Εφεκτική στα θαύματα η Μαρία :-)
Αλοίμονο, σε όσους δεν τολμούν να τα πιστέψουν πια.
Ώρα καλή, Καπετάνισσα

Αυτό με το δοχείο με έβαλε σε μεγάλες σκέψεις...
Μα δεν είν'άδικο; Τόσο υλικό και να σκορπίζεται χωρίς δοχείο-δέκτη-σώμα;

Δεν κλεινονται όλα κάπου...

Μια στιγμή, θέλω μόνο μια στιγμή
και θ' ανοίξει το παράθυρο η ζωή
Λίγο φως, θέλω μόνο λίγο φως
και θα γίνει το σκοτάδι μου ουρανός

Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ δεν γίνεται αλλιώς
αυτά που μας βαραίνουν να καούν μα πες μου πώς
Τα πάνω να 'ρθουν κάτω και τα πίσω να 'ρθουν μπρος
Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ μα πες μου πώς

Μια στιγμή, θέλω μόνο μια στιγμή
να βγω για λίγο μια ανάσα καθαρή
λίγο φως, θέλω μόνο λίγο φως
και θα γίνει το σκοτάδι μου ουρανός


Μαχαιρίτσας Λαυρέντης,Πλιάτσικας Φίλιππος,Τσακνής Διονύσης

πολύ ωραίο, Μαράκι...

αν σκάψεις μέσα σου
εκεί στην άκρη της ύπαρξής σου
θα συναντήσεις μια ψυχή
φορτωμένη απο την χρυσόσκονη των αστεριών σου
να χορεύει πάνω στα γραπτά σου
με το ένα σου πόδι εδώ και το άλλο στον ουρανό σου!
καλό σου βράδυ

Καπετάνισσα, περνώ συχνά απ΄τα μέρη σου εδώ. Τις περισσότερες φορές νοιώθω πολύ "μικρή" για ν΄αφήσω την σφραγίδα μου. Έχεις μία πιστή αναγνώστρια (αυτό ήθελα να πώ μόνο)

Οίστρε μου,
ποιεί θαύματα η ζωή, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πότε-πότε βάζουν το χεράκι τους κι οι άνθρωποι.
Μα είναι θαύματα-θεριά που κυκλώνουνε τις μέρες και στην ουσία σκοτάδια δείχνουνε,
είναι και θαύματα-πνοές, ανάσες μικρές που κατεβάζουνε τα σύννεφα κι απλώνουν αλλιώτικους ουρανούς στα κεφάλια μας.
Ποιά να πιστέψεις...


Δόκτωρα,
ναι, ε; Συλλέκτη φεγγαρόσκονης, συλλέκτη θαυμάτων να΄χα από δίπλα... Να τα σκορπίζει στους ανθρώπους, δίχως να τα σκορπά. Να βρίσκει γόνιμη γη να τ' ακουμπάει. Για ν' ανοίξει ζωές και καρδιές, ναι, όχι για να κλείσει δρόμους.


Τολίτσα,
το λένε και το λέμε.
Πως ένα θαύμα θα μας σώσει, ε;
Αγάπη θα το πω.
Κι είναι στ' αλήθεια θαύμα. Τώρα πιά. Να πέσει πάνω μας και να μας τυλίξει.

Silio D' Aprile,
παιδί των θαυμάτων εσύ, κάνε τους νεύμα να'ρθουν καταπάνω μας...


Μελωμένε,
λες καλέ μου;
Λίκνισμα επιδέξιο και θαυμαστό!
Πιάσε μου ένα αστέρι, θα πω!
Να το'χω φυλαχτό τις νύχτες, ν' ανοίγει ο ουρανός μου!


bluesmartoulis,
με παρατιμάς, μόνο μην ακούω τέτοια! Από πότε "μικρή" η αγάπη, για να μάθουμε και μεις οι ανήξεροι! Να λες ό,τι σε προστάζει η καρδιά. Αυτό που αξιολογείς ως λίγο, για μένα είναι χάδι και φως.
Και πόσο σ' ευχαριστώ!

Δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να πω, πέρα τούτου:

Ο λόγος σου είναι πραγματικά θαυμαστός.

Μήτε τα δοχεία, μήτε η φεγγαρόσκονη μήτε τα φτιαγμένα φεγγάρια ..
Η Μαρία.
Αυτή είναι το θαύμα...

"δεν πιστεύω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα..."

μα ελεύθερος δεν έγινα...

asteroskonh...
fegaroskonh...
oneira kai elpides...
sou stelnw thn kalhmera mou kai 2 sentoukakia gemata feggaroskonh kai asteroskonh..
filia

"Τα χρόνια μου που αχρήστεψα". Σκληρός ο τίτλος, με προβλημάτισε. Μ΄αρέσει όμως κατέληξα τελικά.

Τα θαύματα και η μαγεία καμιά φορά είναι σαν τα φώτα επερχόμενου αυτοκινήτου που μαρμαρώνουν αθώα ζώα σε αυτοκινητόδρομο μέχρι να συναντήσουν τις λαμαρίνες.

Μωρέ Sigmataf, είμαι που είμαι ευάλωτη τελευταίως, να πέσω και στα πατώματα δηλαδή...
Αγκαλιές σου δίνω για τα λόγια που με κάνουν κοπελλούδα ερυθριούσα!
Χαρά μου να σε/σας ταξιδεύω με το λόγο.


Μάρκο, καλέ μου.
Μέσα μας γατζώνονται τα θαύματα, μέσα μας στήνονται και τα Τάρταρα, ούτε λόγος. Κι αν είναι να φορεθεί αλλιώς η ζωή, εμείς γαζώνουμε το ρούχο. Του θαυματοποιού, πιθανόν!
Σ' ευχαριστώ για την κουβέντα τη βαθιά.


Καλόλυκέ μου...
Τουλάχιστον, λευτερώθηκες από εμμονές και πεποιθήσεις, από φόβους κι αναστολές.
Αν και... στον εαυτό μας πιστεύουμε, τι λες;
Κι όλο και φοβόμαστε τ' άσχημα της ζωής, τ' απρόβλεπτα, ε;

Λευτερωνόμαστε λέω.
Όλο και περισσότερο.
Όσο στρέφουμε τη ματιά προς τα μέσα.

soulmates,
πλούσια τα ελέη σου!
Φτάσανε όλα σώα και ασφαλή.
Τα σεντούκια σου θα τα σύρω στην ακροθαλασσιά να βρέξει πάνω τους η αρμύρα να'ναι χιλιοταξιδεμένα σ' όλη τη γη.
Θα τους γλυκομιλήσω κιόλας, μπορεί να ξεστομίσω και κανά ξόρκι, μπας και πολλαπλασιαστούνε!



Αλέξη,
υπόκλιση βαθιά. Εξαίσια παρομοίωση. Φώτα δυνατά, απρόσμενα, εκτυφλωτικά που ακινητοποιούν και για λίγο, έστω, ακυρώνουν την όποια πράξη.
Υπάρχει και το φρένο όμως, (θέλω να) συλλογιέμαι.
Μπορεί η σύγκρουση να μην είναι αναπόφευκτη. Σπανίως, αλλά μπορεί...

"Τι κάμνεις εδώ, τρεχαντήρα του λόγου
μεσάνυχτα καιρό
κι ανάβεις τη ρότα του μενεξέ...

Πλαφ στο κύμα
να , το κίτρινο, το πορτοκαλί
ζήλευε το πιο κοντινό φεγγάρι
και να σου στο βυθό των ονείρων

με της αγρύπνιας το σεντόνι
το σπαθί βαμμένο
κοψιές κοψιές
στάζεις πικρά χαμόγελα ανθρώπουκαι χρόνο θεό..."

Εκεί να κρατιέσαι
Σκαλοπάτι σκαλοπάτι
Απ` του γκρεμού τη ρίζα
Ξέρει αυτή και τρίζει ανάταση

Την αγάπη μου

Έμαθα καπετάνισσα πως ανοίγεις πανιά και ταξιδεύεις στο Αιγαίο…

لقشبخ شمشةحخغقىثئهنش يثى تثقر فه لقشبر زشممش حقثحثه ىش ثحهىشه شقشلاهنش نشه شغفخ ةخغ شقثسثه بهمهكش

Καλημέρα

Η Ζωή δεν παζαρεύεται
όσοι προσπάθησαν
έμειναν στην προσπάθεια
η Ζωή είναι μόνο για να την ζεις

Το μόνο θαύμα
είναι η ίδια η Ζωή

Καλό σου πρωινό

Μ αρέσουν οι ζωές που ξοδεύονται μαζεύοντας χρυσόσκονη ...ειδικά αυτές που ξέρουν οτι το πυθάρι δεν έχει πάτο....φαντάσου νάταν αλλιώς....τι πλήξη....

Θαύμα είναι αυτή η παρέα που μαζεύεται στα διάφορα σπίτια κι αλλάζει λέξεις.
Θαύμα αυτή η παρέα που με κρύα και με χιόνια γυρίζει αλήτισσα τα μεσάνυχτα (και μέχρι το πρωί ακόμη) και ψάχνει λέξεις.
Θαύμα είναι αυτή η παρέα που λυτρώνεται καθημερινά με τους αόρατους ανθρώπους και τις λέξεις τους.
Και θαύμα μέσα στα θαύματα αυτό το δοχείο που μαζεύει τη σκόνη των αστεριών και την ντύνει λέξεις.

Κάθε επίσκεψη ένα ωραίο ταξίδι

Σωκράτη καλέ μου,
επιμηκύνεται το χέρι και τα δάχτυλα ανοίγουνε,
γατζώνονται στους καιρούς,
μπήγουνε νύχια στα χώματα,
βρέχουνε με μάτια τις πέτρες τις θολές.
Χωμένο στα σύννεφα το πάνω.

Για τον ήλιο σκάβω, μη θαρρείς.
Στα χώματα κρύβεται.


VITA MI BAROUAK,
ραντισμένος με αρμύρα πλέον.
Ξεσκόνισε τις μέρες και βούτα στ' ανοιχτά!


??????....
;;;;;;;

Κάποιο εγχειρίδιο για μετάφραση ως συνοδευτικό;

Sailor,
κουβέντες σωστές, καθαρές σαν βυθός π'απρόσμενα αποκαλύπτεται στο φως του κόσμου!
Θησαυρός σπάνιος και μοναδικός η ζωή.
Ισούται με θαύμα, σαφώς.
Κι ο καθείς, παιδί του.


Χάρυβδιςς!
Δε θα αντιμιλήσω...
Θα χώσω το χέρι να ψαχουλέψει το τέρμα να σιγουρευτεί και, αντ' αυτού, θα χαράξω τις γραμμές της παλάμης με χρυσόσκονη.
Κι έπειτα θα τις δείξω στον ήλιο να χορέψει πάνω τους και να ζηλέψει για τα ωραία και λαμπερά που στήνονται στο λεπτό!


el-bard...
Θα'θελα να σ' ευχαριστήσω για πολλά.
Ειπωμένα κι ανείπωτα.
Μα πιο πολύ θα σ΄ανοίξω αγκαλιά για κείνη την αδιόρατη κίνηση που κάνεις με τ' ακροδάχτυλα, να στρέψεις τα χείλη προς τα πάνω.
Θάμα ειν' οι άνθρωποι κι οι αγκαλιές και τα κλάμματα. Τα γέλια μέχρι το πρωί και οι μακρινοί περίπατοι στη νύχτα.
Κι οι σκέψεις μας που συνταιριάζουνε με τέτοιους τρόπους...


Τάσο,
ταγμένη για τις θάλασσες.
Τις όποιες, ναι;
Κι εσύ, τι θαρρείς;
Μ' ένα σάλτο στο κατάστρωμα...
Περαστικοί από στεριές κι από λιμάνια.
Δια βίου.

Φεύγω κρατώντας λίγη φεγγαρόσκονη στην φούχτα .
Καλησπέρα :))

Θαύμα είσαι εσύ Μαρία μου! Δεν έχεις ανάγκη την φεγγαρόσκονη, αφού είσαι η ίδια φεγγάρι! Η φεγγαρόσκονη είναι για μας που σε διαβάζουμε.
Θα βγω έξω να σου στείλω ένα φιλί.
Είμαι σίγουρη πως θα το νιώσεις!

Ελληνίδα μου!
Να'χεις να λούζεσαι καλή μου. Να ραίνεις το μαξιλάρι σου να'ναι τα όνειρα απ' τα καλά, τα πρώτα.
Κι η ματιά σου να'χει την καθαρότητα της πανσελήνου, μες στα σκοτάδια των καιρών.


Ελπίδα μου...
Το μέλι απ' τα λόγια σου συλλέγω να το'χω να με γλυκαίνει μια ζωή. Αλήθεια. Πόσες φορές δε φτάσανε οι κουβέντες σου, φτεροκοπήματα κατάλευκου περιστεριού, που δρόσισε τη ψυχή μου!
Όλες οι χαρές να τρέξουνε σε σένα!