Είκοσι, να χάσκουνε. Για τα χρόνια λέω. Με το ζόρι να'χε πατήσει δυό δεκαετίες. Πιανότανε κι αυτός, απ' τα γλυκοτερτίπια της νιότης. Ε, στο εφτά βαδίζουμε πλέον, άρα, κλείσαμε-δε κλείσαμε τα χρόνια που ορίζει η γενέθλια ημέρα, σκαρφαλώσαμε μια χρονιά κατά τα τυπικά. Να ξεχειλίζει το κύρος απ' τις τσέπες, να΄ναι και για καμάρι η ταυτότητα!Ενήλικος σε μικρογραφία, ή, μεγέθυνση παιδιού. Ίδιο το αποτέλεσμα. Μιλούσε για τον εαυτό του ακατάπαυστα. Το άλλοθι της νιότης. Συγχωροχάρτι σίγουρο.
Γνώρισε -λέει- τον έρωτα μέσα από μια γρήγορη, φοβισμένη και φτηνή επαφή, σε πορνείο βήτα κατηγορίας. Είχε για ουρανό μια γυμνή λάμπα, βαμμένη κόκκινη στα βιαστικά, περιέγραφε τους τοίχους να ξερνούν λαδομπογιά, θυμότανε τη βρώμα να έχει ποτίσει τα κακόγουστα καθίσματα. Λες και μιλούσε στον εαυτό του -μα ναι, τον άκουγε κανείς;- και σα να ήταν εκεί, να υψώνει το δάχτυλο προς τα φώτα, πάντοτε χαμηλωμένα.
Μες στην αμηχανία μου, φαντάστηκα σκιές να μετατρέπονται σε ανθρώπους και αντιστρόφως. Είσοδος, έξοδος...
Τη μαντάμ να χτυπάει τη πόρτα εκνευριστικά τη στιγμή που μια ταλαιπωρημένη στύση εναγωνίως προσπαθεί να αποδείξει το καταρριφθέν.
Έξω, το "βαρύ αρσενικό" να περιμένει ν' αποκτήσει τη νόμιμη μοίρα.
"Και ξαφνικά δεν είσαι εκεί", χαθήκανε στο λόγο τους τα είκοσι-πλην- χρόνια.
"Είσαι ο Ιούλιος Καίσαρας, καθισμένος αυτοκρατορικά στον χρυσαφένιο θρόνο σου. Μ' ένα «Να προσέχεις αγόρι», παραδίνεσαι καθάριος στον έξω κόσμο".
Μιλούσε μόνος του σίγουρα. Κι ένιωθα τόσο αλλόκοτα μέσα σ' όλο αυτό.
Περιέγραφε ημίγυμνες γυναίκες, με φόντο τροπικά δέντρα.
Από εκείνα που στήνουν τις αιώρες τους καθώς απολαμβάνουν καλοκαιρινές διακοπές, οι καλοταϊσμένοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Έμοιαζε να μη λυπάται στιγμή για τον πληρωμένο πόθο.
Ανίερα αγγίγματα σε σκοτεινά σοκάκια, που τον οδήγησαν σε υπόγεια μυστήρια και μαγικά. Αρτίστες ταριχευμένων καμπαρέ του έμαθαν ερωτικά στιχάκια που απέμεινε παράτονα να ψελλίζει.
Φτιασιδωμένα πρόσωπα και το φτηνό, κατακόκκινο κραγιόν, μια στάμπα αίματος πάνω στο παντελόνι. Και να μην έχεις άλλο να φορέσεις, ε; Τίποτ' άλλο...
Άκουγα υπνωτισμένη σχεδόν, για μοναξιές που ικετεύουν την ατίμωσή τους, για θανάτους ανάμεσα σε τριαντάφυλλα και ωσαννά. Γερασμένη ζωή, σάρκα και αίμα βήτα διαλογής και τ' όνειρο να γλιστράει απ' τα σκέλια και να κουτρουβαλάει τα λασπωμένα σκαλιά.
"Ξέρεις τι με πρωτοέφερε εκεί; Όχι η σπρωξιά των φίλων, ούτε τα πειραχτικά τους γέλια", στάθηκε μπρος στο λιγόπιοτο παρελθόν του ο είκοσι-πλην-. "Όχι όλα αυτά. Μα το ότι είχε η γλώσσα μου ν' αγγίξει τρυφερά θηλή, από τότε που η ζωή κρεμότανε από αυτή την επαφή. Αυτό ζητούσα".
Κουβέντα ιερή. Κι εγώ στάθηκα με τον συλλογισμό μετέωρο.
Εμείς τα θηλυκά, που 'μαστε έξω απ' όλο αυτό, δεν νομίζω ότι πραγματικά τ' αντιμετωπίζουμε με τον σεβασμό που του πρέπει. Αλλά και τ' αρσενικά, απ' τα ίδια. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στο "λειτούργημα", στο "κοινωνικό έργο" που επιτελείται και σε λοιπές σαχλαμάρες. Έργα να δουν τα μάτια σου στην κοινωνία, σ' όλους τους χώρους και τους χρόνους.
Αν μπορούσε ν' αποτιναχτεί το ζήτημα της πορνείας από το περίβλημα της εκάστοτε ηθικής, να σταθεί απογυμνωμένο από τις ενοχές της γενετήσιας λειτουργίας, θα γινόταν ευκολότερα αντιληπτό το θέμα της εντιμότητας που, έστω και μασκαρεμένη, τριγυρίζει σε ημιφωτισμένες γειτονιές παραβγαίνοντας σε οξύτητα, την υγρασία της βραδιάς.
Πιο έντιμη συναλλαγή, δεν έχω ματακούσει. Τόσα θέλω, αυτό δίνω. Ξεκάθαρο αλισβερίσι. Ούτε παραπάνω υποσχέσεις, ούτε ξεγλιστρήματα, ούτε χτυπήματα κάτω από το τραπέζι.
Γιατί οι πόρνες θεωρούνται ανέντιμες και άλλοι και άλλες -αποδεκτοί/ές κοινωνικά- που ξεπουλάνε συνειδήσεις και αξίες και αρχές και όνειρα, θεωρούνται έντιμοι/ες, είναι λυπηρό. Να μην πω νοσηρό.
Αλλά και πέρα από συγκρίσεις -ξέρουμε δα τι γίνεται σε δρόμους καθημερινούς-, από μόνο του το ζήτημα του πάρε χρήματα-δώσε σάρκα, έχει μια εντιμότητα χαρακτηριστική.
Δεν έχω ιδέα βέβαια αν τα είκοσι-πλην- χρόνια, το 'χουνε αντιληφθεί.
Φοβάμαι πως όχι.
Το ίδιο ακριβώς όμως φοβάμαι και για τα διπλάσια-συν-.
Τα σαράντα, τα πενήντα τόσα...
Όσο για τα δύο χιλιάδες επτά -νιογέννητα-, είμαι απολύτως βέβαιη.
( Η φωτογραφία, από το www.pau.pwp.blueyonder.co.uk )
Ωραίο και γνήσιο κείμενο, ειλικρινές. Που καλύπτει τα πάντα, από το φτηνό και τη φτήνια μέχρι το σεβασμό.
Θα σταθώ σ' αυτό, το τελευταίο, το σεβασμό. Είτε το έχει αντιληφθεί η ίδια είτε όχι, η πόρνη είναι άξια σεβασμού. Είτε είναι στη βιτρίνα του Άμστερνταμ είτε στο σκοτεινό δρόμο της Αθήνας είτε σε σπίτι με κόκκινο φωτάκι, έχει σίγουρα μια δύσκολη κι επικίνδυνη δουλειά -πήγαινα να πω αποστολή. Δεν ξεπερνιέται έτσι το θέμα, με το να γυρίσουμε το πρόσωπό μας αλλού αφού ρίξουμε ένα χαρακτηρισμό ζωγραφισμένο από την ηθική ασυνειδησία μας. Όχι.
Κι όλος αυτός ο περίγυρος, όπως πολύ καλά τον αντιλαμβάνεσαι και τον περιγράφεις, έχει μια δική του, μια σοβαρή και φοβερή μυθολογία.
Σ' ευχαριστώ για το κείμενό σου.