Είναι από κείνες τις φορές που έρχονται τα πράγματα ασορτί, κομμένα από πατρόν προσχεδιασμένο λες κι απορείς μάλιστα πως κι έγινε το θάμα.Έπεσε στα χέρια μου συμπτωματικά, μα σάστισα, λες κι η στιγμή είχε όσφρηση κυνηγόσκυλου που ιχνηλάτησε πάνω σε στόχο λαχταριστό και φέρμαρε σταθερά και αποφασισμένα. Η τύχη λοιπόν που θελε αρμονία -καθώς φαίνεται- με το γύρω σκηνικό, μ' έβαλε να ξεφυλλίσω τα "εκατό ερωτικά σονέτα" του Πάμπλο Νερούδα. Και να γυρίσω "έτσι, για το παιχνίδι του τι θα βγει" μια σελίδα για να σταθώ εδώ:
Πεινώ για την φωνή σου, το στόμα σου, το δέρμα
και στους δρόμους γυρνώ νηστικός, βουβαμένος
δε με κρατάει πια το ψωμί κι η αυγή μ' αναστατώνει
γυρεύω των ποδιών σου τον υγρό ήχο στη μέρα.
.......................................................
Κι έρχομαι πεινασμένος κι οσφραίνομαι το σούρουπο
γυρεύοντας σε
τη ζεστή γυρεύοντας καρδιά σου
σαν ένα πούμα στη μοναξιά του Κιτρατούε.
και στους δρόμους γυρνώ νηστικός, βουβαμένος
δε με κρατάει πια το ψωμί κι η αυγή μ' αναστατώνει
γυρεύω των ποδιών σου τον υγρό ήχο στη μέρα.
.......................................................
Κι έρχομαι πεινασμένος κι οσφραίνομαι το σούρουπο
γυρεύοντας σε
τη ζεστή γυρεύοντας καρδιά σου
σαν ένα πούμα στη μοναξιά του Κιτρατούε.
Κι ένιωσα ξαφνικά, τόσο απόλυτα, τόσο σκληρά, λεπίδα και χιονόνερο, πως (και πόσο) καθυστέρησε ο χειμώνας. Και βάλθηκα να κρυώνω με το ζόρι. Και να λιμάζω της πείνας, σχεδόν να λιμοκτονώ. Ήρθε κι ο Οκτάβιο Παζ κι έκατσε σε καρέκλα αδειανή να μου θυμίζει. Να με διδάσκει ξανά. Τι γοητευτική σκέψη! Πόσο βαθιά αντίληψη! Πως συνδυάστηκαν τώρα η πείνα του έρωτα κι η μοναξιά, νηστική μονίμως, μες σ' ένα σατανικό -για με- πάρε-δώσε...
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, λέει ο Παζ στη Διαλεκτική της Μοναξιάς.
Κι ήρθανε οι αλήθειες, νυχιές κοντά στα βλέφαρα, ν' ανοίξουνε την όραση, που λαίμαργα καταπίνει μύθους. Αδειάσανε τα σώματα, κείνα που να καταβροχθίζουν τον έρωτα, ναι, ακριβώς αυτό καλογνωρίζουν. Κανιβαλλικά θαρρείς, αφού αν δεν εσωτερικεύσεις τον άλλον, αν δεν τον δεχθείς εντός σου, όλον, μετάληψη κανονική, πως να μιλήσεις για έρωτα που'ναι βίωμα ζωής και θανάτου μαζί...
Δε μας μαθαίνουν καλά το θάνατο λέει ο Παζ. Χίλια δίκια. Κοίτα πως θρηνούμε μια ζωή για τα χαμένα. Την ίδια τη ζωή πενθούμε στην ουσία. Προετοιμασία τέλους. Πρόβα τζενεράλε πες. Σέρνοντας ενοχές, σκοτάδια, ελλείψεις που χάσκουνε, φαντάσματα-ουρλιαχτά, κλαίμε για ό,τι ήρθε, για ό,τι δεν έφτασε, για ό,τι τώρα βιώνουμε, για ό,τι με το τέρμα θα'ρθει. Κοντολογίς, για όλα. Απώλειες διαρκείας. Στον έρωτα, η κορύφωση. Δημιουργία και καταστροφή -πως το'πα στην αρχή;- πράγματα ασορτί.
Κι εγώ που μια ζωή νοιαζόμουνα να ζω και να ξηλώνω ραφές που γδέρνουνε το δέρμα, ήρθα για χάρη σου να αφουγκράζομαι βρόγχο θανάτου. Τουλάχιστον, να μου το μάθεις καλά. Για να μπορώ να συναντήσω στην επόμενη στροφή την αναγέννηση, ε; Άνοιξης σπαρτάρισμα, έστω και στα θολά του. Ναι, μα για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να'ρθει βαρύς χειμώνας.
( Στιγμή τυχαία, ίδια με το ξεφύλισμα των σονέτων, μ' έφερε μπρος σε τραγούδι ευχή μαζί και μοιρολόι:
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, λέει ο Παζ στη Διαλεκτική της Μοναξιάς.
Η ζωή μας είναι καθημερινή μαθητεία θανάτου. Περισσότερο παρά να ζούμε, μας μαθαίνουν να πεθαίνουμε. Και δε μας το μαθαίνουν καλά.
Ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο κυλά ο βίος μας. Και ζητάμε στον έρωτα, ένα κομμάτι αυθεντικής ζωής, αυθεντικού θανάτου. Μια στιγμή πλήρους ζωής όπου να συγχωνευτούν τ' αντίθετα και ο θάνατος κι η ζωή, ο χρόνος κι η αιωνιότητα να συμμαχήσουν... Οι καημοί του έρωτα, είναι και καημοί της μοναξιάς. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μόνοι, αλλά επίσης, είμαστε καταδικασμένοι να υπερβούμε τη μοναξιά μας.
Ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο κυλά ο βίος μας. Και ζητάμε στον έρωτα, ένα κομμάτι αυθεντικής ζωής, αυθεντικού θανάτου. Μια στιγμή πλήρους ζωής όπου να συγχωνευτούν τ' αντίθετα και ο θάνατος κι η ζωή, ο χρόνος κι η αιωνιότητα να συμμαχήσουν... Οι καημοί του έρωτα, είναι και καημοί της μοναξιάς. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μόνοι, αλλά επίσης, είμαστε καταδικασμένοι να υπερβούμε τη μοναξιά μας.
Κι ήρθανε οι αλήθειες, νυχιές κοντά στα βλέφαρα, ν' ανοίξουνε την όραση, που λαίμαργα καταπίνει μύθους. Αδειάσανε τα σώματα, κείνα που να καταβροχθίζουν τον έρωτα, ναι, ακριβώς αυτό καλογνωρίζουν. Κανιβαλλικά θαρρείς, αφού αν δεν εσωτερικεύσεις τον άλλον, αν δεν τον δεχθείς εντός σου, όλον, μετάληψη κανονική, πως να μιλήσεις για έρωτα που'ναι βίωμα ζωής και θανάτου μαζί...
Δε μας μαθαίνουν καλά το θάνατο λέει ο Παζ. Χίλια δίκια. Κοίτα πως θρηνούμε μια ζωή για τα χαμένα. Την ίδια τη ζωή πενθούμε στην ουσία. Προετοιμασία τέλους. Πρόβα τζενεράλε πες. Σέρνοντας ενοχές, σκοτάδια, ελλείψεις που χάσκουνε, φαντάσματα-ουρλιαχτά, κλαίμε για ό,τι ήρθε, για ό,τι δεν έφτασε, για ό,τι τώρα βιώνουμε, για ό,τι με το τέρμα θα'ρθει. Κοντολογίς, για όλα. Απώλειες διαρκείας. Στον έρωτα, η κορύφωση. Δημιουργία και καταστροφή -πως το'πα στην αρχή;- πράγματα ασορτί.
Κι εγώ που μια ζωή νοιαζόμουνα να ζω και να ξηλώνω ραφές που γδέρνουνε το δέρμα, ήρθα για χάρη σου να αφουγκράζομαι βρόγχο θανάτου. Τουλάχιστον, να μου το μάθεις καλά. Για να μπορώ να συναντήσω στην επόμενη στροφή την αναγέννηση, ε; Άνοιξης σπαρτάρισμα, έστω και στα θολά του. Ναι, μα για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να'ρθει βαρύς χειμώνας.
( Στιγμή τυχαία, ίδια με το ξεφύλισμα των σονέτων, μ' έφερε μπρος σε τραγούδι ευχή μαζί και μοιρολόι:
Να 'χα δυο ζωές, απ' την αρχή να ξαναρχίσω
Αχ, καημέ, κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω
Να 'χα δυο ζωές, όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
Αχ, καημέ, κι από την αρχή να ξαναρχίσω
Αχ, καημέ, κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω
Να 'χα δυο ζωές, όλα μου τα πάθη να τα ζήσω
Αχ, καημέ, κι από την αρχή να ξαναρχίσω
Ο Γιάννης Κότσιρας σε ποίηση Μιχάλη Γκανά. Μιχάλης Καλαντζόπουλος, μουσική.
Η φωτογραφία είναι του/της Galeota από το www.trekearth.com )
Η φωτογραφία είναι του/της Galeota από το www.trekearth.com )
Στο γραψα .... μιση ανασα μακρυα ειμαστε εμεις οι δυο .
Ζω μεσα στα μαθηματα του πεθαινω
Αυτοσαρκαζομαι στους υπνους μου την ζωντανη .