Να παραδεχτούμε πως ο καιρός την τίμησε απολύτως την ημέρα.... Μπράβο του....

Γιατί να κλαίς καλέ;
Με τέτοια μουσική να γελάς πρέπει!

Με το συμπάθιο, ρε Καπετάνισσα, αλλά σε πείσμα του θέματος, πολύ στεγνό (παρά τις υγρές λέξεις) βγαίνει το ποστ.
Γνώμη μου.
Αφού η ψυχή σου άλλα κουρταλεί...

Με δρόσισες κορίτσι μου...:)

fevis,
καλώς μας ήλθες με τις ανυπόμονες βροχές παρέα. Ανοιξιάτικοι καταρράχτες κι εδώ. Με εναλλαγές φωτεινών αχτίδων. Τη μια κλαίει, την άλλη γελάει, που λένε. Καιρός και ζωή, ένα και το αυτό.



Ανώνυμε/η,
σα να 'χεις δίκιο! Κι η αλήθεια είναι ότι το γλυκύτατο βιντεάκι ήταν που με προκάλεσε να σταθώ χωρίς ομπρέλλα στους κατακλυσμούς. Και γέλασα με τον τρόπο του. Κι έπειτα συλλογίστηκα πως διψώ. Είδες τώρα παραλογισμοί; Αντί για νερό να γυρεύεις δάκρυα;
:)

Παράλληλε,
σωστά μιλάς.
Ξεχνώ φορές-φορές πως είμαι ανοιχτό βιβλίο. Και να σου πω, τα τελευταία χρόνια, σκουντουφλώ πάνω σ' αυτό. Και σπάω και τα μούτρα μου.
Λοιπόν, η κάθε στιγμή κι άλλη στιγμή. Κι εγώ πολύ φτωχή να τις γεμίσω με δύναμη όλες. Άνθρωπο με είπανε.
Έπειτα, κείνος που μιλά για νερά δε μπορεί να'ναι ξεδίψαστος!
Θεόξερος είναι και τα ονειρεύεται.



kwlogria, αγαπημένη...
Στα τραγούδια οι τιμές!
Θα'θελα βέβαια να'μουνα... ποτιστική (!), να'φερνα γιατρικό για τη δίψα, μα που... Ακόρεστη η κυρά! Μόνο σκέψεις φωτεινές να μην καταπίνει, ε;

σου στέλνω δάκρυα βροχής για να σε συντροφεύουν - κάπου στη μέση θα συναντηθούν με τα δικά σου, εύχομαι...

Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Ο!!

Δυναμική και χειμαρρώδη καπετάνισσα γιατί είσαι τόσο αρνητική απόψε;
Το βιντεάκι πολύ ωραίο.
Καλησπέρα

Κυρία μου, έχετε την απάντηση σας στον Ιούδα. Ελπίζω να έλυσα σωστά την άσκηση που μου βάλατε.

Αλεξάνδρα μου!
Μα να δεις που έβγαλε ο θεός σεργιάνι τις λιακάδες να μας αποτρελάνει! Και μαζί έναν νοτιά μπουκωμένο κίτρινη σκόνη απ' την Αφρική, λίβας μεθυσμένος, ν' αποκάμει τις αισθήσεις τις ταλαίπωρες...


Tradescadia!
Με το τραγούδι στα χείλη μου'ρχεσαι! Να το γυροφέρνεις εκεί, στην άκρη, ώστε να πάρει και σπρωξιά να φτάσει στη καρδιά!


Τάσο μου.
Δεν ξέρω βέβαια τι εννοείς ακριβώς, πως με προσλαμβάνεις δηλαδή, αλλά κάπου θ' ακουμπάς, δε γίνεται! Να μη συμβαίνουν χαλασμοί μέσα μας κάθε τόσο; Κι έχουν και χρώματα διάφορα, άλλοτε κάπως θαμπά και σκιερά, όσο να πεις...

Ιούδα μου...
Πηγή η πρόσκλησή μου ή όχι, θάλασσες σμίλεψες με τα λόγια σου.
Και πες μου τώρα, πιάνεται η θάλασσα;
Πως μπλέκεις έτσι το νερό, πως το κουλαντρίζεις και πλάθεις δίχως φύκια πέλαγα;

Τιμή. Κι αγάπη.

Η αλλαγές που λες. Μου έδωσες ερέθισμα. Η αλλάγές δεν είναι μόνο σύμφωνες με τον καιρό, τις εποχές του χρόνου, όλο σε έναν κύκλο (υγρό-στεγνό) συνέσχεια, όπως κάποτε. Τότε οι άνθρωποι δεν έκαναν άλματα. Τώρα όμως...

για μένα τραγούδι στο νερό τα λόγια σου
χαμογελούσαμε επροχθές στον ύπνο μας
θυμόμαστε τις βρύσες των ματιών μας
στα παιδικά μας πρόσωπα
και το τραγούδι του νερού ακούγοντας
γεύσεις εφηβικών χρόνων σε περιβόλια υγρών ονείρων...
γυμνοί ως το γλυκοχάραμα όντε ακούγαμε το τραγούδι του νερού τα χείλη μας!
καλό σου Σαββατοκύριακο

Eκπληκτική σύλληψη το βιντεάκι όμως. Εδώ πάνω ξηρασία...

Silvia Okaliova,
ωραία και τούτη η ρότα. Της σκέψης εννοώ. Δεν ήταν πρόθεσή μου να δείξω κάτι τέτοιο αλλά, δίκιο έχεις. Ο καιρός και το κύλισμά του. Αργά, να τον αφουγκράζεσαι, να τον εσωτερικεύεις, να τον ακούς εντός σου και να τον μεταφέρεις στις πράξεις σου... έτσι γινόταν παλιά, ναι.
Και με τεράστιες δρασκελιές και γοργή αναπνοή: όπως τώρα.
Γίνεται έτσι να τον αισθανθείς βαθιά, να ρολάρεις μαζί του;
Αμ δε γίνεται...

Μελωμένε μου,
αχ τα λόγια σου πως έρχονται και ακουμπούν εκεί που χάσκουν νύχτες...
Παρηγοριά μωρέ. Όσοι μαρτυρούν ψυχή. Όσοι -καλή ώρα εσύ- γυμνώνονται και αγαπούν και καλοξεχνούν υπολογισμούς και κρατούμενα. Και καταβρέχονται!


nosyparker,
κόβεται στα δυό η γη λέμε. Ραγισματιές, χαράδρες να γλυστρήσεις. Τι ποιά γη; Ρωτάς δηλαδή; Ξέρεις άλλη απ' το χώμα που πατά η σκέψη;