Να στήνεις ιστορίες έτσι, για το τίποτα, ή, απ' της ζωής το κορυφαίο σημείο ξεκινώντας, και να τις κρεμάς χάντρα λαμπερή, καρδιά πιο κόκκινη, πάνω στο λευκό πανί. Να μαζεύεις όλα τα ξωτικά και τα νεραϊδοπαίδια της γης κάτω απ' την ημισέληνο να σου προδώσουν μαγικά μυστικά κι αυτά σαστισμένα, να σου λένε πως τα ξέρεις όλα. Να'χεις στα χέρια σου σταγόνες απ' το πρώτο μίγμα των αστεριών για να ράνεις εκείνη τη χορδή που κάνει όλες τις αισθήσεις τ' ανθρώπου να πάλλονται μαζί. Σύμπνοια, συνταίριασμα, ομοψυχία. Σε μια εικόνα. Και σε πολλές. Αρκεί να είναι εκεί, απέναντι. Στην οθόνη τη μεγάλη. Παραδείσου πόρτα και φεγγίτης εξόδου μαζί. Γιατί οι καιροί είναι τυφλοί. Μα τα δικά μας μάτια φτερουγίζουν -ενίοτε λαβωμένα- σε ουρανό κινηματογραφικό. Το σινεμά. Κι εικόνες του χαρτάκια με σημειώσεις. Μερικές, εδώ. Μαζί με το γιατί και το πως.
Ο Δόκτωρας με τις δεκαεφτά σαΐτες του, μ' έβαλε στόχο.
Απ' τα ίδια τον κερνώ.
Η Τολίτσα ζήτησε εφτά βήματα να βγουν από την σκοτεινή αίθουσα στο φως κι άλλα τόσα η Discolata.
Λογικά: Δεκαεφτά ο Δόκτωρας, εφτά η Τολίτσα κι εφτά η Discolata, μας κάνουν τριάντα και μία.
Κι αν σας φαίνεται άδικο, να σπείρω δώθε-κείθε μουσικές που χύθηκαν απ' τη μεγάλη οθόνη να σας γλυκάνω!
Η αγαπημένη μου Serenity έγινε η αιτία για το κείμενο που προλογίζει. Οι λέξεις που ξεχωρίζουν, δώρα δικά της που μεγάλωσαν...
The Godfather
Ο Νονός
Francis Ford Coppola
Ο Νονός
Francis Ford Coppola
Ιστορία. Η ιστορία. Τρία φύλλα να γυρίζεις και να σου προκύπτουν τόμοι ολάκεροι, σελίδες π' αχόρταγα μεγαλώνουν.
Αλήθειες στον υπερθετικό.
Αυτό κυρίως μ' εντυπωσίασε εδώ.
Η ζωή μας όταν το βλέμμα αποστρέφεται τη θέα, το λυσσαλέο φάγωμα της ανθρώπινης σάρκας μέχρι τα οστά, την ώρα που ο καπιταλισμός ανθεί και οι κανόνες του σέρνονται ντροπιασμένοι.
Αναρρίχηση, μέχρι τον πάτο.
A Clockwork Orange
Κουρδιστό Πορτοκάλι
Stanley Kubrick
Μυθοποιημένη στο μυαλό μου, μάλλον γιατί βουτήχτηκα στα χειμαρρώδη, βίαια χρώματά της σε ηλικία τρυφερή, σηματοδότησε εντός μου την απαρχή του "Εγώ Πιστεύω και Διεκδικώ". Παντιέρα ελευθερίας και αντίδρασης, επιθετικότητα γιατί ο κόσμος αλλάζει μέσα απ' την οργή, ορμή νιότης που υψώνεται και καταπίνει το θέαμα και γίνεται πρωταγωνιστής, ακόμα και σε στιγμές γκροτέσκο.
Τέχνη!
Εικόνα και Μουσική
One Flew Over The Cuckoo's Nest
Στη Φωλιά του Κούκου
Milos Forman
Εξαίσια χαρτογράφηση πάνω στο λευκό πανί του σαθρού κοινωνικού ιστού που καμώνεται πως έχει συνοχή στις ίνες και του ανθρώπου, δέκτη και πομπού, δημιουργού και δημιουργήματος.
Στη Φωλιά του Κούκου
Milos Forman
Εξαίσια χαρτογράφηση πάνω στο λευκό πανί του σαθρού κοινωνικού ιστού που καμώνεται πως έχει συνοχή στις ίνες και του ανθρώπου, δέκτη και πομπού, δημιουργού και δημιουργήματος. Σπόρια συνέλεξα από δω, για να δομήσω την ενσυνείδητη υπόστασή μου .
Taxi Driver
Ο Ταξιτζής
Martin Scorsese
Ο Ταξιτζής
Martin Scorsese
"Κάποια μέρα, μια πραγματική βροχή θα παρασύρει όλα τα σκουπίδια απ'τους δρόμους". Δέηση, ικεσία, παράνοια, ευλογία;
Όπως και να'χει, η βρωμιά είναι διαχρονική υπόθεση.
Και το ζητούμενο της κάθαρσης επίσης.
Κι οι νευρώνες να τραμπαλίζονται.
Πόση άμυνα να σου προσφέρουν κι οι τοίχοι;
Ταινία, απ' αυτές που ορίζουν την σκέψη σου.
The Deer Hunter
Ο Ελαφοκυνηγός
Michael Cimino
Πιτσιρίκα ήμουν όταν την πρωτοείδα -ξεκινήματα εφηβείας- και για νύχτες, δεν έκλεινα μάτι.
Ζέσταινα μέσα μου την σκηνή της ρώσικης ρουλέτας να την ξορκίσω.
Η αντάρα του πολέμου μ' έλιωνε, ξαγρυπνούσα με το βόγκο του θανάτου, με το χαλασμό που καίει την ανθρώπινη ζωή προτού ν' ανάψει σπίθα.
Με σημάδεψε και ως προς το μέγα ζήτημα της φιλίας. Προφανώς, θεμελίωσε και τις ιδεολογικές μου αναζητήσεις.
Apocalypse Now
Αποκάλυψη Τώρα
Francis Ford Coppola
Αποκάλυψη Τώρα
Francis Ford Coppola
Χέρι πέρα απ' τ' ανθρώπινα, εμπνευσμένο, πέταξε με φόρα στη μεγάλη οθόνη βλέμματα μύθων, οιμωγές απ' τα Τάρταρα, σοφίες πίσω από σκιές, πορείες-τελετουργίες μύησης, ψιθυρίσματα, κραυγές, μουσικές.
Μέθεξη στη λατρεία του Άρη;
Μπα... Αλήθειες ξάστερες.
Τόσο, που τσούζουν τα μάτια.
Ένα ανθρώπινο θαύμα που βουτά στη μουσική.
Das Boot
Το Υποβρύχιο
Wolfgang Petersen
Αριστουργηματική στο είδος της, ταξίδι βαθύ, πραγματική κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Λεπίδες στο στομάχι κι ο ιδρώτας σε συνεχή πολιορκία.
Μέχρι να'ρθει καταπάνω σου ο αέρας πας στοίχημα πως είσαι κάτω από στεριές και θάλασσες.
Κι όμως, στο τέλος, τον άνθρωπο φυσάς.
Και βρέχεσαι.
Dead Poets Society
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών
Peter Weir
Ν' αγκαλιάσω το πανί. Να πω, έτσι τον θέλω τον κόσμο. Μου. Αυτό μου 'ρχότανε. Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών
Peter Weir
Την πρώτη φορά. και τη δεύτερη. Και ξανά και ξανά.
Ταινία, να μη χορταίνεις.
Γρονθοκόπημα σ' αγκυλωμένες ηθικές, λευτέρωμα σε όνειρο που έμοιαζε βουβό.
Να λες, "έτσι θα γίνω"!
(Oh Captain, my Captain...)
La Vita e Βella
Η Ζωή Είναι Ωραία
Roberto Benigni
Η Ζωή Είναι Ωραία
Roberto Benigni
Βαλάντωσα. Έπιασα να μετρώ τα μικρά, που έρπονται φίδια στα πόδια μας και τα μεγάλα, θηρία που παραμονεύουν. Κομματάκια η ψυχή. Για την παιδικότητα, τη μόνη θεά, το χιούμορ, χώμα μαλακό να λιάζεσαι, την αγάπη, αχ η αγάπη...
Και του πολέμου τα γαμψά, αρπαχτικά νύχια με τη μυρωδιά από αίμα.
"Μποντζόρνο Πριγκηπέσσα", φωνάζει η ζωή!
The Piano
Μαθήματα Πιάνου
Jane Campion
Ένα ρευστό κομμάτι της ψυχής μου έμεινε καθισμένο στη βελούδινη, μπορντώ πολυθρόνα εκείνης της κινηματογραφικής αίθουσας.
Χώθηκε κάτω από τα παπούτσια των απανταχού σινεφίλ κι έκλαψε βουβά. Γαντζώθηκε απ' τα χείλη τους κι έσπρωξε στη φωνή τους παράπονο μέγα.
Χωρίς λύτρωση, με θεϊκή μουσική και βροχή συναισθημάτων.
Χώθηκε κάτω από τα παπούτσια των απανταχού σινεφίλ κι έκλαψε βουβά. Γαντζώθηκε απ' τα χείλη τους κι έσπρωξε στη φωνή τους παράπονο μέγα.
Χωρίς λύτρωση, με θεϊκή μουσική και βροχή συναισθημάτων.
Bom Yeoreum Gaeul Gyeoul
Geurigo Bom
Άνοιξη, Kαλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Άνοιξη
Kim Kee Deok
Άνοιξη, Kαλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Άνοιξη
Kim Kee Deok
Ποίηση. Χρόνος, τόπος, άνθρωπος, θεός. Ροή. Η ζωή ντυμένη ρόλους αρχέτυπων, ο Έρωτας γεύση όμοια με πρωτόγαλα λαίμαργα ρουφηγμένο, τ' αγγίγματα, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις, όλα, ορυκτό πολύτιμο. Μες στις σιωπές της φύσης.
Εκεί που το πνεύμα μεγαλουργεί.
Λατρεμένη.
Τόση ομορφιά, σχεδόν πονάει. Σβήστο. Σίγουρα. Mar Adentro
Η Θάλασσα Μέσα Μου
Alejandro Amenabar
Με συγκλόνισε. Και οι εφτά ν' ανεμοδέρνονται εντός μου και να στερεύουν την ίδια στιγμή. Αυτό που λένε μοίρα τ' ανθρώπου, ανάγκη που δεν έχει χρόνο και μορφή, λαχτάρα κι απελπισία μαζί, κοινή, ιερή, μία. Στάλες στα μάτια, ίδιος ποταμός.
Παρακολύμπησα.
Έξοχος ο Χαβιέρ Μπαρδέμ.
(Θυμηθείτε...)
Λίγο φλέρτ ακόμα με την Έβδομη Τέχνη...
Casablanca, Michael Curtiz. Η πρώτη σχηματοποίηση του Άντρα στην οθόνη, η Γυναίκα να στρογγυλεύει την αψιά κι ο Έρωτας σε ασπρόμαυρο φόντο, θολωμένος μες σε ομίχλη αεροδρομίου.
Psycho (Ψυχώ), Alfred Hitchcock κι η μουσική, ανατριχίλα.
Lawrence of Arabia (Ο Λώρενς της Αραβίας), David Lean, κορυφαίο έπος.
2001: A space Odyssey (Οδύσσεια του Διαστήματος), Stanley Kubrick, πρωτοταξιδέματα απόκοσμα και μελωδικά.
Otto e Mezzo (81/2), Federico Fellini. Όνειρο, για κάθε σκηνοθέτη.
The Postman Always Rings Twice (Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυό Φορές), Bob Rafelson (remake). Ο Έρωτας κι η ειμαρμένη, το πάθος κι η πληρωμή του. Σκηνές, έξοχα κλασικές.
American Beauty, Sam Mendes. Χαρακιά σε καλοθρεμμένο μάγουλο κι η μουσική, μέλι.
Breaking the Waves (Δαμάζοντας τα Κύματα), Lars von Trier. Άλλα χαστούκια δυνατά σε πρόσωπο χιλιοφιλημένο. Ανατροπές παγιωμένων αντιλήψεων περί έρωτα, αιρετική ματιά, αγωνίες ψυχής, νυχιές και χάδια, ένας κόσμος τούμπα. Έρωτας. Πάει να πει, Επανάσταση.
Amélie (Αμελί), Jean Pierre Jeunet. Χαρά όπως μουσική και μουσική ίδια χαρά!
Shine (Ο σολίστας), Scott Hicks. Άνθρωπος, πόνος, συγκινήματα, παλέματα, πλήκτρα δαιμονισμένα. Λύτρωση. Φως!
Underground, Emir Kusturica. Πατρίδες, σύνορα εντός και στους χάρτες της γης, αίμα συγγενικό, γη κοντινή, Διόνυσος που καλεί.
La Pianiste (Η Δασκάλα του Πιάνου), Michael Haneke. Έρωτας που σπάει βιτρίνες και κυλιέται σε θρύψαλλα, εικόνες που δημιουργούν παράσιτα, βαθιά ανθρώπινες ανάγκες που σφίγγονται γερά, κότσος στα μαλλιά. Δύναμη. Και μαζί, ό,τι πιο τρωτό.
Fried Green Tomatoes (Πράσινες Τηγανιτές Τομάτες), Jon Avnet. Γυναίκες που πορεύονται, σμίγουν, απομακρύνονται, γδύνουν τα συναισθήματά τους και ζούν. Θαυμάσιος τρόπος να ζεις!
The Hours (Οι Ώρες), Stephen Daldry. Γυναίκες ξανά. Το όνειρο κι η στιγμή που το δίνει, που το σβήνει, το τέλος σαν αρχή, τα κορμιά που σπαρταράνε στον έρωτα και στο θάνατο. Κι η μουσική, μάγισσα.
Dogville Lars von Trier. Κόμποι αριστερά στο στέρνο. Και στο στομάχι. Αγριάδες, όπως οι ανθρώπινες. Και η θεατρική ατμόσφαιρα μέθη και λυγμός.
21 Grams (21 Γραμμάρια), Alejandro González Iñárritu. Συγκλονιστική. Τόσο, που μοιάζει αληθινή. Σαν θάνατος.
The Sixth Sense (Η Έκτη Αίσθηση), M. Night Shyamalan. Ευφυέστατη. Ως σύλληψη, ως πραγματοποίηση. Κι ως θέαση, πολύτιμη εμπειρία.
Trois couleurs: Bleu (Μπλέ Ταινία), Krzysztof Kieslowski. Μέγιστες αξίες από έναν κορυφαίο Δημιουργό. Και η Τέχνη γιορτάζει!
Η σειρά δεν είναι αξιολογική.
Έχει συναισθηματική χροιά αλλά δεν ακολουθεί ιεραρχία.
Ο τίτλος είναι στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου.
Ο τίτλος είναι στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου.
Green fried tomatoes. Απο τοτε που ειδα την ταινια, ενα απο τα αγαπημενα μου φαγητα.
Και ολες οι αλλες ταινιες που περιγραφεις - για τους ιδιους λογους με τους δικους σου.
Υ.Γ. διαφωνω ομως με τον τιτλο του ποστ. ;-)