Καλή σου μέρα Μάγισσα Καπετάνισσα! Αν είναι οι σιωπές έτσι ηχηρές σαν κραυγές, και ταξιδιάρικες σαν καταστρώματα, να σιωπάς συχνότερα...

και για τα
"Ζευγάρια που δεν κοιτούν μη δουν"
ήρθα

τότε δεν ξέραμε για τον μεγάλο κόσμο τίποτα
ούτε μας ένοιαζε αν η γη ήταν στρογγυλή
μιλούσαμε με τα πουλιά στην γλώσσα τους
λουζόμαστε στην στέρνα του παππού πίσω απο τις μυρτιές πρωτογνωρίσαμε τον έρωτα κια το φιλί
και ψιχάλισαν τα πρώτα μας δάκρυα...
κι ύστερα μεγαλώσαμε μεμιάς!
ύστερα ξεχάσαμε τι άλλο να γευτούμε
σκάψαμε μέσα μας βαθιά
και τι παράξενο!
τώρα μόνο σιωπή...

καλημέρα σου
οι λέξεις δεν θέλουν ν' ανατείλουν
μόνο θύμησες στο μυαλό τριγυρίζουν
και σιωπή

Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα

Θυμάμαι !!!!!!



κανενα αλλο σχολιο , Τα γραψες ολα


Ιωαννα

όαση είναι πάντα το μπλογκάκι σου για τα μάτια, για την ψυχή και την ακοή (προφανώς κι ας εδυνατώ να ακούσω, λόγω αυτιστικού υπολογιστή)...

"Βγήκα από το σχολείο
με τους συμμαθητές μου βόλτα
και συναντήσαμε
τις ψηλές λεύκες
και τα όμορφα
λυγερά κωνοφόρα
δέντρα της Σουηδίας
μέσα στη σιωπή
που περίμεναν να μας ξεναγήσουν
στις αντιπροσωπίες
των συγχρόνων φορτηγών
Scania
συναντήσαμε τον σιωπηλό αέρα
της χώρας
και τον βάλαμε στην τσέπη μας
για να τον φέρουμε
χαιρετίσματα
στον μπάτη".

Το γράφει ένας μαθητής μου της Β΄ Γυμνασίου σήμερα. Δυσλεκτικός και απίθανος. Τον συμπαθώ πολύ. Γεμάτος θετική ενέργεια για τον κόσμο γύρω του.
Αλλά λέει... μέσα στη σιωπή. Κι αυτό με έστειλε. Όπως και τα χαιρετίσματα του σιωπηλού ανέμου της Σουηδίας στον δικόνε μας μπάτη. Με ξανάστειλε.
Όπως το κείμενό σου.

λεφτέρη, ο πιτσιρικάς είναι ήδη μεγάλος ποιητής μέσα του, απίθανη η οπτική του

Η σιωπή,η άλλη όψη της κραυγής,μερικές φορές...

Ή πάντα?

Tradescadia!
αγκαλιές του νότου που'ναι κοντοχωριανές της ερήμου, άρα, απλωμένες και ζεστές.
Σωπαίνω τα τελευταία χρόνια, πίστεψέ με. Αλλά και πάλι μιλώ.


Ροΐδη,
ξέρεις ότι μου δίνεις πάντα γλυκιά χαρά, όμοια με παιδιού.
Ναι, κείνα τα ζευγάρια και τούτα και τα παραπέρα, μάθανε ν' αποστρέφουνε βλέμματα και να μετράνε τ' αγγίγματα με τόπους, όχι με τρόπους.
Να στα συστήσω λες;


Μελωμένε...
Ακόμα ψιχαλίζουμε αγαπημένε μου. Και σαν ακούμε τραγούδι πουλιών, το νιώθουμε οικείο.
Όμως η σιωπή, ήτανε χωμένη εκεί μέσα που σκάψαμε. Την ανασύραμε, τη βγάλαμε στο φως. Ξέρεις τι ζητά;
Να της μάθουμε απ' την αρχή να συλλαβίζει.
Αλφαβητάρι και μολύβι ζητά.

Jo-Anna,
μνήμες, οι δυνατές καταγραφές.
Πιότερο του παρόντος λέω.
Όχι γιατί εδώ βρίσκουν αναγωγές.
Δεν είναι η σύνδεση. Είναι η ουσία τους.
Μας βλέπεις, ε;



Σταυρούλα,
φιλιά του μεσημεριού. Που'χουνε το μεστό χυμό του πρωινού και τη προσδοκία της μάγισσας νύχτας με τα πολλά και τ' αφανέρωτα.
Πάντα με τιμάς.
Το ίδιο νιώθω για σε, ξέρε το.



el-bard, καλέ μου.
Τι θαυμάσια γραφή! (Θα συμφωνήσω με τη Σταυρούλα) Ο έφηβός σου έχει πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και -πόση ευλογία!- το χάρισμα της ποιητικής απόδοσής του.
Χαρά με κέρασες μεγάλη.
Εκεί στα ξένα... να'χεις αέρηδες να σε χαϊδεύουν και να σου γλυκοψιθυρίζουν, ε;
Φιλώ σε.

Απουσία, αγαπημένη.
Η αλήθεια είναι ότι η σιωπή αποκωδικοποιείται πολλαπλώς. Αν αφήσουμε στην άκρη θυμούς και πείσματα, τεχνικές προσχεδιασμένες που κάπου αποβλέπουν, ναι. Σιωπή σημαίνει φωνή μεγάλη που καλεί σε βοήθεια.
Με άλλα λόγια, συναίσθημα δυνατό που δυσκολευόμαστε να χειριστούμε ή (και) ν' αρθρώσουμε.
Αυτό μας ακινητοποιεί. Το συναίσθημα βουνό, που έρχεται καταπάνω μας...

Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα
Θυμάσαι;

Aν θυμάμαι λέει;

Να είσαι καλά.
(Το ξέρω πως θα είσαι)
Γερό το σκαρί σου.

Ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο μάς έλεγε: "Θέλετε να φωνάξετε; Σιωπήστε!" Πόσο δίκιο είχε...

Φιλιά, Καπετάννισά μου!

Χμ... δασκάλα... τςτςτςτς! Σε τι σόι θάλασσες θα ταξίδευε μια... καπετάννισα; Τι χρώμα να 'χαν; Τι γεύση; Τι μυστικά να έκρυβαν; Ποτέ δε θα μάθουμε... :S

Eσύ μου χρωστάς βαρκάδα.
Κρατάω το παρακάτω:
"Κι όμως
Ίδια τα δώματα
Που σκοντάφτουν μια ζωή"
που μου έκανε γκλιν και πάω.

Sigmataf,
γέλια μέσα σου. Να φέρνουνε παρόν καλύτερο απ' τις μνήμες.

Σκαρί γερό ε;
Ξέρεις, μεγάλωσα -και μεγαλώνω- ακούγοντας συνεχώς εκείνο το "δε σε φοβάμαι εσένα".
Και τα γερά σκαριά, θέλουνε κύματα να τρέχουνε σα χάδια, πίστεψέ με...



Μαριλία,
φιλώ σε καλή μου. Και... μη σκιάζεσαι! Δε βαθμολογούμε εδώ, οι αγραμματοσύνες της καρδιάς πιότερο μας νοιάζουν.

Όσο για τις θάλασσες... να μάθετε, πως όχι! Στον αφρό λικνίζονται τα μυστικά μου!
Το χρώμα του πελάγου, όμοιο με κείνο του έρωτα π' ανοίγει βάθη κι αποδέχεται ορίζοντες. Γεύση καθαρή, διάφανη, νερό κρύσταλλο όπως τα βλέμματα και τα λόγια τόσων λίγων ανθρώπων πιά...
Τα μυστικά, είπαμε: λιάζονται στην επιφάνεια και με γοργόνες περαστικές, τραγουδάνε την αγάπη!



Κολοκύθι,
εικόνα γνώριμη καλή μου. Οι γνωστοί-άγνωστοι κατά πως λεν. Στους ίδιους τοίχους, όμως χιλιόμετρα μακριά.
Ζευγάρια του διπλανού διαμερίσματος, του κάτω ορόφου, ζευγάρια της διττής μοναξιάς.

Βαρκάδα;
Όσες βόλτες λαχταράς.
Θα'ρθει η ώρα, λέω. Για ό,τι έχει αξία, πάντα έρχεται.

Καλησπέρα πληθωρική καπετάνισσα
Και με τις σιωπές σου τρικυμία προκαλείς

πάλι με πονάς...

ξέρω ότι θα προχωρήσεις, αλλά με πονάς...

"...Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω. Πολύ ακριβά..." Μ. Α.

Τάσο,
τα μέσα-έξω γυρίζω.
Στεγνώνουνε καλύτερα τα συναισθήματα (ρούχα κι αυτά, ζεσταίνουνε το αίμα) σαν τα απλώσεις με φόδρα γυρισμένη στον ήλιο.
Κι αν κάνουνε φασαρία πότε-πότε, είναι που παραμείνανε κρεμασμένα...


Αλεξάνδρα,
να πω σ' ευχαριστώ και πάλι δε φτάνει.
Πολύτιμη μια λέξη μόνο, όταν η καρδιά ζητά ψιχάλες να την ποτίσουνε. Κι η δική σου έγνοια, τέτοια είναι. Φιλί και αγκαλιά.
Παρηγοριά μου μεγάλη, πολύ μεγάλη, οι άνθρωποι που όμοια καρδιοχτυπούν.


Τίποτα,
καλώς ήλθες με τα χέρια γεμάτα διαμάντια. Αναγνωστάκης λατρεμένος.
Κι οι σιωπές μας ξεπουλημένες πιά. Φτηνές, εύκολες. Ίδιες ζωές κι αυτές.

Μα τις ξεχωρίζουμε, ε; Μάθαμε, δε μάθαμε; Ο ήχος της σιωπής -άκου!- ευδιάκριτος πόσο...

η Λίνα Νικολακοπούλου λέει:
"Η σιωπή πολλά θα σου πει αχ ένα σωρό
Ετοιμάσου και πες στην καρδιά σου να φτιάχνει καιρό
Θα κλάψεις στην αρχή μα θα βγεις μετά εξοχή
Η σιωπή είναι δρόμος παλιός, δε φεύγεις αλλιώς."...

άδικο έχει;;;

υπέροχα και αφαιρετικά συναισθηματικό.
αποζημιώθηκα.

Αγαπημένο συγκρότημα οι secret garden-έχω όλα τα cd τους.
Απ' όσο θυμάμαι το κομμάτι που προσφέρεις είναι ένα από τα καλύτερά τους.Ας επωφεληθούν οι επισκέπτες σου...

εκει ειναι ολη η λυπη..στην ελλειψη επικοινωνιας..στη ψυχραδα των στιγμων..στα αναγκαστικα φιλια..!!

el-bard ,
κι εγώ, σε απόλυτη συμφωνία
και για το δάσκαλο και για το μαθητή του.
Να τον αγαπάς όσο μπορείς ν` αντέχει ακόμα ένα βήμα προς τα θαύματα


Ας είσαι καλά,Καπετάνισσα, που δίνεις τις λαβές
Έχεις κάμει μακρινή ομήγυρη, το ξέρεις;! Γεωγραφικοί χιλιόκυκλοι

Ας είναι καλά κι όλοι οι φίλοι

( ).

τα μέσα-έξω γυρίζω.
Στεγνώνουνε καλύτερα τα συναισθήματα (ρούχα κι αυτά, ζεσταίνουνε το αίμα) σαν τα απλώσεις με φόδρα γυρισμένη στον ήλιο.
Κι αν κάνουνε φασαρία πότε-πότε, είναι που παραμείνανε κρεμασμένα...

Μα, αυτό δεν είναι απλή απάντηση
Είναι μοντέρνο ποίημα και μάλιστα πολύ ωραίο.
Το συνειδητοποιείς;
Καλησπέρα

Γιώργο αγαπημένε, τα δίκια μαζί σου. Και με τη Λίνα βέβαια. Κι εκείνοι οι μοναχοί οι Βουδιστές οι απίστευτοι, που κάνουν συνεχείς ασκήσεις σιωπής κι αγγίζουν τ' άφταστα για μας, πόσα κατέχουν!
Και πόσα θα 'χαν να μας πουν...


roides,
ο δικός σου άνεμος, διαυγής, δροσίζει και ανοίγει τόπους. Πόσο καλοδεχούμενος!


Τειρεσία,
στο ίδιο πατρόν οι μουσικές μας προτιμήσεις, έχει φανεί και άλλοτε.
Πολύτιμο και ασυνήθιστο -πιά-να'χεις στην τέχνη και στη ζωή, ακούραστους συνοδοιπόρους...

με το φεγγαρι αγκαλια,
η ζωή του καθενός είναι δικό του κουμάντο, θα πω. Κι ό,τι σέρνει μέσα του, είναι ευθύνη του, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος.
Να'ναι τα μάτια μου που με γελούν, ή τα περισσότερα ζευγάρια βαδίζουν σε τέτοια ρότα;


Σωκράτη,
όση αγάπη και να σου στείλω, θαρρώ πως η μισή μένει πίσω.
Ακριβέ μου φίλε, παρηγοριά για μας, τροφή για τα όνειρα να μας σιμώνουν πότε-πότε...
Όμορφη παρέα, ναι!
Χέρια ενωμένα βλέπω και χαμογελώ.


ioeu!
Να βάλω στην παρένθεση ό,τι της πρέπει τότε. Τα αυτονόητα; Τα περαστικά και εμβόλιμα;
Της σιωπής τον ήχο;
Διαλέγω κείνο που περνά. Και φεύγει. Ν' ανασάνουμε γρήγορα.


Τάσο μου,
περίσσια τιμή! Ευχαριστώ από καρδιάς. Δεν το'χα κατά νου, να με σκουντάς πότε-πότε...
Η καρδιά μιλά και στα τόσα της, χάνομαι.

"Εκεί
Παρούσα η σιωπή
Αδιάφορο αν γεμίζει από ήχους
Σιωπή μοναχική, στείρα, σφαλιστή
Κι ας επικοινωνείς
Σιωπή μεγαλειώδης
Πως επικοινωνείς
Πως;
Επικοινωνείς;"
Με την σιωπή Μαρία μου! Είναι νέο είδος επικοινωνίας αυτό.Μερικές φορές λέει πιο πολλά απ' τς λέξεις, που έχασαν το νόημά τους...
Φιλιά!

elpida μου,
λόγια σωρό, ιστορίες ολόκληρες χωράνε στη σιωπή.
Μόνο που υπάρχουν σιωπές και σιωπές.
Εκείνες που βάζουν τρικλοποδιά στο συναίσθημα και το μπλοκάρουν, κάθε άλλο παρά λυτρωτικές είναι...