Έκθεσις ιδεών
"Ο άνθρωπος είναι πάντοτε αφηγητής ιστοριών, ζει περιτριγυρισμένος από τις δικές του ιστορίες και τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, βλέπει όλα όσα του συμβαίνουν με όρους αυτών των ιστοριών και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του σαν να την αφηγούνταν..."
Jean-Paul Sartre, Οι Λέξεις
| Πανάκι ξεδιπλωμένο |
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 12:26:00 π.μ., 
Σπύρος Σεραφείμ
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 4:09:00 μ.μ., ci
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 7:26:00 μ.μ., 
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 7:47:00 μ.μ., Καπετάνισσα
dreamerland,
του ονείρου παιδί! Όλους μάζί να μας πάρεις στη γη σου, γίνεται;
:)
Κατά τα λοιπά, καλό είναι ν΄αρθρώνεται ο έρωτας, να κοινωνάται και με το αλφαβητάρι των χειλιών.
Αλλά, ναι. Τ΄άλλα, πρώτα.
Αίολε,
σου καλαρέσει η πατρίδα μου και τη γυροφέρνεις σήμερα!
Για το νότο λέω, που οι αέρηδες τον έχουνε κυκλώσει, αγκαλιά πελώρια όσο να πείς...
Να σε καλωσορίσω αγαπητέ και, να'χεις σιγουριά, η ουσία της κουβέντας σου, στην καρδιά μου μέσα.
Τολίτσα,
η Αμαλία, ψυχή των αστεριών, κομμάτι μας, τώρα πιά, είναι πάντα μέσα στο θέμα.
Αν δεν είναι η αγάπη πέρα και πάνω από τα πράγματα -αλήθεια- τότε, ποιός;
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 7:58:00 μ.μ., Καπετάνισσα
Citronella,
καλή μου, τα απλά τα θεωρούμε και φτηνά, τ' απαξιώνουμε πολλές φορές, μες στην καθημερινή θολούρα που σκιάζει τις αλήθειες.
Ναι, να τα συλλαβίζουμε συχνότερα!
Και σένα, οι λιακάδες πάνω σου!
Αίσθηση,
για σένα λοιπόν. Να κατοικήσουνε εντός σου ετούτες οι κουβέντες και να στρέψουνε κατά κει που πρέπει φώτα δυνατά, να ξεδιαλέξεις τα περίσσια, από τα ίσια.
Έρωτες-λόγοι να σ' αγακαλιάζουνε!
Σταυρούλα,
αριστερά, στο στήθος τ' ανοιχτό φοριέται. Ν' ακούει το "μέσα", να δυναμώνει το μνημονικό.
Δόκτωρα,
η μιλιά δίχως αγάπη να δεις πόσο λίγο κρατάει!
Θα μου πεις, μα... μας κυκλώνει!
Όχι δα! Στους όμοιούς της πάει, στο συγγενολόι της.
Οι λοιποί, με ένα ξουτ φοβιστικό, την κρατάμε έξω από τα πορτοπαραθύρια, ε;
Χρόνος: Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 9:06:00 μ.μ.,
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007 10:46:00 π.μ., el-bard
Εγώ θα έλεγα πάλι (κατανοώντας όμως και τον προβληματισμό του Λουδοβίκου) αυτό που είπε ο Μότσαρτ: "Το πολύ ποτέ δε βλάφτει".
Πες τα, μωρέ, τα λογάκια σου! Μην τα μετράς! Η καρδιά και το μυαλό μας βουίζουν και τα δυο σαν μελίσσι που θέλει να βγει, να πεταχτεί έξω, να ξεσπάσει πάνω στους άλλους, για καλό και για κακό. Πες τα! Μην τα κρατάς μέσα σου, κι ας σε κακοχαρακτηρίσουν οι άλλοι, κι ας σε πουν αδολέσχη (σιγά μην ξέρουν τη λέξη), ας σε πουν πολυλογά, ας πέσεις σε παγίδες, σε λούμπες, ας γλιστρήσεις κι ας φας τα μούτρα σου μπροστά στον μετρημένο.
Αυτή είναι η ζωή: να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να πέφτεις και πάλι στα πόδια σου ορθός. Και να μη μετανιώνεις γι' αυτά που είπες. Τα είπες μέσα από την καρδιά σου, ζωγράφισαν το είναι σου μπροστά στα μάτια των άλλων.Γιατί να κρύβεσαι μια ζωή τρομοκρατημένος από τη γνώμη των άλλων, τι θα πουν για σε, πώς θα σε χαρακτηρίσουν... Πες τα τα ρημάδια, στο ζητάω πες τα. Πες τις αλήθειες σου, θέλω να ακούσω τις δικές σου αλήθειες, να τις συγκρίνω με τις δικές μου, να γελάσω μ' αυτές, να σε κοροϊδέψω, να σου βγάλω τη γλώσσα, να σου πω δεν ξέρεις τι λες, και να σου βγάλω τη δική μου αλήθεια μπροστά στα πόδια σου.
Μη μοιάζουμε σαν αυτόν του Καβάφη που ενώ βούιζαν μέσα του οι κουβέντες, δε μιλούσε μιλίτσα φοβούμενος μην καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν ήταν ελληνισμένος (με συγχωρείς, δική μου η λέξη).
Πες τις κουβέντες σου κι ας πέσουν χάμω. Στο τέλος τέλος, κάποιος ζητιάνος των λόγων θα βρεθεί, επαίτης άλαλος, βουβός που θα ψάχνει.
Αυτός ας τις σηκώσει...
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007 7:17:00 μ.μ., Καπετάνισσα
confused,
γλυκό κορίτσι, όποτε σε σπρώχνουν οι άνεμοι κατά δω να περνάς, μην είσαι στη τρεχάλα!
Και... κράτα φυλαχτό τη κουβέντα την πολύτιμη, ναι;
snikolas,
αλλιώτικη μυρωδιά φέρνουν τα λόγια του νότου:δεν εννοεί εδώ ο η λαϊκή έμπειρη ματιά, ότι πρέπει να αποφεύγεις τις όποιες συμβουλές εκείνου/ης που αγαπάς.
Στη φθορά της σχέσης εν πρώτοις αναφέρεται, στο "πνίξιμο" του ενός από τον άλλον, στην ανάγκη για ίδιοκτησία και για έλεγχο, σ΄όλα εκείνα εν τέλει που, με την συχνότητα της επαφής, δηλητηριάζουν τα ωραία.
Και, βεβαίως, οι αρλούμπες οι πολλές που (ω, ναι!) λέγονται, τα μεγάλα και παραφουσκωμένα, που, για τον ένα μπορεί να είναι "έλα μωρέ", για τον άλλον όμως επένδυση βαθιά.
Χρόνος: Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007 7:27:00 μ.μ., Καπετάνισσα
aeipote,
κατά πως το βλέπει ο καθείς, καλέ μου. Κι η εφαρμογή ναι, θέλει πορεία μακρά στην ενδοχώρα του καθενός και συνειδητοποίηση πολλών πραγμάτων.
Όχι όμως ότι αποκλείεται.
Εξαίρεση, οπωσδήποτε.
Καιρέ μου,
ναι. Η ουσία στα λίγα, τα μικρά, εκείνα που σε λίγα μάτια βαραίνουν.
Βλέπεις, τα περισσότερα βλέμματα είναι πεισματικά αχόρταγα.
el-bard, αγαπημένε!
Και λες, θα διαφωνήσω μαζί σου;
Εγώ που είμαι της έκφρασης και του "λάβε" του πληθωρικού;
Αλλού κοιτάζει η κρητική ματιά στην κουβέντα του ποστ.
Όχι να καταπίνουμε επιθυμίες και να 'χουμε κατά νου ετικέτες που καιροφυλαχτούν να μας κρεμάσουν οι άλλοι, όχι.
Να'χουμε συνείδηση των όσων λέμε, να αντιλαμβανόμαστε το βάρος τους, να νιώθουμε την ιερότητα της αγάπης.
Και βεβαίως, ότι η αγάπη θέλει χώρο.
Δεν ασφυκτιά, δεν στραγγαλίζεται.
Κατά τα λοιπά, πολύ σ' ευχαριστώ!
Ξέρεις πως πάντα παραχαίρομαι τη γραφή σου!
Χρόνος: Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007 12:14:00 π.μ., Καπετάνισσα
Ουκ εν τω πολλώ το ευ...