Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007
Ο έρωντας του έρωτα

Πως έγινε τώρα και θυμήθηκα τη στιγμή...
Βρε αναποδογυρίσματα στο χρόνο και στο λογισμό!
Περνούσαμε το φαράγγι -θυμάσαι;- να, λίγο θέλαμε να φτάσουμε στην Αγιά Ρουμέλη και μετά βουρ για τα Σφακιά, τ΄αγαπημένα...
Ή στο Λουτρό μείναμε εκείνο το βράδυ; Θόλωσα! Ας είναι.

Φορούσα το ιταλικό καπέλο το ψάθινο που 'χε δυό κεράσια ξύλινα ντεκόρ κι όλο τα πείραζες κι έλεγες πως αν τα 'χες στον ουρανίσκο δροσιά θα έκανες ρεκόρ στο περπάτημα κι εγώ βουτούσα στο γέλιο μεμιάς κι έφτιαχνα τραγούδι "το ντεκόρ για το ρεκόρ" κι έπειτα καμωνόμουνα την παραπονιάρα κι έβρεχα στα χείλη λόγια χαδιάρικα να κολαστείς: «Μα έλα, κάνε μου την αιώρα να ξαπλώσω επάνω»... Και τάχα μου σκέπαζες το βλέμμα με συστολή κι έσπρωχνες το βήμα να γίνει ταχύ και μες στο λαχάνιασμά σου, γύρευες με μανία βοτάνια τοπικά, τον έρωντα, το φάρμακο αυτό το μέγα -δίκταμο το λένε μερικοί-, που το φώναζες έρωτα και διόρθωνα «με νι, καλέ μου, κάνε το έρωντα, το νι κάνε το ντου»! Κι εσύ, με σκανταλιάρικη μιλιά, «θα κάνω ντου όταν τίποτα δε θα προσμένεις», ω... κούφια φιλοσοφώντας...

Κι έπειτα, μούτρωνα δήθεν κι εσύ αδιάφορα μου μιλούσες για έρωτες σπουδαίους. Μύριζες γύρω την αγριάδα, ζαλάδα κι ουρανός και μου 'λεγες για το Σεφέρη, πόσο του άρεσε με τη γυναίκα του τη Μαρώ, να σκαρφαλώνουν στην κορυφή της Αίγινας και πρόσθετες πως τούτη τη γυναίκα την έκλεψε από κάποιο Κωστή. Θύμωνα -το κανες επίτηδες, ξέρω-, πείσμωνα, φώναζα πως τον άντρα εκείνης, τον έλεγαν Αντρέα Λόντο και όχι Κωστή! Αδιαπέραστος εσύ, συνέχιζες.
«Φαντάζομαι δε θα έχεις διαβάσει για τον έρωτά τους, ε; Δεν ανέβαιναν ποτέ κορυφή-κορυφή. "Να είναι εκεί να μας προστατεύει", έλεγε ο Σεφέρης. Να, όπως ετούτες εδώ, οι απόκρημνες κορυφές του φαραγγιού. Και μία φορά, μου φαίνεται όταν ήταν στο Λονδίνο, της είχε ζωγραφίσει μία καρδιά που έμοιαζε με τατουάζ, σκέψου, το περίγραμμά της ήταν κείμενο! Ναι, ναι και της έγραφε σε μια περίφημη ερωτική επιστολή για τον τρόπο που αγαπούν οι φυλακισμένοι κι οι πελαγίσιοι».

Σ' άκουγα και κατάπινα τους πόθους σαν τα γκρεμνά γύρω μου κι έπειτα, θιγμένο σχολιαρόπαιδο, σου 'κανα ερωτήσεις:
«Ξέρεις πότε τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας; Το 1963! Και μάλιστα, στην ομιλία του, στη Στοκχόλμη, είχε πει... "Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου." Μάλιστα»!
«Και τι ξέρεις εσύ»; γελούσες! «Μήπως να σου δώσω τα γραφτά μου για διόρθωση»;
«"Θέλω τη γνώμη ενός μυαλού παρθένου", έλεγε ο Σεφέρης στη Μαρώ κι όλο ζητούσε την άποψή της, άρπα την!» σου'βγαζα κοροϊδευτικά τη γλώσα κι ωσάν τον αίγαγρο ανοιγόμουνα στα λιασμένα πετρώματα με τις πτυχώσεις διψώντας για νερά. Κι έτρεχες ξωπίσω μου και μου τριβόσουνα να σου πω μαντινάδα κι έβαζες φωνές οργής σαν κάποιος τουρίστας άναβε τσιγάρο ή πετούσε τα μπουκάλια το νερό, «θα τον στείλω σούμπιτο στο αεροδρόμιο», σπινθηροβολούσες...

Και κολλούσα πάνω σου να σε μερέψω και ρουφούσα το φιλί σου και κολυμπούσες εντός μου κι έπειτα γελούσες βροντερά και φώναζες στα βράχια: «τον έρωντα φέρτε μου, τον έρωντα δείξτε μου, τον έρωντα»... Κι εγώ μούτρωνα ξανά και σε τσιμπούσα να πονέσεις:
«Χωρίς νι καλέ μου, χωρίς νι. Έρωτα, σκέτο».




( Τα γραφόμενα, παραγγελιά της Κερασιάς, που έβαλε απαραίτητη πρώτη ύλη τις τονισμένες λέξεις.
Στη φωτογραφία επιστολή του Σεφέρη προς τον Αλεξανδρινό λόγιο και εστέτ Νάνη Παναγιωτόπουλο, όπου ο Ποιητής γράφει:
"Η κοπελιά η πεντάμορφη,
στα λιόδεντρα μαζεύει ελιές
με το σταχτί μπράτσο του αγέρα
που την τυλίγει από τη μέση" )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 22:12 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


27 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 1:08:00 π.μ., Blogger oistros

    Αχ Καπετάνισσα

    Κι απού δεν εδοκίμασε
    του έρω(ν)τα τη γεύση
    αμόρφωτος επόμεινε
    στην πιο σπουδαία λέξη.

    Φιλώ σε :)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 9:32:00 π.μ., Blogger Lion

    !

    καλημερα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 10:34:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Σε διαβάζω καιρό κι ας μην σχολιάζω...
    Σήμερα όμως οι λέξεις σου μου έφεραν δάκρυα...
    κι αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω ασχολίαστο, μιας και δεν συμβαίνει συχνά πια...
    Σ' ευχαριστώ

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 12:14:00 μ.μ., Blogger kerasia

    Ξαναπέρασα μαζί σου το φαράγγι, κρυφοκοιτώντας και κρυφακούγοντας αυτό το απίστευτο πάρε δώσε που μοιάζει πιο αληθινό κι από αληθινό!
    Αντί για καλημέρα, σε τσιμπώ στο μπράτσο!
    :)))

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 12:56:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko

    Ναι, το ντου θέλι μαεστρία. Τους θαυμάζω στην μπλογκόσφαιρα αυτούς τους ανθρώπους.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 2:24:00 μ.μ., Blogger just me

    "Κοπελιά πεντάμορφη", πεντάμορφες οι αναμνήσεις σου, πεντάμορφος κι ο τρόπος που μας τις χάρισες. Μύρισε όλη η μπλογκόσφαιρα από τα βότανα της πατρίδας.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 2:34:00 μ.μ., Blogger marilia

    Υπέροχο, Καπετάνισσα!!!

    Φιλί!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 2:54:00 μ.μ., Blogger speira

    Τις ίδιες λέξεις μας μοιρασε η kerasia,και με αφορμη το παιχνιδι είπαμε πως ειναι μαγικες οι λέξεις, ειναι ταξιδι. Έτσι σε χρωματα κι αρωματα με ταξιδεψες τόσο ζωντανα, τοσο κοντα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 5:50:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    πάντα μαγευτική!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 7:04:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Υπέροχα τα ιστόρισες Καπετάνισσα. Ναι, το ξέρω κι εγώ ο έρωντας φυτρώνει στα φαράγγια. Μα κι ο έρωτας που θα διαβεί από κει, βγάζει λουλούδια και κλαδιά και σε διπλοτριπλοτυλίγει!!!
    "η"

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 7:13:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Οίστρε, αγαπημένη μου...
    Και τι να τις κάνω τις περγαμηνές σαν κρέμονται τα φυλλοκάρδια μου ολόξερα και μόνα;

    Δροσιές!
    (Τουλάχιστον βρέχει γενναιόδωρα...)


    Dralion,
    αγάπες να τρέξουνε στα ξένα, ν' ανθίσουνε στη γη που σαλεύει, ζηλεύοντας τη θάλασσα...


    dreamerland,
    πιάσε καρέκλα.
    Να'ρχεσαι όπως φωνάζει η ψυχή.
    Με κλάμματα και με κέφια.
    Ούτε τα γέλια να ζορίσουμε ζητάμε, ούτε να στεγνώσουμε τις πίκρες μας. Όλα ανάκατα. Κι όλα εμείς.
    Ξεγυμνωμένοι στους ανέμους.
    Φιλιά να'χεις.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 7:25:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Kerasia μου!
    Σπαθίζει η ψυχή για τους φίλους.
    Μέσα στα δυό-τρία καλά είναι κι αυτό. Οι άνθρωποι εδώ, κοντά. Μέσα. Με λόγια κι όνειρα. Πάνω και πέρα από ίντσες και πίξελ.


    Silvia Okaliova,
    της καρδιάς τα ζητούμενα θέλουνε ψυχή που σηκώνεται στις μύτες ώσπου ν' αγγίξει ουρανό.
    Αυτό θέλουνε.
    Μα με τόση φτώχεια τριγύρω, άντε να βρείς τα -από μέσα- πλούσια...


    just me,
    βοτάνια και μυρωδικά να ξελογιάζουν τους ανέμους της πόλης. Και να λιγώνουν τους περαστικούς. Ν' αλλάζει η μέρα!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 7:39:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Marilia μου,
    φιλιά σε κυνηγάνε!
    Ανάσα πάρε βαθιά και κόπασε το βήμα. Δεν τα 'δες;


    Speira!
    Τα κοντινά και τα μακρινά είν' των ματιών λαμπυρίσματα. Καμώματα της ίριδας, λέω. Και των νευρώνων, νναι. Σιγοντάρουνε κι αυτοί.
    Αμ, αλλιώς, πως νιώθουμε αντάμα; Ε;


    Αλεξάνδρα αγαπημένη.
    Κι οι μαγείες, ανθρώπινα χέρια θέλουνε τελικά. Μα πιο πολύ αγγίγματα. Με τη καρδιά, όχι με την μπαγκέτα...
    Φιλιά φωτεινά!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 7:44:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    "η"!
    Θαυμάσια τα λες γλυκόπαιδο!
    Δίχως πικράδια το βοτάνι, αν το μαζέψεις από μέρη απόκρημνα όμως! Που σημαίνει κόπος και έκδυση ψυχής.

    Θα κρεμαστώ κι ας γκρεμιστώ
    στου χαρακιού το φρούδι
    να κόψω για τη χάρη σου
    το πιο όμορφο λουλούδι!


    Για πάρτη σου!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 9:30:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    Για σενα κρητικοπουλα

    "Ο ερωντας κι η λογικη ποτε δε συμφωνουνε
    γιατι 'ναι ακρα αντιθετα και δεν μπορα να βρουνε"

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007 10:47:00 μ.μ., Blogger fish eye

    και ως ερω-ν-τας..παλι μου κανει..εγραψες καπετανισσα..

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007 5:49:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Tolitsa,
    αγαπημένο πλάσμα, πιάσε φιλί ανεμοδαρμένο που σκάλωσε στον ουρανό ταξιδεύοντας για την αγκάλη σου! Φύσα το να πέσει στα χέρια σου μέσα να σε γεμίσει μυρωδικά του νότου!


    με το φεγγαρι αγκαλια!
    Εμένα μου κάνει και δίχως καθόλου σύμφωνα, αρκεί με την καρδιά -του ενός και του άλλου- να'χει συμφωνία μαγική! Μωρέ να μην αρθρώνεται αν είναι ανάγκη! Να βιώνεται, ναι; Αυτό. Και ν' απογειώνεται.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007 8:27:00 μ.μ., Blogger melomenos

    ξανοίξαμε πάλι τα όμορφα κείμενά σου
    όμορφο ανοιξιάτικο σούρουπο
    μαζί τους μας βρήκε!
    καλό σου ξημέρωμα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007 9:42:00 π.μ., Blogger soulmates

    eimai sigourh meta apo afto to keimeno sou, oti den agapw thn krhth logw katagwghs, alla thn latrevw, dioti einai magikos topos me "magemenous" an8rwpous apo ton erwta kai thn 8alassa ths!
    ta filia mou sthn omorfh krhth kai se sena kapetanissa, pou me feres 8umisies dikes mou apo ekei!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007 12:59:00 μ.μ., Blogger aeipote

    Όλοι σχεδόν στο "πέντε λέξεων παιχνίδι". Εγώ γιατί αποδείχτηκα αλλεργικός;

    Καλό Σαββατοκύριακο.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007 3:32:00 μ.μ., Blogger Γιώργος Μίχος

    Και που να φανταζόταν κανείς ότι Ο Σεφέρης στέλνει στίχο του Λόρκα, από το Αρμπολέ Αρμπολέ... Σε ευχαριστώ γιατί η αναφορά σου μου έδοσε το πρώτο ως τωρα δείγμα της ενασχόλησης του Σεφέρη με το Λόρκα.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007 4:58:00 μ.μ., Blogger Γιώργος Μίχος

    Έγινες αιτία μιας καλής φιλολογικής ανακάλυψης.
    Οι ευχαριστίες στον αρμόδιο τόπο.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007 1:35:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μελωμένε,
    χαράζει λέω. Σε κάποιους τόπους, σε ανθρώπους, σε πρόσωπα κι αγγίγματα.
    Μου το'πανε και άνοιξη θαρρώ...


    soulmates,
    βουτώ τα φιλιά σου στη πελαγίσια λαχτάρα και στρέφω μάγουλο κατά βοριά. Ο τόπος είναι οι άνθρωποι, ποιός είπε τ' αντίθετα.
    Μαγείες σκορπούν οι έρωτες, το ξέρεις. Σ' αυτούς το βάρος. Οι δικοί μας ώμοι, γυμνοί στο Μάρτη και στις προσμονές του.



    aeipote,
    ομορφιές και σε σένα.
    Θα σου πω περί αλλεργιών.
    Γιατί εδώ δεν γράφουμε κατά παραγγελιά. Είμαστε αντάρτες της (δικής μας) γραφής και λυτρωνόμαστε με το "έτσι θέλω".
    Σωστός.
    Πες το παράκαμψη.
    Ζαβολιά, έστω.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007 1:47:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Γιώργο,
    το "καλώς ήλθες", να φτάσει πρώτο.
    Κι έπειτα τα στολίσματα.
    Λοιπόν, θαρρώ πως οσφραίνομαι τη βαθιά σχέση σου με το Λόρκα, που δεν σταματά μοναχά στην αναγνώριση του λόγου του. Τουλάχιστον, άσε με να ψηλαφίζω κείνα που υποπτεύομαι.
    Μου'δωσες χαρά με τα όσα έβγαλες στον αφρό, πράγματα που δεν με απασχόλησαν μια και δεν αναγνώρισα το όλον της γραφής κι έτσι, δεν στράφηκε κατά κει η σκέψη.
    Χαρά λοιπόν.
    (Ή δείγματα ανερχόμενης μυωπίας;)

    Την επιστολή την είχα στο φωτογραφικό μου αρχείο, δίχως αναφορά στην πηγή της, την οποία -λυπούμαι- αγνοώ.
    Στις περισσότερες περιπτώσεις καταγράφω τον ιστότοπο που με "τροφοδότησε" με υλικό, μα εδώ, μου διέφυγε.
    Απολογούμαι.
    Θα αναζητήσω την πηγή και αν με ευνοήσει η τύχη θα σ' ενημερώσω.

    Ευχαριστώ από καρδιάς.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007 3:01:00 π.μ., Blogger Γιώργος Μίχος

    Για το λαγό οπού βγαλες σου πρέπει μαντινάδα.
    Και τέτοια καπετάνισσα στο λέω δεν ματάδα.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007 11:43:00 μ.μ., Blogger Atalante

    Τόσο όμορφο, τόσο, τόσο όμορφο...
    Μακάρι, μακάρι, μακάρι.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 3:38:00 π.μ., Blogger anthrakoryxos

    Όμορφο!!!!!
    Μέχρι εδώ εδώ μύρισε έρωτα. Άνοιξα το παράθυρο, φώναξα έρωτα και μια άλλη φωνή, σαν να μου απαντούσε, σαν να φώναξε... Έρωντα.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape