Ολα είναι δρόμος...με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς!

Ποσες φορες δεν εχω θυμωσει,βλεποντας πανω στα παιδια μου καποιο σημαδι που εγω χαραξα λαθος! Τοτε στην αρχη. Ευχομαι μεγαλωνοντας να εχουν την γενναιοτητα να το αλλαξουν.

Στα ίσα και στα άνισα ,νάσαι καπετάνισσα!

Η τρυφεράδα της αρχής του νέου δρόμου...
Στα κλαδιά των δέντρων κελαηδάνε πουλιά ακόμα άγνωστα.

ola einai dromos, ena taxidi gemato empeiries, oneira, pono, xara...
as liwsoume osa periisotera papoutsia mporoume...
se filw kapetannisa!

na strwneis lekseis ,
na patas panw tous dunata...
na tis akoume na skouzoyn ,
na ksupnaei i kardia...

ftiakse ena dromo me lekseis kai fuge ekei pou thes...
me opoion thes...euxi ... :)

εχετε προσκληση αγαπητη μου μα παιξετε στο παιχνιδι με τις 5 λεξεις..φιλια..

Οι δρόμοι...κοίτα τους
Πεδιάδες που ποτέ δεν πέθαναν

Και μεις βαρύθυμοι ποταμοί που τους διασχίζουμε, ακουμπώντας την κοιλιά της ύπαρξης μας στις παρυφές τους

Κούκλα μου! Όλοι οι δρόμοι είναι γεμάτοι ρόδα αρκεί να παραμερίσουμε τα αγκάθια:) Πονάει λίγο αλλά τι να γίνει; Καλημέρα γλυκιά:):):):):)

..Two roads diverged in a wood and I,
I took the one less trodden by
And that has made all the difference..

Λατρεύω αυτο το ποίημα του Robert Frost..Ο ακρογωνιαιος λιθος της υπαρξης - της δικης μου τουλαχιστον - συμπυκνωμενος σε 3 γραμμες...Γιατι κατ'εμε η ζωη εχει νοημα αν αποβλεπεις στην ηθικη τελείωση..όπως θα έλεγε κι ο Αριστοτέλης..

Κι αν αγαπάω το ιστολόγιο σου είναι γι'αυτον τον λόγο..είναι ένας μοναδικός δρόμος..Και για μένα απάτητος..Να'σαι καλα.

Να, κάτι τέτοια μας κάνεις και έχουμε εξαρτηθεί :-)

Moυ θύμισες την ένταση που νιώθω, κάθε φορά που αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει μία διαφορετική επιλογή. Ασύλληπτο!
Πάντως δεν είναι τυχαίο που κάνουμε τις συγκεκριμένες επιλογές.

Στο είπα ότι στην είχα φυλαγμένη. Έλα από εμένα να πάρεις την πρόσκληση σου :)

πάντα έπαιρνα τον δύσκολο δρόμο
τον δρόμο για τους λίγους!
ακολουθούσα την συμβουλή του γέρου παππού!
αν ο διάβολος αποφασίσει να σε τραβήξει κοντά του και προς την καταστροφή σου δεν σε σπρώχνει προς αυτήν αλλά σε έλκει με εύκολους και δαφνοπερπάτητους δρόμους!
καλησπέρα σου

αχ αυτός ο Frost που δεν χορταίνω, δεν έχω κάτι με τους άλλους, αλλά...

αδυναμίες βλέπετε.
εσύ τον μετέφρασες Καπετάνισσα;

σημασία το ταξίδι...
όχι ο δρόμος...
τον δρόμο τον βρίσκεις, το ταξίδι το εφευρίσκεις...

την καλημέρα μου καπετάνισσα...

αν θέλεις, έλα, δες και γράψε...

Άλλο ένα δείγμα υπέροχης γραφής.
Στο blog μου σε περιμένει μια πρόσκληση, Καπετάνισσα. Εφόσον, φυσικά το επιθυμείς. :)

Είναι Κυριακή
και γω μια τέτοια καλημέρα θέλω να σου πω

Και'γω για έναν "Κόκκινο Δρόμο" έγραψα σήμερα Καπετάνισσα.
Ας ξέραμε να τους διαβούμε... όλοι οι δρόμοι θα'ταν καλύτεροι.

Εγώ έχω σταματήσει πια στους δρόμους να γυρίζω
Παρά γελώ σαν τους κοιτώ, υγρούς και κουρασμένους
Απ΄ τα χιλιάδες βήματα που χρόνια τους στοιχειώνουν
Κι απο μακρυά με τη ματιά, τον στοιχειωμό τους πίνω.

Καλούς δρόμους σε όλους.

marado,
ρότα η ζωή, αμ τι άλλο.
Κι οι φίλοι τιμονιέρηδες άξιοι πλάι μας, εύχομαι.
Χέρι ζεστό σε διαδρομές ατέλειωτες: στη σκέψη, στη καρδιά, σ' αυτά που βλέπουμε, στα όσα ζούμε.


Τολίτσα μου!
Σωστή ανάγνωση. Και παλικαρίσια.
Έχει ο δρόμος εικόνες πολλές. Στροφές, ανοιχτάδες, ερήμους, ξέφωτα... Θα'χουν τρόπο. Και τόπο. Αγάπη να τ' αγκαλιάζει μόνο.


Έκτωρα,
ωραίος είσαι, λόγω τιμής! Να σου δώσω αγκαλιά να σε γλυκάνω και χαμόγελα φωτεινά για την ευχή. Σ' ακροβασίες μετριέται τ' ανθρώπου η ψυχή. Κι οι μελανιές απ' τα πεσίματα, καρφώνουν -θαρρείς- το βήμα!


Silvia Okaliova!
Και σε δαιδάλους μέσα να'μαστε, πάλι ουρανό αποζητάμε. Και φτερούγισμα πρωτοφανέρωτο, ναι. Πιότερο υπόσχεση, παρά φυγή.


soulmates καλή μου...
Και παπούτσια και φτερά και λέπια θ' αλλάξουμε, με στοιχειά και δαίμονες θα κονταροχτυπηθούμε -αν χρειαστεί- για τη χαρά του δρόμου. Γι αυτό. Κι όχι στην προοπτική του όποιου δαφνοστεφανωμένου τερματισμού!


atg,
ευχές να'χω να τις χαίρομαι! Κλαράκια, πέταλα και φύλλα, εκεί στην άκρη του δρόμου να μαζεύω, να τα κάνω λέξεις, να τ' αφήνω πίσω στους ανέμους να παιχνιδίζουνε μαζί τους οι καιροί.
Δρόμο ανοιχτό καλή μου!
Να τρέχει πάνω του φως!

με το φεγγαρι αγκαλια!
Κι ένα φεγγάρι να'χα να το γλιστρήσω στην αγκάλη σου, πάλι λειψό θα'μενε το "ευχαριστώ " μου!


Candyblue,
παιδί αγαπημένο να μ'οδηγήσεις σ' ένα ξέφωτο ν' ακούσω νερών κελαρυσμούς και βατραχιών φιλήματα.
Ποτάμι να γίνω, ναι, να χύνομαι με τους καιρούς, να μην κοντοστέκομαι πουθενά μόνο να θωρώ στις όχθες μου να περνάνε δρόμοι.

Κι αν δεν σε φίλησα ποτέ, θα το κάνω στην κοίτη. Μου.


kwlogria,
ψυχή-φτερούγισμα που τρέχει στους αέρηδες και γαργαλάει τους διαβάτες, αυτό είσαι. Αγκάθια είπες, ναι; Μωρέ δε σταματούν τα αίματα. Μα έμαθα στο κόκκινο να ζω.
Μπορεί και κάποτε, να με πούνε ρόδο.

Nina,
άσε με να βγαίνω στο δρόμο μ' ενα φουστανάκι βαμβακερό, με λουλούδια μεγάλα πάνω, μαργαρίτες και ηλιοτρόπια, να στροφογυρίζω σαν παιδί.
Μη μου φοράς βραδυνά.
Πήγαινέ με βόλτα σε χωματόδρομο.
Θα με πας;


Στέφανε,
η αγάπη θέλει αεράκι να σηκώνει πανί. Ούτε άγκυρες, ούτε ξέρες. Μόνο να πηγαίνει...
Σε γλυκοφιλώ!


Αίσθηση,
απίστευτο κι ασύλληπτο. Μια άλλη κίνηση, ένα νεύμα σχεδόν, ένα ακροπάτημα ανεπαίσθητο κι όλα σ' έναν δρόμο απρόβλεπτο. Κι όλα, με μάτια καινούργια.
Και πάντα στα βλέφαρα να αιωρείται ένα "αν"...

Kerasia μου,
μου'ρθε λίβας κατά πρόσωπο, οπότε, η παρουσία σου αισθητή!
Θα ανταπεξέλθω των προσδοκιών σου-λέμε τώρα-, εντός των ημερών!
Γλυκό φιλί να σου γελάσει!


Μελωμένε,
οι παππούδες παντρεύουν ταιριασμένα τη βαθιά γνώση των καιρών και το ψηλάφισμα των ανθρώπων. Αφουγκράζονται τα απλά: χάρισμα μέγα! Κι έχουν και όλο το χυμό της ζωής σε δυό λέξεις φυλαγμένο!


Ροΐδη αγαπημένε,
δεν είναι δική μου η μεταφορά. Έτσι όπως το είχα αρχειοθετημένο, δεν έχω σημειώσει το όνομα του μεταφραστή.
Οι αδυναμίες σου, δύναμη στο λόγο, ε;

Γιώργο μου,
τιμή ανθοφορούσα!
Όλα θα γίνουν. Να γυρίσω εγώ πλάτη σε φίλο; Μόνο να κατακάτσει το φιλί, να 'χω την επίγευση στα χείλη...


Serenity,
ψυχή αερικού!
Ω, δέσμια των επιθυμιών πορεύομαι. Μια ζωή, αν είναι να τη ζεις, να'χεις αισθήσεις-νησιά που βρέχονται ολόγυρα...
Θα'ρθω. Υπόσχεση.


Σωκράτη,
Κυριακές να τρίβονται στα πόδια σου! Μα τέτοιο χάδι που ανεβαίνει!

Desposini Savio,
έχω χιλιόμετρα στην πλάτη μου και πινακίδες ξεθωριασμένες στην οδό. Την εθνική. Μιλάς για οικοδομικά τετράγωνα ή για ιδρωμένα βήματα στη σκόνη του πουθενά;
Λίγο πιο μακριά, κοντά να είμαι...


Ανθρακωρύχε,
τον χάρτη σου προσμένω.
Έλα, συνοδοιπόρος, οδηγός.
Κι αν δεν τεντώσουμε τα όρια, ε, θα'χω τουλάχιστον δεύτερη φωνή στο τραγούδι.