Μα, σε πιστεύουμε! Δεν χρειάζεται αν ορκίζεσαι.

Η τηλεόραση έχει τους θεατές που της αξίζουν, ή οι θεατές έχουν την τηλκεόραση που τους αξίζει;

Ιδού η απορία.

Καλό βράδυ Καπετάνισσα! Όρτσα τα πανιά!

Χωροταξία .. ζωής.
Είδα πρόσφατα νέο ζευγάρι να ετοιμάζει το σπίτι του. Κυρίαρχο θέμα η θέση της τηλεόρασης. Εκείνη μου εξήγησε: Η τηλεόραση καθορίζει που θα μπει το σαλόνι. Κι εκείνος πρόσθεσε: Όχι μόνο το σαλόνι, κι η τραπεζαρία και το γραφείο πρέπει να "βλέπουν" στην τηλεόραση.
Συμπέρασμα: αν πράγματι νοιαζόμασταν για τους ανθρώπους τα σαλόνια μας δεν θα είχαν τηλεοράσεις στο κέντρο τους.

Κι όσο πάει, το πράγμα χειροτερεύει. Κάποτε είχαμε τουλάχιστον την τηλεόραση στο σαλόνι και καθόμασταν όλοι μαζί και βλέπαμε, ο ένας δίπλα στον άλλο. Σήμερα έχουν τρεις τηλεοράσεις, από μια ο καθένας στο δωμάτιό του, και καθόμαστε και βλέπουμε μόνοι μας.
Δεν υπάρχει σκουπιδιάρικο του δήμου να έρθει και να μαζέψει τα τλεοπτικά σκουπίδια για να τα ρίξει στη χωματερή. Μόνοι μας, μόνοι μας θα το καταφέρουμε αυτό.
Πάλι και πάλι μόνοι μας. Κάθε φορά μόνοι μας.
Μόνοι...
Μόνοι...

η εδώ παρέα έχει μάλλον πολύ κοντινές απόψεις για να το πολυσυζητάμε. το ζήτημα είναι πώς (πώς γμτ) θα ξαναβγουν οι άλλοι έξω απ΄το κουτάκι, μέσα στη ζωούλα, που σε λίγο μόνη της θα φωνάζει πια.
καλημέρες καπετάνισσά μου, πάμε και σήμερα

Θα υπήρχε ελπίδα αν άνθρωποι με αληθινή αγάπη για το μέσο που λέγεται τηλεόραση ασχολούνταν μ' αυτή. Δεν ασχολούνται πια τέτοιοι όμως. Και το κατεστημένο εκεί, έχει τόσο δυναμώσει, που καταβροχθίζει συνέχεια ιδέες, μυαλά, ανθρώπους... Παράγοντας απ' την άλλη μεριά, ένα και μόνο πράγμα. Σκουπίδια. Με στόχο ένα και μόνο. Το τεράστιο χρηματικό όφελος για τους κρατούντες. Που διαφορετικά θα έφευγε απ' τις τσέπες τους και θα μοιραζόταν σε πολύ περισσότερους. Κι όσοι δε συμφωνούν με την όλη κατάσταση δεν έχουν άλλη επιλογή απ' τη σιωπηρή αποχώρηση. Είτε είναι τηλεθεατές, είτε είναι τηλεοπτικοί παράγοντες.
Πάμε γι άλλα!
"η"

Στις βάσεις της ψυχολογίας είναι η ιδέα ότι διαφορετική συμπεριφορά έχει το άτομο, όντας μονάδα και διαφορετική όταν ενταχτεί σε ένα σύνολο.
Μόνο του, σκέφτεται και αναλύει, σε ομάδα αδυνατεί να σκεφτεί και ακολουθεί.

Η τηλεοραση κατάφερε να καταρρίψει αυτή την αρχή, κάνοντας το μεμονωμένο άτομο να συμπεριφέρεται σαν άβουλη μάζα! Μπροστά στην τηλεόραση, όλοι αποχαυνωνόμαστε!

Η τηλεόραση είναι αυτή που είναι, γιατί τα μετρητήρια δείχνουν ότι ο κόσμος αυτό θέλει. Σαβούρες και σπάνε οι βελόνες, ποιότητα κι ο δείκτης πάει στον πάτο!

Αυτό όμως που δεν δέχομαι με τίποτε, είναι να γκρινιάζει κάποιος για το χάλι της τιβής, τη στιγμή που έχει κουμπί να την κλείσει και δεν το πατάει!

Εγώ πάντως, σε ψήφισα!

Η τηλεόραση έχει και καλά προγράμματα,δες όμως τι θεαματικότητα έχουν.
Η σαβούρα πάντα τραβάει το ενδιαφέρον της μάζας των θεατών.
Ύστερα είναι και αυτό που έχει πεί ο Ορσον Γουέλς.
Η τηλεόραση είναι σαν τα φυστίκια.Προσωπικά τα μισώ αλλά αν αρχίσω δεν μπορώ να τα στσματήσω!(Φαίνεται ότι γι' αυτό απέκτησε αυτές τις διαστάσεις)

http://neraidokosmos1.wordpress.com/2006/10/29/%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%b5%cf%8c%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b7/
καλό απόγευμα και πάντα μακριά απο τα σκουπίδια, βρωμάνε και "λερώνουν"!

Είναι, λέει, χάλια οι ειδήσεις και βλέπουν είδήσεις όχι και πολλοί, όπως δείχνουν και τα «μηχανάκια». Δηλαδή, τα άλλα, πολύ πιο χάλια, προγράμματα που τα βλέπουν πενταπλάσιοι, δεν είναι χάλια;
Σωστός πολίτης, ο ενημερωμένος πολίτης. Αλλά οι γρηγορο-καλομοιρο-ελενο-μικρουτσικο-ψιψινάκηδες και άλλοι, τι ενημέρωση δίνουν;
Δεν λέω να βλέπουμε ΑΥΤΑ τα δελτία ειδήσεων. Αλλά, οπωσδήποτε, να μη βλέπουμε σκουπίδια.

Συνυπογραφω και με και καλυψες 100%, Καπετανισσα. Βασικα θα ηθελα να μπορουσα να το ειχα γραψει εγω αυτο το κειμενο. Γιατι ως γνωστον εκτος απο τι λες ειναι και πώς το λες.Προφανως εσυ μπορεις και γραφεις και πεζο λογο εκτος απο ποιηση. Βρηκα εξαιρετικο τον τροπο που ξεδιπλωσες την σκεψη σου, τη μουσικοτητα της γλωσσας σου και φυσικα την επιλογη καθε μιας λεξης ξεχωριστα. μ'αρεσει να σε διαβαζω.
Φιλια

Ας το παραδεχτώ εδώ.
Ανήκω σε αυτούς που βλέπουν τηλεόραση. Σχεδόν τα πάντα.
ΘΕΛΩ να τα βλέπω όλα.
Είναι γνώση.

Μπορώ να την κλείσω και να μην ασχολούμαι, όμως φοβάμαι ότι θα χάσω ένα μεγάλο μέρος της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που με περιβάλλει.

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ότι μέσα από τα προγράμματα της τηλεόραση έχει γίνει πράξη η καθολική ψηφοφορία και έχει δοθεί "ψήφος στα 5χρονα"; (Όταν τα 5χρονα στέλνουν SMS και ψηφίζουν την Καλομοίρα για νικήτρια του Fame Story, ταυτόχρονα καθορίζουν και τις τάσεις των μορφών διασκέδασης και της αισθητικής δίνοντας σήμα και στη μαμά και τον μπαμπά. Και βεβαίως θα μπορούσαμε να τα αγνοήσουμε, αν όλα αυτά δεν είχαν σαφές οικονομικό αποτέλεσμα...)

Έχω την αίσθηση λοιπόν,χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, ίσα ίσα, ότι η αποστασιποίηση από τα προβαλλόμενα στην τιβούλα, απλώς δίνει περισσότερο χώρο στους βιαστές της κοινωνικές συνείδησης...

Καλημέρα

Ξεχάσατε να αναφέρετε ένα βασικό πλεονέκτημα της τηλεόρασης: Είναι ένα εξαιρετικό παιδαγωγικό μέσο.
Πως το εννοώ: Αν ο δάσκαλος ή ο γονέας ερμήνευαν μαζί με τα παιδιά τα προγράμματα ασκώντας κριτική και δεν παρακολουθούσαν απλώς αφομιώνοντας κάθε εικόνα και κάθε συναίσθημα χωρίς επεξεργασία, τότε τα παιδιά θα εξελίσονταν σε άτομα με έντονη κριτική σκέψη και με μεγάλες δυνατότητες διερεύνησης του κάθε υποκειμένου.
Εξάλλου η κριτική αντιμετώπιση της εικόνας είναι η απαρχή της φιλοσοφικής σκέψης και της επιστημονικής διερεύνησης.
Αυτή η διαδικασία βέβαια προύποθέτει ότι ο γονέας ή ο δάσκαλος μπορούν να ασκήσουν κριτική, ώστε να μπορούν να δείξουν τον τρόπο.

Κατά τα άλλα η τηλεόραση ως μέσον αποτελεί για τίς πολυπληθείς πολιτείες ότι και "ο κόσμος" για τις ολιγομελείς κοινωνικές δομές. Το "τι θα πει ο κόσμος" του χωριού έχει αντικατασταθεί στο "τι θα πει η τηλεόραση" στις πόλεις.
Και ο κόσμος στο χωριό, και η "τηλεόραση" στις πόλεις, δεν είναι παρά 10 άτομα τα οποία καθορίζουν τις συμπεριφορές των υπολοίπων σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Για να καταφέρεις να αντισταθείς σε αυτά τα μορφώματα το μόνο που χρειάζεται είναι να γνωρίζεις τον τρόπο λειτουργείας τους.
Δεν νομίζεται πως έφτασε ο καιρός να διδάσκεται στα σχολεία και ένα μάθημα "τηλεσύνταξης" εκτός από την "έκθεση"?

Είπε η Καπετάνισσα: "Όταν μιλάμε για πράγματα άχαρα, επουσιώδη, το κάνουμε από κριτική ορμή;
Ή πλέον γίνανε οικείο θέαμα, άκουσμα, βίωμα;"
Η γνώμη μου είναι, και το έχω τονίσει επανειλλημένως, ότι η απαξίωση της έννοιας δεν προκαλείται από την συχνή χρήση της λέξης ή της εικόνας που την σχηματοποιεί, αλλά από τον λανθασμένο ορισμό της.
Στα τηλεοπτικά προγράμματα το παρατηρούμε κατά κόρον. Επίσης συχνή είναι η παρερμήνευση και στον πολιτικό "λόγο". Τώρα τελευταία παρατηρείται και στους λογοτέχνες.
Και το ερώτημα είναι: έχουν όλοι αλλοτριωθεί απ' τα τηλεοπτικά προγράμματα ή αυτοί οι ίδιοι είναι οι φορείς των τηλεοπτικών προγραμμάτων?

Ένσταση!
Καμμία εξουσία δεν θέλει "ποιοτική" τηλεόραση. Κι αν το δούμε κι αυτό, θα γίνει μόνο και μόνο για να "κοινωνικοποιηθούν" καλύτερα οι θεατές πολίτες.
Άς είναι και ας γίνει όπως θέλει η τηλεόραση (όπως και ο Τύπος). Η μόνη απάντηση είναι το γέλιο που τους αξίζει. Και βέβαια από απόσταση για να μην κολλήσουμε τίποτα.

Και έτσι κι αλλιώς Μαυρογατούλη μου. Καθρέφτης κι απ' τις δύο πλευρές. Να κοιτάς απέναντι, να υψώνεις τον δείκτη και να καταδεικνύεις μ' ένα "εσύ φταίς"! Και να σε κοιτάει και να σ' ακούει ο εαυτός σου...

Λευκό πανάκι στης καρδιάς μας το σκαρί, ναι. Οι θάλασσες, δεν τέλειωσαν ακόμα...


Οίστρε μου, χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Άνθρωποι χειραγωγημένοι καταναλωτικά, έτσι ώστε να κατανοούν ευκολότερα εικόνες παρά αγγίγματα. Θυσιασμένη η επικοινωνία στο βωμό των 26 ιντσών για να μάθουμε "τι συμβαίνει στον κόσμο, εκεί έξω".
Κι ο άλλος κόσμος, ο "εδώ μέσα", να αιμορραγεί...


El-bard...
Απομονωμένοι, πικραμένοι και επιθετικοί. Σ' έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης κι επιβολής.
Με ψυχές κατακερματισμένες, με συναισθήματα θαμμένα στο υπόγειο, με ζωές που σέρνονται άδειες, κουβαλώντας και την αγωνία να μη φανούν, διεκδικώντας μια "έξωθεν καλή μαρτυρία".

northaura!
Φιλί τεμπέλικο, κυριακάτικο!
Δεν ξέρω αλήθεια από ποιά χαραμάδα θα εισβάλλει ορμητικά η αναπνοή, ξεσηκώνοντας τις ναρκωμένες σκέψεις. Θα έλεγα μάλλον ότι καθώς κυλάει ο καιρός, βλέπω να ισχυροποιείται επικίνδυνα (και να γίνεται όπως αναφέρω και στο κείμενο εθισμός,)η γυάλινη εικόνα της πραγματικότητας.
Η οποία, δικαιολογημένα -θεωρούμε- συμπυκνώνει την επικρατούσα άποψη.


"η", αγαπημένη μου!
Βεβαίως και η όλη ιστορία είναι τα λεφτά, αλίμονο! Κόσμος κυνικός, κατανοεί ευκολότερα τζίρους παρά οράματα. Κοινωνία του "έχειν", ε;
Κι οι καναλάρχες θα σου πούνε "δεν είμαστε εμείς εδώ για λόγους παιδευτικούς. Αλλουνού καπέλο ο πολιτισμός και η αισθητική. Εμείς είμαστε επιχειρήσεις και θέλουμε να τα κονομήσουμε. Μπίζνες κάνουμε".
"Ναι, αλλά διαμορφώνετε άποψη, την αυτοκατοχυρώνετε ως τη μόνη αλήθεια και επηρεάζετε συνειδήσεις", τράβα πες τους...


Phivo μου,
σ'ευχαριστώ για την κίνηση αποδοχής και τη θετική ματιά σου. Θα συμφωνήσω ως προς το άτιμο το power που είναι και η μεγαλύτερη δύναμη του τηλεθεατή. Ένα τσακ και ο κόσμος τους εξαφανίζεται μεμιάς. Το ζήτημα είναι ότι η τιβούλα δρα ως οδοστρωτήρας με την πολλαπλή δυναμική της. Μέσον εξουσίας πολιτικής, οικονομικής, μηχανισμός όχι απλά προβολής μα πρωτίστως δημιουργίας της κοινωνικής πραγματικότητας, έχει τόση ισχύ που σχεδόν θεοποιείται.
Κι ο άνθρωπος ο μόνος, με κείνο το συνεχές αίσθημα του ανολοκλήρωτου, ο παθητικός δέκτης ναι, ο αντιγραφεύς συμπεριφορών και στυλ, ναι, γίνεται ωραιότατος παπαγάλος:
"Μα τι λέτε, πως; Αφού το είπε ο Ευαγγελάτος!"

Αθεόφοβε.
Ότι υπάρχει σαφής εξάρτηση, υπάρχει. Για αυτό άλλωστε μίλησα για κέντρο τηλεαπεξάρτησης!
Η εικόνα έχει μαγεία, τέρμα. Σχεδόν το 80% των παραστάσεων που λαμβάνει ο εγκέφαλός μας είναι μέσω της όρασης. "Γράφει" δυνατά μέσα μας η εικόνα.
Έπειτα, την έχουμε στο σπίτι μας. Μες στην καθημερινότητά μας, χωρίς κόπο και έξοδα. Μας βγάζει από τα άγχη-λέμε-, χαζεύουμε και ξεχνιόμαστε...
Χμ!
Κι εν τω μεταξύ οι νευροφυσιολόγοι λένε ότι η τιβούλα πολώνει τις εγκεφαλικές λειτουργίες διαταράσσοντας την συνειδησιακή κατάσταση του θεατή και, κατά συνέπεια, περιορίζοντας σημαντικά την κριτική ικανότητά του: τον κάνει υποχείριο της εικόνας της!



Μελωμένε...
Νομίζω ο Ουμπέρτο Έκο είχε πει πως δεν έχουμε βρεί ακόμα τον τρόπο να εξαφανίζουμε τα σκουπίδια, άρα, όσο κι αν σκουπίζουμε τη βρωμιά, αυτά θα ξαναγυρνάνε.



Εαρινή Συμφωνία.
Με φάτσες αηδιαστικές και αηδιασμένες παρελαύνουν κάθε βράδυ στις οθόνες μας οι πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής μας υπερπαραγωγής. Δηλητηριάζουν -νιώθω- τις ζωές μας υπό τη μορφή ειδήσεων των οκτώ. Όλοι τους κόπτονται να λάμψει η αλήθεια. Κι όλοι, σκοτεινιάζουν την καθημερινότητά μας.
Ενημέρωση; Ναι. Από πολλές πηγές. Κατ' εμέ, κυρίως έντυπες.
Έχοντας όμως πάντα κατά νου το μακροχρόνιο, πολύμορφο -σε στάσεις- σεξ, μεταξύ πολιτικής και δημοσιογραφίας...

Pink Panther,
τιμητικές οι "γλυκασιές" σου!
Κεράσματα καλοδεχούμενα π' ανοίγουν σε χαμόγελο τα χείλη.
Άσε που είναι και παρήγορο να νιώθεις πως σμίγουν κι άλλες φωνές μαζί με τη δική σου!
και να νομίζεις -για μια στιγμή- πως μπορεί να θεριέψει ένα αλλιώτικο όνειρο!


Μάρκο.
Νιώθω ότι στον τόπο μας, έχουμε εθιστεί σε δύο τύπους κριτικής των ΜΜΕ: το δαιμονολογικό (η τηλεόραση είναι κόλαση ) και τον
ανεκδοτολογικό (λογής-λογής τηλεκριτικοί βλέπουν τη μικρή οθόνη με το δέος του αδαούς και αιωρούνται από την κραυγή
στον ψίθυρο και τούμπαλιν).
Η δική μου θέση έχει να κάνει πρωτίστως με το ρόλο μας ως έλλογα όντα και πολίτες μιας χώρας δημοκρατικής.
Που σημαίνει, όποιο δρόμο και να διαλέξω, βλέπω ή όχι, δεν χάφτω άκριτα ό,τι κι αν μου σερβίρουν.

Καλή Κυριακή Μάρκο μου και καλώς ήλθες στα πάτρια εδάφη!

Ανώνυμε.
Η τηλεόραση κι ο ρόλος της διδάσκεται στα σχολεία. Ωστόσο, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης θέλει πολλή δουλειά.
Μαύρη μοιάζει η... νύχτα στις έγχρωμες μικρές οθόνες. Και πιο μαύρη απ' αυτήν, η ψυχή μας.


Παράλληλε.
Εμ, βέβαια! Εξουσία και ποιότητα, πάει, δεν πάει! Η φτήνια, η χυδαιότητα και η ασχήμια, είναι σίγουρες πρωταγωνίστριες στις παραστάσεις του πολιτικού μας θιάσου.
Όσο για το γέλιο μας;
Πιο πολύ κλάμα ακούγεται.
Κλάμα που αναζητά μια μαγεία αλλιώτικη που ίσως και να πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τις πόλεις μας, καταδιωγμένη από τους ευτελείς και τους ανόητους.

Η βαθιά ύπνωση , η πόρωση, η ακύρωση κάθε αντίστασης, ποιός ξέρει αν εκφέρεται μόνο από την τηλεόραση ή αν πορεύεται προς αυτήν..Η αμφίδρομη αυτή δράση του δίνω-και-παίρνω σκουπίδια εμφανίζεται παντού. Μειώνουν αδίστακτα τις ελευθερίες μου και κάνω πως αλλού κοιτάζω, μου κλέβουν εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών και εγώ ρωτάω πότε θα πάρω bonus, τραγωδίες συμβαίνουν δίπλα στην πόρτα μου και αδιαφορώ-εκτός και αν τις δείξουν στο δελτίο των 8 οπότε και εθίζομαι ηδονοβλεπτικά να τις βλέπω-πόλεμοι και σφαγές αφανίζουν τα παιδιά των γειτόνων μου και κουνάω με συγκατάβαση το κεφάλι. Η ατμόσφαιρα "Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" φέρνει αποφορά. Ο Μίμης Ανδρουλάκης λέει ότι περνούμε περιόδους κρίσης και η κρίση γεννάει το καινούριο. Θα προλάβω να το δώ;

Είναι πια ολοφάνερο: καμιά πολιτεία δεν 'συμφέρει' να έχει πολίτες ενεργούς και σκεπτόμενους - αλλιώς δεν θα είχε τα ίδια χάλια και η παιδεία μας, αυτά εξάλλου πάνε... συμφερτικό πακέτο, κι όλα ήσυχα στα κλουβιά. Πόσο μάλλον όταν έχει τέτοιους αχρείους υπηρέτες, που μας σερβίρουν κάθε βράδι ως δελτίο ΕΙΔΗΣΕΩΝ τα θλιβερά κουτσομπολιά και τις λερωμένες παγαποντιές τους...
Ο Ροστροπόβιτς έχει πει: "Το μόνο που ενδιαφέρει την εξουσία, είναι να σου κλέψει την ψυχή˙ απ' αυτήν κινδυνεύει."
Άρα (και επαναλαμβάνομαι): Η βεβήλωση είναι το πολιτικό καθήκον της εποχής.

(Θαυμάζω - στο έχω ξαναπεί; - την ευγλωττία σου αλλά και την ουσία της. Μήπως, γιατρέ μου, είμαι τεμπέλα;!...;)))

Ποιοι ειναι αυτοι που εμποδιζουν την αναπτυξη της κριτικης σκεψης? Γιατι καποιοι δεν θελουν να μορφωθουν ουσιαστικα τα παιδια μου? Γιατι καποιοι δεν θελουν να να μ'αφησουν να "κοιταζω" μεσα μου? Γιατι καποιοι προσπαθουν να με πεισουν οτι η ζωη μου πρεπει να ειναι glamourous? Γιατι προσπαθουν να με ναρκωσουν? Γιατι πρεπει διαρκως να διεκδικω τα αυτονοητα? Γιατι νιωθω τοσο συχνα οτι επεσα απο αλλον πλανητη? Γιατι ολοι εμεις που συμφωνουμε, δεν μπορουμε να επιτυχουμε καποια αλλαγη? Γιατι νιωθω οτι φταιω κι εγω???

Είπε η Καπετάνισσα απαντώντας στην Ανώνυμη: ""Ναι, αλλά διαμορφώνετε άποψη, την αυτοκατοχυρώνετε ως τη μόνη αλήθεια και επηρεάζετε συνειδήσεις", τράβα πες τους..."
Συμφωνώ και επαυξάνω αλλά και συμπληρώνω: Ο αναμάρτητος ας πετάξει πρώτος την πέτρα.

Η απόδοση του μέρους ως ολότητα, η συλλογή μέρους και όχι όλων των δεδομένων, η πρόχειρη αξιολόγησή τους, είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα "κόλπα" των ΜΜΕ. Μ' αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται γνώμη για τον συνάνθρωπο που σπάνια ισχύει.
Οι άνθρωποι της πόλης θεωρούνται μονόχνωτοι κι έτσι κανείς δεν μιλάει στον διπλανό του, οι άνθρωποι της υπαίθρου θεωρούνται ξενόφοβοι και ρατσιστές οπότε δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε μαζί τους, οι επιχειρηματίες αναζητούν μόνο το κέρδος, οι επιστήμονες την καταξίωσή τους, οι ταπεινωμένοι ζητούν μόνο εκδίκηση, κοκ.
Είναι ένας πολύ όμορφος και έξυπνος τρόπος για να επιτευχθεί η αποξένωση των κοινωνικών ομάδων η οποία κατά βάση είναι πλασματική και επίπλαστη.

Και έτσι ο καλός συζητητής, ο προσιτός συνάνθρωπος μένει πάντα μακριά από εμάς, συνήθως στον τόπο που πάμε για διακοπές. Διότι εκεί θέλουμε να γνωρίσουμε και συζητάμε.
Ξεχνώντας ή μη γνωρίζοντας πως ο μόνιμος κάτοικος του τόπου των διακοπών μας βρίσκει τον προσηνή συνάνθρωπο στον τόπο μας όταν έρχεται για διακοπές.

Είπε η tolitsa:"Γιατι ολοι εμεις που συμφωνουμε, δεν μπορουμε να επιτυχουμε καποια αλλαγη?"

Συμφωνούμε σε τι? Αν δεν οριστεί το θέμα συζήτησης πως μπορούμε να ξέρουμε αν συμφωνούμε ή όχι? Σχετικά με τι θα συ-ζητήσουμε αν δεν ζητάμε και έχουμε καταλήξει?
Και δεν αναφέρομαι βέβαια στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά στην συνολική διατύπωση του λόγου μας.

Δεν φαντάζομαι να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο Παγκοσμιοποιημένος Υπεράνθρωπος έχει ανάγκη από συμφωνίες και σύμπραξη...

Σκεπτόμενος τα λόγια σου, που τα χάρηκα (πάλι) τόσο για την κοφτερή αιχμή τους, ελπίζω ότι εμείς οι μειοψηφίες με την κλειστή τηλεόραση δε θα βρούμε εκεί τόπο. Ποτέ.
Γιατί οι λοβοτομές δεν βρίσκονται μόνο πίσω απ'το γυαλί, αλλά και μπροστά του.
Ένας ένας οι θεατές που της αξίζουν (της TV ή της κιτς ευτέλειας) καίνε τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, εξωθώντας τα συνοικιακά βιβλιοπωλεία στην πτώχευση.
Εικόνες από κόσμο θαυμαστό που λέει κι ένα τραγουδάκι...
Αυτός είναι ό κόσμος μας, μέχρι την επερχόμενη επανάσταση που θα ξυπνήσει τις μάζες...

ωραίο το Fake. Έδεσε μια χαρά!

Είναι εκπληκτικό παράπλευρο σύμπτωμα αυτό που θίγεις: αυτή η άγνοια ενός παράλληλου σύμπαντος. από ποια σήριαλ έχει περάσει ο Χ (βιογραφικό με θεατρικά ανύπαρκτο όμως), ποιος κορίτσαρος έγινε γνωστός δείχνοντας ποιο τμήμα του σώματός της, ποιοι κάνουν πάρτυ με ποιους, με τι αγωνίες ξημεροβραδυάζεται ο τηλεθεατής κοκ. Κι αν δεν τα ξέρεις όλα αυτά είσαι εσύ η ανορθογραφία και όχι όλοι αυτοί που μάθανε να ταξιδεύουν στην Twillight Zone της ελληνικής τηλεοψίας...

Την καλημέρα μου.

Εδώ είμαι
στην ανάγνωση της ειλικρίνειας
κι είναι ένας πόνος
τ` αδικαιολόγητα γέλια κι οι βαφές
της κατ` επάγγελμα καθημερινότητας

εν+ντροπή
πού

περιφέρομαι στα σύνορά μου
που προσβάλλουν άτεχνοι ήχοι
ελέγχω τις κορφές μου τακτικά
για ανόητα γέλια

ανοιχτός
ολάνοιχτος
τόσο
στου νότου τα λόγια

δεν είσαι μόνη
στη συνομοταξία των αγγέλων
σε κατέταξα ενωρίς...

lupa,
πολύ φοβούμαι πως όχι...
Αργεί ακόμα η καθιέρωση του καινούργιου, η στέρεη δόμησή του. Και ναι, οι σύγχρονες κοινωνίες μετασχηματίζονται, περνούν περιόδους κρίσης, ανομίας κατά πως λέγεται, έως ότου μορφοποιήσουν τη νέα τους δομή.
Κανείς δεν παίρνει όρκο πως το καινούργιο θα΄ναι και καλύτερο, ωστόσο, άλλη ευχή δεν μπαινοβγαίνει στα χείλη!


onlysand, αγαπημένη μου!
Τεμπέλα, εσύ; Δεν είμαστε καλά! Ο λόγος σου ρίζες απλώνει μεμιάς και δες! Ανθοφορεί η ψυχή και σε λυτρωτικό ίσκιο κουρνιάζει η ματιά.
Κοντά να 'ρχόμαστε, να βρίσκονται δίπλα-δίπλα τα όνειρά μας. Να κοροϊδεύουν τον καιρό πως πολλαπλασιάστηκαν και 'κλέψαν την αλήθεια...


Tolitsa μου!
Ο άνθρωπος που'χει τα χρέη τ' ανθρώπου στους ώμους, ο άνθρωπος ο μόνος πάει να πει, έτσι νιώθει.
Από ποιόν να προσμένουμε να φέρει τούμπα τα πράγματα δηλαδή;
Μήπως από την όποια μαραζωμένη πνευματική ιντελιγκέντσια, που αυνανίζεται αποκλεισμένη σε έναν αυτάρεσκο μικρόσκοσμο;

Ανώνυμε.
Ο μηχανισμός δημιουργίας και καθιέρωσης στερεοτύπων γνωστός και τα ΜΜΕ, πρωτομάστορες.
Ε, δεν περιμένουμε πιά να μας σώσουν οι... "γνωρίζοντες"!


Δόκτωρα,
δική μου η τιμή που σ' έχω συνοδοιπόρο να μπήγουμε παρέα τα νύχια στο χώμα.
Λοβοτομές, ολούθε αγαπητέ.
Ακόμα και στη διανόηση του ημίφωτος που ασχολείται γενναιόδωρα με τη μαζική κουλτούρα χαζεύοντας τις προθήκες των κεντρικών -μόνο- βιβλιοπωλείων, εν ώρα αιχμής.
Και... τάχα μου-τάχα μου εκφράζει το πνεύμα των καιρών, αγνοώντας τους ελάχιστους, τους απόμακρους, τους εμπνευσμένους (αυτήν την τραγική μειοψηφία πιά), που εξαιτίας τους θα μας θυμάται ο χρόνος.

Mpampaki μου, ίδια η φωνή μας. Και, να σου πω;
Το σημαντικό για μένα είναι και τούτο: έχει να μου πεί πράγματα το γεγονός ότι οι πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις που γράφτηκαν εδώ,
αν αφαιρούσαμε τη λέξη τηλεόραση, ή, ΜΜΕ, θα μπορούσαν να σταθούν "επάξια" και σ' άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής
και σ' άλλους τομείς του βίου μας.
(Γενικό το κακό, ε;)


Σωκράτη!
Να'χω λες άλλη παρηγοριά;
Πως δεν είμαι μόνη, ναι: τούτο μου φτάνει.
Να βλέπω από μακριά κείνους που αντικρίζουν τα πράγματα με ψυχραιμία και απάθεια, με την απόσταση και το ύφος μιας ελίτ.
Να'χω στο πλευρό μου όσους δεν αποφεύγουν το ποδοκύλισμα
στο ίδιο καζάνι.
Κι αν έχουν και το σκαρί της ποίησης να τους βγάζει στ' ανοιχτά, ευλογία μεγάλη!