Υποκλίνομαι, Καπετάνισσα.
Η θλίψη σου, νησί ολάκερο. Ούτε ένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μου δειξε τόσο καλά τα .. γνώριμα μέρη. Τελικά οι χαρές χωρίζουν τους ανθρώπους. Οι θλίψεις είναι από ουσία συγκόλλησης. Ώρα καλή.

Βραδια σαν και αυτα,με αυτες τις σκεψεις να μας συντροφευουν...ειναι ατελειωτα...

Τι να σου πω (ρε) Μαράκι!
Ευαγγέλιο ο λόγος σου! Ας είναι και θλίψης! Μια θλίψη, πολλές θλίψεις γραμμένες από σένα, παίρνουν άλλη διάσταση! Γίνονται ποίηση, γίνονται εικόνες δυνατές!
Εύχομαι Μαρία μου, να σου δώσει ο Θεός χίλια χρόνια ζωής! Εκατό για να ζήσεις και να βλέπεις χαρές και 900 για να τις γράψεις όλες, έτσι όπως αυτές της θλίψης της δικής σου, που είναι και όλων μας.
Πάντα έχω να λέω για τον λόγο σου, αλλά μ'αυτό το κείμενο έχω πάθει!
Να είσαι γερή, κορίτσι μου!
Και να μας φέγγεις εσύ τις νύχτες!
Για να βλέπουμε καλύτερα!

ειχα ξεχασει λες απο αιματα και μου τα θυμησες ?

Αν και σε τέτοια κείμενα το 'χω σωστότερο να κάνω τουμπεκί, σε μια υπενθύμιση δεν μπορώ να αντισταθώ.

Κάποτε που τη δικιά μου θλίψη την περιέφερα λιγότερο λυρικά, όμως το ίδιο απελπισμένα, μου είπες να πάω στη θάλασσα και να αφουγκραστώ τί είχε να μου πει.

Πήγα.

Και μου είπε πως ο μόνος αγώνας του ανθρώπου είναι να δημιουργεί χώρο. Όχι να στριμώχνεται ή να στριμώχνει. Και όλα τα άλλα θα έρθουν όταν δουν ότι χωράνε, όχι επειδή τα κάλεσες.

Στο κρασί που ήπιαμε και που θα πιούμε ξανά!

Μαζί με τη θλίψη σου έβγαλες βόλτα και εμάς.
μα πώς να αφήσουμε το κομπιουτεράκι για ένα ξύλινο αριθμολόγιο, πώς να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μας με πρώτα υλικά; Εύκολο το έχεις;

Μακάρι να ήταν κάθε θλίψη σαν κι αυτή. Θάλασσα, ποτάμι και βροχή. Σε ξεπλένει λες...

από τα πιο όμορφα που 'χεις γράψει...

Η καρδιά γίνεται χαλίκι που βολοδέρνει στην απέραντι θάλασσα του αίματος...

Όρθια..

Πραγματικά από τα δυνατά σου κείμενα

Οίστρε μου...
Γεννιόμαστε σε στιγμές πόνου. Ο μέγιστος, λένε οι μανάδες. Η ίδια η ζωή, αδελφωμένη με τον πόνο. Παιδί της.
Δημιουργούμε, σκάβοντας στο χώμα. Εκτός και εντός.
Κι όταν το δάκρυ γυαλίζει στο φως, ξέρουμε πως η σάρκα γδύθηκε απ' όλα τα περίσσια. Και ντύθηκε την αλήθεια της.



Πρέζα tv!
Άστα να πάνε στο καλό... Να βουβαίνονται τα σκοτάδια, να σκοντάφτει πάνω τους η σκέψη, να ψαχουλεύει η ψυχή για κείνον τον διακόπτη. ON δε γράφει πάνω;



Ελπίδα μου,
αγάπη να σκεπάζεσαι μπρος στους χειμώνες των ανθρώπων, που'ναι ατέλειωτοι. Κι όχι έτσι φωτεινοί όπως ο φετεινός, ο απ' έξω μας. Με τιμάς με λόγια μάνας, ή φίλης ψημμένης σε ίδιους καημούς.
Και λέω λοιπόν πως καμμιά φορά, τούτο δω το μηχάνημα, έρχεται να μας δείξει πράγματα όταν τα'χουμε ανάγκη μεγάλη. Κι ο λόγος ο ανθηρός είναι μεγάλη ιστορία. Πανάκριβος και σ' ευχαριστώ.

Jo-Anna μου,
δεν αμφιβάλλω λεπτό για σένα.
Συνήθεια παλιά, να γδύνομαι μπρος στους Γενάρηδες, να δοκιμάσω αντοχές. Και να σέρνω και κόσμο μαζί μου. Πιάσανε οι χιονιάδες, μη κοιτάς δελτία μετεωρολογικά...


Μαίανδρε,
σου'πα ποτέ πως σ' αγαπώ;
Συγγνώμες στέλνω για την αστοχασιά.
Σ' αγαπάω αλήτη.
Νιώθεις τον τρόπο και για μένα, αυτό είναι πολύ.
Ξέρω. Κι έπαψα εδώ και χρόνια να κοιτάζω γεμάτα φεγγάρια και -ίδια λύκαινα-, να καλώ θηρία.
Μπορεί να'ναι και για καλό.
Η σελήνη ξέρει...

Το καλό κρασί απόλαυση μεγάλη με τέτοια παρέα! Τ' αποζητώ.


Τάσο μου!
Μια πάρτη εδώ μέσα καμωθήκαμε για τα δύσκολα. Τέλος πάντων, αυτά επιλέγουμε.
Δύσκολο το'χω λοιπόν.
Για τον μέσα κόσμο δε λες;
Αυτόν που ακριβά λογάται.
Κι αν τον γκρεμίσεις και τον ξαναπάρεις απ' τα πρώτα του, ούτε τα Ιμαλάϊα δεν πιάνουν μπάζα μπροστά σου!

nosyparker,
η κάθαρση του πόνου, παρηγοριά του μόνου.
Και γιατί καθρεφτίζουμε στις οθόνες λυγμούς, μου λες; Για να'ρθει η λύτρωση με ψίθυρο γλυκό, έστω λίγο να μας καλομιλήσει...


Ιούδα,
λόγος φίλου -έτσι να τον λογαριάζω, ε;-, άρα βαρύς, καθάριος σαν το κρύσταλλο.
Να'χουμε ψυχή κι ας την κομματιάζουμε.
Ας έχουμε τουλάχιστον...


Silvia Okaliova,
όσο κι αν απομακρύνεται η καρδιά, ξανά στα αίματα θα πέσει.
Αυτό το υλικό της, η αναπνιά κι ο βρόγχος της.


Ημεροδρόμιο,
χαρά μου να σε βλέπω εδώ.
Σε λογαριάζω για κοινή φωνή, ε;
Όρθια που λες, ναι.
Τόσο πια, που ξεχνώ πως είμαι άνθρωπος, λόγω τιμής.

Ελένη,
μεγάλη υπόθεση να βάζεις στο πιάτο τεμαχισμένη την αλήθεια σου, να'χεις τριγύρω θεατές να τη ζυγίζουν κι όμως, διόλου να μην την ακουμπούν μη και μετακινηθεί.
Ο σεβασμός είναι κι από δω, αν δε στο΄πα κι άλλοτε, καιρός για συμπληρώσεις.
Με αναδρομική ισχύ!

Πολύ καλό καπετάνισσα...Πολύ καλό...

S aspro mantili edesa th thlipsh soy mariath rantisa me magano kai mia stagona hlio....

Μιά μεγάλη αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα. Ευχαριστούμε για τις λ-έξεις σου

Έχω ένα φεγγάρι.
Θέλεις ένα κομμάτι του.

Μπορει να σου κάτσει το φλουρί.

Εξαίρετο κείμενο,
μια γεωγραφία της θλίψης,
ή μάλλον...

... μια γεωτροπία της θλίψης.

Αιμάτινη, χωμάτινη, άγει τα πράγματα σε ένα όριο αργά ή γρήγορα.

Εξ αυτού του ορίου και μόνον, όπως γράφεις:

"Να φτιάξει με πιο πρώτα υλικά, την απαρχή του κόσμου."

...η συντέλεια, η κάθαρση με όρους αιφνιδιαστικούς πάντοτε.

Δεν ψάχνω,
που `χω καιρόν πολύ να `ρθω,κάτι μέρες,
λόγια,
γιατί εσύ φως καταλαβαίνεις από περιφορές επιταφίου
και πώς ο αναστημένος επιθύμησε
άκοπα λουλούδια στον κήπο εδώ
με τ` ανοιχτό πορτάκι
Να , έτσι να κάμεις
ένας ανοίγματός του τριγμός σου λέει
- Καλημέρα
Περάστε να σας τρατάρουμε
μιαν αγκαλιά

Να `σαι καλά
που ξωθικιά τ` ουρανού
κι ιέρεια ρυακιών του λόγου σ` έχρισα
και σάρκινη με το μαστίγιο της φωτιάς
θες δε θες

"...Τη θλίψη σου, που αγάπησα,
να μη ιδώ ποτέ μου
ενάντια σου να εγείρεται
μοιραία καταστροφή,
και ανώφελη η αγάπη μου,
πάλι χαρά του ανέμου
νάναι και μιας ασίγαστης
μανίας η τροφή."

Μαρία Πολυδούρη
"Ηχώ στο χάος..."
1929

Να, μετα απο κατι τετοια εγινα μεγαλη fan σου! Θα μου δωσεις αυτογραφο? :)

Τειρεσία, αγαπημένε!
Ζαχαρένια λόγια από Κυριακάτικη φωνή! Την αγάπη μου αφήνω στα σύννεφα ν΄ανοιχτεί στους καιρούς, ν' ανηφορίσει κατά πρωτεύουσα μεριά.


Χάρυβδις,
αχτινοχάδια να στεγνώσουνε τους καημούς και δροσιά, ίδιο βοτάνι του θεού να μερέψουνε ό,τι μέσα αγριεύει.
Φτάσανε όλα.
Πλούσια τα ελέη σου.


bluesmartoulis,
ό,τι περισσότερο χρειάζομαι, στ' ορκίζομαι. Χέρια απλωμένα και παλάμες ζεστές, στέρνο ανοιχτό κι άφοβο στ' αγγίγματα.
Πολύτιμη η ανθρώπινη επαφή.
Μα πόσο...

polu dunato...
den mporw na pw tipota allo...
kalhmera...

Sigmataf,
πλεξίδα θα κάνω τα μαλλιά, εκεί μέσα να το δέσω. Ποτέ να μη μάθω για το κρυμμένο το φλουρί και για τα όσα τάζει. Μόνο να το'χω να δείχνει ρότα. Και να παρηγοριέμαι πως μια δαγκωνιά μαγεία με διάλεξε. Συνένοχο να'χει στο φως.


The Return,
ξέχωρη τιμή από σε.
Πέλματα γυμνά να περπατούν μαζί μου.
Κι ένας ψίθυρος θάλασσα, εκεί κοντά στα σκαριά, να κάνει πως τραγουδάει.
Έκδυση.


Σωκράτη, αγαπημένε...
Καλογερεύει η αγάπη, πες.
Μάθε με αν στεγνώνουν τα λυγισμένα δάχτυλα. Κι όλα τούτα τα πέταλα που πέσανε χάμω, τα ρόδινα και τα μαζεύω σκυφτή, θα τα φιλήσει ποτέ ο ήλιος;
Θα ζήσουμε, το'χω πει.
Μα να μην είναι όπως-όπως.

Τολίτσα,
πάντα κατεβάζεις απ' τους ουρανούς χνάρια που στιγμάτισαν το χρόνο και τον άνθρωπο. Αμμουδιές που συνομιλούν με τους αέρηδες, να τσούζουνε τα μάτια τα δικά μας.
Παραφύσηξε θαρρώ.


Pink Panther!
Τι γλυκό πλάσμα που είσαι!
Τυπώνεται η δεύτερη φουρνιά, τι να σου πω... Τα καθυστέρησα γιατί ήμουν αναποφάσιστη σχετικά με τις φωτογραφίες! Να μου δανείσεις του πιτσιρικά καλύτερα;


soulmates,
δυνατή κι η αγάπη ν' ανασαίνει, πνοή ζωής αλήθεια, μέσα μας. Να γίνονται γλυκύτερα τα βράδια μας, να ξεκουράζονται μες σε μοιρασιές αγαπημένων φωνών, τα μεσημέρια μας.

μα τι όμορφα που γράφεις...πειράζει να το λέω συνεχώς?

εγώ την θλίψη μου την βγάζω μόνο τις μπλε ώρες
Εκείνη δηλαδή με τραβάει από το χέρι και πάμε να βρούμε παλιούς έρωτες και όνειρα που παλιώνουν σε μεγάλα δρύινα βαρέλια στα κελάρια του νου

αυτο ειναι υμνος καλη μου..ευαγγελιο εγραψες..!!

μερικές φορές, υπάρχουν άνθρωποι που δεν τολμούν να βγουν από το σκοτάδι...

αυτό εμένα με τρομάζει.

το ξερω εδω και καιρο πως ειμαστε μιση ανασα μακρυα .
Οταν η μια βγαζει η αλλη ρουφαει .

Ιωαννα

υποκλίνομαι...

καληνύχτα καπετάνισσα...

ειτε γραψεις για την θλιψη ειτε για την χαρα, τα κειμενα σου ειναι υπεροχα, ταξιδιαρικα!

Δεν τα χορταινω!

Πρώτη φορά στο Blog και πέφτω πάνω στη "Θλίψη" = Χρονικό μιάς άφεγγης νυχτιάς.
Τόση "καλοδουλεμένη θλίψη" μου προκαλεί ένα είδος χαράς από τη μιά( γιατί κάποιος όποιος εσύ έχει τόση ικανότητα με τις λέξεις) και θλίψη από την άλλη ακριβώς γιατί από ένα σημείο και μετά δεν με έπεισες για τα συναισθήματα (ετσι τουλάχιστον το αισθάνθηκα). Αισθάνθηκα ότι έγραφες για (από) την ηδονή του γραψίματος και μόνο, συγνώμη αλλά ετσι το έννοιωσα. Ούτε με τον(την?) Οιστρο θα συμφωνήσω οτι τελικά οι χαρές χωρίζουν τους ανθρώπους....και η χαρά και η θλίψη μπορούν να μας φέρουν εξίσου κοντά παρόλο που η θλίψη φαίνεται σαν πιό δυνατό συναίσθημα. Γεωγραφία θλίψης ? που λέει και ο Return,ίσως αν το δούμε περιγραφικά
Πάντως να είσαι καλά

candyblue,
όσα δύναμαι για σένα κι ακόμα παραπάνω. Έχουνε τα λόγια σου σχήμα κι εφάπτονται με τη καρδιά μου. Και τα δάχτυλά μου, που να ψηλαφούνε μάθανε, βρίσκουνε απόκριση στο κάλεσμα το σιωπηρό.


με το φεγγαρι αγκαλια,
παρηγοριά για τη ψυχή, ν' ακούει πως κάπου ταιριάζει. Όταν δε, τη ραντίζουν με ροδόνερο και την ανθοστολίζουν, ε, δεν μπορεί παρά να καμώνεται πως κέρδισε στιγμές χαράς μεγάλης και φίλους δυνατούς!


Αλεξάνδρα,
δεν μπορώ να ξέρω βέβαια τι έχεις κατά νου. Αν αναφέρεσαι σε ανθρώπους που δε γελάνε στη ζωή μόνο διπλώνονται χωμένοι στα σκοτάδια, δεν έχεις άδικο.
Πόνος βαρύς.

Sigmataf,
αγάπη κι από δω και φως εντός σου.


Jo-Anna,
ο άνθρωπος είναι ένας, το'χω πει κι άλλοτε. Κι οι μοίρες τα ίδια υλικά κρατούν για όλους. Οι παραλλαγές είναι για να'χουμε νοστιμάδα στην κάθε μέρα μας, να λογίζουμε για περιπέτεια τη ζωή!
Μόνο που... έτσι που μάκρυναν οι δρόμοι μας, έτσι που θόλωσε η ματιά μας, είναι σπουδαίο πράγμα πιά, να΄χεις αυτιά δεκτικά απέναντι. Και χείλη όμοια.
Είσαι πολύτιμη.


Γιώργο, καλέ μου.
Στην αγάπη να υποκλίνεσαι, ή μάλλον καταπάνω της να πέφτεις! 'Ένα να την κάνεις με τη δική σου τη ψυχή.
Πάντα με τιμάς. Να'σαι ευλογημένος απ΄τη ζεστασιά των ανθρώπων.

Αύρα, αγαπημένη μου,
ταξίδια πάλλονται εντός σου και χρωματίζεις έτσι και το λόγο μου!
Η ματιά σου είναι που ανασκαλεύει τα πράγματα και τους δίνει μυρωδιά μεθυστική.
Όπως και να'χει, την αγκαλιά στη στέλνω με πόση χαρά!


Τάκη,
καλώς ήλθες σε τούτα δω το σεργιάνι που'ναι και σκαρίφημα κι ανάγκη ψυχής και σμίξιμο χεριών που θέλουν να μπλεχτούνε.
Τιμή και χαρά να είσαι εδώ.
Ίσως και να΄χεις δίκιο σ' αυτά που γράφεις, ιδέα δεν έχω.
Πως να ξεχωρίσω συναίσθημα και τρόπο έκφρασης και ν' αποδώσω στο ένα ή το άλλο το αποτέλεσμα...
Αξεχώριστα τα δυό. Δεν έχει και νόημα η ερμηνεία. ΄Ετσι αναδύθηκε, έτσι έτρεξε, έτσι στάθηκε.
Είναι ο τρόπος μου, αν το θέλεις αλλιώς. Κι η ανάγκη μου μαζί, μια και -τι άλλο;- αυτή με φέρνει εδώ.

Το τι νιώθει κάποιος όταν γράφει και το τι νιώθει ο αναγνώστης είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ε;
Το ζήτημα είναι να συναντιόμαστε. Και ν'αγγιζόμαστε. Μακάρι!

Καλησπέρα Καπετάνισσα,

Όλο τριγυρνώ εδώ, όλο κάτι πάω να σου πω και ύστερα το αναβάλλω. Και τώρα πήρα στο κατόπι τη θλιψη σου,
έκανα τη βόλτα της και ήταν η όψη της μεθυσμένης θάλασσας που μπήκε μέσα μου και τα έπλυνε όλα μεμιας.

ναι, γι'αυτό μιλάω...

Speira,
αλαφροπάτητο παιδί εσύ, πως να σε πάρω πρέφα;
Κάτσε λοιπόν να σε γλυκάνω με ποιήματα και τραγούδια.
Κι ένας ωκεανός χαρές, να διώξει κάθε γκριζάδα.



Αλεξάνδρα,
παρηγοριά να καταλαβαίνονται οι άνθρωποι. Πιά.