Χωρίς να έχω διαβάσει ακόμη το ποστ σου,σου γράφω για να σε (ξανα)συγχαρώ για τις μουσικές επιλογές σου.Ό,τι ήμουν έτοιμος αυτές τις μέρες ν' ανεβάσω στο μαντείο το συγκεκριμένο τραγούδι-ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ...Στάζει μελαγχολία,νιώθω να περιέχει κάτι πολύ δικό μου...

ΜΠΡΑΒΟ-ΜΠΡΑΒΟ-ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ!....
(Τώρα που εκτονώθηκα μπορώ να διαβάσω και το ποστ σου...)

΄Κάποια νοσταλγία με ξύπνησε στα άγρια χαράματα.

Και όμως.
Και παλτό θα βάλεις, μπορεί και γούνινο, και τουαλέτα μακριά, και κοσμήματα και απ' όλα.
Και το παιδί θα μεγαλώσει.
Μόνο που αυτό το παιδί, όσο πάει θα γίνεται και πιο όμορφο.
Και δεν θα γεράσει...
Θα ωριμάζει αενάως, αλλά δεν θα γερνάει
Και τα παλτά και οι τουαλέτες και τα κοσμήματα, θα παίρνουν από την ομορφιά του, δεν θα του προσθέτουν...
Μη το φοβάσαι.
Όμορφα θα είναι.
Ακόμα πιο όμορφα...
Γιατί το παιδί ξεκίνησε να είναι όμορφο ...
Καλησπέρα

"Αλλάζω να πάρει η ευχή"
και το νιώθεις.
Ευτυχώς. Είσαι ζωντανή

Η φιλία. Η ξενιτιά. Η ωρίμανση. Οι σκέψεις. Ο εαυτός. Η θάλασσα. Η μουσική. Όλα. Και τίποτα.

Γίγαντας και σπουργικάκι συνάμα, δύο αντίθετα... Όλοι η Γη δική μας.
Σύλβια

o xronos ola ta allazei...
opws h 8alassa glufei ton vraxo kai tou allazei sxhma..
ena omws menei idio h psuxh mas...
ta filia mou!!

Βέβαια, αλλάζουν τα πάντα. Ο χρόνος αλλάζει τα πάντα ή -καλύτερα- με το χρόνο αλλάζουν τα πάντα.
Το θέμα είναι να μπορούσαμε να ζούσαμε αυτές τις αλλαγές, να ήμασταν λέει εκεί, πάνω ακριβώς στη Στροφή την ώρα τη μεγάλη. Κι ας μας παρέσερνε και λίγο ο άνεμος, κι ας μας πιτσίλιζαν τα φώτα, κι ας ήμασταν και λίγο -στην αρχή- ντεμοντέ.
Αυτό είναι το δικό μου ανεκπλήρωτο. Μπορεί όχι τόσο από ενδιαφέρον όσο -περισσότερο- από περιέργεια: να είμαι εκεί, μπροστά στις αλλαγές, να τις βλέπω κατάφατσα. Κι ας μου βγάζουν τη γλώσσα.

Τειρεσία μου,
κοινές αγάπες. Η τέχνη, ξέρει καλά ν' ακραγγίζει ανθρώπους με όμοια παλλόμενες καρδιές.
Τιμή μου που σου προκάλεσα συναισθήματα ενθουσιώδη και χαρά, ε; Αυτή κι αν μας χρειάζεται...


Sigmataf, αγαπημένε μου.
Κι εγώ, καθόλου καλά δεν κοιμάμαι τελευταία. Θες ψίθυροι απ' το χθες, θες εικόνες του παρόντος που ακροπατούν τριγύρω μου, άντε και κανά όνειρο αγριεμένο, πάει η νυχτιά. Πάνε και τα χαράματα.


Μάρκο μου,
δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό. Το παιδί μέσα μου ναι, παλεύει ν' ανασάνει κι εγώ, ίσως και να έχω -εν μέρει- μάθει να το προφυλάσσω από τις κακοτοπιές.
Δεν ξέρω αν η δίψα για ζωή κι η αισιοδοξία είναι παιδιάστικα χαρακτηριστικά. Μπορεί. Επόμενο να τσακίζονται απ' τους καιρούς και τους ανθρώπους. Και να ζητάνε προστασίες, ή να λουφάζουν σε γωνιές. Δεν θα το πω απλά γνώση. Ούτε απόσταγμα εμπειρίας μόνο. Θα το πω, πικρία βαθιά.

Padrazo,
αν το συλλογιστείς μες στην προοπτική του τέλους και την πραγματικότητα του παρόντος, ναι. Δίκιο έχεις. Αλλά ως συναίσθημα σκληρό, βαρύ και άγριο, δεν είναι έτσι. Λυγμός είναι.


Αείποτε,
ακριβώς. Τα πάντα είναι παιδιά του τίποτα, έτσι κι αλλιώς. Διαδρομές, εικόνες, συλλογισμοί και μια ζωή που χαιρέκακα, δείχνει νύχια.


Σύλβια, μπορεί.
Μακάρι δηλαδή. Δικό μας πραγματικά, τι να'ναι τάχα; Ούτε κι η στιγμή, αν ορίζεται από δράσεις άλλων. Που ούτως ή άλλως, οι άλλοι, παίζουν ρόλο στο πως αισθανόμαστε.
Μεγαλώνοντας λοιπόν, γινόμαστε σπουργίτια λέω. Και κρυώνουμε. Και φοβόμαστε, πιο πολύ.

Sulmates,
θα το ευχόμουν από καρδιάς, αλλά δεν το βλέπω να λειτουργεί έτσι. Πάλι μας κοροϊδεύει η πραγματικότητα. Για τη ψυχή μας λέω. Όχι, δε μένει ίδια. Δε γίνεται να μείνει ίδια μετά από βιώματα δυνατά, μετά από πόνο. Μαζεύει, ζαρώνει, συσσωρεύει κλάμα και στεναγμό, μικραίνει τα όνειρά της...



el-bard,
αν αναφερθούμε στην προσωπική ζωή του καθενός, οι αλλαγές είναι παρούσες. Βιώνονται, δεν περνάνε από δίπλα μας. Τουλάχιστον, αν μιλήσω για μένα, τις νιώθω χαρακιές με σουγιά εντός μου. Με γδέρνουνε. Άλλο δέρμα. Έχω την κατάρα να βιώνω έντονα το κάθε τι, στο ζενίθ του. Ό,τι κι αν είναι. Άρα, η ώρα η μεγάλη (που δεν είναι μιά τελικά), καταγράφεται εντός μου δυνατά. Κι είναι συνήθως, μπλεγμένη με ανατροπές που'χουνε γεύση πικρή, ή στυφή.

"...Πόσες φορές δεν ζήτησα να θανατώσω τον Χρόνο, για να κρατήσω την μιά στιγμή, ετούτη την μοναδική, απόλυτα δική μου..."

Τα σχόλια του τρίτου
Μ. Χατζιδάκις

Μια και σε ξαναείδα στο διαδικτυακό πέλαγος ένα γειά σου μόνο να πω, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, και ξαναφεύγω.

Λ.-

Βλέπω, ή προσπαθώ να φανταστώ, τις αλλαγές στο μέλλον. Αυτές από τις οποίες θα απουσιάζουμε. Όλοι μας. Αυτές με καίνε κι αυτές θα ήθελα να δω και να ζήσω. Τις άλλες τις ζει και τις βιώνει ο καθείς, αναλόγως με τα όπλα του.

χιλιαδες χιλιομετρα οπτικες ινες για να καταλαβουμε αυτο που δε θα θελαμε να ξερουμε ποτε και που οσο πιο πολυ καλοκαιριαζει τοσο πιο πολλα ρουχα μας φοραει.αχ.

Είρθα να ξαποστάσω στα πόδια σου ακουμπισμένος. Κουράστηκα σήμερα. Κόπιασα και πληγωμένος αισθάνομενος. Έπεσα πάνω στο πόστ για αλλαγές. Συγχώρα με δεν μπορώ να το σχολιάσω. Αλλαγές με βαραίνουν και μένα. Άλλου είδους. Μα δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. Την καλησπέρα μου λοιπόν.

Είρθα να ξαποστάσω στα πόδια σου ακουμπισμένος. Κουράστηκα σήμερα. Κόπιασα και πληγωμένος αισθάνομενος. Έπεσα πάνω στο πόστ για αλλαγές. Συγχώρα με δεν μπορώ να το σχολιάσω. Αλλαγές με βαραίνουν και μένα. Άλλου είδους. Μα δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω. Την καλησπέρα μου λοιπόν.

Και τρέμω μπροστά στο χρόνο. Στην απώλεια. Της πίστης μου στους ανθρώπους πρωτίστως. Που νιώθω να τη χάνω

Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο να χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους (την αφηρημένη ιδέα) ή τους ανθρώπους τους ίδιους, γιατί εγώ είμαι στην ηλικιακή φάση που περί αυτού πρόκειται. Δεν ξέρω επίσης αν υπάρχει χειρότερη απώλεια από την απώλεια του σώματος, με οποιαδήποτε τρόπο... με την έννοια του αναπότρεπτου, του πέρα από σένα και τις ιδέες σου και τα αισθήματά σου. Μ' αυτή την έννοια, εγώ με τις πρώτες ψύχρες ρίχνω κι ένα παλτουδάκι στους ώμους μου, για ν'αντέξω. Προς το παρόν, δικής μου επιλογής τουλάχιστον.
(Το υπέροχο blue rain coat το είχα κι εγώ ανεβάσει πριν από μερικά ποστ, χωρίς λόγο και ταυτόχρονα για πολλούς).
Άλλη μια φορά χαιρέτα μου το Λιμάνι, πατριώτισσα.

Ακούω τη μουσική
Λέω καλύτερα να σιωπήσω...
Έφτασε και η θάλασσα...

Πότε σπουργιτάκι , πότε γίγαντας , πότε αδιάφορος παρατηρητής της ζωής .
Αλλάζουμε αλλά τα διαφορετικά πρόσωπα που έχουμε μέσα μας παραμένουν . Νομίζω πως ωριμότητα είναι να μπορείς να συμβιβαστείς μ'εκείνα .
Δεν ξέρω πολλά , τι είμαι εγώ , μιά αιώνια έφηβη που διανύει την τέταρτη δεκαετία της ...
Καλά που έχουμε την θάλασσα στα μάτια και στην αγκαλιά της βρίσκουμε στοργή , φροντίδα και παρηγοριά .
φιλιά

Μου λες πως φταίνε όλοι αυτοί
γνωστοί και άγνωστοι εχθροί
που εμπόδια βάζουν
διαρκώς στο πέρασμά σου

Όμως δε σκέφτηκες ποτέ
πως είναι η σκέψη σου κουτέ
που σου μικραίνει συνεχώς
το ανάστημα σου, το ανάστημά σου

Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Σε είδα πάλι στο σταθμό
χωρίς βαλίτσα ούτε παλτό
να περιμένεις κάποιο τρένο
που δε θα 'ρθει

Τοτε θα μάθεις πως ο νους
δεκτός απο τους ουρανούς
μπορεί φαντάσματα και κόλαση
να πλάθει να πλάθει

Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Πώς γίνεται να ξεκινάς
μακρύ ταξίδι στο χιονιά
χωρίς παλτό χωρίς νταλκά χωρίς ελπίδα

Άγρια θηρία θα σε βρουν
και λαιστρυγόνες θε να μπουν
μεσ' το μυαλό μεσ την καρδιά
σαν καταιγίδα.. καταιγίδα

Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Στίχοι: Μάριος Στρόφαλης

Ομορφο ποστ και λατρεμενο τραγουδι... χαρηκα που σε διαβασα!!! :D

Σε άλλα θέματα σκληραίνουμε Μαρία μου και σε άλλα μαλακώνουμε, μεγαλώνοντας. Μπορεί να είναι διαφορετικά στον καθένα.
Είμαι σίγουρη ότι εσύ θα τα καταφέρεις και δεν θα βάλλεις ποτέ παλτό. Έχεις τόσο ζεστή ψυχή που δεν θα "κρυώσεις" ποτέ!

ναι, σκληραίνουμε για να αντιστεκόμαστε στα χτυπήματα, και ναι, μαλακώνουμε γιατί η καρδιά μας συγκινήται ευκολότερα και με περισσότερο εύθραυστη προσέγγιση.

Πριν καμιά βδομάδα, μια φίλη από τα παλιά -μια ολόκληρη ζωή πια μετράμε- μου λέει "Άλλαξες τα τελευταία δύο χρόνια". Τη ρωτάω "Προς το καλύτερο ή το χειρότερο;", μου απαντάει "Προς το χειρότερο, βέβαια".
Μια άποψη για το πώς βλέπουν οι άλλοι τις Αλλαγές μας. Εγώ πάντως συνεχίζω να Αλλάζω, πλησιάζοντας αυτό που θέλω εγώ για τον εαυτό μου. Εκείνοι που δεν μπορούν να αντέξουν τις Αλλαγές μας, ξεμακραίνουν αυτοδικαίως και αυτοβούλως, χωρίς να Αλλάζουν. Τι κρίμα. Μια ζωή έχουμε, να μην αλλάζουμε κιόλας;

Εγώ τώρα γιατί συγκινήθηκα;
Αμάν Καπετάνισσα έβαλες το χεράκι σου στο τιμόνι και με πήγες...

Το μυαλό αλλάζει, το μάτι μαθαίνει να βλέπει και αλλιώς, ο φόβος γίνεται γνώριμη ξορκισμένη φιγούρα, αλλά εγώ λέω πως η ψυχή δεν αλλάζει βρε συ Καπετάνισσά μου. Μπορεί να πνίγεται, μπορεί να ασφυκτιά, μπορεί και να αυτο-μαστιγώνεται ακόμα, αλλά δεν αλλάζει. Αυτό που ήταν στη αρχή, θα είναι και μέχρι το τέλος.

Να είσαι καλά. Σε νοιώθω όσο δε φαντάζεσαι.

Tolitsa, αγαπημέμη μου.
Λέω πως ο χρόνος αιμορραγεί σαν δεν τον λογαριάζεις. Τότε κερδίζεις και στιγμές κι ανθρώπους κι αλήθειες βαθιές.
Μα πως να στρέψουμε ματιά στ' ανοιχτά κι ανοχύρωτα εμείς, οι καλοκουρδισμένοι...


Λυκάων!
Καλώς ήλθες. Φως η παρουσία σου κι αγκάλη η ματιά σου. Με τιμάς που γυροφέρνεις στην αυλίτσα μου. Τα καλύτερα και από με.


el-bard, καλέ μου.
Μιλάς για τις συλλογικές αλλαγές λοιπόν. Κείνες που λογαριάζουμε ως κοινές. Που ανασυντάσσουν όλους εμάς, τα μιλούνια της ανθρωπότητας και χαρτογραφούν αλλιώτικα τον κόσμο. Ναι, ακόμα κι αυτές, οι σπουδαίες, θέλουν -θαρρώ- έδαφος εντός για να καρπίσουν.
Τις ζούμε ήδη, φρονώ.
Κι ιδέα δεν έχω, αν είναι για το καλύτερο.

northaura μου...
Στάσου γυμνός στον κόσμο σαν το μπορείς. (Στον εαυτό μου το λέω).
Έτσι άνοιξες μάτια και ψυχή στο φως, έτσι θα τ' αποχαιρετήσεις, έτσι καταθέτεις αλήθεια και συναίσθημα στους ανθρώπους.
Έκθεση ολοκληρωτική;
Φάτσα φόρα που λένε.



George...
Άλλο δεν είναι η ζωή μας από αλλαγές. Κι όσο πιο άγρια και βαθιά τις βιώνουμε (ανοίγοντας ρήγματα εντός μας), τόσο λιγότερο τις αρθρώνουμε...


just me,
στις προσταγές σου. Στην ακτή θα με βγάλει (κι)απόψε ο δρόμος. Είναι σίγουρο. Και στα υπόλοιπα θα πω ναι. Το Τέλος είναι ο Χαμός. Ο μεγαλύτερος.

Τάσο μου,
άμα περνάς ν' αφήνεις αγάπη.
Τέτοια, ναι. Που "ακούγεται" και σιωπηλά.
Σε εποχές στερήσεων ζούμε.


Ελληνίδα μου,
όμοια πράγματα θα πω. Ναι, η αποδοχή υποδηλώνει ωριμότητα. Και η εξισορρόπηση, η εναρμόνιση όλων των ετερόκλητων στοιχείων.
Έχω όμως την αίσθηση ότι μέσα σ' όλα αυτά, καρδιοχτυπούμε δυνατότερα.


ΠΡΕΖΑ TV,
αντάρτισσα ψυχή του λόγου σου.
Μακρύ ταξίδι στο χιονιά, ναι.
Κι είναι λαθεμένη η πυξίδα που δείχνει πως ζεσταίνει η αγάπη των ανθρώπων; Μόνο;

foulianna,
χαρά μου μικρή μου που είσαι εδώ. Καλώς μας ήλθες. Γαϊτανάκι κάνουμε το τραγούδι να μας ενώνει, τι θαρρείς...


Ω, Ελπίδα μου, πόση αγάπη σου'χω! Να φέρνεις αγκαλιές τα γέλια της γιορτής και τα κεράσματα του φίλου! Ανοίγει η ψυχή κι ο κόσμος μου και η ματιά στο λόγο σου μπροστά. Πότε-πότε κράτα με απ' το χέρι, ε; Κι απ' τη δική σου ζεστασιά, έν' άγγιγμα να πάρω...


Αλεξάνδρα!
Και τα δύο λες, ε; Έτσι μάλλον είναι.
Σπρώχνω τη σκέψη να παρηγορηθεί πως όλα θα πάνε καλά όσο ονειρευόμαστε και κοιταζόμαστε κατάματα.

Σταυρούλα, γλυκιά μου.
Ουδείς πάει κόντρα στην αλλαγή. Πέρα και πάνω από μας είναι. Η ζωή κάνει κουμάντο σ' αυτά. Το "λίγο" μας να μας θυμίσει.
Τώρα, το "χειρότερο" και το "καλύτερο", αξιολογούνται πολλαπλώς. Πρώτος κριτής, η μέσα φωνή. Που ούτε φίλοι, ούτε δικοί την ακούνε.


Desposini Savio,
να απολογηθώ καλή μου;
Τι να κάνω λες... Ακροβασία στα αόρατα σχοινιά των συναισθημάτων τελευταίως. Πως λέμε "την τύφλα μας"; Έτσι ακριβώς...


mindstripper,
πες το μου ξανά. Να'ρχεσαι συχνά να μου το λες; Θα'ρχεσαι, ε;
Δεν ξέρω. Φιλάω σταυρό.
Την νιώθω ν' αλλάζει. Να τρέμει στους καιρούς, να μαζεύεται στη θέα των ανθρώπων. "Είναι όλοι τους τόσο μαύροι", έλεγε ο Σεφέρης.
Κι έρχονται-νιώθω- καταπάνω μου.
Αλλά δίκιο έχεις εσύ. Σίγουρα!
Έχεις, ε; Δεν έχεις;