Έκθεσις ιδεών
"Ο άνθρωπος είναι πάντοτε αφηγητής ιστοριών, ζει περιτριγυρισμένος από τις δικές του ιστορίες και τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, βλέπει όλα όσα του συμβαίνουν με όρους αυτών των ιστοριών και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του σαν να την αφηγούνταν..."
Jean-Paul Sartre, Οι Λέξεις
| Πανάκι ξεδιπλωμένο |
Χρόνος: Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007 5:35:00 μ.μ., 
Καπετάνισσα
Giwrgo,
αν πρωτοσιμώνεις, με το καλό που λέμε εμείς εδώ.
Μάλλον ναι. Τι μάλλον, σίγουρα! Τα τρωτά μας βγάζει η τέχνη στο φως, ατελής κι εκείνη, όπως ο κάθε δημιουργός της.
Τώρα, αν μας εξυψώνει, δεν έχω ιδέα αν αυτό έχει πάντα για σκοπό.
Με την έννοια της ψυχικής ανάτασης, το ελπίζω.
Viz!!!
Είσαι απίστευτη, τι να πω...
Ούτε που μου'ρθε στο μυαλό!
Έναν χρόνο στο μπλογκοχωριό κλείνω το λοιπόν. Γενέθλια μ' ένα μοναχικό κερί να μετράει πρωτομπουσουλήματα!
Πολύ σ' ευχαριστώ.
Που το παρατήρησες, που μου το θύμησες, που είσαι τόσο γλυκό και τρυφερό παιδί, ίδιο καλοκαίρι!
Χρόνος: Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007 6:24:00 μ.μ., Χρήστος Φασούλας
Χρόνος: Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 9:59:00 π.μ., weirdo
'Να'χεις χρώματα πολλά, να βάφεις τους πόθους και τη σκέψη σου.
Θα γεμίσω το αμπάρι μας όνειρα.
Να'χεις πολλά. Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα, θ'απλώσουμε τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα και θα μπαλώσουμε τις τρύπες που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή, θα βγάλουμε την ψυχή μας στ'άλμπουρο, να ξεπλυθεί.
Είσαι, επιτέλους, για ένα ταξίδι στ'ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;' (Αλκ.Παπαδάκη)
Ναι, τέχνη είμαστε εμείς, γλυκιά καπετάνισσα...:)
Χρόνος: Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 3:07:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Silvia,
ωραία σκέψη... Και τ' ανάποδο, ψυχή θέλει και βλέμμα ανοιχτό:
να συμπυκνώσεις το άπειρο σε μία ψηφίδα χρόνου, σε μια μοναδική στιγμή.
desprh,
και τι θαρρείς καλή μου μας καλλωπίζει εντός; Τα τρωτά μας, κείνα που δεν είναι καλοφτιαγμένα, αλλά από μερικούς ονομάζονται ελλείψεις. Όμως, ναι, αυτά ακριβώς μας πλουτίζουν!
Χρήστο μου, ναι.
Ξέρεις, η κουβέντα περί τέχνης αλήθεια, μου θυμίζει εκείνη περί δημοκρατίας. Πλήρους αποδοχής:
Βασικό συστατικό της δημοκρατίας είναι να δέχεται στους κόλπους της τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που ενδέχεται να την ανατρέψουν.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία λοιπόν, μας βολεύει ή όχι, όλοι έχουν λόγο.
Χρόνος: Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 3:14:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Tolitsa,
θαυμάσιο αυτό που λες. Και ξεκάθαρο.
Η τέχνη εκφράζει την ανθρώπινη ψυχή, δίχως άλλο. Και η ψυχή τ' ανθρώπου έχει μέσα της, ουου... τοπία πολλά! Και νεροποντές και ξαστεριές και νύχτες βαριές και χρυσαφιά ξημερώματα.
Κάθε πτυχή, κάθε θέα, κι ένα νόημα βαθύ.
George-Rose,
θεωρητικώς, συμφωνώ.
Επί του πρακτέου, αναρωτιέμαι αν η τέχνη μπορεί πράγματι να είναι απολύτως ελεύθερη.
Γέννημα-θρέμμα μιας κοινωνίας που εκ των πραγμάτων ορίζεται, περιορίζεται, αυτοκαθορίζεται, εντός πλαισίων και
κανόνων, εντός δομών και θεσμών, πως μπορεί άραγε να πεταρίζει με ορθάνοιχτα φτερά;
Ελληνίδα μου.
Πως αλλιώς βέβαια... Τέχνη και ζωή, το ένα μέσα στ΄άλλο, για κείνον φυσικά που αφουγκράζεται την ουσία στα πράγματα και δεν πολυκοντοστέκεται σε βιτρίνες.
Χρόνος: Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 3:30:00 μ.μ., Καπετάνισσα
weirdo!
Όμορφο πολύ και ταξιδιάρικο άλλο τόσο! Για... αρμενιστές όπως κι εμείς ε;
Μες στο ρίσκο μονίμως, δεν το συζητώ! Αμ, θέλει προεξοφλημένο αποτέλεσμα ή ζωή; Γιατί, η τέχνη μήπως στο χαρίζει; Δημιουργείς, πορεύεσαι, για όπου, για όσο...
Fatale,
ναι καλή μου, μπορεί να'χει και τέτοιο πρόσωπο. Για κείνον που τολμά βυθίσεις άγριες και ψαχουλεύει θησαυρούς. Κι αν το κάνει βέβαια με ώμους βαρείς (που συνήθως το προσωπικό σου βάρος σε οδηγεί σε τέτοιες καταδύσεις), χρεώνεται και το κόστος.
Μα... θαρρώ, αν έχει μια ανατολή να δει η ζήση, αυτή θα'ναι ή της φύσης, ή της τέχνης ζωγραφιά.
Στέφανε,
ναι, είναι κι αυτό... Θαύμα από τη μιά πλευρά. Εφόσον μπορεί να πλάσει παράδεισους με τις πράξεις και την συμπεριφορά του.
Και τ' αντίθετο όμως, ε; Το οποίο και τις περισσότερες φορές καταφέρνει. Από... κατασκευαστικό λάθος που λέει κι η αγαπημένη μου Candyblue!
Χρόνος: Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 4:29:00 μ.μ., Viz
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 1:15:00 π.μ., el-bard
Πώς είμαστε τέχνη εμείς;
Εγώ ξέρω κάποιους που δεν είναι... Που δεν είναι σίγουρα δηλαδή, όχι είναι και δεν είναι. Δεν είναι σίγουρα.
Εκτός και αν θεωρούμαστε στο σύνολό μας τέχνη. Πάλι δε θα το 'λεγα. Ο Χίτλερ, ας πούμε, και ο Β΄Παγκόσμιος μάλλον κακογουστιά μου φαίνονται, αν το εξετάσω καλλιτεχνικά το θέμα.
Και αν, τέλος πάντων, είμαστε τέχνη, ποιανού τέχνη είμαστε;
Άντε, μωρέ, βλακείες λέω...
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 1:12:00 μ.μ., Σπύρος Σεραφείμ
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 3:00:00 μ.μ., anonymos
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ
Χαίρομαι που καταλάβατε ότι ο αγώνας δεν είναι το λάβαρο μιας μέρας και ότι η νίκη δεν κατακτιέται με φωνές.
Χαίρομαι που κατανοήσατε ότι το "μαζί" απαιτεί σάρκα και τα τραγούδια ύπαρξη.
Χαίρομαι που εμπεδώσατε ότι η ανηθικότητα δεν είναι κατάκτηση και ότι η ηθική διαμορφώνεται από το σύνολο.
Χαίρομαι που αποδέχεστε την διαφορά και απεχθάνεστε την ομοιομορφία.
Χαίρομαι που διακυρήσετε ότι η Τέχνη πρέπει να είναι για τον Άνθρωπο και κάθε πάθος είναι Τέχνη.
Λυπάμαι όμως που αρνείστε την Τέχνη του Ανθρώπου!
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 6:47:00 μ.μ., Καπετάνισσα
atg, καλή μου...
Να μην έχει η τέχνη μοναξιά;
Οπωσδήποτε έχει. Για να μη πω ότι είναι γενεσιουργός αιτία της.
Viz,
ευχαριστώ από καρδιάς. Υπέροχη φωνή, κυματισμοί να σε μουσκεύουν με αλμύρα άγια:εκείνη της ταξιδιάρας μουσικής.
Αλεξάνδρα μου,
ποιός ο αλάθητος, η αυθεντία η ζηλευτή, να πει πως είναι ο μέγας μάστορας της τέχνης...
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 6:59:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Mambo Tango!
Καλώς μας ήλθες με το όνομα το λικνιστό και ερωτοπλασμένο!
Τι όμορφη ιδέα ετούτο το ψευδώνυμο! Ήχησε ζωράδα και παλμό ο τόπος! Χαίρομαι γλυκό κορίτσι (είσαι και χορευταρού;) και, βεβαίως, υποκλίνομαι στον Μπόρχες.
Ανώνυμε,
καλοδεχούμενη η ενημέρωση και μια καλοτάξιδη πορεία στους καινούργιους φίλους! Χαρά είναι τέτοια ξεκινήματα.
el-bard!
Και ποιός είπε Λευτέρη αγαπημένε, που'χουμε μιλιά κοινή, το ξέρεις, πως τέχνη είναι όποιος και να φορεί θωριά ανθρώπου;
Όχι βέβαια. Ο καθείς μπορεί να αυτοβαφτίζεται καλλιτέχνης, ή, το όποιο δημιούργημα να φορά ταμπέλες περίτεχνες.
Αυτό που -νομίζω- ζωγραφίζει ο Ακριθάκης, είναι ότι δημιουργώντας, βγάζουμε πολλές πλευρές της ψυχής μας στο δημιούργημα. Όχι δηλ. τις "καλογυαλισμένες" που θα'πρεπε να στέκονται -τάχα μου- σε προθήκες.
Ξέρεις, για να ισορροπήσω και τα δικά μου, παρόμοια ερωτηματικά, έβαλα και τον συγκεκριμένο τίτλο.
Ο οποίος, λέω πως απαντά ξεκάθαρα.
(Σιγά που λες βλακείες, ειδικά εσύ...)
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 7:00:00 μ.μ., SILIO D'APRILE
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 7:05:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Σπύρο μου,
δεν είμαι βέβαιη ότι καταλαβαίνω σε ποιό κείμενο αναφέρεσαι.
Όπως και να΄χει, ένα φιλί θαλασσινό, θα στο δώσω!
aeipote,
αγκαλιά για τις ευχές σου κι άλλες τόσες απ' τον νότο να σε γλυκοχαϊδεύουν το διήμερο!
Ιωάννα αγαπημένη,
γέλιο να βλέπω στη γραφή σου, μπορώ; Κι αν λογής-λογής συννεφιές πυκνώνουν και γκριζάρουν το σκηνικό εκεί μακριά, κράτα μια χούφτα αγάπη να τις ξορκίσεις.
Λιάζει, στ' ορκίζομαι!
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 7:11:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Anonyme.
Απευθύνεστε σε μένα;
Είναι σημαντικό που αυτός εδώ ο χώρος, σας γεννά τόσα συναισθήματα.
Ευτυχώς, τα περισσότερα χαράς.
Δεν μπορώ να αναγνωρίσω επακριβώς την σκοπιμότητα του σχολίου σας και βεβαίως δεν αντιλαμβάνομαι προς τι η λύπη σας, ο τίτλος του σχολίου σας, καθώς και τα συμπερασματικά -με τη χροιά της διδαχής- που χρησιμοποιείτε: "καταλάβατε", "κατανοήσατε", "εμπεδώσατε"κ.λ.π.
Silio D' Aprile,
μου θύμισες τη Γαλάνη, "ανάσα η τέχνη της καρδιάς", δε λέει;
Νικολακοπούλου στη γραφή.
Είναι, σαφώς.
Με μια ανάσα η Γένεση άλλωστε.
Πάει να πει το θαύμα.
Τα φιλιά μου!
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 10:52:00 μ.μ., Markos
Της Τέχνης η πηγή είν’ ο πόνος ο βαθύς.
Της Τέχνης η ουσία είν’ ο έρωτας ο πιο βαθύς.
Της Τέχνης πρώτη ύλη λογίζεται το γέλιο το προθανάτιο
Τέχνη είμαστε εμείς, τα ελαττώματα και τα πάθη μας, ζυμωμένα με την αγωνία ν' ανατρέψουμε το όριο του Τέλους
Με το θράσος του ασήμαντου, αλλά και με όλη την ειλικρίνεια, να ακουμπήσω και τις ευχές μου για μακροημέρευση του τόπου τούτου και πιο πολύ δική σου...
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 11:15:00 μ.μ., melomenos
Χρόνος: Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007 12:18:00 π.μ., anonymos
Κι εγώ χάρηκα που τα ξαναλέμε!
Τέχνη προσπάθησα να κάνω, λόγια που αποτυπώνουν πάθος και ένταση, παρ' όλα τα ελατώματά τους. Τέχνη των καθημερινών προβλημάτων.
Δεν απευθύνονταν σε σένα, τουλάχιστον δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, αλλά αν το προσλαμβάνεις μ' αυτόν τον τρόπο δεν μπορώ να σε μεταπείσω.
Καλός ο πληθυντικός ευγενείας, θυμίζει Δήμου και αποστασιοποιημένη συλλογικότητα.
Απ' ότι βλέπω απεχθάνεσαι τις εναλλακτικές μορφές Τέχνης, οπότε την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.
Χρόνος: Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007 4:06:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Αχ, Μάρκο...
Ασήμαντος εσύ, που έχεις τις πιο σημαντικές αξίες τ' ανθρώπου για οδηγό κι έναν ανθόκηπο στη καρδιά!
Μα, τι λες;
Μέγιστη αρετή η σεμνότητα, μα να δίνουμε και φωνή στα πράγματα, ε;
Θερμά σ' ευχαριστώ.
Πιότερο κι απ' το λαμπερό μεσημέρι του Ιούνη με ζεσταίνεις.
Μελωμένε μου, ναι!
Αν θέλουμε το ντύμα τ' ανθρώπου να κολλάει στο πετσί μας. Συναισθήματα γυμνά στο φως, να ομορφαίνει η ζωή, να πλουτίζει η τέχνη! Η οποία άλλωστε, από συναισθήματα κινητοποιείται κι αυτά ιχνογραφεί.
Χρόνος: Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007 4:18:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Anonyme.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
-Μου χρεώνεις πληθυντικό που εσύ, στο αρχικό σου μήνυμα χρησιμοποιείς.
Σαφώς και προτιμώ την οικειότητα του ενικού.
-Ήδη εκδήλωσα την απορία, σχετικά με τον αποδέκτη του πρώτου σου σχολίου. Αυτό ακριβώς δείχνει ότι με ξένισε. Δεν μπορούσα και δεν μπορώ ακόμα, να αντιληφθώ που απευθύνεται. Συνήθως όσοι γράφουν στα σχόλια, γράφουν προς εμένα.
Τις απορίες που μου γεννήθηκαν έβγαλα στο φως. Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και πως συνδέεται η εκλιπούσα με όλο αυτό.
Αναφέρεσαι στην κοινωνία εν γένει;
-Ως προς το δεύτερο σχόλιο, το οποίο με στενοχωρεί γιατί δεν θέλω ούτε παρεξηγήσεις ούτε συγκρούσεις με τους ανθρώπους, τι να πω.
Νιώθω την ειρωνεία σου και δεν κατανοώ το λόγο. Πως βγαίνει το συμπέρασμα ότι απεχθάνομαι "εναλλακτικές μορφές τέχνης";
Γρυ δεν καταλαβαίνω.
Εν πάση περιπτώσει, όλα ετούτα είναι μακριά από μένα.
Κατηγόρησέ με για έλλειψη αντιληπτικότητας όσον αφορά στο περιεχόμενο του λόγου σου, ο.κ.
Αλλά για κακοπροαίρετη διάθεση και απέχθεια μάλιστα, ε, θαρρώ δεν το αξίζω.
Χρόνος: Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007 7:01:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Vlaxe μου,
η ανοιχτή καρδιά που ξέρει να δίνεται, μετράει.
Τις είδα σήμερα τις πικροδάφνες, στην εθνική οδό προς Ρέθυμνο. Σκασμένες ζωή μες στο λιοπύρι να κοροϊδεύουν την άσφαλτο-πίσσα μαύρη, τι να σου κάνει κι αυτή, με τ' άνθη να τα βάλει;
Η τέχνη λες; Η τέχνη; Ναι, βότσαλο που κάνει τα νερά να τραγουδάνε.
Λιμνοθάλασσα λες η ζωή μας;
Καμμιά φορά...
Παντού αδυναμίες δηλαδή;
Ακόμα κι εκεί που υποτίθεται εξυψωνόμαστε;