Καλημέρα

Καλά είναι τα όνειρα
Αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα
διαφορετική
Τα όνειρα είναι σαν τα παραμύθια
που αρέσουν σε όλους μας

Καλό πρωινό

Ξέρω τι θέλεις να πεις. Αρκεί να αγαπάμε τις προηγούμενες αγάπες μας και θα αναστηθεί και το όνειρο ζωής. Όσο τρελλό και αν φαίνεται αυτό.

Να μπορούσαμε, λέει, Καπετάνισσα, να ζούσαμε εμείς οι άνθρωποι τα όνειρά μας!!! Δηλαδή, να ζούσαν τα όνειρά μας. 'Ολα θα ήταν όμορφα. Γιατί όλοι έχουμε όνειρα καλά. Ακόμη και οι χειρότεροι ονειρεύονται μιαν άλλη ζωή που, για κάποιους λόγους, δεν τους βγήκε.

Αυτό που μ' αρέσει σε σένα είναι ότι επικεντρώνεσαι με συνέπεια στη μαγεία της ζωής

Έπρεπε τώρα να αντιδράσω El-bard. Γιατί κόλλησες το σχόλιο σου πίσω από το δικό μου; Συγχίστηκα. Όλοι οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει καλλοί. Και όσο ζούμε τα όλα τα όνειρα μας είναι εν δυνάμει ζωντανά. Αρκεί να είναι ζωντανή η αγάπη μας για τη ζωή. Και ας προσπαθούν οι χειρότεροι να τη σκοτώνουν, El-Bard.
Επιτρέπονται τέτοια σχόλια σε τόσο μαγικά blog όπως είναι το δικό σου, καπετάνισσα;

Kαλή μέρα Καπετάνισσα. Καλή μέρα σε όλους. Δεν έχω σχόλιο. Το χάρηκα και ... αυτό είναι όλο!

"Τα μεγάλα παιδιά
δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
και κανείς δε τους κάνει

Τα μεγάλα παιδιά
που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν

Τα μεγάλα παιδιά
μέσα στ' άνετα σπίτια τους
να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
να κοιμούνται ως αργά
το απόγευμα της Κυριακής
Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς

Στα τριάντα και κάτι
στα σαράντα που φτάνουνε
στο διπλό τους κρεβάτι
μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ' ένα φόβο
τον κόσμο πως χάνουνε
πως η καρδιά τους θα σπάσει
όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια

Τα μεγάλα παιδιά
οι αιώνιες παρέες
οι μοιραίοι έρωτες τους
οι σκισμένες καρδιές τους
και ο φόβος πως πια
ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν
Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν

Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν
πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους
τα μεγάλα όνειρα τους
όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά
Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά

Κάποτε είχαν πιστέψει
πως θα φανούν πιο δυνατοί
στα βιβλία μια λέξη
είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
Όμως πάλι όλα μείνανε
σκοτεινά και ανεξήγητα
κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
Δεν έβγαζαν πουθενά

Τα μεγάλα παιδιά
που δεν ξέρουν τι θέλουν
που δεν θέλουν να ξέρουν
τι τους φταίει κι υποφέρουν
Τα μεγάλα παιδιά
προσπάθησε να συγχωρείς
είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς"

Φάμελλος Μανώλης

Το τέλος της ιστορίας σου με το να σκοτώσουμε το όνειρο για να το κρατήσουμε ζωντανό, είναι πολύ σκληρό για τις αντοχές μου (ίσως επειδή είναι αλήθεια).

Αντιθέτως, αυτό το
"Δυό-τρείς τρελοί το βάλανε μέσα στα τραγούδια και στα ποτήρια τους"
συνοψίζει σε μια φράση όλη μου τη ζωούλα.

:)

σε φιλώ γλυκά

Δε σε πιάνω, Silvia Ok.
Δεν αντιλαμβάνομαι τι θες να πεις σε μένα.
Άσχετο το σχόλιό σου από το δικό μου. Δεν καταλαβαίνω.
Ή είσαι πολύ πιο μπροστά από μένα ή πολύ πιο πίσω.

Sailor, καλέ μου...
Δείξέ μου τον, κείνον που μπορεί ανάσα να πάρει δίχως να λογίζεται το αύριο σαν πιο φωτεινό.
Άνθρωπος δίχως όνειρα, τελείως στεγνωμένος. Εντός του, ξηρασία.


Silvia Okaliova,
ο λόγος ακουμπάει αλλιώτικα πάνω στην κάθε καρδιά. Σάμπως ο χτύπος της κοινός είναι; Κι έπειτα, δεν το μάθαμε πιά πως ό,τι ανοίγει την σκέψη του αφουγκράζεται ο καθείς;


el-bard, αγαπημένε!
Και ποιός σου είπε -τάχα- πως δεν τα ζούμε; Παραπονεμένα τα θωρείς; Τα όνειρα είναι καμωμένα γι αυτό ακριβώς: για να γυροφέρνουν τη σκέψη, όχι για να σέρνονται στις κατηφόρες της πραγματικότητας!
Εμείς τα ξεπουλάμε στο παζάρι του ρεαλισμού, εκείνα, να αλητεύουν στα ουράνια λαχταράνε!

kerasia μου...
Τα πικροκεράσματα φταίνε. Κολλάνε πεισματικά στα χείλη και για να πάνε κάτω, να ομορφύνει κι η όψη μια σταλιά, θέλουν ραβδάκια μαγικά. Στο λεπτό, τούμπα ο κόσμος...


Silvia Okaliova,
όσο μπορώ ν' αντιληφθώ καλή μου, δε βλέπω σκοτεινιά στα λόγια του el-bard. Η πραγματικότητα αναδύεται μέσα απ' αυτά. Μ' ένα τσιγάρο πικρό, άφιλτρο, κρεμασμένο στα χείλη.


Ελένη μου!
Και λίγο είναι να χαιρόμαστε λες; Τσιγγούνικες κυλάνε οι μέρες, καχύποπτες κι οι στιγμές μη και σκάσει λίγο το χειλάκι! Η ζωή είναι χαρά. Κι όσοι την πήρανε ανάποδα, στροφή επιτόπου αμέσως!

Τολίτσα,
στο τέμπο αγαπημένων τραγουδιών χτυπά η καρδιά σου. Κι ο τρόπος που βουτάς εντός τους, ανασύροντας χίλια δυό πολύτιμα π' αστραποβολούν στο φως, δείχνει μαεστρία ζηλευτή.
Χαρά μου να'σαι εδώ!



Μανταλένα,
φιλιά του νό(σ)του στο τρυφερό μαγουλάκι.
Μες σε γουλιές και νότες κολυμπάνε τα μοναχικά όνειρα, αυτιστικά παιδιά που τρέμουν με την πλάτη στον τοίχο. Ιάσιμη η πορεία λένε κάποιοι να μας πείσουν. Καλώς. Να μάθουμε ξανά. Να πρωτονειρευτούμε.
Τι απ' τα δυό;
Να μπουσουλάμε ή να πετάμε;

Αχ, βρε καπετάνισσα. Πόσο όμορφα γράφεις. Συγκινήθηκα.

Come little dream and play,
don't be afraid, don't fade away
Quick little dream, before you're gone
let's get it on....

Stephen Sondheim - Little Dream

oneira e?
agrafos xartis pou deixnei to dromo mes ton xrono..na ta skotwsoume de kserw na ta amfisbitisoume ...sigoura

omorfa grafeis kali mou ..kalimera

Μάλλον φταίει που είμαι ακόμα (αφελέστατο) κοριτσάκι...

Τι υπέροχο κείμενο Καπετάνισσά μου.
Ο τίτλος σου και μόνο περιγράφει την πραγματικότητά μου.

Αχ Καπετάνισσα
πως γίνεται και τα όνειρα μας κρατάνε ζωντανούς. Κι ας τα απατάμε κάθε μέρα ...

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι πολύ παρήγορο τα όνειρα να μην πεθαίνουνε ποτέ.

Μετά όμως...να στοιχειώνουν το σύμπαν αφού θα έχουν μετατρέψει το μυαλό μας σε αστερόσκονη...
Τραγικό.

Πόσα άραγε στοιχειά να είναι εκεί έξω τα βράδια...

Εγώ θα κάνω όνειρα
κι αληθινά ας μη γίνουν
αρκεί που επροσπάθησα
όνειρα να μη μείνουν

Καλημέρα! :)

bluesmartoulis,
αλήθειες κι αγάπη να βγάζουμε στις λιακάδες της ζωής, ν' ανοίγει το συναίσθημα, να λευτερώνεται η καρδιά!



Καλολύκε μου,
ακόμα δε καλοξεχώρισα: αν ειν' κατάρα ή ευλογία του ανθρώπου η ονειροπόληση. Να'ρχονται, να ταξιδεύουν την σκέψη, να στοιχειώνουν τη ζωή, να χρωματίζουν το βλέμμα, όνειρα μικρά, καθημερινά, ή άλλα, ζωής, για όσο...



atg,
ανοιχτή αγκαλιά να στοχεύσεις, να'χεις και ζωηρό καλωσόρισμα!
Χαρά που είσαι εδώ. Ν' αναθρέψουμε μαζί όνειρα που ναι, διαφοροποιούνται, μεταλάσσονται, μακιγιάρονται ή τσιτσιδώνονται, με το πέρασμα του χρόνου.
Κι άραγε:
Πληθαίνουν ή όχι;

Silvia Okaliova,
πεθαίνει -λες- ποτέ το κοριτσάκι μέσα μας; Άλλο αν το βουβαίνουμε για χρόνια...


Αργυρένια,
σα να΄χουν... συγγένεια οι πραγματικότητές μας!
Κοινός ο δρόμος τ' ανθρώπου. Ένας στην ουσία του. Κι αν οι βηματισμοί παραλλάζουν το σκηνικό, η διαδρομή είναι μία και με κόπο χαραγμένη.


Οίστρε μου,
ανάγκη να υπάρξουμε. Πρωταρχική. Αρχέγονη. Πες επιβίωση. Κι όσο πολύτιμο το οξυγόνο, άλλο τόσο της ελπίδας η μορφή. Να νιώθουμε το "ίσως", το "μπορεί". Σχοινάκι λεπτό, στη μαριονέττα του "θέλω".

dr.Uqbar!
Γιατί έχουν ανοίγματα οι πόρτες θαρρείς; Χαραμάδες και σχισμές; Για να μη μουχλιάζουν τα δωμάτια; Χε! Για να γλυστράνε τα αερικά ειν' όλα τούτα αφημένα. Και μαζί, να σέρνουνε φιλιά αχόρταγα ανθρώπων που αγαπήθηκαν. Κι αγγίγματα που σάρκα διψασμένη ψάχνουν.
Μα δε τα πήρες χαμπάρι ποτέ;



Μαριλία μου!
Γι την έρμη προσπάθεια ο λόγος που φουντώνει επικίνδυνα ώρες-ώρες το ανθρώπινο μυαλό. Μα και μια ζωή στεγνή, δίχως δυό στάλες γλύκας στα χείλη να υπόσχονται πως ίσως έρθει κι ο ποταμός, τι να την κάνεις...