Οι εφημερίδες αναγγέλουν το θάνατό μου
Λεν όμως, από "αμεροληψία"
πως μπορεί να μην πέθανα ακόμη
Κι ακόμη, από εξυπνάδα, πως ίσως γλιτώσω οριστικά
Αποσιωπούν όμως την αλήθεια
Ότι ποτέ μου δεν υπήρξα άρρωστος
Κι ότι θα ζήσω στους αιώνες.
Μάνος Χατζιδάκις, Μυθολογία Δεύτερη
Πείτε μου πως να παλέψω με την ανάγνωση και τη γραφή.
Ποιά η χρησιμότητά τους που μου 'ρχονται κατάφατσα και καμώνονται πως θα με βοηθήσουν να εκφράσω συναισθήματα. Και μ' ακυρώνουν με την πρώτη.
Τι λόγο να ψελλίσω τώρα και σε ποιά συλλαβίσματα να κρεμάσω τα όσα νιώθω για το Μάνο Χατζιδάκι. Το θρύλο, το Δάσκαλο, το στοχαστή, τον προικισμένο με θεία χάρη. Με αρετή σπουδαία. Πάει να πει, Ερωτικός.
Και να'μαι να χτυπώ ακροδάχτυλα για κείνον που έχυσε μέσα στο μυαλό μου τις νότες του, παιδί ακόμα και λες πως μ' ακούμπησε θαυματοποιός. Γίνεται κανείς να μεθάει με ακούσματα μοναχά; Γίνεται. Ύμνος και θρήνος μαζί για ο,τι χώνεται μέσα στις χούφτες κι από κει μέσα χάνεται κι έρχεται πίσω πάλι και ορμάει μες στους πόρους σου να σε ποτίσει ζωή, να μυρίσεις.
Λοιπόν; Ποιός έχει το θράσος σήμερα ν' αφηγηθεί μύθους; Ν' απεκδυθεί κάθε φτηνό θόρυβο που χαράζει το πετσί του και να σταθεί τσίτσιδος στα ωραία και σπουδαία κι ακριβά. Πιότερη λεβεντιά θέλει να βουτήξεις στ' όμορφο.
Κι αντρειοσύνη μέγιστη, να το υπηρετήσεις.
Ένας Μάνος, ταξιδευτής ονείρων μακρινών από τις 15 Ιουνίου του 1994, υπάρχει εδώ και τροφοδοτεί ακόμα τις ευαισθησίες μας.
Η απουσία, ξέρετε, έχει ήχο. Κι αν κάποιοι τολμούν να βγάλουν μπροστά φωνή, ανατρέποντας και σκορπώντας φως, είναι οι άνθρωποι της τέχνης. Πρωτεργάτες, οι τραγουδιστές.
Έχω χαρά να γλυκοτσιμπάει τη ψυχή μου γιατί ο αγαπημένος μου φίλος Ιωάννης Ιδομενέως -για τον οποίο σας έχω ξαναμιλήσει- και η Ελένη Μιχαλοπούλου, εξαίρετοι μουσικοί και οι δύο, συνταιριάζουν χορδές φωνής και οργάνων, με το "παιδί" του Μάνου, την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Την Πέμπτη 14 Ιουνίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής), παρουσιάζουν συναυλία-αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι.
"Να πάρετε από τη μουσική μου όλη τη ζαχαρένια γεύση", έλεγε ο Χατζιδάκις. Κι ο Γιάννης με την Ελένη, έχουν συλλέξει μέλι για να σας το προσφέρουν. Εσείς οι "της αττικής γης", να πάτε. Να παραγλυκαθείτε και να 'ρθετε να μου πείτε μετά. Για τα ωραία και τα μαγικά. Και να΄χετε κι ακριβοστόλιστα στη σκέψη, τα λόγια του Μάνου:
"Να πάρετε από τη μουσική μου όλη τη ζαχαρένια γεύση", έλεγε ο Χατζιδάκις. Κι ο Γιάννης με την Ελένη, έχουν συλλέξει μέλι για να σας το προσφέρουν. Εσείς οι "της αττικής γης", να πάτε. Να παραγλυκαθείτε και να 'ρθετε να μου πείτε μετά. Για τα ωραία και τα μαγικά. Και να΄χετε κι ακριβοστόλιστα στη σκέψη, τα λόγια του Μάνου:
Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας, που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σάς όσο κι από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας [...]. Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ' ένα μύθο κοινό. Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μας για ν' ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας, για ν' ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο, που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι από την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.
Αγάπη θα στείλω στον αγαπημένο μου Ιωάννη Ιδομενέως και την Ελένη Μιχαλοπούλου για τη συναυλία της Πέμπτης. Και θ' αφήσω χάδι πάνω μας τα λόγια του Ποιητή Μάνου πάλι, από τη "Μυθολογία Δεύτερη":
Μην αποφεύγεις τους ανέμους.
Περιέχουν αποκαλυπτικά μηνύματα φίλων νεκρών και συγγενών.
Καταπάνω τους Δάσκαλε. Μες στην αντάρα και στο φευγιό. Ξέχειλα τα πορτοπαράθυρα της ψυχής να καίγονται και να λυσσομανάνε αέρηδες. Να'χουν τα μ(η)νύματα, πέρασμα στο φως.
(Η φωτογραφία, είναι επίσης του Ιωάννη Ιδομενέως)
από τους αγαπημένους μου συνθέτες.
το χαμόγελο της τζοκόντα συγκλονιστικό...
υπέροχο κείμενο