Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006
Αλήτη χρόνε μου ακριβέ...
Ο μήνας του παραμυθιού, ναι; Ναι! Ο γιορτινός, ο αστροφωτισμένος!
Καλό μήνα λοιπόν.Γλιστράει και φεύγει η ευχή και μπερδεύεται με τις καθημερινές γκρίνιες και τις μουρμούρες μας και μας ρίχνει μια στάλα φως. Βλέπεις, όταν κάτι δεν γίνεται να το χαρίσουμε ούτε να το εξασφαλίσουμε στα σίγουρα, μπορούμε τουλάχιστον να το ευχηθούμε!
Έτσι, καθώς κυλάει ο χρόνος.Πως γράφεται -τάχα- ο χρόνος και πιο πολύ πως περιγράφεται...Μάλλον προτιμά να ξεγελιέται στους καθρέφτες μας που μετρούν ρυτίδες -σπουδαία κληρονομιά και προίκα πολύτιμη- και στα προσωπικά μας ημερολόγια που πάλιωσαν πιά... Ετοιμάζονται τα καινούργια, του 2007 που θα μυρίζουν φρεσκοτυπωμένο χαρτί.Καμώνεται τον αδιάφορο λοιπόν ο χρόνος στις χιλιογραμμένες ατζέντες μας και στις ταυτότητές μας που πάψανε από καιρό να μετράνε χρόνια εφηβείας.Ένας μήνας που έφυγε ή, ένας που έφτασε; Το πως θα το δεις μετράει. Ούτως ή άλλως, οι καιροί μοιάζουν ιδανικοί για νοσταλγούς, στοχαστές κι ονειροπόλους.
Οπότε, ανοίγουμε ελεύθερα τα πανιά στον άνεμο του χειμώνα!Μπροστάρης, ο καιρός μιας αλλιώτικης, ξεχασμένης αθωότητας.Μήνας πρόσφορος για αγκαλιάσματα, μελοκάρυδο κι αστροευχές. Εποχή των παραμυθιών και των ονείρων, της μαγείας και των χιονισμένων ταξιδιών. Καιρός να πασπαλίσουμε με ζάχαρη άχνη τις καρδιές μας και με χρυσόσκονη τις νύχτες μας...Εδώ, στο τελευταίο σκαλοπάτι της χρονιάς, θαρρώ πως φτάνουμε λαχανιάζοντας σαν τους αθλητές που κόβουν ξέπνοοι το νήμα.Πρώτοι, τελευταίοι, νικητές ή όχι, τι σημασία έχει τώρα πιά, αφού πρωταγγίζουμε τον φετεινό Δεκέμβρη κι έχει ανάγκη από χάδια και κανακέματα! Να τον καλοπιάσουμε, να τον γλυκάνουμε,να μας κάνει τα χατήρια, τώρα που τα γηρατειά της ψυχής μοιάζουν μακρινά και η πρώτη μας η νιότη επανέρχεται με την μορφή μιας ακόμα εποχής. Πιανόμαστε όμως -μη μου πείτε-, από λογής-λογής τερτίπια για να ξεγελάσουμε το χρόνο. Γυρίζουμε την πλάτη πεισματικά μπροστά στην ιδιότητά του να γίνεται παρελθόν, λες και με τον τρόπο αυτό θα δραπετεύσουμε από τα δίχτυα του! Δοκιμάζουμε την παράκαμψη, καμωνόμαστε τους αδιάφορους, τους αμέτοχους στο παιχνίδι χρόνου, λες και δεν μας αφορά. "Και τι έγινε;" λέμε. "Ένας ακόμα χρόνος, λοιπόν, τι;"Λοιπόν, πολλά!
Και με τι να μετρήσει τώρα κανείς τις στιγμές που τον αφορούν... Ίσως μ' ανάσες μόνο και σιωπές στο απέραντο γαλάζιο του πελάγους.
Ή μ' ακραγγίγματα και χαδιάρες φωνές. Με χαζογέλια κι αλήτικα ξενύχτια.
Πόσο αλλιώτικα γυρίζει το ρολόι της μνήμης τελικά, εκεί που το συναίσθημα ζυγίζει πράγματα και ανθρώπους...Μα είναι κάποιες στιγμές να πάρει η ευχή, που αντιλαμβάνεσαι πόσο γλυκόπικρο πράγμα είναι ο χρόνος και οι παραισθήσεις του.Να: μια τόση δα στιγμή σε χωρίζει από την πρώτη δεκαετία της ζωής σου! Μια δρασκελιά και ξαναγύρισες!Τι; Μαζευτήκανε οι πίκρες και κάνανε καντάδα στη νυχτιά;
Αχ, να γινόταν να μη βαραίνει η ανάμνηση την καρδιά...
Μα να αλαφρώνει, να δίνει φτερά η θύμηση.Μπερδεμένοι φαντάζουμε, σε μια εποχή που είναι μεταβατική, ασταθής, που κραυγάζει δίχως υποσχέσεις, σε μια εποχή κυριαρχίας του ασήμαντου. Κι όμως, ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά γνώση. Γνώση που σου ψιθυρίζει ότι η κάθε δυσκολία είχε για σύμμαχο και μια γλυκειά χαρά. Το θέμα βέβαια είναι να ταιριάξεις την τρυφεράδα της νοσταλγίας με την ποθητή γεύση του ονείρου, να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο. Όχι, αν μπορείς, κάνε το! Μέσα στην όποια αναπόληση, ανασκόπηση, αναμέτρηση με τον εαυτό σου.
Μα πες μου τώρα σε παρακαλώ, πες μου.
Τι στο καλό θέλει η Πρωτοψάλτη μες στ' αυτιά μου, τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, να σταλάζει το παράπονό της;"Α, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς..."Αν μπορούσα, το'χω ξαναπεί, θα έπαιρνα μπογιά να το 'γραφα σε τοίχο.
Σε τοίχους. Να περνούν οι αέρηδες, ν΄ανακατεύουνε τα γράμματα, να ξορκίζουν το καιρό.
Κι έπειτα, να σκορπίζουν οι πίκρες, να καρπίζουν τα όνειρα.
Σάλπαρε η Καπετάνισσα
ώρα 00:07
|
Πανάκι ξεδιπλωμένο |
-
Να καρπίζουν τα όνειρα κι εμείς να ονειρευόμαστε τραγουδώντας...
Α, ρε χρόνε αλήτη...
-
-
Αυτή είναι η ομορφιά του, τού χρόνου του αλήτη...
Η αλητεία του.
Το ανέμελο γύρισμά του σε σκοτεινά σοκάκια και σε φωτεινές αυλές..
Και το πιο καλό του, που είναι ανοιχτόκαρδος και μας παίρνει και εμάς μαζί.
Καλή σου ημέρα Καπετάνισσά μου.
-
Sigmataf,
να παιχνιδίζει στα μάτια σου η ζωή, λέω! Να κοιτάζει ο χρόνος, να τυφλώνεται, να σε ξεχνά!
Νικόλα,
μήνα όμορφο για όλους μας. Μες στα λαμπιόνια και τα περυτιλίγματα...
Για το χάζι της γιορτής και το γέλιο της προσφοράς!
Μάρκο μου,
σα να σε βλέπω αρυτίδιαστο, ναι;
Το μέσα πρόσωπο, κείνο που αλητεύει στους καιρούς και τους χρόνους, καλά κρατεί.
Κι όσο λαμπυρίζουνε στα χείλη μας αγάπης λόγια και φιλιά, λέω να μη φοβόμαστε.
Τζάμπα μας λένε εφήβους;
-
:)
ΚΑΛΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ, ΚΑΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ, ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!!!
ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΕΛΕΜΕ ΟΟΟΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ!!!!!!
:)
:)
:)
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΟΟΟΟΛΟΥΣ!
-
Είμαι νέος στα μπλογκς, δεν εχω διαβασει πολλα, μεχρι στιγμης ομως, μπορώ να πω το δικο σου είναι ενα απ'τα καλυτερα!
-
kapetanissa mou,
peirazei pou den me noiazei pou h tautothta mou epapse na metraei xronia efhveia edw kai kairo, alla egw oneirevomai akoma ws efhvh????
kalo mhna na exeis kai "kales 8alasses"!!
-
Αν ήσουνα στην Αθήνα θα σε καλούσα στο φιλοσοφικό καφενείο την τετάρτη με θέμα συζητήσεως "Ο χρόνος συναντάει τον υπαρξισμό".
-
Τι να δόσω για δώρο στη κόρη μου;
-
Αν καρπίζουν τα όνειρα ακόμα και τώρα, μακριά πολύ από τ' απόβραδα της εφηβείας, μη φοβάσαι Μαριώ και όλα πάνε καλά. Θα πιάσουν άλλοι το νήμα στ' αλήτικα κλοθογυρίσματά του και θα είναι σα να είμασταν εμείς.
"η"
-
Καλές γιορτές...σύντομα και από κοντά...
-
Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά αφού έριξα κάποιες ματιές στο σχόλιο σου ξεκίνησα να το διαβάζω απο το τέλος προς την αρχή. Το ίδιο νόημα βγήκε. ¨Ενας χρόνος ακόμη που θα οδηγήσει του χρόνου στο ίδιο αποτέλεσμα.
Η ίδια η ζωή μας οδηγεί, εμείς ακολουθούμε.
-
-
Καπετάνισσά μου! Ομορφιές βλέπω κι αυτή τη φορά!
Μια... μελένια αγκαλιά και πολλές αστροευχές για ζεστό, παραμυθένιο Χειμώνα! :)
-
Κρινιώ μου!
Πόσο χαίρομαι τις λέξεις τις στρογγυλεμένες που'ναι έτοιμες να σκάσουν απ' αγάπη, παραγεμισμένες φιλιά και αγκαλιές και προσδοκίες κι ελπίδες!
Τα χάδια του ήλιου πάνω σου καλή μου! Και μέσα σου το φως.
superstyling,
με τιμάς και σ' ευχαριστώ.
Καλώς ήλθες λοιπόν σε τούτον εδώ τον χρωματιστό κόσμο που πλάθεται από τα λόγια και τις ανάσες, τα βήματα και τις εικόνες μας. Κάθε που πληθαίνουμε, ομορφαίνουμε!
soulmates, ίσα-ίσα!
Όποιος ορίζει την εφηβεία έχοντας κατά νου το χρόνο, μάλλον που έχει... προηγούμενα μαζί της και τη βλέπει "από μακριά"!
Η εφηβεία είναι στάση ζωής και κατάσταση ψυχής.
Κι όποιος την καλοζεσταίνει μέσα του δέχεται τα χάδια της για μια ζωή!
Δρόμο ανοιχτό, να'χεις κι εσύ!
-
Silvia Okaliova,
σ' ευχαριστώ όπως και να'χει! Η σκέψη είναι που βαραίνει εδώ και μου φτάνει που μ' έχεις κατά νου.
Όσο για τη θυγατέρα σου...
Είμαι βέβαιη ότι ως μάνα που την αφουγκράζεται, γνωρίζεις και τις ανάγκες και τις επιθυμίες της!
Κάτι που θα γιγαντώσει το όνειρό της να της χαρίσεις! Κάτι, που θα της ανοίξει φτερά!
"η", αγαπημένη...
Εκεί είμαστε και μείς.
Μας βλέπω. Στου χρόνου τα λαχανιάσματα, σε προσπεράσματα βιαστικά και σε διστακτικές κοντοστάσεις, σε κοιτάγματα κλεφτά, σε βλέμματα ξαπλωμένα για ώρες. Εκεί. Είμαστε και σα να είμαστε, το ίδιο κάνει.
Το ξημέρωμα και το σούρουπο έρχονται την ίδια ώρα για όλους.
Καλόλυκε,
μισάνοιχτη η βαλίτσα, ναι;
Αποσκευές στο φουλ.
Μέσα κι οι λαχτάρες και τα σχέδια κι οι στεναγμοί.
Να βρούνε τον προορισμό τους.
Θα τον βρούνε!
-
George καλέ μου,
κάποιες στιγμές, ναι. Έτσι ακριβώς νιώθουμε. Ακόλουθοι. Παρατηρητές. Άλλοτε πάλι ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι δικός μας. Τότε είναι που φέρνουμε τούμπα τη ζωή. Και τότε είναι -επιμένω-, που μια στιγμή μες στο χρόνο, θαρρείς πως φτάνει στην αιωνιότητα. (Και τ' αντίθετο άλλες φορές: χρόνια ολόκληρα που κυλούν σε μια ανάσα).
Candyblue,
καμώνομαι πως σε πηγαίνω. Μακριά απ' το σπίτι. Η χωροχρονομηχανή μου είναι της μαγείας παιδί!
Μαριλία,
αυτός ο χειμώνας είναι δικός μας! Για ιστορίες δίπλα στη φωτιά, για ρακοπότηρα που όλο διψάνε, για πατάτες οφτές που αχνίζουνε!
Πόση ευτυχία σε μια παρέα!
-
Μόνο τα ημερολόγια παλιώνουν και αλλάζουνε. Εμείς εκεί.
Κόντρα στην ορμή του χρόνου. Βαδίζοντας με την πλάτη.
Κι ας δούμε τον τοίχο τελευταία στιγμή.
Ωραίος μήνας
Ο καλύτερος!
και μας συγκίνησες νωρίς
-
Ο χρόνος στην περίπτωσή σού, φίλη και λεβέντισσα, φίλος είναι... φίλο τον έκανες...
Βολκώφ
-
Δόκτωρα,
πεισματάρηδες αντιρρησίες από γεννησιμιού μας...
Αντάρα και φευγιό στο βλέμμα μας.
Κι αν του βαστάει του γερο-χρόνου, ας ορμήσει καταπάνω μας!
Φιλιά!
θεοδόση μου,
λες, ε;
Γλυκοχαμογελώ του με κάθε ευκαιρία, να μην σου πω ότι τον φλερτάρω κιόλας, σκέρτσα από δω, τρυφεροβλεφαρίσματα από κεί, ε, μια ανταπόκριση μου πρέπει!
Την αγάπη μου Ποιητή!
Να καρπίζουν τα όνειρα κι εμείς να ονειρευόμαστε τραγουδώντας...
Α, ρε χρόνε αλήτη...