Helo!
Very, very nice
tank you

S`agapo grek

Μαύρο-σαν την ψυχή του χιονιού...

Καλό του ταξίδι..

Σκέφτομαι καμμιά φορά τι να είναι αυτό που διαχωρίζει τη λογική από την τρέλα. Αν πρόκειται δηλ. για μια λεπτή γραμμή πάνω στην οποία ισορροπούμε, ή, αν κάνουμε δρασκελισμό μεγάλο για να περάσουμε στην αντίπερα όχθη.
Κι ο φόβος του ανθρώπου να μην τρελαθεί, είναι ισχυρός πολύ, νομίζω.

Σήμερα, ευτυχώς η επιστήμη έκανε τέτοια βήματα, και ας μη το ξέρουν οι πολλοί, που δεν χρειάζεται πια να πεθάνει κανείς.
Λεπτή γραμμή και δρασκελιά συγχρόνως,
οι γέφυρες απλωμένες όμως.

Στενοχωρήθηκα όμως για τον φίλο σου.

david santos,
για να λες "σ΄αγαπώ", έστω κι έτσι, τα κατέχεις τα ελληνικά. Ή γυροφέρνεις στα μπλογκς με copy-paste κολακείες;
Όπως και να'χει, ας είσαι καλά.


Τειρεσία,
το λευκό το απόλυτο, το παγωμένο ναι, ίδιο χιόνι, είναι το μαύρο απ' την ανάποδη.
Τη φόδρα να γυρίσεις και να!


Estrella,
μονάχος ο καθείς πορεύεται για κεί. Έτσι όπως ήρθε. Μα το όποιο κατευώδιο, λέω πως βοηθάει. Το πως και το γιατί, ποιός το ξέρει... Είναι πέρα απ' τ' ανθρώπινα.

Ανώνυμε/η.
Αν πρωτοβρέθηκες εδώ, καλώς μας ήλθες. Σωστές παρατηρήσεις.
Λεπτή γραμμή, αδιόρατη σχεδόν. Ούτε που βάζει ο νους και, καλύτερα.
Φόβος-δυναμίτης εκείνος της παράνοιας, ναι. Γιατί δε γίνεται, δεν μπορεί, όσο συγκροτημένος κι αν είσαι, να μην νιώσεις κάποια στιγμή ότι σε τεντωμένο σχοινί βαδίζεις.



Σύλβια, καλή μου.
Δεν έφυγε από τη ζωή εξαιτίας της συγκεκριμένης νόσου, άλλη ήταν η αιτία. Άσχετη με την όποια ψυχωτική διαταραχή. Και, δεν ήταν ακριβώς φίλος. Συνάνθρωπος, που'χε στη ζωή του δρόμο άγρια ανηφορικό.
Σ' ευχαριστώ για τις ευαισθησίες.
Παρηγοριά είσαι.

ο γιωργος φαινεται να 'ξερε καλα τα πώς της περιπλάνησης.
καλό του δρόμο καπετάνισα (που κι εσύ ξέρεις)

Ελπίζω να είχε το χρόνο, να διαχειριστεί το θάνατο που πλησίαζε. Είναι σημαντικό να ενσωματώσουμε στην ιστορία μας το θάνατό μας- είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, το τελευταίο. Οι σκέψεις αυτές γυρίζουν συχνά στο μυαλό μου, γι' αυτό σου γράφω σήμερα, παρ'όλο που κατά καιρούς σε έχω ξαναδιαβάσει.
Σου ταιρίαζει πολύ το όνομα που διάλεξες, γράφεις με έμπνευση και φουρτούνα.

Λυπάμαι πολύ.

Καλό του ταξίδι.


ΥΓ. Κάποτε η ποίηση πρέπει να πάρει εκδίκηση...

Ώρα του καλή.

ώρες-ώρες,
το 'λευκό' είναι ένα χρώμα πνιγερό...
δεν σε αφήνει να σηκωθείς...
δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις...

καλό του ταξίδι καπετάνισσα...

την καληνύχτα μου...

ωραίοι στίχοι!
θεομηνία που εξευγενίζει φαντάσματα του νου,
ακρωτηριάζει τις εκφραστικές ευκολίες,
άνοιξε χαρακώματα... θα γίνει οδηγός μας!
καλό του ταξίδι να έχει και αν υπάρχουν κι άλλοι στίχοι του θα ήταν ωραίο να διαβαστούν!
καλό ξημέρωμα

Άνοιξε τα πανιά του για αλλού ε;
Καλό του ταξίδι!

.................
Δεν έχω σχόλιο. :(
Καλή σου μέρα.

kalo taxidi tou...
den exw alla logia...

northaura, αγαπημένε.
Σκέφτομαι συχνά τα υψωμένα τείχη, το στένεμα των ουρανών σε τούτη την περιπλάνηση. Που μπορεί να σημαίνει πως σκοντάφτει η ψυχή στους δαιδάλους του μυαλού, πως σαπίζει τ' όνειρο μέσα σε βούρκους μαύρου, πως απλά, οι αντοχές αδυνατίζουν.
Έτσι πορεύτηκε ο Γιώργος. Σε μια πάλη συνεχή.


Αίσθησις!
Με χείλη γεμάτα λόγια-δώρα κατέφθασες. Να σε καλωσορίσω βγάζοντας χαμόγελα στο φως.
Κατά τα λοιπά, όχι, δεν ήταν προετοιμασμένος κατά πως το εννοεί η "κοινή λογική". Έφυγε ξαφνικά, απρόσμενα, αλλά και εν ζωή είχε πάλεμα με την ίδια την πραγματικότητα, να την αποδεχθεί, να την κατανοήσει.
Συμφωνώ ως προς την αναγκαιότητα της -εν μέρει, έστω- συμφιλίωσής μας με το θάνατο. Επεξεργασίας του τουλάχιστον, ώστε να γαληνεύει κι ο μέσα δρόμος.

The Return,
σα να μην έχεις άδικο καλέ μου. Τι άλλο τάχα θα μπορούσε να μας κρατήσει κόντρα στους λυσσαλέους ανέμους των καιρών; Ο λόγος που, βαθιά πανανθρώπινος και πεισματικά διαρκής, εξυψούται στη σφαίρα του θεϊκού.


Μάρκο,
ανήμποροι κι αμήχανοι μπροστά στα μη γνώριμα.
Όμορφη μέρα να'χεις.


Γιώργο,
ίδια είναι τ' αντίθετα.
Το λευκό και το μαύρο.
Στην ένταση, στην έκταση, στην έκσταση.
Και μέσα μας, κουμάντο κάνουν.
Το βλέπεις, ε;


Μελωμένε,
κείνοι που 'καναν σάλτο μεγάλο ν' ακουμπήσουν τα απέναντι, τ' αθώρητα για τους πολλούς, γράφουν αλλιώς. Γιατί πέρα από τα "κοινά" νιώθουν. Ο λόγος τους ξύνει το όριο. Με το οποίο ο καθείς αναμετριέται.

Clowd,
να'χει ένα τέτοιο ουράνιο τόξο για σκέπη του, θα πω!
Γλυκοφιλώ σε.


whispering-planet!
Καλώς την παρέα της Μάνας Γης, με τις ευαισθησίες και τις αγκάλες της ανοιχτές.
Καλημερούδια λοιπόν, με τη ματιά σ' έναν κόσμο που ανοίγει στ' όνειρο.


soulmates,
μια καλή κουβέντα δεν είναι λίγη, δεν σημαίνει περιορισμένο δόσιμο. Σ' έναν κόσμο που δεν μας περισσεύουν τα γλυκομιλήματα, πίστεψέ με, πολύτιμη είναι.

Είσαι μόνη σαν λεμόνι; :-D