Να γράφεις, καπετάνισσα..
Όπως τώρα, όπως πάντα..
Η επιστολή θα φτάνει πάντα στον σωστό παραλήπτη............:)

και ό,τι σκέφτομαι αυτές τις μέρες να γράψω ένα επιστολικό βιβλιαράκι. νόμιζα ότι μόνο σ' εμένα και πολύ λίγους αρέσει η επιστολογραφία...

Κι ας είναι placebo. Δουλεύει!

κάποιες στιγμές μου θυμίζεις εμένα, αλλά πολύ πιο εξελιγμένη ψυχικά και φραστικά.
τις περισσότερες φορές δεν έχω λόγια για να σχολιάσω αυτά που γράφεις. είναι τόσο βαθιά, που όλα τα σχόλια φαίνονται άχρηστα και περιττά.
για άλλη μια φορά με συγκλόνισες με τον τρόπο που γράφεις κι ακόμα περισσότερο με το θέμα...
οι δικές μου επιστολές είναι καταδικασμένες να μη διαβαστούν ποτέ...

Μακάρι οι επιστολές σου να βρίσκουν πάντα παραλήπτες :))

"Εικόνα ζοφερή στους παραλήπτες..."
εγώ βλέπω λίγο πιο μέσα στην εικόνα.
Σουρεαλιστική ή ιμπρεσιονιστική θεωρείς το μέσα σου Καπετάνισσα μου;
Το δεύτερο νομίζω... ή μήπως κάτι άλλο;

kratas mustiko?...sta 20 mou tin eixa dei magissoula kai estelna se tuxaia noumera munima sto kin me lekeis opws "xamogela"...

an epairnan pisw den apantousa...
an apantousan den ksanapantousa...

de kserw giati to ekana auto..ithela na skorpisw mageia...mallon tin eixa anagki egw...
ssssst

platuasa e?

kalo sou bradu :)

εγώ πάλι δεν θα έγραφα σ'αυτήν την περίπτωση - αλλά εσύ μην μ'ακούς :)

Μου θύμισες το τραγούδι Return to sender του Elvis Presley !

Πάντα το έλεγα ότι ένας άγνωστος θα είναι ο τυχερός...
Καλημέρα καλημέρα καλημέρα, ειλικρινά, καλές να είναι οι μέρες σου!!!

Πατρίδα μου!
Τις καλημέρες μου!!!

(περνάω συχνά ακροποδητί...)

μου θύμισες τα μπουκάλια που ρίχναμε μικροί στο νησί με την ελπίδα να φτάσουν στον αποστολέα που ο καθένας μας είχε μέσα του, ποτέ δεν ξέραμε που θα καταλήξουν... αλλά ελπίζαμε!
καλησπέρα

Καλησπέρα, Καπετάνισσα!

η ψυχη θελει λ-εξεις...
καλημερα...

Καταπληκτικο κειμενο!!!
Αλλα σκιαχτηκα...Επιστολες σε αγνωστους, ξεγυμνωμα ψυχης με αγνωστο παραληπτη... Ποσο να τ'αντεξει μια πονεμενη ψυχη που διψαει να δειξει τα μεσα της?

Δε συνηθίζω τους καθυσηχασμούς μα άκου αυτό περήφανη ψυχή. Μία στις πενήντα, ή μια στις εκατό, κάποιον θα βρει που θα αχνογελάσει κρατώντας την πληγή του.
Τις λέξεις σου θα περιμένει...

Πιστεύω πως ακόμα κι αν τη γράψεις και ευθύς αμέσως την παραδώσεις να καεί στη φλόγα (σαν αυτή της φωτογραφίας σου) εκείνη θα ταξιδέψει στο σωστό παραλήπτη. Και μόνο το γεγονός ότι την έγραψες θα είναι αρκετό.

Υ.Γ. Πολλές φορές γράφουμε επιστολές σε άλλους ενώ ουσιαστικά ο παραλήπτης είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...

Επιστολή, αποστολή, συστολή, διαστολή, στολή, πολύ, χολή...μέχρι εκεί...
Απ΄ τα πιο ωραία συναισθήματα είναι να φανερώνεσαι σε αγνώστους.
Αρκεί αυτό να γίνεται με αρκετή επιμέλεια, ωστε να μπορέσεις να ξανακρυφτείς...Νομίζω.

weirdo,
ώθηση να βηματίσει η καρδιά. Κι ευχή ν'ανοίξει τ' αλεξίπτωτο.
Έχεις δίκιο πλάσμα αγαπημένο. Ναι, το σκέφτομαι για λίγο και το βλέπω: ο παραλήπτης είναι εκεί. Αδιάφορο αν αγγίζει επιστολές, αν ανοίγει φάκελα.
Αυτό που φεύγει απ' τη ψυχή πάντα κάπου πάει. Κι αν δε φτάνει εκεί που στοχεύει ο αποστολέας, είναι που είν' ατίθαση η διανομή...


Σταυρούλα,
νοσταλγοί ή όχι, δρόμο ανοίγουμε στο συναίσθημα. Να σταλεί, να περάσει σύνορα νου και γης, να αρθρωθεί πιο ήρεμα μες σε γραμμές, πίσω από τόνους...


aeipote,
μα γι' αυτό δουλεύει!
Γιατί κάνει κουμάντο η ψυχή.
Κι αυτή βλέπει και νιώθει ό,τι τη μαλακώνει. Ό,τι μοιάζει βάλσαμο και χάδι κι ας μην είναι παρά ο άνεμος που κοντοστάθηκε στην τρεχάλα του...

Τετάρτη, Φεβρουάριος 21, 2007 11:39:00 μμ

Ναταλία,
λόγια που θυμίζουν ανθούς π' ανοίγουνε στον ήλιο...
Χίλια καλά να'χεις στην επόμενη στροφή του δρόμου κι ας μοιάζεις ξεχασμένη σε φαρμακωμένα "εντός".
Απρόβλεπτη η στιγμή καλή μου, ξέρε το. Κι ό,τι λογαριάζεις για μυστικό κρυφό και μόνο, στα μάτια κάποιου, θα είναι το πλέον ευανάγνωστο. Η ώρα μόνο να'ρθει. Που θα'ρθει.



confused,
θα΄χω στον νου στον ταχυδρόμο από δω και στο εξής. Παράδοση κατ' οίκον με ακρίβεια και συνέπεια.
Αν τον πετύχω πρόθυμο και φιλικό, θα τον προσλάβω διά βίου. Ειδάλλως κάηκα. Στα ανεπίδοτα θα'μαι.

Τετάρτη, Φεβρουάριος 21, 2007 11:47:00 μμ

Desposini Savio, καλή μου...
Για τους άλλους μιλώ. Τους παραλήπτες. Ό,τι δεν ταιριάζει στην εικόνα μας, ό,τι μας ζορίζει, ό,τι μας δείχνει κομμάτια μας αν θες, δεν το αντέχουμε.
Το βάζουμε στα πόδια να μη βλέπουμε, να μην ακούμε, να μην κοπιάσουμε, να μην ταράξουμε λίμνες και στοιχειά.
Καταλαβαίνεις.

Τώρα, αν θες έτσι κι αλλιώς χαρακτηρισμό, το "μέσα" δεν είναι μια εικόνα. Κολάζ είναι. Χίλια δυό που σμίξανε και σφιχτοδέθηκαν.
Αλλά ναι, εκφράζονται.
Κι έχουνε και του κόσμου τα χρώματα.
Σε φιλώ.

Πέμπτη, Φεβρουάριος 22, 2007 12:07:00 πμ

atg!
Η μαγική μπαγκέτα της τεχνολογίας στα χέρια σου! Απίστευτο πλάσμα είσαι. Πόσο γλυκό, πόσο τρυφερά ανθρώπινο αυτό που μοίραζες απλόχερα σε άγνωστους ανθρώπους! Ναι, σίγουρα πρωτίστως το'χες ανάγκη εσύ αλλά, είναι σπουδαίο πολύ να ΄χουμε κατά νου τη διάθεση των άλλων, τα συναισθήματά τους. Σ' έναν κόσμο εγωπαθή και νάρκισσο, ε, είναι πάρα πολύ καλή μου!


Καλόλυκε,
τ' αυτιά τεντωμένα στους φίλους. Ν' ανιχνεύουν σήματα και σχήματα.
Κι η σιωπή, ομιλούσα είναι, το'χουμε πει...


Αθεόφοβε,
η ζωή μιμείται την τέχνη, ή η τέχνη αντιγράφει τη ζωή;
Αλισβερίσι, ναι.
Κι αν δεν γινόταν βίωμα, πως θα'μπαινε σε νότες;

Πέμπτη, Φεβρουάριος 22, 2007 5:24:00 μμ

Παράφωνε,
μα να δεις πόσο τυχεροί οι... γνωστοί-άγνωστοι!
Ομορφιές και σε σένα.
Ν' ανοίγουν καρδιές και βλέμματα τώρα που μπουσουλάει γύρω η ανοιξιάτικη πνοή.
Ή παραβιάζομαι μια κι εδώ διαφενεύουν μόνιμα τα καλοκαίρια;


ioeu,
πατριωτικοί εναγκαλισμοί λοιπόν!
Άμμος στις χούφτες να μπεί σε φάκελο καλοκλεισμένο να'χεις να μυρίζεις και να γητεύεις τον αττικό άνεμο.
(Στήνω αυτί και αφουγκράζομαι τ' ακραγγίγματά σου...)

Πέμπτη, Φεβρουάριος 22, 2007 5:29:00 μμ

Μελωμένε μου,
αλήθεια το λες; Μα πόση τρυφεράδα -και μπόλικη ονειροπόληση βέβαια- δείχνει ένα τέτοιο παιχνίδισμα με τα νερά, με την τύχη, με τη ζωή...
Μπουκάλια στο πέλαγο!
Να τα πάρει το κύμα, να τα ξεβράσει στην απέναντι αμμουδιά, στην αγκαλιά του άλλου, σα να λέμε!
Μωρέ λες;



Μαριλία,
γλυκό παιδί!
Την ανάσα σου ν' ακούω, να σιγουρεύομαι πως είσαι καλά, ε; Και με τη σκέψη μου να σε σκεπάζω τα βράδια της σκοτεινιάς μ' ένα χάδι απαλό στα μαλλιά.
Θολές οι νύχτες εκεί πάνω, ε;


Βασιλική...
Πόσα δε θέλει η ψυχή για να χορτάσει και πάλι, διψασμένη παραμένει.
Αγάπη λαχταρά τ΄ανθρώπου η πνοή, το μάθαμε. Κι οι τρόποι αλλοπρόσαλλοι κι οι άνθρωποι πιο ξένοι κι οι εποχές π' ανθίζανε αγγίγματα αλλοτινές.
Μα ξαναστήνεται ο κόσμος λέω!

Παρασκευή, Φεβρουάριος 23, 2007 9:31:00 μμ

foulianna,
να μη σου πω και μια ζωή!
Κι όμως, ναι. Ατσάλι τ' ανθρώπου η ψυχή κι άμα δεν έχει αχτίδες να λαμπυρίζουν από απέναντι, λουκέτο βάζει βαρύ. Και μιλάει αλλιώς. Αλλού. Κι η λύτρωση, τι θαρρείς;
Πολλές πατρίδες έχει.

Φιλιά να σε φυλάνε!


Δόκτωρα,
την άλλη φορά να μου'ρθεις με λεπίδες και βέλη, να τρέξει ανεμπόδιστο το αίμα μαζί με στεναγμό βαθύ.
Εντός μου τραμπαλίζονται τα λόγια σου σα γέλια και σα κλάμματα, τι απ' τα δυό, δεν ξέρω ακριβώς.
Να, ίδια με φίλο σε νιώθω.
Με τσίπουρο ανάμεσα;
Καλώς. Εγώ ρακή.


Sandiago Nasar,
έλα δυό βήματα πιο δω να σ' ακούω καλύτερα. Να σ' ανοίξω και μια αγκαλιά με καλωσορίσματα. Έχεις μια αιχμηρή ματιά εσύ, οξυδέρκεια και διορατικότητα μαζί που πολύ με τσιγκλάει.
Καλώς. Παραδίνομαι.
Οι αιθέρες και τα σύρματα να τρέξουνε τις σκέψεις και τις λέξεις. Στο ένα μέτρο ή σ' ολόκληρη τη γη. Το ίδιο.

Παρασκευή, Φεβρουάριος 23, 2007 9:47:00 μμ

anthrakoryxos!
Καλώς μας ήρθες από τις σκοτεινές σήραγγες, σκονισμένος και μοναχικός...
Μάλλον δίκιο έχεις.
Θα προτιμήσω πάντως την έκδυση κι ας είναι το κόστος βαρύ. Μόνος τρόπος να ρισκάρεις ανοίγματα που θα'ρθουν πίσω να σε βρούνε.
Άμποτε...