Καλημέρα τρικυμισμένη Καπετάνισσα.
Κοίτα να δέσεις για λίγο απάνεμα, να σε προλάβω στο επόμενο αρόδο με το καϊκάκι μου.
μουτς
:)

Πάλι ταξίδι σε χρόνο αστρικό...
Κάθε φορά που σε διαβάζω.
Τα σέβη μου!

Άγιο Κείμενο! Γραφή!
Για τούτο το λόγο, ας δεχτείς την ευχή κάθε γδαρμένου.
Και εμού προσωπικά.
Να χαίρεσαι.

ωδή στον "βράχο" και στον έρωτα...
θαυμάσιο!!!
σε λίγες μέρες θα βρεθώ εκεί να συναντήσω τις αιθέριες ψυχές που αφήσατε για να ποιούμαι το κόκκινο κρασί πάνω στην Μαλβουαζί, στο κάστρο με την "μονή έμβαση"!
καλησπέρα σου

Λοιπον πολλα δεν ξερω, αλλα οταν παω το νιωθω (φυσα δυνατα ε;)

Ταξίδι χωρίς συντεταγμένες, μπούσουλα, αστρολάβο.
Ταξίδι στο άπειρο, δηλαδή εδώ...
Ταξίδι με σίγουρο καραβοκύρη.
Καπετάνισσα για την ακρίβεια..

Για σένα!

Ας χορέψουν οι δαίμονες στη φουρτούνα της ψυχής μου
Και ‘γω θα βγω στους δρόμους,
θα γυρνώ
και το ρυθμό θα τους κρατώ
με μεταξένιο ντέφι…

Ο βράχος της Μονεμβασιάς με την προκλητική του διάσταση στο χώρο φαίνεται ότι δημιουργεί στον άνθρωπο την διάθεση για αγώνες.
Σε άλλους ερωτικούς όπως στο κείμενο σου και σε άλλους κοινωνικούς όπως στον μεγάλο ποιητή του.

Καλημέρα

Εσυ εγώ και η φουσκοθαλασσιά
αυτό και μόνο φτάνει

καλό σου πρωινό

Μανταλενοπουλάκι μου,
ω, ναι!
Σ' αραξοβόλι ζηλευτό, με τον Ποσειδώνα να σέρνεται νωχελικά στα πόδια μας κι ένα τσούρμο Νηρηΐδες να λικνίζονται στους αφρούς.

Θα σε προσμένω μες στην καλοκαιριά, ναι;


ioeu!
Άλλο δε κουρνιάζει στη καρδιά να την ζεσταίνει τόσο, όσο η υπόσχεση του ταξιδιού.
Η σύλληψη, η αγωνία, η περιγραφή του, πιότερο κι απ' την στιγμή της ίδιας της σάρκωσης.

Αγάπες απ' τα κύματα.


el-bard,
ανήσυχε, ανυπόταχτε φίλε!
Πως να συμβιβαστεί η αλλιώτικη μαγιά με τους καιρούς τους τωρινούς...
Ο λόγος ναι, η ύλη η πρωτογεννημένη, γίνεται αγκάλη κι εφαλτήριο και βυθός.
Πίσω απ' ό,τι βλέπω, λέω πως θα δω.
Και το ελπίζω.
Και σένα, στα ίδια σε λογαριάζω.

Μελωμένε,
πλάσμα τυχερό! Να΄χεις παρέα που στήνει αυτί σ' αέρηδες, θα ευχηθώ. Και νερά που κερνάνε τη νυχτιά μ' αντανακλάσεις αστερισμών, βγάζοντας στο φως μυστικά χιλιομοιρασμένα.
Πιές, για τη ζωή.



northaura,
αυτήν την αίσθηση την ιερή, να την προφυλάσσεις απ' τη λύσσα των καιρών και των ανθρώπων.
"Όταν πηγαίνεις, να το νιώθεις".
Ο άνθρωπος δεν είναι κόκκαλα και σάρκα, μα συναισθήματα.
Και το ταξίδι, το ίδιο ακριβώς.

Οι άνεμοι, να σου φέρνουν αρώματα.



Μάρκο...
Σ' εκτιμώ βαθιά, στο'πα ποτέ;
Μόνο σιγουριές μη μου γυρέψεις.
Μ' έχει γελάσει η ζωή πολλάκις.
Κι η Αμφιτρήτη μ' έχει διδαγμένη να χαμηλώνω βλέμμα σαν κάθομαι στο τιμόνι.
Βουνά ήρθανε τα κύματα τότε που έβλεπα μπρος απανεμιά.
Κυρίως τότε.

VITA MI BAROUAK,
κατέχω τους τους δαίμονες που ανασκαλέυουν τα σπλάχνα ως μέσα βαθιά. Μπήγοντας νύχια με ορμή και σέρνοντας τις πύρινες ουρές τους.
Τόπο τους κάνω να σταθούν, σωστά.
Έτσι κι αλλιώς, περαστικός ο Πάνας...


Αθεόφοβε,
ο λόγος σου σωστός.
Τόπος μαγεμένος κι άγριος, γαλήνη κι αντάρα μαζί, συμφιλίωση με το χρόνο και συνενοχή με τ' ανθρώπινα πάθη.
Το όραμα, μ' όποια γυαλιά και να το δεις, όραμα παραμένει. Θαλασσί.


Sailor!
Η λιτή, βαθιά γλώσσα των ανθρώπων της Κυράς Θάλασσας.
Σα να λέμε... βλέμμα, ίδιο πέλαγο.

Χαρές μόνο, Γιέ του Γαλάζιου.

"Ωκαιανός δίχως ελπίδα για στρειά..."
μου καρφώθηκε στο μυαλό.
Ακριβές!

Όντε θωρώ τη θάλασσα να'ναι ταραχισμένη
τάξε πως βλέπω τη ζωή απού 'χω περασμένη.

(καλό μήνα με νηνεμία και ελαφρό αεράκι.)

:)

Ξέρω πως εκεί που τελείωνει ο κόσμος αρχίζει ένας άλλος. Που έχει θάλασσες, έχει και βράχια και άμμο και από όλα.Και πανιά να μην έχουμε , δύναμη να τραβάμε κουπί έχουμε. Μας ταξίδεψες πάλι.

Μου άρεσε όλο αλλά κυρίως η ατάκα:

Θρηνεί η αντάρα της θάλασσας όσες ψυχές αγίασαν και κολάστηκαν εκεί.

Καλό μας μήνα.

Μνημονικό της η ορμή της φωτιάς που χυμάει εντός μας.

Να την θυμάσαι αυτή την κουβέντα...στην πήρα και τώρα με αυτή για σκυτάλη ξεκινάω για ακόμα πιο μακρινά ταξίδια.

Κι ας μην έχω κατάρτι να δεθώ

Ταξίδι στο όνειρο. Ταξίδι στο μέλλον. Ταξίδι ..... Είναι ωραία να ταξιδεύει κανείς μαζί σου.

??????,
όπως το βλέπει ο καθείς. Κι όπως κυλάει εντός του της θάλασσας ο ήχος και το άπλωμα. Υπάρχουν κι οι αγκυροδεμένοι, ε; Δίχως υπόσχεση πελάγους.



estrella,
καλό μήνα αγαπημένη μου.
Κι αφού το λαχταράς...
Ωκεανοί και θάλασσες
και ποταμοί του κόσμου
σταγόνες είναι στο σεβντά
που'χω για σένα φως μου!



Κολοκύθι,
το πιο μακρύ ταξίδι, το πιό απρόσμενο και μαγικό, γίνεται στων ανθρώπων τις ψυχές.
Απ' όλα:
Κι αντάρες και μπουμπουνητά και χαμηλωμένοι ουρανοί και ξεκούραστα νερά.
Και σφηνωμένοι να'μαστε, η ζωή μας αρμενίζει...

Sigmataf,
ομορφιές, μέσα κι έξω μας.
Να'ναι Φλεβάρης ολάκερος σε γέλια και λογιών-λογιών ταξιδέματα κι ας είναι κουτσαμένος στις μέρες του.
Κι η σκέψη μας η αντάρτισσα, στην κόλαση την άγια.
Που υπάρχει. Ναι.


candyblue,
πλάσμα θαλασσί, από νερό κι αλάτι.
Αγκαλιές να σε κρατάνε, ίδιο κύμα αξόδευτο που ξαπλώνει πάνω σε βράχια διψασμένα.
Τη φωτιά, ναι. Δεν τη λησμονώ. Πως αλλιώς, αφού τη βιώνω!
Κι ό,τι χτυπάει στο κόκκινο, λέω πως χορεύει μανιασμένα πάνω στο μπλε.


George,
ευχαριστώ σε φίλε μου καλέ. Συνταξιδευτή και συμμέτοχε-συνένοχε σ' όσα ανοίγουν οι ορίζοντες και οι βυθίσεις.
Ν' αποδεχτείς πως μέσα σου ένας παλμός ματώνει στο αλλού, στο αλλιώς, στο πέρα και συνάμα στο εδώ, είναι μεγάλη ιστορία...

Κάποιες ανθρώπινες επαφές μοιάζουν ως «μόνη έμβασις». Πρέπει να περάσεις οπωσδήποτε από αυτόν ή από αυτήν για να προχωρήσεις.

βλέπω, με χαρά, ότι ίδια μέρη μας αγγίζουν και ότι τα βλέπουμε με ίδια ματιά!

εγώ, μπορεί να μην ξέρω...
εσύ όμως, ξέρεις καπετάνισσα...
σίγουρα...

καληνύχτα...

Γενάρης ή Φλεβάρης, η λύσσα αυτή των κορμιών σε μια στιγμή δίχως αύριο δεν έχει μήνα. Ούτε εποχή έχει.

τι όμορφια

Εγώ αλλιώς το εννοούσα. Να χάνεσαι στο Πέλαγος από φιλιά και να νωμίζεις πώς ποτέ δεν θα τελειώσει... Αλλά και αυτό με τους αγκυροδεμένους, ακριβές...

kerasia,
ανθός αλήθειας ο λόγος σου.
Ό,τι έρχεται μπροστά κι ό,τι μας γονατίζει ακόμα, είναι πέρασμα για το αλλού. Γνώση του τοπίου. Μάθηση και χαρτογράφηση.



Αλεξάνδρα μου!
Και ποιός-τάχα- μένει ασυγκίνητοςαπό τούτο το αλόγιστο ξόδεμα της ομορφιάς που λαίμαργα καταπίνουν τα μάτια κι η σάρκα κι η ψυχή;
Άγιος τόπος.
Ιεροσύνη και μόνο η θέα του.


Γιώργο,
γλυκομίλητε κι αγαπημένε.
Νερά χτυπιούνται εντός μου, άγκυρες ξεκολλάνε και σαλεύουνε...
Σ' όλους μας μέσα, τρέχουν ταξίδια.
Πες ότι μερικοί, είναι πιο καταρεμένοι.

Doctor,
καμμία αντίρρηση!
Ορίζουν οι καιροί τα πάθη;
Τ' ανάποδο μάλλον:
Τα πάθη ορίζουν τους καιρούς.
Και σ' εποχές ξηρές κι αδιάφορες, μια θάλασσα να καταπιείς και πάλι δε σου φτάνει...


Silvia,
οι αέρηδες μεταφέρουν ιστορίες απ' αγάπες μυρωμένες, από έρωτες ταξιδεμένους.
Αυτούς τους αέρηδες ακούς μου φαίνεται και μιλάς για ωκεανούς από φιλιά!

Ναι, αέρηδες δυνατούς ακούω...

Ναι, αέρηδες δυνατούς του έρωτα ακούω...

Λοιπόν, μου έλειψες πολύ Καπετάνισσα... Νέκταρ η γραφή σου...
Καλώς σε ξαναβρίσκω...

εξαιρετικό καπετάνισσα.

με χόρτασες απόψε τσάρκα.

Κάποτε η σάρκα μπορεί να είναι πιο λυρική ακόμα και από το φως ενός κεριού...

Το κέιμενό σου το αποδεικνύει αυτό, μιας και -εκτός των άλλων- είναι σαρξ εκ σαρκός...

άυπνη ναι, σκέφτομαι την Πράγα μας.
ουφ
κοντοζυγώνει λες?

??????,
φιλιά κι ακραγγίγματα στο διάβα σου!


Serenity,
γλυκιά μου... Πόση χαρά με κερνάς με τις λιακάδες που σκορπίζεις στην οθόνη μου! Η απουσία σου, πηγή ανησυχίας αρχικά! Και μετά, η σιγουριά πως οι αγαπημένοι τριγυρίζουν εδώ γύρω!
Και μέσα μας, πρωτίστως...


discolata,
αγκαλιά ανοιχτή για σένα, καλωσόρισμα ζεστό τώρα που μας θυμήθηκαν οι χειμώνες κι ασπρίζουνε τα όρη!
Να βολτάρουμε μωρέ.
Ν' αρμενίζουμε κόντρα σ' ό,τι μας βαλτώνει. Ν' ανοίγει η ματιά. Κι η καρδιά.

the_return,
ντυμένη η ψυχή με τα λούσα της σάρκας, δεν ξέρω αν λαχταρά την έκδυση, ή αν αγκιστρώνεται γερά σε μια θνητότητα που σημαίνει πάθος και τέρμα και αρχή και φωνή και σιωπή και όλα και τίποτα...

Πως ν' αρνηθώ, ό,τι με ορίζει;



Αργυρένια,
νυχτοπουλάκι μου εσύ!
Τα ταξίδια και τα παραμύθια πάνε μαζί. Κι αναπνέουν δίπλα μας. Η Πράγα, πόλη παραμυθένια, είναι όνειρο μ' ακόμα πιο πολύ: Είναι βήμα σίγουρο κι είναι μπροστά.

Με τί μαεστρία που υμνείς Καπετάνισσά μας τις ομορφιές του Έρωτα! Να είσαι πάντοτε ερωτευμένη & ...δικαιωμένη!

Ηλιαχτίδα,
ευχή καλύτερη, δε μπορούσα να'χω!
Φυλαχτό θα την κρατήσω να τη γυροφέρνω στη καρδιά.
Να με προστατεύει απ' τις κακοτοπιές, λέω...
Που πόσες τέτοιες!

Φιλί ζεστό του νότου!