Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007
Κατακαημένε η θάλασσα μισάει την προδοσία

Ξημερωθήκαμε. Λέξεις και γουλιές, σπινθήρες και τσουγκρίσματα, λιχουδιές στο τραπέζι και μοιράσματα στις ματιές. Πέφτανε κι οι νότες πάνω στα γέλια, θέριευε κι η κουβέντα εκεί κοντά στου έρωτα τη σκοτεινή τη στράτα, ε, πως ν' αφήσεις την παρέα με κουτσουρεμένη τη φωνή... Ταξιδιάρα στο λόγο η συντροφιά, να τρίβεται με απόλαυση στις λέξεις.
Ήταν κι οι καναπέδες αναπαυτικοί, όσο να πεις... Έκανε κύκλους η κουβέντα, βόλταρε σε διαδρομές χαρτογραφημένες από χέρι κοινό, ώσπου, αγκυροβόλησε σε λιμάνι στενόχωρο κι ακουμαντάριστο. Και μαστοριά και τέχνη και γνώση και μαχητική κοψιά να'χεις, πάλι στα σίγουρα δεν πας. Προδοσία η κυρά. Πολλοί την είδανε λέει, τους σφιχταγκάλιασε με θέρμη κι ας σπαρταρούσε η καρδιά να απαγκιστρωθεί. Μάλιστα. Που πάει να πεί; Ποιός πρόδωσε ποιόν και πάνω σε ποιά αξία προσυμφωνημένη στραβοπάτησε;

"Μ' αγαπούσε έλεγε, με λάτρευε για την ακρίβεια και ξαφνικά, είπε πως θέλει να μείνει μόνος", απεφάνθη η νέα.
"Πότε σου είπε πως σ' αγαπούσε"; έριξα την πρώτη σαϊτιά, επιμένοντας σε απάντηση.
"Ε, τελευταία φορά, μου το είπε ένα μήνα πριν", πείσμωσε η νεαρά.
"Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το ισχυριζόταν στις 3 του Δεκέμβρη του 2006, στις 2 η ώρα τη νύχτα. Ε, την συγκεκριμένη ώρα και ημέρα και στιγμή, σαφώς το ένιωθε και το είπε. Αυτό σημαίνει τάχα, πως οφείλει να σ' αγαπάει και ένα μήνα μετά"; η δική μου, αιρετική παρέμβαση.
Κι άρχισε λοιπόν ένα παιχνίδισμα στο λόγο, αναφορικά με το χρόνο και τα συναισθήματα. Στις 03.42 βγάζει ραπόρτο το αίσθημα ότι μας αγαπά; Ε, στις 03.42, το νιώθει, για τις 03.43, άγνωσται αι βουλαί του Έρωτος! Και να διασταυρούμενα ευφυολογήματα από τα μέλη της συντροφιάς και να γλυκαναστατώσεις από τα ζευγαράκια που ανασκουμπώθηκαν.

Δε λέω... Είναι μέρες που λες "καλύτερα να είχα σκουπιστεί με γυαλόχαρτο το πρωί που νίφτηκα" - έχει βλέπεις τον τρόπο της η πραγματικότητα, να τρίβεται στα μούτρα μας όταν δεν το περιμένουμε. Η ρευστότητα των πραγμάτων -και των συναισθημάτων σαφώς-, είναι δομική αλήθεια της ζωής. Άλλο αν στήνουμε σκηνικά σταθερότητας ως άνθρωποι και ως κοινωνίες με δεσμούς, θεσμούς κ.λ.π, για να έχουμε σημεία αναφοράς και να μη λολαθεί η σκέψη. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Κι ας καίγεται στην αναφορά τους η έρμη η ψυχή. Και βαφτίζουμε -που λες- προδοσία, το ότι το έτερον ήμισυ έπαψε να μας αγαπά. Και μας το είπε. Ή, τέλος πάντων, το έδειξε. Και δεν είναι προδοσία το να μείνει κοντά μας δίχως να΄χει την αγάπη για οδηγό; Μα αυτή κι αν είναι προδοσία, προς τον εαυτό του πρωτίστως!

Αν βάλει κανείς στην άκρη τις προδοσίες που έχουν να κάνουν με έλλειψη αφοσίωσης, με αποκάλυψη μυστικών, με λιποψυχία, με ανατροπή αξιών, με διαστρέβλωση του αισθήματος περί δικαίου, αντιλαμβάνεται το εξής:
Εισπράττουμε ως προδοσία στον έρωτα, ό,τι τραυματίζει ή και λαβώνει θανάσιμα, τις δικές μας προσδοκίες. Ό,τι ευχόμαστε, ό,τι βαθιά επιθυμούμε και, ως αντανάκλαση, περιμένουμε από τον άλλον. Η προσδοκία, ως γνωστόν, μπορεί (δυνητικά) να είναι καλύτερη από την πραγματικότητα, ίσως γιατί περιέχει ικανή ποσότητα επενδύσεων που οδηγούν σε ωραιοποιήσεις.
Σα να'ναι κοντά η προσ-δοκία με την προ-δοσία, ε;


Ρυάκι ο λόγος, γλυκύς στο γέλιο του, με την αψάδα της ρακής να μαρτυρά μικρές, προσωπικές ξενιτιές, τσιμπήματα με μελανιές ακόμα... Κι η κουβέντα πήρε δρόμο κι έτρεξε. Στην εντιμότητα του να λες αυτό που αισθάνεσαι. Αφού το αναγνωρίσεις πρώτα! Άλλος Ψηλορείτης... Στη γενναιότητα του να μη ζητάς, για να σου δίνει ο άλλος λεύτερα, άρα γνήσια. Στη μεγαλοσύνη του να του ανοίγεις χώρο για να ορίσει τη ζωή του όπως εκείνος συλλογάται.

Και μετά, θυμηθήκαμε πως είμαστε άνθρωποι. Κι όταν ο άλλος σταματήσει να μας αγαπά -δικαίωμά του, πως αλλιώς-, πονάμε.
Κι έπειτα, είπαμε πως το παιδί μέσα μας, είναι μονίμως παραπονεμένο. Για κείνη, την στερημένη αγκαλιά. Που συνεχώς την αναπλάθουμε και σε άλλα χέρια. Ενίοτε, μαχαίρια.

Ξημερωθήκαμε. Βελόνες στο κορμί το πρωινό αγιάζι. Ή να'ταν η ψυχή που τρεμούλιαζε; Στάθηκε η κουβέντα μετέωρη να τραμπαλίζει στον καθένα μας. Αναπνοή να πάρει.
Πως στέγνωσε μεμιάς το λαρύγγι! Έκανα να καταπιώ. Τείχος θεριό η προδοσία σου, να βάζει φρένο. Το 'μαθα, μη θαρρείς. Έτσι καταπίνονται τα λάθη. Αμάσητα.

Προχώρησα για ώρα. Να δεις που ο δρόμος, μ' έβγαλε στο λιμάνι.



(Ο τίτλος, στίχος του Νίκου Καββαδία
Η φωτογραφία, της Claire Ward-Thornton)
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 18:50 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


27 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007 7:21:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    τελικά το 'τώρα' μετράει... όσο και αν πονάει, αφού εμείς ζητάμε το 'πάντα'...
    αφού το μόνο που ορίζουμε είναι το 'τώρα'... η στιγμή που μπορεί να κρατά και αιώνια μέσα μας...

    μια στιγμή μπορεί να στοιχειώσει την ύπαρξή μας για πάντα.

    ο θνητός ευατός μας πάντα θα ζητά περισσότερα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007 8:29:00 μ.μ., Blogger αθεόφοβος

    Η καρδιά έχει τους δικούς της κανόνες και δεν λειτουργεί με την λογική.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007 8:42:00 μ.μ., Blogger Estrella_

    Kαπετάνισσά μου,

    γίνεται ο μπέτης μας γυαλί και η αντανάκλαση δε αγγίζει τις ψυχές μας. Ο μπέτης ο δικός μου είναι εκπαιδευμένος και προτιμά τις αλήθειες οσο σκληρές κι αν είναι παρά τα ψεύτικα.

    Κάποιοι απαιτούνε κιολας να τους αγαπάς. Ομως ο ερωτας καποτε τελειώνει. Τον αποκωδικοποιούμε, τον αναλύουμε, τον απαιτούμε αλλά αυτος μεταμορφώνεται..

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 12:19:00 π.μ., Blogger el-bard

    Είναι τόσο πολύπλοκα πάντα τα πράγματα, έστω και αν ο κατεξοχήν πολύπλοκος ποιητής μας διατυμπάνιζε (όταν ήταν νέος) πως "ο κόσμος είν' απλός, ένας απλός παλμός".
    Υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει και το ψέμα. Υπάρχουν όμως και διαβαθμίσεις σ' αυτά. Υπάρχει το αληθινό ψέμα αλλά και η ψεύτικη αλήθεια. Και στη σχέση την ανθρώπινη πρέπει να υπάρχουν κι άλλα, κι άλλα...
    Πώς μπορώ να πω σ' αγαπώ στις 12.00 και στις 12.30 αυτό πια να μην ισχύει; Δεν το χωράει το μυαλό μου, κι όμως, μπορεί να συμβεί. Θέλουμε να κερδίσουμε το Πάντα, αλλά δεν μπορούμε να κρατήσουμε ούτε το Τώρα για μια στιγμή. Με το μόνο που μπορούμε κάπως να τα βρούμε, να το μανουβράρουμε, να το σκεφτούμε και να το αναλύσουμε είναι το Πριν, το παρελθόν.
    Εκεί, λοιπόν, καταλήγω εγώ: τι μπορώ να κάνω και πώς μπορώ να πορευτώ χωρίς αύριο να τα χαλάσω με το παρελθόν.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 10:25:00 π.μ., Blogger tolitsa

    Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα
    Χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα
    Τ’ αύριο ονειρευόμουνα

    Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα
    Ήρθες πλάι μου και στάθηκες
    Έφυγες αλλά δε χάθηκες

    Η ζωή που περνά και χάνεται
    Η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται
    κι η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
    κι η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται, μάτια μου
    Μια στιγμή και μ’ αφήνεις μόνο μου
    Μια στιγμή και είμαι μόνος μου
    Να σε δω κι ας τελειώσει ο χρόνος μου
    κι ας τελειώσει τώρα ο χρόνος μου
    Μάτια μου

    Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα
    Όσα πέρασαν δε μείνανε
    κι όσα έρχονται δε γίνανε

    Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα
    Χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα
    Τ’ αύριο ονειρευόμουνα

    Σταματης Σπανουδακης

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 11:35:00 π.μ., Blogger Lion

    Ολοι λεμε "δεν υπαρχει αιωνια αγαπη". Ολοι ομως θελουμε να την ζησουμε.

    Ποναει οταν νιωθεις οτι ο αλλος δεν σ' αγαπαει πια. Προδοσια; Οχι. Καπου, καποτε, κατι εγινε και το προκαλεσε. Δεν ξερεις και δεν μπορεις να μαθεις τι ηταν αυτο.

    Την επομενη φορα που θα νιωσω οτι εκεινη που αγαπω μ' αγαπαει το ιδιο, θα φερθω ωσαν να ειναι οι τελευταιες μας στιγμες μαζι.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 3:55:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αλεξάνδρα μου...
    Το ότι υπάρχουν στιγμές που διεκδικούν το βάρος μιας αιωνιότητας, αυτό είναι βέβαιο. Έτσι κι αλλιώς, το ουσιαστικό περιεχόμενο της κάθε στιγμής, είναι ανεξάρτητο από το τικ-τακ του ρολογιού.

    Μια στιγμή για μια ζωή, ε;
    Μα, ναι. Πόσες φορές δεν αξιολογείται έτσι, μια ολόκληρη ζωή...


    Αθεόφοβε,
    για την αιώνια διαμάχη μιλάς, ε; Δεν ξέρω αν είναι τόσο αξεχώριστα τα δυό, ή, αν έτσι μας βολεύει να τα τακτοποιούμε μέσα μας.
    Η γνώση του συναισθήματός μας και η διαχείρισή του για τη δική μας εσωτερική ισορροπία, εμπεριέχει και τα δυό, τι λες;


    Estrella,
    σωστές και ξεκάθαρες οι κουβέντες σου. Κι εγώ για την αλήθεια μάχομαι απ' τη κοιλιά της μάνας μου θαρρώ. Και σηκώνω το κόστος. Το "όποιο".
    Από... αιτήσεις τώρα και απαιτήσεις, θα παραπέμψω τους αιτούντες σε... αρμόδιες υπηρεσίες. Όσο και να γυρέψεις συγκεκριμένα πράγματα απ' την καρδιά, όσο και να παρακαλέσεις, τη δική της ρότα θ' ακολουθεί εκείνη. Μάταιος κόπος, που λένε.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 4:14:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 4:16:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    el-bard, καλέ μου.
    Τούτη η κουβέντα, μέσα στην υπερβολή της, θέλει να καταδείξει την "τραγική" δυναμική των πραγμάτων, την αναπόφευκτη θνησιμότητά τους και την δική μας αδυναμία να ελέγξουμε ό,τι γύρω και μέσα μας συμβαίνει.
    Σαφώς και η Αγάπη έχει διάρκεια και δύναμη και ξεπερνάει τους καιρούς.
    Τίποτα δεν είναι προεξοφλημένο και τίποτα απόλυτα βέβαιο, το γνωρίζεις.
    Χρειάζεται βαθιά γνώση, συνειδητοποίηση καλύτερα του φευγαλέου της ζωής ώστε να επαναξιολογήσουμε και σχέσεις και ανθρώπους και συμπεριφορές.
    Και ορθά τονίζεις ότι είναι σπουδαίο πράγμα η κατανόηση του παρελθόντος, σε χρόνο ενεστώτα.


    Tolitsa,
    από καρδιάς σ' ευχαριστώ! Τραγούδι αγαπημένο, φορτωμένο αλήθειες στους στίχους του.
    Για τη ζωή, για τις αναζητήσεις μας, για τα όνειρά μας που ξαναγεννιούνται-λέω-, κάθε αυγή.


    Dralion,
    ποιός αντιλέγει! Αχ, να'χαμε τη σοφία να βιώνουμε κάθε αναπνιά της ζωής μας, της ύπαρξής μας, σα να'ναι η στερνή!
    Και το κάθε φιλί ν' ακουμπά σε χείλη ως ύμνος σε κορυφαία στιγμή ένωσης! Και να΄χαμε τη ζηλευτή τούτη σοφία...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 5:53:00 μ.μ., Blogger melomenos

    μια μέρα σίγουρα δεν θα υπάρχει τίποτα για να ακούσει την φωνή μου
    μια μέρα δεν θα έχει μείνει τίποτα να μαρτυρά οτι πέρασα
    μου φτάνει όμως ότι άκουσα μια καλημέρα απο τον διπλανό μου
    κάποια βήματά μου ένα μοναχικό σούρουπο στην ακρογιαλιά...
    γι'αυτό τώρα που λέω ότι ζω
    ασωτεύω αγάπη
    όλα τα άλλα ας περισσεύουν!!!
    ...την καλησπέρα μου!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 7:12:00 μ.μ., Blogger just me

    Δώσε στο Λιμάνι ένα χαιρετισμό κι από μένα, πατριώτισσα. Νωρίς το σούρουπο, πριν ανάψουν οι γκλαμουράτοι φωτισμοί στο Κορδόνι.
    Καλή χρονιά!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 10:12:00 μ.μ., Blogger George

    Ωχού μωρέ καπετάνισσα. Τι μου έκανες πάλι. Ερχόμουν στην γωνιά σου να ξαποστάσω απο τις σκέψεις μου, να χυθώ στην αγκαλιά σου, και έπεσα πάνω τους. Αυτά με βασανίζουν καιρό πολύ θαρρώ. Κάνω ένα βήμα μπρός και δύο πίσω. Δεν μπορώ να προδόσω και το πληρώνω με τίμημα βαρύ. Προδίδω εμένα. Παλεύω να το αντέξω, δεν γίνεται αλλιώς.
    Μα να απόκαμμα, κουράστηκα.
    Ήρθα να με ταξιδέψεις μα με βυθίζεις. Δεν αντέχω. Θάλασσα θα γίνω να χαθώ. Κι' αυτό όμως δεν το μπορώ. Αυτή αλλάζει θεριεύει, φουρτουνιάζει και γαληνεύει. Εγώ άνθρωπος όμως, πάντα γαλήνη ψάχνω, δεν θέλω φουρτούνες, τρομάζω στο κοίταγμα τους. Λιμάνι θέλω να χωθώ. Λιμάνι απάνεμο. Λιμάνι να μπορεί να με κρατήσει.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 10:29:00 μ.μ., Blogger ioeu

    Γαλήνη τη νέα χρονιά!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007 11:28:00 μ.μ., Blogger Markos

    "Έτσι καταπίνονται τα λάθη.
    Αμάσητα."

    Αλλά πρέπει να έχεις τη λεβεντιά να το κάνεις... ε;

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 5:07:00 π.μ., Blogger Tamara de Lempicka

    δυσκολο πραγμα να πεις την αληθεια, στον εαυτο σου πρωτα και μετα στον ενδιαφερομενο...μα οσες φορες το καθυστερησα , το χρονο μονο ηταν που σπαταλησα...γιατι αυτος παντα ερχεται να σου πεταξει στη μουρη , αυτα που εσυ θες να καταχωνιασεις στο ντουλαπι του...γιατι ο χρονος με το ψεμα ερωτοτροπει, μα ποτε δεν το παντρευεται...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 1:17:00 μ.μ., Blogger aeipote

    Έτσι είναι. Σιγά να μην είναι ο άλλος, ο όποιος, βιβλίο να τον πάρεις να τον βάλεις στην βιβλιοθήκη να τον έχεις και να σκονίζεται. Πονάει αλλά έτσι είναι.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 1:47:00 μ.μ., Blogger ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

    Σοφή σε βρίσκω καπετάνισσα. Σοφή & αληθινή! Κι αυτό είναι τ΄ομορφότερο. Λυπάμαι μόνο που κάποιος ήταν λίγος για να σ΄εκτιμήσει όσο σου αξίζει & ακόμη μικρότερος για να τολμήσει να σε δει στα μάτια & να σου ομολογήσει μόνος του την αδυναμία του!
    Ας είναι, εκείνος έχασε!
    Να είσαι καλά κι όλα πάλι όμορφα θα γίνουν!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 4:03:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μελωμένε,
    στο στήθος τη φοράμε μια πάρτη την αγάπη, να περνούν ολόγυρα οι αέρηδες και να το βάζουνε στα πόδια. Πιο φοβισμένοι οι φόβοι από μας, μπρος στης αγάπης τη μιλιά!


    just me,
    καλώς ήλθες πατριωτάκι! Μήνυμα γλυκομιλημένο θ' ακουμπήσω στα κύματα για σένα. Ν' αρμενίσει κατά που ποθείς και να ομολογήσει καλοζεσταμένες σκέψεις. Άντε και μια ρακή, να σε καμαρώσω ως φρέσκια παρέα!


    George, καλέ μου...
    Η απανεμιά ντύνεται γαλήνη και κατασταλάζει μετά απ' τις αντάρες, το ξέρεις. Κι είναι ευλογία μεγάλη και γλυκασιά για τη ψυχή, αν έχουμε τη δύναμη και την καθαρότητα ν΄ακούμε τις φωνές που μάχονται εντός μας. Τις επιθυμίες μας τις βαθιές. Και τις αγωνίες μας μαζί. Κείνες δε μας προδίδουν. Καμμιά φορά, ζητάνε σύμμαχο το χρόνο, άλλοτε τραβάνε κοντά τη μοναχικότητα. Έτσι κι αλλιώς, έρχεται η ώρα τους. Να βγούνε στο φως και ν' ακτινοβολήσουν, ή να τυφλωθούν.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 4:11:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ioeu,
    αυτήν την ευλογημένη σιωπή της ηρεμίας, τότε που ούτε φτεροκόπημα, ούτε κυματισμός ακούγεται, πόσο τη θέλω ώρες-ώρες! Γαλήνη, ναι. Σε κάθε τόπο, εσωτερικό και μη.


    Μάρκο μου,
    λεβεντιά θέλει λες η αναγνώριση του λάθους ή... η κατάποση;
    Όπως και να'χει, αγκαζέ με τα λάθη πορευόμαστε κι η ίδια μας η πορεία αποδεικνύει ότι συχνά, δε διδασκόμαστε από αυτά.
    Το να στέκεσαι απέναντι στους ανθρώπους και στον βαθύτερο εαυτό σου προσπαθώντας να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, ναι: Μάλλον θέλει λεβεντιά.


    Tamara de Lempicka,
    σωστές κουβέντες. Ωφέλη απ' το κρυφτούλι των συναισθημάτων δε θ' ανακαλύψεις. Το κόστος της αλήθειας και της αγάπης, ένα και το αυτό.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 4:18:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    aeipote,
    λαίμαργος ο έρωτας, εγωκεντρικός και πείσμων, για τη δική του την ευζωΐα νοιάζεται. Κι ο άλλος πάντα, παράγοντας αστάθμητος. Ευτυχώς!


    Ηλιαχτίδα,
    κρατώ τα όμορφα λόγια, χάδι στο πρόσωπο. Μόνο που κανείς δεν είναι "λίγος". Όλοι μπόλικοι είμαστε. Για ό,τι μας έταξε η ζωή να κάνουμε και για ό,τι αντέχει η ψυχή μας. Ο καθείς βλέπει στον άλλον ό,τι αντέχει η ψυχή του να δει. Κι αν κάποιος δεν είναι στο πλάι μας, δε σημαίνει ότι δεν μας εκτιμάει ή ότι εμείς είμαστε καλύτεροί του. Η ρότα της ζωής είναι απρόβλεπτη. Και πολλά πράγματα γίνονται απλά. Δίχως βαρύγδουπες αιτίες. Έτσι.
    Ίσως για να'μαστε -μετά-, καλύτερα!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 4:50:00 μ.μ., Blogger Ιωαννα

    Ποια εισαι εσυ που μπαινεις τοσο βαθεια μεσ στο πετσι μου .
    Ποια ειμαι εγω που σου γραφω πως σε σκεφτομουν διαβαζοντας το ΣΟΥΕΛ της Ιωαννας Καρυστανη .

    Ποτε συναντηθηκαν οι ψυχες μας και δεν κρατησαμε αναφορα στις αναφορες.

    Αυτες τις μερες νομιζα πως σε διαβαζα , πως σου μιλαγα κι ας ειχα απλα ενα βιβλιο στο χερι .
    Νομιζω πως σου πα κι ολες τις ευχες που χα κλεισμενες στα βαζακια μαρμελαδας με τα σπανια χρωματα και τις νοφερτες γευσεις .

    εχουμε βρεθει στα ξενυχτια των ανεμων και στα κλαματα των βροχων , αλλιως πως μπορει εσυ να γινεσαι εγω και τουμπαλην .


    Την αγκαλια μου κι ας μην την ειδες την πηρες .

    Να προσεχεις


    Ιωαννα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 4:51:00 μ.μ., Blogger Kallioph

    "Αν βάλει κανείς στην άκρη τις προδοσίες που έχουν να κάνουν με έλλειψη αφοσίωσης, με αποκάλυψη μυστικών, με λιποψυχία, με ανατροπή αξιών, με διαστρέβλωση του αισθήματος περί δικαίου, αντιλαμβάνεται το εξής:
    Εισπράττουμε ως προδοσία στον έρωτα, ό,τι τραυματίζει ή και λαβώνει θανάσιμα, τις δικές μας προσδοκίες. Ό,τι ευχόμαστε, ό,τι βαθιά επιθυμούμε και, ως αντανάκλαση, περιμένουμε από τον άλλον. Η προσδοκία, ως γνωστόν, μπορεί (δυνητικά) να είναι καλύτερη από την πραγματικότητα, ίσως γιατί περιέχει ικανή ποσότητα επενδύσεων που οδηγούν σε ωραιοποιήσεις.
    Σα να'ναι κοντά η προσ-δοκία με την προ-δοσία, ε;"

    Δεν θα γινόταν να το είχες πει καλύτερα :)
    Καλή χρονιά

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 7:10:00 μ.μ., Blogger ellinida

    Αφού σ'έβγαλε στο λιμάνι δεν σε φοβάμαι εσένα . Ξέρεις από φορτούνες εσύ και ξέρεις πως στην θάλασσα είσαι πιό ασφαλής !
    Καλή χρονιά . :)))

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007 7:22:00 μ.μ., Blogger marilia

    Όταν έλεγα ότι "διαβάζεις και δεν έχεις λόγια να σχολιάσεις", εννοούσα αυτό ακριβώς που νιώθω τώρα! Τώρα να σε πω κι εσένα "κακούργα" ή να το προσδιορίσω λιγάκι "κακούργα με το... γυαλόχαρτο";

    Άντε, φιλί! Και αγκαλίτσα, βεβαίως βεβαίως! Καλή χρονιά και από... "κοντά". :):)

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2007 1:26:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Jo-Anna, μα ναι!
    Κι ήρθε αεράκι μυρωμένο, πελαγίσιο και μου μουρμούρισε σιγανά: "Ό,τι ζει μ' αγάπη, ό,τι ζει μέσα σ΄αυτήν, δε χάνεται, ακόμα κι αν έτσι μοιάζει. Κι η απόσταση απ' τη μια άκρη της γης στην άλλη, είναι τόση, όση μια αγκαλιά".

    Τα δάχτυλα βουτώ μες στα βαζάκια σου, ίδιο παιδί εγώ!
    Να'χεις μια χρονιά ευλογημένη απ' αγάπη.


    Καλλιόπη,
    αγκαλιές καλή μου κι από δω. Χρόνια όμορφα, γλυκομεγαλωμένα να σε συντροφεύουν και να σ' έχουν και για τ' αγαπημένο τους παιδί!


    Ελληνίδα μου,
    η θάλασσα, είναι έρωτας (Κι ο έρωτας θάλασσα, ε;).
    Άρα, είναι να την παίρνεις από φόβο. Ή, του λάχιστον, να την αντιμετωπίζεις με το σέβας, την ιεροσύνη που της πρέπει.
    Για να μη σε προδώσει!
    :)


    Μαριλία μου,
    σε βλέπω να ξαποσταίνεις ώσπου να... ξανατραβήξεις για τη δόξα!
    Καλή αρχή από Δευτέρα και καλά γλέντια το Σαββατοκύριακο! Λέω πως όλο και κάτι θα προκύψει, ναι;

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2007 1:47:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Από τη μία ο έρωτας. Από την άλλη ο άνθρωπος. Ποιος είναι πιο δυνατός; Ποιός είναι πιο παντοτινός; Πιο δυνατός;
    Μια μάχη είναι όλα. Και αυτή η πραγματικότητα που λες με το γυαλόχαρτό της μόνιμα ξύνει τη μούρη μας γιατί είναι η μόνη αληθινή. Που μένει.

    Κι ευτυχώς υπάρχουν πάντα αιρετικές παρεμβάσεις σαν τις δικές σου, που προσγειώνουν του ψηλά ιπτάμενους!

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2007 2:31:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μωρέ Δόκτωρα αγαπημένε...
    Ώρες-ώρες και γι αυτήν την αλήθεια της πραγματικότητας αμφιβάλλω. Ξέρεις δα ότι βλέπουμε ως πραγματικότητα ό,τι μας εξυπηρετεί. Σάμπως αυτό που λέω εγώ "αλήθεια", είναι το ίδιο και για σένα;
    Άστα να πάνε. Μάχη αέναη, καλά λες. Και το "πάντα", να χασκογελάει.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape