι με το ζωογόνο όνομα! Κόπιασε καλή μου να βολευτείς σ' αγκαλιά ανοιχτή:τέτοια διαθέτουμε!
Κι ευτυχώς, υπάρχουν και περισσεύματα μπόλικα...


Πρέζα Tv,
πραγματικά δεν έχω ιδέα.
Υποθέτω πως εκείνη την περίοδο, βρήκαν τρόπους-οικονομικά δέλεαρ ίσως- ν' απομακρύνουν τα πιτσιρίκια από τα φανάρια και τα κεντρικά πεζοδρόμια ώστε να διατηρήσουν την "έξωθεν καλή μαρτυρία".
Το "έπειτα", επίσης το αγνοώ.
Δηλαδή, τώρα, δεν συναντάς παιδιά των φαναριών στην Αθήνα;

Ευχές απ' το Νότο.

stous goneis tous ti na peis pou na min kobei ..giati mono tetoies lekseis exw giautous
fresko-akonismenes

Γιάννη...
Άνθρωπος λογαριάζεται εκείνος που έχει ενοχές.
Που ταράσσεται εντός του, που λυγάει στη θέα παιδιών που γνωρίζουν τη ζωή μέσα από το περιθώριο: κάδρο στενό, κλειστό, σκληρό.
Το "άλλο", που συμβαίνει στους πολλούς, να φοβάσαι: οικείο θέαμα, άρα, άνευ ευθύνης. Τι ευθύνης; Άνευ αξίας...


Ήχε μου!
Έχεις τόσα ωραία στο σακκί σου, σα μελωδία στ΄αυτιά μου, ναι.
Θα τους τα πω. Μα θα ψελλίσουν πως τους τσαλακώνω τ΄όνειρο. Κι άμα γυρέψουνε ανταλλαγή; Να ξεπουλήσουνε τη μοίρα τους για ένα πιάτο φακές, για μια θέση στον ήλιο; Για ένα κομμάτι λιακάδας πίσω από τα καγκελόφραχτα μπαλκόνια;

Δεν ξέρω τίποτα πιά.
Ή μάλλον ξέρω.
Πως δεν μπορώ τα πάντα.


Aeipote,
γλυκά τα λόγια σου, αεράκι εσπερινό, λυτρωτικό.
Τέτοιες λέξεις να΄χω να τραγουδώ την ώρα που γελάει η ζωή, ακόμα και μέσα σε μάτια παιδικά, απορημένα.

el-bard,
λες κάμποσα και λόγο να μην αρθρώνεις. Ειδικά εσύ.
Θάλασσες να σ' αγκαλιάζουνε θα σου ευχηθώ. Και καράβια. Στον ύπνο και στο ξύπνιο σου. Ταξιδέματα πολλών λογιών.
Ευχαριστίες πολλές για τα χαϊκού.
Τρυφεράδες απαραίτητες.
Για τον Πέτρο λοιπόν. Μες στο λιοπύρι -φαντάσου-! Πράσινο και κόκκινο κι η ζωή στο γκρίζο...

Να'χεις καλοκαιρινή ψυχή.
Γυμνή στους καιρούς και στους ανθρώπους.


Τολίτσα,
πόσο αγαπώ τα τραγούδια που επιλέγεις!
Αδέσποτες ψυχές, απόπαιδα του κόσμου, γιοί και κόρες μιας χειμωνιάς χειρότερης κι από ξενιτιά...

Βασιλιά του Δάσους,
έχεις εκπέσει απ' το θρόνο σου ή έτσι ακούγεται;
Θα μου πεις, βασιλιάς χωρίς βασίλειο γίνεται;
Εμ...
Καλώς ήλθες κατά τα μέρη μας τα πελαγίσια. Τρυφερό παιδί μοιάζεις, θα συμφωνήσω στα περί αγάπης, μα, για την εκκλησία και μάλιστα την "επίσημη", δεν έχω να πω παρά τα προφανή: ο λόγος της αγάπης (του Χριστού δηλ) υπάρχει ως προετοιμασία της πράξης.
Κι η αγάπη είναι πράξη, δράση, όχι κηρύγματα.
Επίσης, ο δρόμος της αγάπης είναι ξεκάθαρος. Δίνω.
Νομίζω γίνομαι κατανοητή.
Σχετικά με το τι θα μπορούσε να γίνει αν η εκκλησία ήταν ουσία κι όχι τυπολατρεία.
Επίσης, θαρρώ πως απάντησα και στο παράπονό σου. Προφανώς, σβήστηκε το σχόλιό σου από το σχετικό σάιτ γιατί ήταν "ασύμφορο"...


atg,
τα παιδιά με νοιάζουνε για λόγους πολλούς, πίστεψέ με. Για τους γονείς τους, η θεία Νέμεση.
Αλλά, να το ξέρεις: επί της ουσίας, τούτα τα παιδιά είναι ορφανά. Πεντάρφανα.
Κι αν "κραυγάζουν" για κάτι, είναι για την αγάπη.

...

Είδες απορίες που έχουν τα "παλιόπαιδα";
Σιγά σιγά θα ρωτήσουν και γιατί υπάρχει αδικία....

Καλησπε΄ρα.

Άγγελε...
Δεν έχουν φύλακα-άγγελο λες;
Θα μου πεις, μα αν είχαν...
Είδες πως ξεφτίζει η πίστη τ' ανθρώπου;


Σωτήρη,
καλησπερούδια.
Τι να'ναι πιο βαρύ για μας: η ανημπόρια μας να βρούμε απαντήσεις και να τις κάνουμε διάφανες σ' ένα παιδικό μυαλό, ή η αγκύλωσή μας σε καθημερινές πρακτικές που μας απομακρύνουν από το ν' αφουγκραζόμαστε παρόμοιες ερωτήσεις...

Άπλωσε το χέρι τότε Καπετάνισσα και δείξε τους το πέλαγο, μίλησε τους για τα μεγάλα καράβια για το πόσο γλυκιά γίνεται η αρμύρα κάποιες φορές.
Πες τους τον τρόπο ν’ ανταλλάξουν τη μοίρα του μ’ ένα κομμάτι θάλασσας, μοιάζουν και γίνονται ουρανοί οι θάλασσες, βγάζουν κι εκείνες στον ήλιο.
Να τους πεις πως η γοργόνα δεν ψάχνει πια τον Αλέξανδρο στις ανοιχτές θάλασσες, γυρεύει εκείνους που ονειρεύθηκαν και δεν άγγιξαν το όνειρο.
Να τους πεις πως και τα παιδιά που μόνο να κλέβουν την λιακάδα μπορούν πίσω από τα καγκελόφραχτα μπαλκόνια πηγαίνουν στη θάλασσα και κλαίνε, πηγαίνουν στη θάλασσα και της μιλάνε…
Έχει στα χέρια της την τροφή τους η θάλασσα, της ψυχής και του σώματος.
Κι ακόμα πες τους πως κι ο Θεός ψαράδες διάλεξε να μαθητεύσουν τον κόσμο, να σώσουν το χαμόγελό μας στα χείλη.

Τούτα να τους πεις και δείξε τους που είναι η θάλασσα.
Να ξέρεις πως θα κινήσουν για εκεί έστω κι όταν θα είναι αργά.
Αν και δεν είναι ποτέ αργά για ουρανό…

ο χρονος καταπανω μας
ο δρομος μας ακολουθει
ενα βημα στα κεραμιδια της καρδιας μας
ενα παιδι
φτανει;
αγκαλια [που αγγιζει]

Ανάρτησες τα βλέμματα που μας βγάζουν από το μικρόκοσμό μας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας...Και θυμίζουν πάντα με τον πιο βίαιο τρόπο την άλλη πλευρά του νομίσματος...

"Μια ιστορία ζήτησες;" ψιθύρισε η γοργόνα με τα βοτσαλωτά μάτια και βούτηξε στα άπατα βάθη της καρδιάς της.
"Πάρε ένα μαργαριτάρι" απάντησε και άφησε στο χέρι μου το δάκρυ του στρειδιού.
"Για να μη μένουν στεγνά τα μάτια στον πόνο"
"Για να αντιφέγγουν την κρυψώνα τους τα αστέρια, όταν κοιμούνται την αυγή"
"Για να χορτάσειε στη ράχη του τον υόλο τ' ουρανού"
"Για να πληρώσεις με το ίδιο τη σκεπή από φιλιά"
"Κι αν το καλοκοιτάξεις, θα δεις το χρόνο φυλακισμένο μέσα του, κουνούπι σε κεχριμπάρι"

Καλώς σε βρήκα, καπετάνισσα, πολύ ωραίο το ποίημά σου

τα παιδιά των φαναριών ... είναι σα ν' αφαιρείς απ' τη ζωή το ωμέγα ...

...έλα να σου πω κι εγώ μία ιστορία...
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=52782

καπετάνισσα....
πάντα ανθρώπινη μορφή έχουν τα λόγια σου...στάζεις ανθρωπιά..

τα παιδιά των φαναριών ...
πέτρινα μάτια .....
μαρμάρινα χαμόγελα....
σβησμένα όνειρα....
ανάθεμα λέω ...
και ένα δάκρυ κυλάει..
ανάθεμα την μοίρα ...

Ήχε μου!
Ακόμα καλύτερα, λέω να χώσω τη χούφτα τους στην παλάμη μου και να κατηφορίσουμε μαζί μέχρι το λιμάνι. Να ξεπλυθούν ζωές, ματιές, λαχτάρες. Να μη μπορούν να ξεχωρίσουν νερά κι αιθέρες. Που σταματά η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Λέω πως θα πεισμώσουνε και θα τάξουνε στους εαυτούς τους μεγάλα ταξίδια. Ίσα στη γραμμή των οριζόντων.


northaura,
τι να φτάσει κελέ μου στους ξεδοντιάρηδες καιρούς που λούζονται στην κοκεταρία αποστρέφοντας το βλέμμα απ' τ' ασύμφορα...
Ένα χάδι, λέω.
Όχι για να ξεχρεώσει, μα για να δείξει αλλιώτικο ήλιο.

Την αγάπη μου!


Tradescadia,
χειρότερο όλων, ο εθισμός. Να συνηθίζουν τα μάτια, να μη ξεχωρίζουν πιά, να εντάσσουν τ' άδικα μες στο καθημερινό αλισβερίσι.
Ραπίσματα στον εφησυχασμό μας.
Μπας και...

Zoe,
καλώς ήρθες με γάλάζια κοντομάνικα και με βότσαλα στα χέρια. Τιμή τα όμορφα λόγια, οι ιστορίες των βυθών που σου ψιθυρίζουν Νηρηίδες!
Για νύμφη των νερών σε κόβω και σένα, πάντα καλοκαίρια να κοιτάς! Και να ζεις.


Νεφελόεσσα,
όμορφο τούτο που λες.
Νοιάζονται για στρογγυλάδες οι άνθρωποι πιά; Έχουνε τις καρδιές για κέντρο της ύπαρξής τους;
Μια λύπη παγωμένη, ίδιος χειμώνας γι αυτά τα πλάσματα.
Που είναι από πάντα μεγαλωμένα.

Δυό τόπια να κάνω το ωμέγα να τους τα πετάξω να'χουνε χαρές. Παιδικές...

NIEMANDSROSE,
έλα να ξετυλίξεις τα κουβάρια σου... Όμορφες ιστορίες, να στήνω αυτί με τις ώρες, να γαργαλάει τη φαντασία μου η διήγηση, να γίνεται μουσική στ' αυτιά μου ο ρυθμός της. Έτσι θα την μοιραστώ με τα παιδιά που βρεθήκανε εξόριστα απ' τις συνηθισμένες χαρές.
Την ιστορία σου, λέω.
Να τη μαρτυρήσω, ε;


Fatale,
ευχαριστώ σε για τα λόγια, τα κρινάκια που κρατάς και που τσακίζουνε στους ανέμους, μα διαδίδουν τη μοσχοβολιά τους έτσι, πεισματικά...
Κι έχεις δίκιο.
Ποιός φταίει που γεννήθηκαν στις συγκεκριμένες οικογένειες, κάτω από τέτοιες συνθήκες, έχοντας για πεπρωμένο τ' άδικο.
Τύχη άγρια, μοίρα άσχημη πες.
Η αρχή. Αλλά η συνέχεια;

Να τη μαρτυρήσεις, Καπετάνισσα. Κι αμ'ίντα; Χωστά θα τα λέμε;
Νά'σαι καλα.

πονάνε αυτά κορίτσι μου. πονάνε.

Τα παιδιά των φαναριών

Χαρτόνι αντί για τζάμι στο παράθυρο
Στην πόρτα είναι σπασμένη η κλειδαριά
Το βλέμμα τους πετάει μέχρι το άπειρο
Και τίποτα δεν περιμένουν πια

Είν' η καρδιά τους σαν το κίτρινο σφουγγάρι
Που όλο και χαλάει σιγά – σιγά
Καμμιά φορά δειλά κοιτάνε το φεγγάρι
Μα τίποτα δεν περιμένουν πια

Τα παιδιά των φαναριών, τα αποπαίδια
Βουβά πλησιάζουν, των δρόμων σκιές

Δεν σε ρωτάνε και το τζάμι σου, σκουπίζουν
Με μια μανία και μια ψεύτικη χαρά
Μην τα ρωτάς στον ύπνο τους τι ψυθιρίζουν
Τίποτα -λέν- δεν περιμένω πια

Τα παιδιά των φαναριών θα μεγαλώσουν
Και ίσως να γεννήσουνε παιδιά
Κάνε ευχή σφουγγάρια μην τους δώσουν
Ξανά μην πούνε «τίποτα δεν περιμένω πια»

Τα παιδιά των φαναριών, τα αποπαίδια
Βουβά πλησιάζουν, των δρόμων σκιές

29/01/06

NIEMANDSROSE,
φιλιά κι αγκαλιές.
να τα σηκώσουν οι αέρηδες να τ΄ακουμπήσουν στην ποδιά σου.


Ρο,
στην ίδια στράτα κι εμείς. Μ' αυτά που πονάνε.Πότε τα παίρνουμε στο κατόπι ξεγελώντας τον καιρό πως θα τα ξορκίσουμε, πότε αυτά μας τραβούν με δύναμη απ' το χέρι.
Δικά μας, αυτά που πονάνε.


Ανθρακωρύχε,
η περασιά σου, χαρά μου.
Κι οι κουβέντες σου, καθαρή μιλιά στ' αυτιά, να στέκεται και να θωρεί τη δική μας λήθη. Τη βόλεψή μας, την καθημερινότητά μας, το δικό μας "αλλού".
Λίγο απ' το κόκκινο της καρδιάς να'χα να βάψω χαμόγελα...

Σ' ευχαριστώ για τα ωραία σου.