"Men often give love for sex.
Women often give sex for love".
Κι η σκέψη, με τα γνωστά αυθάδικα καμώματά της, άρχισε να γυροφέρνει την αλήθεια του αποφθέγματος. Καταπάνω στους ρόλους των φύλων και στις στερεότυπες εικόνες τους, ήρθε η θύμηση ταινίας αγαπημένης, σπουδαίου έλληνα κινηματογραφιστή. Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη η ταινία, από την οποία, μια εικοσαετία πίσω, αναδύθηκε ένας διάλογος κρυστάλλινος στις αλήθειες του, για τούτο και ισχυροποιημένος στο θολό μνημονικό...
Άντρας και Γυναίκα συνομιλούν. Ηθοποιοί σε ρόλους. (Σίγουρα;)
Αγγίγματα, γδαρσίματα, νυχιές και χάδια, αμυχές και εκδορές, δειλές θωπείες, χαμηλοκοιτάγματα και τρεμομιλήματα, όλα τους παραμονεύουν και διαφεντεύουν το λόγο.
Γ- Που πας;
Α- Κάπου έτσι… γενικά, να την πέσω…
Γ- Τι γίνεται απάνω;
Α- Απάνω… τι γίνεται απάνω, εντάξει, όλα καλά απάνω…
Γ- Τι;
Α- Δε μ’ αρέσει έτσι.
Γ- Και πως το περίμενες δηλαδή;
Α- Δε ξέρω, δε ξέρω. Κάπως αλλιώς, πάντως όχι έτσι.
Πάμε μια βόλτα στο δρόμο.
Τουλάχιστον όλα αυτά δε γίνονται από φόβο, ή από ανία, ή από… συναδελφική διάθεση.
Μ’ αγαπάς λίγο;
Γ- Όχι μεγάλα λόγια, δεν είπαμε;
Α- Δηλαδή με σένα πως γίνεται; Κατεβάζουμε το φερμουάρ, ξεκουμπώνουμε το παντελόνι, παπ, τελειώσαμε…
Γ- Δε με παίρνει για περισσότερα.
Α- Αα… Μάλιστα! Άκου τώρα το μάθημα της ανατομίας.
Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος. Που διψάει γι αλήθεια και ποτέ δεν του δίνουμε αρκετή και ποτέ δε χορταίνει. Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά, που διψάει για τροφή. Κι αυτό εδώ κάτω είναι το… φύλο. Που διψάει για έρωτα γιατί νιώθει μοναξιά πότε-πότε. Εγώ στη ζωή μου τα ‘θρεψα. Τα χόρτασα και τα τρία, όσο μπορούσα κι όσο ήθελα. Εσύ μπορεί τη κοιλιά σου λίγο, με φασκόμηλο βέβαια, αλλά από αλήθεια, από έρωτα, τίποτα. Τίποτα, τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες… σ’ αφήνω το χέρι.
Το μάθημα τελείωσε, ε; Μπορείς να πηγαίνεις.
Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη.
Η φωτογραφία τιτλοφορείται Angel Anatomy και είναι του Eric Lawton )
Η πρωταγωνίστρια, αυτή που κάνει τη η Σοφία, είναι πολύ φίλη μου! Οπότε η ταινία σηματοδοτεί πολλά και για μένα. Αλλη εποχή! Fame fatale και επανάσταση στα μαύρα.....Βέβαια ο συγκεκριμένος διάλογος έχει και την κατάλληλη -πολύ τρυφερή- μουσική υπόκρουση που αναδεικνύει το χύμα της εποχής αλλά παράλληλα και μια ευαισθησία, κυρίως, του άνδρα. Αυτά. Πολύ γνωστό και πολύ κοντινό κομμάτι, Καπετάνισσα...