Να'χει όνειρα που πάλλονται η νέα χρονιά, κύματα θεριά, να μη βαλτώσει η ψυχή. Να σαλεύει η φαντασία στις καθημερινές διαδρομές, να αλητεύει το μυαλό σε ό,τι μυρίζει περιπέτεια ζωής, σε ό,τι σχηματοποιεί το σήμερα σαν μέγιστη, μοναδική, ιερή χαρά. Σπάνια, ακριβή και αναντικατάστατη. Η κάθε στιγμή. Η κάθε μια ξεχωριστά. Πολύτιμη μες στην αλήθεια και στο φευγιό της. Όπως οι άνθρωποι. Κινούμενοι κι αυτοί. Μοναδικοί στο κάθε κύτταρό τους. Μιλούνια, ψηφίδες τόσες δα κι όμως ο καθείς κι ένας κόσμος άλλος.
Για τους ανθρώπους θα ευχηθώ. Που'ναι κύματα. Κι όσα σχέδια κι αν γενούν μες στους δαιδάλους του μυαλού, μες στους βυθούς τους μαγικούς, έρχεται η ζωή να τους βάλει τρικλοποδιά. Να'χουμε ανθρώπους δίπλα μας π' αναγνωρίζουν την αναπνιά μας. Το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας. Και το εκτιμούν. Να'χουμε καθαρή ματιά, διάφανη, ορίζοντας ανοιχτός να'ναι, ν' αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους που επέλεξαν να΄ναι δω, δίπλα μας. Και τους άλλους, που'ρχονται να κουρσέψουν τη γη και πέλαγο μαζί που ανταριεύει εντός μας.
Εκεί να επικεντρώνεται η... κινησιολογία των σχεδίων μας, λέω. Στον Άνθρωπο. Ως αξία. Και συνάμα, ως δυνατότητα -και δεξιότητα και γνώση-, επιλογής. Ο καθείς κι η αξία του, αλλά και ο καθείς και τα όπλα του. Κοντά μας, ν'αναγνωρίζεται όχι απαραίτητα ο ομοϊδεάτης, αλλά ο συνένοχος. Και συμμέτοχος στο πάρε-δώσε της αλήθειας, του ατόφιου συναισθήματος, του παιχνιδιού -εν τέλει- που λέγεται ζωή. Να είναι αναγνωρίσιμος αυτός ο "κάποιος", αυτό λέω. Ως φίλος, ως σύντροφος, ως... ως... Και να'ναι σύντομα αναγνωρίσιμος. Γιατί χρόνος σημαίνει ζωή. Χρόνος επίσης, σημαίνει και πόνος. Ίδιο θέμα, με φόδρα γυρισμένη.
Στο παραπάνω "Μίκυ Μάους", ο Μίκυ μας, πουλάει τον αγαπημένο του Πλούτο σε πλουσιόσπιτο, προκειμένου ν' αγοράσει δώρα στα φτωχά μικρά του. Παρά τις ανατροπές και το αίσιον τέλος (ποιός αντέχει για πολύ τον σκανταλιάρη Πλούτο), ευχής έργον θα ήταν να μείνουν στην άκρη -για μας-, οι συνεχείς πωλήσεις: Του εαυτού μας, των ονείρων μας, των επιθυμιών μας, των βαθύτερων αναγκών μας. Όσων πραγματικά αξίζουν δηλαδή. Κι όσων από καρδιάς ζητώ να βγάλει στον αφρό των πραγμάτων, το 2007...
Για τους ανθρώπους θα ευχηθώ. Που'ναι κύματα. Κι όσα σχέδια κι αν γενούν μες στους δαιδάλους του μυαλού, μες στους βυθούς τους μαγικούς, έρχεται η ζωή να τους βάλει τρικλοποδιά. Να'χουμε ανθρώπους δίπλα μας π' αναγνωρίζουν την αναπνιά μας. Το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας. Και το εκτιμούν. Να'χουμε καθαρή ματιά, διάφανη, ορίζοντας ανοιχτός να'ναι, ν' αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους που επέλεξαν να΄ναι δω, δίπλα μας. Και τους άλλους, που'ρχονται να κουρσέψουν τη γη και πέλαγο μαζί που ανταριεύει εντός μας.
Εκεί να επικεντρώνεται η... κινησιολογία των σχεδίων μας, λέω. Στον Άνθρωπο. Ως αξία. Και συνάμα, ως δυνατότητα -και δεξιότητα και γνώση-, επιλογής. Ο καθείς κι η αξία του, αλλά και ο καθείς και τα όπλα του. Κοντά μας, ν'αναγνωρίζεται όχι απαραίτητα ο ομοϊδεάτης, αλλά ο συνένοχος. Και συμμέτοχος στο πάρε-δώσε της αλήθειας, του ατόφιου συναισθήματος, του παιχνιδιού -εν τέλει- που λέγεται ζωή. Να είναι αναγνωρίσιμος αυτός ο "κάποιος", αυτό λέω. Ως φίλος, ως σύντροφος, ως... ως... Και να'ναι σύντομα αναγνωρίσιμος. Γιατί χρόνος σημαίνει ζωή. Χρόνος επίσης, σημαίνει και πόνος. Ίδιο θέμα, με φόδρα γυρισμένη.
Στο παραπάνω "Μίκυ Μάους", ο Μίκυ μας, πουλάει τον αγαπημένο του Πλούτο σε πλουσιόσπιτο, προκειμένου ν' αγοράσει δώρα στα φτωχά μικρά του. Παρά τις ανατροπές και το αίσιον τέλος (ποιός αντέχει για πολύ τον σκανταλιάρη Πλούτο), ευχής έργον θα ήταν να μείνουν στην άκρη -για μας-, οι συνεχείς πωλήσεις: Του εαυτού μας, των ονείρων μας, των επιθυμιών μας, των βαθύτερων αναγκών μας. Όσων πραγματικά αξίζουν δηλαδή. Κι όσων από καρδιάς ζητώ να βγάλει στον αφρό των πραγμάτων, το 2007...
Χρονια πολλα και καλη χρονια να εχουμε,γεματη υγεια,αγαπη,ερωτα,ερωτα και ερωτα!!!
Καλα να περνας!!!