Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007
Ερωτεύεται ο κόσμος εκεί έξω;

…πικροσάστισμα ο λόγος του Αντώνη, φίλου αδελφικού. Φίλου, μόνο; Πως λέμε ψυχή να πέσει πάνω στην άλλη και να την αλαφρώσει με ζέστα ίδιας μάνας; Αυτό.
«Που εκεί έξω»; το δικό μου, απορημένο παιχνίδισμα. Έλλειψη προσανατολισμού σαν χάνεσαι στους μέσα δρόμους. Και να δεις που μου'πανε πως τοπογραφώντας τα χωράφια τα εντός, κατέχεις καλύτερα τ΄απέξω. Λαθέψανε πάλι οι συμβουλάτορες...
«Εκεί, έξω από το τζάμι. Έξω από μας».
Έμεινα να κοιτάζω τα σκοτάδια, τα ραγισμένα απ' τις λάμπες του δρόμου, τα ραντισμένα απ' την επίμονη βροχή. «Εκεί, στην άκρη της τέντας, που κρέμονται οι στάλες, δες. Ακροβατούν, ανακατεύονται με την παγωνιά, χύνονται στις πλάκες, βουτάνε στα νερά που καταπίνει η γη».

Να ερωτεύονται -τάχα- ακόμα οι άνθρωποι, έμεινα να συλλογιέμαι. Παιδί κι εγώ που τώρα ανιχνεύει τα πράγματα και τα θάματα. Τι παιδί... Χειρότερα ακόμα. Και κρέμασα τη ματιά στην άκρη της τέντας που 'χε μιλητό βαρύ με τον άνεμο και σμίξιμο βαθύ με τη βροχή.
Καταπάνω μας τα κρύα κι οι αγριεμένοι ουρανοί. Από χθες. Λύσσες του Θεού, παλέματα της θάλασσας. Κι η βροχή λαίμαργη, να πάρει και να σηκώσει τ' ανθρώπινα. Με τόνο οξύ, θανατερό, να σκάβει τη σάρκα.

Γλυκοζαλιστήκαμε, δε λέω. Μέθη, όσο ν' αναταράσσεται ο νους, τάχα μου δεκτικός σε αλήθειες. Μα πες μου τώρα. 'Μολόγησε και πείσε με. Αν έχει ο έρωτας τόπο να σταθεί λέω. Εδώ σε θέλω, που μου κάνεις και το μάγκα το βαρύ. Μωρέ εδώ με θέλω κι εγώ, μα που να με βρω...

Κι έτρεξε η σκέψη, κόρη της αναρχίας η δύσμοιρη, σε όσους αγγίζονται αλλά δεν, σ' οσους δεν ακουμπιούνται αλλά ναι. Ο Γιώργος πες, που καταπίνει μια σχέση που του ακρωτηριάζει τ' όνειρο: κάλλιο φαρμάκι. Και σέρνεται, κι απελπίζεται μοναχός και βέβαια παραμένει. Ψίθυρος στο σκιόφως που ψευτολαμπυρίζει στη ζωή του.

Η Εύα πάλι, θυγατέρα της πείρας και της σύνεσης, με τα μούτρα σε μια σχέση που την αποδομεί και την ξεγυμνώνει. Άδεια, στεγνή εντελώς, στο πλάι άντρα που βγάζει νύχια και κυνόδοντες σαν κάνει εκείνη πως διεκδικεί προσωπική ζωή. Βουβαμάρα. Το "γιατρικό".

Κι ο Νίκος, ναι. Άριστα στο κοινωνικό προφίλ. Εντυπωσιάζει ντε και καλά. Κομμάτι της διανόησης του ημίφωτος που ασχολείται γενναιόδωρα με ό,τι ευτελές, απλά, γιατί εκεί ανήκει. Μέχρι το λαιμό σε μια σχέση αδιέξοδη, παντρεμένη εκείνη, γαντζωμένος απ' τα βιαστικά της φιλιά αυτός, αλυσοδένει τα όνειρά του. «Μια έντιμη ομηρία είναι καλύτερη από μια ζωή εν τάφω», ισχυρίζεται. Ποιά είναι η εντιμότητα ακριβώς... Και τι λογαριάζει κανείς για τάφο...

Πιότερο νωθρός αναλυτής παρά δρων ο Κώστας, άλλος ετούτος, κατακρίνει κάθε θηλυκό και μαζί την εποχή, τις διεκδικήσεις, τους κοινωνικούς ρόλους, τα κεκτημένα. Ναι, αλλά επί του θεωρητικού, πολλοί είναι οι προφέσορες. Γυαλί τριγύρω κι ο κριτής μονάχος του.
Σε κάτι άλλες εποχές αγωνιστικών κινητοποιήσεων θα σου 'λεγα για μια μαραζωμένη πνευματική ιντελιγκέντσια που αυνανίζεται αποκλεισμένη σε έναν αυτάρεσκο μικρόσκοσμο. Δίχως χάδι. Χωρίς αγκαλιά.

Άνθρωποι μόνοι κι άνθρωποι σε σχέσεις, αξεδιάλυτα μαζί, ελεύθεροι πολιορκημένοι πάλι, δίχως αναπνιά που'χει άπλωμα να τρέξει.

Κάπου θα ερωτεύεται ο κόσμος μωρέ Αντώνη, δε μπορεί...
Δε γίνεται δηλαδή. Και δε θέλω να γίνεται. Μπορεί ένας αλλιώτικος έρωτας να εκφράζει το πνεύμα των καιρών, ε;
Μπα! Μικρή παραλλαγή στη φορεσιά. Απ' τα ίδια ξαναπερνάμε.
Την τύφλα μας, απλά.

Μπορεί ο έρωτας να ζυγώνει μια τραγική μειοψηφία, ξέρω γω; Μια χούφτα ονειροπόλους, απόμακρους, εμπνευσμένους που εξαιτίας τους ίσως και να μας θυμάται ο χρόνος. Παιδιά μια εποχής γκρινιάρικης, καταθλιπτικής και φοβισμένης.

«Τι να σου λέω τώρα. Και τι να λες κι εσύ... Άστο. Καταλαβαινόμαστε. Και τίποτα να μη πούμε», η σοφία του Αντώνη στον αφρό.
Για κείνους τους ανθρώπους που'χουμε γύρω μας -ίδια αγιογραφία- και που μας νιώθουν χωρίς μια λέξη κι εμείς έτσι όμοια τους αφουγκραζόμαστε, ανοίγω αμπέλι ξέφραγο τη καρδιά. Μεγάλη ιστορία. Κατάκτηση, ε; Να'χεις τριφτεί σε σκέψεις και μιλήματα και να φτάνεις εκεί. Σπουδαίο.


Πήρα μελωδία ζεστή στ' αυτιά τον στίχο της Λίνας
...θέλει θάρρος ν' αγαπάς
θάρρος θέλει στ' άγνωστο να πας
μέλι, μέλι, και κρασί
πίστη θέλει
σαν τον Μωυσή κι εσύ...
...με το φορητό τον ουρανό μου
στα μισά και κάτι αυτού του δρόμου
έχω ένα σκοπό να πω στο χρόνο
όσο σ' αγαπώ σ' ελευθερώνω,
πήρα και τον Αντώνη αγκαζέ και βγήκα έξω, στο Ηράκλειο που στέγνωνε.


(Η φωτογραφία είναι του jerven από το www.deviantart.com)
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 17:13 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


29 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 5:23:00 μ.μ., Blogger oistros

    Πως κάναμε το "μαζί" μας να μην χωρά πουθενά? Ανώφελα ερωτευμένοι με τους εαυτούς μας.
    Λίγο το χιόνι μας σήμερα Καπετάνισσα.
    Δεν πρόλαβε να ασπρίσει ούτε το έξω ούτε το μέσα μας ;)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 5:41:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ξέρεις να αγαπάς, ξέρεις και να το δείχνεις... καλή εβδομάδα να χεις...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 6:20:00 μ.μ., Blogger Estrella_

    Στον μέσα κόσμο ερωτεύονται, φορώντας μακό μπλουζάκια. Εχει ήλιο, κρύο πουθενά. Γύμνια της ψυχής.

    Στον έξω κόσμο, κασκόλ, γάντια, ντύνονται όσο πιο καλά μπορούν. Κάνει κρύο βλέπεις...

    Σε φιλώ !

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 10:35:00 μ.μ., Blogger melomenos

    Έτσι είναι η αγάπη γι’αυτή...
    όπως να ζητάει νερό και να γίνομαι ωκεανός
    να ζητάει φωτιά και να γίνομαι ηφαίστειο
    να ζητάει ασπίδα και να γίνομαι κεραυνός
    να ζητάει τον αέρα και να γίνομαι τυφώνας
    να την αγαπω τόσο ώστε...
    να την νοιώθω όπως ο αέρας τα σύννεφα
    να νοιώθω τους παλμούς της όπως το νερό τα κύματα...
    τα πάντα της να λατρεύω γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι να αγαπάνε
    αγνά και διαφορετικά!
    ξέρεις Καπετάνισσα απο αγάπη...,
    ξέρεις να ξεχωρίζεις ανθρώπους
    γι'αυτό τα γράφεις αυτά!!!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 12:04:00 π.μ., Blogger marilia

    :)

    Φιλιά τόοοοοοοοσα!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 12:23:00 π.μ., Blogger Markos

    Μα ναι ερωτεύεται. Ερωτεύεται, ξε-ερωτεύεται, συγκρούεται, πετάει, σέρνεται ...
    Και μετά το ξεχνάει.
    Και μετά πάλι από την αρχή..
    Και η ζωή συνεχίζεται ...
    Την καλησπέρα μου

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 9:56:00 π.μ., Blogger aeipote

    Δύσκολοι έρωτες. Κοστίζουν και πονούν. Αναπνέουν και τρέφουν. Μακάριοι οι μετέχοντες. Όσοι αξιώθηκαν το άγγιγμα και το φιλί. Το μυρμήγκιασμα της σάρκας και του νου. Ότι ανατινάζει τη ζωή και κατά τα γούστα του τη συναρμολογεί. Μισή ζωή, ολόκληρη ζωή. Έρωτας.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 2:15:00 μ.μ., Blogger Clowd

    "Κι έτρεξε η σκέψη, κόρη της αναρχίας η δύσμοιρη, σε όσους αγγίζονται αλλά δεν, σ' οσους δεν ακουμπιούνται αλλά ναι".
    Αχ βρε καπετάνισσα, με μια ανάσα ρούφηξα όσα λες...
    Και βέβαια ερωτεύονται οι άνθρωποι
    κι ας πονούν...κι ας ξέρουν πως θα πονέσουν, μέσα στον έρωτα είναι κι ο πόνος....κι αν με ρωτούσες τώρα θα σου έλεγα ότι ο έρωτας είναι πόνος...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 2:47:00 μ.μ., Blogger advocatus diaboli

    Ενας φίλος μου το έχει κάνει και τίτλο βιβλίου: Δεν υπάρχει ελευθερία μακριά σου. Ετσι είναι; Δεν ξέρω. Καθένας μας αλλιώς την εννοεί την ελευθερία και αλλιώς προσέρχεται στον έρωτα- που, πάντως, φαίνεται ότι συνεχίζει ακάθεκτος.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 5:00:00 μ.μ., Blogger ci

    αχ,μετά κάνουν ολόκληρες κουβέντες για Αγίους του Έρωτα..κι εμείς οι ονειροπαρμένοι χαζεύουμε καρδούλες που ζωγραφίσαμε στο τζάμι τραγουδώντας


    Βρίσκω στον έρωτα γιατριές
    να τον γιατρέψω απ'της πληγες
    και στολισμένο χαρακιές
    καινούριες να τον ξανανιώσω.

    Έλα μη μου καίγεσαι
    θα σου χαρίσω ό,τι θες
    έλα μη μου καίγεσαι
    όλα μου τ'αύριο και τα χθές
    στο τώρα θα τα κλείσω

    Όσα η αγάπη ονειρεύεται
    τα αφήνει όνειρα η ζωή
    μα όποιος στ'αλήθεια ερωτεύεται
    κάνει τον πόνο προσευχή,
    βαρκούλα κάνει το φιλι
    και ξενιτεύεται.



    καταπάνω μας τα κρύα αλλά το μέσα μας ζεστό πάντα:)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 5:51:00 μ.μ., Blogger the Idiot Mouflon

    knock knock ανοίξυε... θέλω να μπω μέσα (ωχ)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 6:23:00 μ.μ., Blogger teiresias

    Τον λόγο περί έρωτος πολλοί τον κατέχουν.
    Τη σιωπή του,μόνον οι ερωτευμένοι...

    Χαιρετώ καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 6:33:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Οίστρε μου...
    Φωνή ίδια έχω, το κατέχεις.
    Θα επιμείνω όμως, από ανάγκη πιότερο παρά από γνώση, πως μια χούφτα άνθρωποι μπορούν να κοιτάζονται στα μάτια και να τρέχουν φλόγες απ' τις μέσα γωνιές. Μπορούν -λέω-, να λογαριάζουν ένα "μαζί", αλλιώτικο.


    Παράφωνε,
    γλυκός ο λόγος σου!
    Θα σου πούνε κείνοι π' αγαπώ. Αν ξέρω, εννοώ. Εγώ το νιώθω και το δηλώνω κιόλας. Το πως το αφουγκράζεται κι ο απέναντι μετράει, ε;


    Estrella,
    ω, τι αλήθειες!
    Έξω κατρακυλάνε οι θερμοκρασίες, ναι. Και σιδερένια αρματωσιά θέλουνε οι μόνοι. Κι ας στέκονται εντός, φυλλαράκια στον άνεμο που τρέμουνε και σπάνε.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 6:55:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μελωμένε,
    αν είναι για τον έρωτα, τυφλοί βαδίζουμ' όλοι. Κείνο που ξέρω, είναι ν'αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου και να μη φοβάμαι να τα κυλίσω στο χώμα. Να τα εκθέσω πολλαπλώς και να τα υπερασπιστώ. Τούτο έχει κόστος, κατέχω το. Δε λέω πως είναι το καλύτερο. Απλά, είναι. Και σ' αυτό, μοιάζουμε μου φαίνεται.


    Μαριλία,
    φιλώ σε πλασματάκι τρυφερό. Κι ευχή να'χεις παρέα σου: έρωτας αντάρτης να σε βρεί και να σ' απογειώσει!


    Μάρκο μου, αγαπημένε!
    Στα χείλη στροφογυρίζουν τα γλυκόπικρα της ζωής. Η αρχή και το τέλος κουβάρι. Κι ένας ορίζοντας ανοιχτός για όποιον διώχνει την σκόνη απ' τα μάτια.
    καλησπερούδια!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 7:04:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    aeipote,
    συμπλέω. Μακάριοι, ναι. Κι ας τρίφτηκαν στα χώματα. Μάλλον πιο πολύ γι αυτό. Γιατί κατρακύλησαν στα έγκατα, με τη ψυχή λαμπύρισμα σε ουράνιο θόλο.


    Clowd, καλή μου!
    Δεν είναι τυχαία η ζωή, απότοκο πόνου. Η γέννα, ως διαδικασία πόνου λογίζεται. Τι τα θες λοιπόν... Ηδονή κι οδύνη, μια ανάσα μακριά.


    advocatus diaboli,
    ωραία σκέψη!
    Ναι, ο καθένας χρωματίζει αλλιώτικα τις αλήθειες του. Ελευθερία θα πω πως νιώθω όταν έχω τριγύρω δρόμους ανοιχτούς. Τοπία. Που αφήνω τον εαυτό μου να τα δει. Και που κι ο άλλος, δεν τα φράζει.
    Πολύτιμο. Πολύ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 7:11:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Citronella,
    αγιασμένοι καλή μου είναι οι ερωτοχτυπημένοι. Ούτως ή άλλως. Φέρει την ιεροσύνη ο Έρως, πολλαπλώς.
    Πρωτίστως γιατί μαρτυράς. Θες, δε θες!


    the Idiot Mouflon,
    τρεχάλα στην πόρτα να σε καλωσορίσω! Κόπιασε να σε τρατάρουμε ρακή δυνατή και γλυκό του κουταλιού εκλεκτό. Καλώς μας ήρθες φίλε. (Τα ωχ, άστα απέξω, περίσσια τα'χουμε κι εδώ!)



    Τειρεσία,
    ας έχουν κάποιοι τη δύναμή του και, αν την αρθρώνουν ή όχι λίγο έχει να κάνει.
    Αντιχαιρετώ σε αγαπητέ.
    Χαμόγελα να στέλνεις να θερμαίνονται οι αποστάσεις.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 9:44:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    σαν παλιά ελληνική αφήγηση πόνου της δεκαετίας του '60... με τα διλήμματα, τους έρωτες και "έναν αβάσταχτο απέραντο καημό" που είπε κάποτε ο Μάνος ο Χατζιδάκις.

    σου είμαι ευγνώμων.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 10:02:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Γεια σου,Καπετάνισσα!
    Μου έλειψε το κυματάκι της σκέψης σου...

    Καλώς σε ξαναβρίσκω!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 2:21:00 π.μ., Blogger 114ΛΕΞΕΙΣ

    Μεικές φορές τα βράδυα όταν περπατώ μόνος και το βλέμμα μου πέφτει σε μισοφωτισμένα παράθυρα, αναρωτιέμαι. "Ερωτεύονται οι άνθρωποι εκεί μέσα" ;
    ΥΓ
    Εξαιρετικό κείμενο

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 9:52:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από το πόσο 'ανοιχτός' είναι κανείς στον έρωτα και από τις επιλογές που κάνει (συνειδητά ή ασυνείδητα): τι ανθρώπους και εμπειρίες ελκύει προς το μέρος του, τι θέλει να δει και να επιβεβαιώσει μέσα σε μια σχέση κ.λπ. Τις περισσότερες φορές, ο έρωτας είναι 'λάθος στόχος'. Ενθουσιασμός που ξεφουσκώνει, όταν από κάτω δεν υπάρχει πραγματική αγάπη. Έρωτας και αγάπη πρέπει να συμπορεύονται. Για ν' αγαπήσω όμως, πρέπει πρώτα να συναντήσω τον άλλο πραγματικά και τον γνωρίσω. Πόσοι άνθρωποι το κάνουν αυτό; Πόσοι συναντάνε πραγματικά άλλους ανθρώπους; Πόσοι συναντάνε πραγματικά τον εαυτό τους καταρχάς;

    Ζεστή καλημέρα, Καπετάνισσα :))

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 12:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ερωτεύονται μάτια μου.

    Κι ερωτεύονται κι εδώ μέσα, τη γραφή σου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 1:34:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    "Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
    Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
    Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
    Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
    Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
    Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
    Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
    τούς καταρράχτες

    ...Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι"

    Αγάπησα μόνο που σε διάβασα σέμερα. Και είναι λίγες εκείνες οι φορές που ο εαυτός μας χάνει από τέτοια συναισθήματα.Και όταν χάσει τα έχεις κάνει για πάντα δικά σου. Υποθέτω..

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 4:17:00 μ.μ., Blogger nonplayer

    Ερωτεύεται ο κόσμος, Καπετάνισσα, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όμως θα πρεπε να ερωτεύεται, ακριβώς για να καταφέρει τούτο το "αλλιώς".

    Μαζί σου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 6:06:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Αυτό κι εγώ αναρωτιέμαι πολύ συχνά πια. Σαν παρατηρητής, νωθρός κριτικός που σωστά ζωγράφισες, πίσω απ' το τζάμι. Γιατί χωρίς το τζάμι κοφτερά σαγόνια παντού. Ο εγωισμός του ανθρώπου είναι. Όχι ότι δεν ερωτεύεται κανένας σήμερα. Και οι συμβάσεις είναι υπεύθυνες, οι κοινωνίες. Όλα.

    Λίγες είναι οι ελεύθερες ψυχές, και πιο πολλές οι ονειροπόλες.

    Μα θα υπάρχει έρωτας όσο συνεχίζουμε να ρωτάμε γι αυτόν.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 6:40:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ροΐδη, καλέ μου!
    Δε σέρνουμε μέσα μας λες κείνη την Ελλάδα; Και κείνη την εποχή που βουτούσε στο άσπρο πανί απλώνοντας ασπρόμαυρα όνειρα δίπλα σε γιασεμιά... Ω, κλωθογυρίζοντας στα χείλη ναι, την πιο ζαχαρένια γεύση της μελωδίας -που'χε πει ο Μάνος.

    Στα κύτταρά μας. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας. Οι στιγμές, οι σκηνές, το άσπρο και το μαύρο.


    Kyriaz!
    Αυτή κι αν είναι έκπληξη!
    Καλώς μας ήλθες, απρόσμενα, ως είναι πάντα οι επιστροφές...
    Αγκαλιά ανοιχτή και ζεστή. Και κεράσματα εκλεκτά για την παρέα. Να κάνουμε το μακριά, κοντά.


    Padrazo,
    αγαπιούνται οι καρδιές λες; Φλογίζονται τα βλέμματα, τρέχουν ποτάμι τα χάδια, τα αγγίγματα;
    Θα πω ναι, όχι από βεβαιότητα, μα για να μη μας στερήσω τ' όνειρο. Κι έπειτα θα χαμηλώσω το βλέμμα να δει πιο βαθιά. Είτε μέσα, είτε έξω...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 6:55:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Serenity,
    λεπίδες ακονίζεις φιλενάδα, με χαμόγελο φωτεινό στη γραφή!
    Ποιός συναντά τον εαυτό του και ορθώνει ανάστημα στο θεριό που έχει εμπρός, είναι το μέγα ζητούμενο.
    Έργο ζωής πες, που θέλει αναμέτρηση θανάτου.
    Για να'ρθει μετά κι ο γλυκασμός της αγάπης, το στρογγύλεμα στην συμπεριφορά, να νιώσεις πως ο κόπος και το μάτωμα φέρνουνε τ' αγκάλιασμα. Το βαθύ. Το λυτρωτικό.


    Αργυρένια μου,
    φεγγάρια μου κρεμάς στα μάτια και σ' ευχαριστώ. Έναν ουρανό ίδια σκέπη προσπαθώ να φτιάξω -θαρρώ-.
    Να'χει άστρα, να πέφτουνε στα χέρια μας, να γίνονται έρωτες. Ίσως.


    Κολοκύθι μου...
    Αγαπιούνται, παθιάζονται, μπουρδουκλώνονται, μπήγουνε νύχια στις σάρκες τους, στρέφουνε βλέμματα στα σκοτάδια, γίνονται χώμα, νερό, άνεμος, σπινθήρας, ενίοτε χώνονται στο κενό και το κάνουν κατοικία τους.
    Λέω πως αν αγαπούσαμε λίγο πιο καθάρια θα γινόμασταν μια στάλα καλύτεροι μωρέ...
    Κι ο κόσμος μας μαζί.
    Αλλά δεν.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 7:00:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μαίανδρε,
    αγαπημένε μου! Φύλλο και φτερό το "αλλιώς" απ' ανθρώπινες πράξεις. Να το'χω στον ύπνο μου μοναχά σύντροφο, συλλογιέμαι. Να θρέφει όνειρα.
    Να λέει πως ο έρωτας ζει, όσο/όπως κι ο άνθρωπος.


    Δόκτωρα,
    σκέψη-γυαλί. Διάφανη.
    Κι όχι περιχαρακωμένη. Ναι, το λευτέρωμα που σημαίνει δόσιμο δίχως απαίτηση, χωρίς εξασφάλιση και όρους είναι μεγάλη δουλειά. Για όποιον το βλέπει, ε; Και το χρειάζεται. Γιατί κι η ματιά συνηθίζει εύκολα. Και κακομαθαίνει. Βολεύεται, αλλιώς.
    Τα φιλιά μου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007 9:26:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    Το καταφυγιο μου ειναι ο ερωτας μου. Εξω απ'αυτον εμπολεμη κατασταση. Μεσα του βρισκω απανεμο λιμανι. Μια τρικυμια η ψυχη μου. Ετοιμη να αυτοπυρποληθει. Ο ερωτας με συγκρατει!! Ας ειναι ευλογημενος!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007 11:02:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Tolitsa μου!
    Ο έρωτας σε συγκρατεί;
    Απανεμιά σε καθαρά ουράνια;
    Ιδέα δεν έχω, στ' ορκίζομαι!
    Αλλιώς τη λογαριάζω την... αφεντιά του κι αλλιώτικα μ' ακουμπά η διδαχή του. Ανταριασμένα τοπία να φέρνουνε τον κόσμο τούμπα και να τον ξαναστεριώνουν από την αρχή!
    Αλλά και γαληνεμένος κόσμος, γιατί όχι;
    Μετά από παλέματα μάλλον...

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape