Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006
Μάθημα ανατομίας
Ξεφυλλίζοντας φοιτητικό τετράδιο σημειώσεων, βρήκε και σκάλωσε η ματιά:

"Men often give love for sex.

Women often give sex for love".

Κι η σκέψη, με τα γνωστά αυθάδικα καμώματά της, άρχισε να γυροφέρνει την αλήθεια του αποφθέγματος. Καταπάνω στους ρόλους των φύλων και στις στερεότυπες εικόνες τους, ήρθε η θύμηση ταινίας αγαπημένης, σπουδαίου έλληνα κινηματογραφιστή. Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη η ταινία, από την οποία, μια εικοσαετία πίσω, αναδύθηκε ένας διάλογος κρυστάλλινος στις αλήθειες του, για τούτο και ισχυροποιημένος στο θολό μνημονικό...
Άντρας και Γυναίκα συνομιλούν. Ηθοποιοί σε ρόλους. (Σίγουρα;)
Αγγίγματα, γδαρσίματα, νυχιές και χάδια, αμυχές και εκδορές, δειλές θωπείες, χαμηλοκοιτάγματα και τρεμομιλήματα, όλα τους παραμονεύουν και διαφεντεύουν το λόγο.




Γ- Που πας;
Α- Κάπου έτσι… γενικά, να την πέσω…
Γ- Τι γίνεται απάνω;
Α- Απάνω… τι γίνεται απάνω, εντάξει, όλα καλά απάνω…
Γ- Κοίτα… κοίτα. Άμα θέλεις να κοιμηθούμε μαζί, εντάξει.
Α- Ξέρεις κάτι;
Γ- Τι;
Α- Δε μ’ αρέσει έτσι.
Γ- Και πως το περίμενες δηλαδή;
Α- Δε ξέρω, δε ξέρω. Κάπως αλλιώς, πάντως όχι έτσι.
Πάμε μια βόλτα στο δρόμο.
Τουλάχιστον όλα αυτά δε γίνονται από φόβο, ή από ανία, ή από… συναδελφική διάθεση.
Μ’ αγαπάς λίγο;
Γ- Όχι μεγάλα λόγια, δεν είπαμε;
Α- Δηλαδή με σένα πως γίνεται; Κατεβάζουμε το φερμουάρ, ξεκουμπώνουμε το παντελόνι, παπ, τελειώσαμε…
Γ- Δε με παίρνει για περισσότερα.
Α- Αα… Μάλιστα! Άκου τώρα το μάθημα της ανατομίας.
Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος. Που διψάει γι αλήθεια και ποτέ δεν του δίνουμε αρκετή και ποτέ δε χορταίνει. Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά, που διψάει για τροφή. Κι αυτό εδώ κάτω είναι το… φύλο. Που διψάει για έρωτα γιατί νιώθει μοναξιά πότε-πότε. Εγώ στη ζωή μου τα ‘θρεψα. Τα χόρτασα και τα τρία, όσο μπορούσα κι όσο ήθελα. Εσύ μπορεί τη κοιλιά σου λίγο, με φασκόμηλο βέβαια, αλλά από αλήθεια, από έρωτα, τίποτα. Τίποτα, τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες… σ’ αφήνω το χέρι.
Το μάθημα τελείωσε, ε; Μπορείς να πηγαίνεις.




( Ο παραπάνω Διάλογος, όπως ακούστηκε στην ταινία
Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη.

Η φωτογραφία τιτλοφορείται Angel Anatomy και είναι του Eric Lawton )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 17:31 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


31 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 6:07:00 μ.μ., Blogger SALOME

    Η πρωταγωνίστρια, αυτή που κάνει τη η Σοφία, είναι πολύ φίλη μου! Οπότε η ταινία σηματοδοτεί πολλά και για μένα. Αλλη εποχή! Fame fatale και επανάσταση στα μαύρα.....Βέβαια ο συγκεκριμένος διάλογος έχει και την κατάλληλη -πολύ τρυφερή- μουσική υπόκρουση που αναδεικνύει το χύμα της εποχής αλλά παράλληλα και μια ευαισθησία, κυρίως, του άνδρα. Αυτά. Πολύ γνωστό και πολύ κοντινό κομμάτι, Καπετάνισσα...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 6:36:00 μ.μ., Blogger False Poison

    Όταν η λογική κάνει αισθητό τον ερχομό της... Εξηγεί τα ανεξήγητα αλλά στεγνώνει το συναίσθημα.

    Πολύ όμορφη ταινία η «Γλυκειά Συμμορία»

    Διάβασα προσφάτως ότι συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Άξια.

    Κι ο Τάκης Μόσχος είναι φοβερός τύπος!!!

    Να είστε καλά...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 7:14:00 μ.μ., Blogger Ελπίδα

    Γειά σου Μαρία μου, με την ποιότητά σου, την μορφωτική και κυρίως την ψυχική! Διαλεχτά όλα τα θέματά σου! Μπράβο σου και πάλι μπράβο!
    Δεν την έχω δει την ταινία, ο διάλογος αυτός όμως απ΄τη σκοπιά του άντρα, πολύ μ΄άρεσε! Μακάρι να ήταν όλοι έτσι. Και οι γυναίκες καλύτερες, γιατί και αυτές έχουν χαλάσει...
    Φιλιά πολλά!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 8:08:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Salome,
    χαίρομαι που έχει και προσωπική απόχρωση για σένα η αναφορά στην ταινία.
    Αλλιώτικη εποχή, ναι. Αλλά και τόσο ίδια. Ο φόβος για την ουσιαστική αγκαλιά, ο φόβος του πόνου στην ουσία, το γρήγορο "αποστειρωμένο" σεξ, η αναζήτηση της αγάπης τελικά με αλλοπρόσαλλους τρόπους...
    (Το απόσπασμα που ανέβασα στο λινκ είναι το αυθεντικό και βεβαίως, αν το κατεβάσεις, θ' ακούσεις και την μουσική υπόκρουση. Κλικ στη λέξη "Διάλογος", στο τέλος).



    False Poison,
    καλώς ήλθες! Η μαγεία της μεγάλης οθόνης να'ναι αφορμή για ανταμώματα και ονειροπολήματα. Στα σκοτεινά...
    Σωστά μιλάς. Απ' τις καλύτερες ταινίες μας. Το θέμα της, χαρακιά.



    Ελπίδα μου,
    μπόλικα λόγια τιμητικά μου 'φερες και ανοίγω αγκαλιά να τα χωρέσω!
    Ο καθείς όπως μπορεί πιά.
    Κι όσο αντέχει.
    Να επικοινωνεί κάνοντας σεξ ή, να κάνει σεξ μόνο με όσες/ους επικοινωνεί πραγματικά...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 8:47:00 μ.μ., Blogger Markos

    Κράτησα "τους ρόλους των φύλων και τα στερεότυπα" γιατί ναι εκεί βρίσκεις τις αιτίες και τις απαντήσεις, σε ρόλους και σε στερεότυπα.
    Εσύ τα ξέρεις καλύτερα αυτά, δα.
    Καλησπέρα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 9:38:00 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος

    Όαση η φωνή σου μέσα στις τουφεκιές των κτηνανθρώπων...

    Καλό βράδυ Καπετάνισσα λεβέντισσα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 9:47:00 μ.μ., Blogger fish eye

    ..την ταινια δε την εχω δει αλλα θα το φροντισω..το αλλο μου αρεσε..
    το γραμμενο σε φοιτητικο τετραδιο..
    ποσο αληθινο..!!ο αντρας δινει αγαπη για να παρει σεξ..η γυναικα δινει σεξ για να παρει αγαπη..!!
    καλησπερουδια..!!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 9:50:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    :))

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:04:00 μ.μ., Blogger nosyparker

    Αυτο το ηχητικό απόσπασμα, το είχα πετύχει πριν κάνα μήνα σ' ένα άλλο blog. Δεν ξέρω αν περνούσα φάση, πάντως έμπαινα κάθε μέρα και το άκουγα.. το άκουγα... το άκουγα... δε χόρταινα.
    Ευαίσθητοι άνθρωποι υπάρχουν και στα δυο φύλα. Άνθρωποι που συγχέουν το σεξ με την αγάπη και τη συντροφικότητα επίσης. Περνάμε όλοι μας απ΄αυτο το στάδιο νομίζω. Πώς αλλιώς θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε; Δεν είναι κακό, φτάνει μετά να προχωρήσουμε.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:14:00 μ.μ., Blogger George

    Ας το ξαναγράψω γιατί μάλλον χάθηκε το πρώτο σχόλιο.

    Καπετάνισσα την ταινία την είχα δεί τότε που πρωτοπαίχτηκε. Δυστυχώς όμως είχα ξεχάσει τον διάλογο αυτό. Σε ευχαριστώ που τον ξανθύμησες.
    Μου έδωσες και μιά εξήγηση γιατί αισθάνομαι να διαφέρω τόσο πολύ απο το σήμερα.
    Και πάλι σε ευχαριστώ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:17:00 μ.μ., Blogger Τάσος Ν. Καραμήτσος

    Κατά τύχη έφτασα στο blog σου και μου άρεσε πολύ. Πρωτότυπος ο τίτλος και πετυχημένες οι επιλογές των στίχων.
    Καλησπέρα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:38:00 μ.μ., Blogger Κασσιανός

    Καρφώθηκα στην προμετωπίδα. Στη σημείωση στο φοιτητικό τετράδιο.
    Δεν διάβασα το υπόλοιπο κείμενο.
    Κρατάω μια ντουζίνα λέξεις κι αναχωρώ για ένα ταξίδι στις μνήμες, να μετρήσω τα κερδισμένα μου και τα χαμένα.

    Υποκλίνομαι - ξανά - Καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:38:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μάρκο μου,
    φορεσιές πολλές. Η μια πάνω στην άλλη, η μια δίχως την άλλη, σε πολλούς... χρωματικούς συνδυασμούς!

    Όπως μας θέλουν, όπως μας φαντάζονται, όπως "ταιριάζει" μ' αυτό που ήδη ξέρουμε.
    Κι η αλήθεια μας, εντός...


    Μαυρόγατε,
    μου γλυκονιαουρίζεις κι απλώνω χέρι να δώσω χάδι, ν' ακούσω γουργούρισμα χαράς!
    Πολλά μας ζώνουν, το ξέρεις.

    Νησίδες να'χουμε μονάχα κι ανοίγματα στο φως.


    με το φεγγαρι αγκαλια,
    έτσι είμαστε μαθημένοι. Κι η γνώση η κοινωνική αναπαράγεται, το ξέρεις. Ο άντρας "έτσι", η γυναίκα "αλλιώς".
    Με το καπέλο του ο καθείς.
    Κι ας ατενίζει ίδιο φεγγάρι -καλή ώρα- κι ας κάνει ίδιες αστροευχές...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:42:00 μ.μ., Blogger Alkyoni

    καπετάνισσά μου γλυκιά πολλά είχα να πω... ίδια μ αυτά που σαν απάντηση έδωσες στην φεγγαραγκαλιασμένη μας
    "Με το καπέλο του ο καθείς.
    Κι ας ατενίζει ίδιο φεγγάρι -καλή ώρα- κι ας κάνει ίδιες αστροευχές..."
    φιλώ σε καλή μου καλό σου βράδυ.....

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 10:49:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    mano.....''balouxana'' (!),
    με το καλό να σμίγουμε, που λέμε στον τόπο μου τον ανοιχτό.
    Κι άμα αποκτήσεις θάρρος, μας λες για το περίεργο ψευδώνυμο!
    :) Χαμόγελα και από δω.
    Νοτισμένα, μια και μας "βλέπουνε" λιμάνια...


    nosyparker,
    αυτό που γράφεις, μου ακούγεται συγκλονιστικό! Δυό άνθρωποι την ίδια σκέψη και την ίδια πράξη τόσο κοντά σε χρόνο και τόπο;
    Δεν είχα υπόψη μου το άλλο μπλογκ, για ποιό πρόκειται;
    Κατά τα λοιπά, οι ερμηνείες παραλλάζουν.
    Το περιεχόμενο που δίνουμε στα πράγματα από πόσα -αλήθεια- εξαρτάται!



    George,
    ό,τι πολύτιμο κι αυθεντικό, δεν πωλείται σε χύμα πάγκους.
    Να ευλογείς το δρόμο σου που σ' έφερε να'σαι διαφορετικός.
    Κι όσο ακούς της ψυχής σου τις ανάγκες, θα΄χεις τη ρότα τη σωστή.

    Λαμπύρισμα το ευχαριστώ σου, στο επιστρέφω, να φύγουνε τελείως τα σκοτάδια!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 11:01:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    tnkaramitso,
    αγκαλιά ζεστή για την υποδοχή και μια γουλιά ρακή να λυθεί η γλώσσα.
    Χαίρομαι για την τιμή και σ' ευχαριστώ.
    Τόπος μπόλικος, για τους λάτρεις της τέχνης.



    Κασσιανέ καλέ μου,
    όρθωσε ανάστημα κι άσε τις υποκλίσεις! :)
    Ιππότης ευγενής του λόγου σου, με σκλαβώνεις!
    Όλα σωστά που λές. Και τα σφάλματα και τα κρίματα, είχανε λόγο που βρήκανε στόχο.
    Δε μαθαίνουμε δίχως βίωμα.
    Ούτε μας χαρίζονται συντεταγμένες.
    Το τέρμα, θέλει ποδαρόδρομο. Ενίοτε, δίχως πυξίδα καν.



    Αλκυόνη,
    τι παιδί είσαι εσύ!
    Τα φεγγάρια της νυχτιάς να σε φωτίζουνε και οι ευχές μου να χυθούν πάνω σου μαζί με τ' ασημί που σκίζει τα σκοτάδια...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006 11:37:00 μ.μ., Blogger George

    Μωρέ καπετάνισσα. Τι ανταπόδοση ήταν αυτή στο σχόλιο. Γράφεις τόσο εκπληκτικά, κατευθείαν στις καρδιές μας. Θα σκέφτομαι για καιρό το "ό,τι πολύτιμο κι αυθεντικό, δεν πωλείται σε χύμα πάγκους".

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 8:54:00 π.μ., Blogger 114ΛΕΞΕΙΣ

    Εξαιρετική υπόμνηση

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 1:12:00 μ.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

    Ταινιαρα!!!
    Πολυ καλος διαλογος.
    Απολυτη παρακμη...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 1:56:00 μ.μ., Blogger ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

    Τα είπε όλα η Elpida για μένα!
    Την καλημέρα μου Καπετάνισσα & την εκτίμησή μου!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 3:21:00 μ.μ., Blogger Ιωαννα

    Για μενα ηταν μια απο τις πολυ καλες ελληνικες παραγωγες με ολους αυτους τους νεους ταλαντουχους ηθοποιους της επομενης μερας .
    Ηταν αυτη η φρεσκια εποχη που ολα ειναι σαπια και μαραμενα αλλα εχουν και την απιστευτη ταση για αλλαγη , για ΑΕΡΑ και ΦΩΣ.

    Ολα ηταν ωραια ...και με θυμαμαι να σχολιαζω με τον ανδρα μου και με μια παρεα φιλων στου Ψιρη , πριν ακομα γινει γνωστος το θεμα της ταινιας , το ηθικο διδαγμα , τα χρωματα , την σκηνογραφια , την ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ της Ελλιψης που κυοφορουσε .
    Ειμαι τοσο ευχαριστα εκπληκτη που ανεφερες το Μαθημα Ανατομιας .
    Σχεδον απο τα περισσοτερα κειμενα-μηνυματα που γραφεις αναγωνριζω ξανα το ισως ξεχασμενο κομματι εκεινης της Ιωαννας , εκεινης της εποχης .

    Μια ζεστη αγκαλια και ενα γελαστο φιλι σε μια γαλαζια σκεψη σου στελνω



    Ιωαννα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 3:32:00 μ.μ., Blogger snikolas

    Δεν την έχω δει την ταινία, αλλά μου άρεσε ο διάλογος πολύ. Αν την πετύχω πουθενά θα την δω.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 3:45:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    καταπληκτικη η ταινια, η δε σκηνη που περιγραφεις αξεχαστη.

    Εξακολουθω να εντυπωσιαζομαι καθε φορα που σε επισκεπτομαι απο την αισθητικη του blog.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 4:44:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    George...
    Οι καρδιές που είναι ανοιχτές στις μιλιές των ανθρώπων ξέρουνε ν' ακούνε. Αυτό ειν' όλο. Όσοι διπλοκλειδώνονται πίσω από προσχήματα, σφαλίζουν και τ' αυτιά.
    Την αγάπη μου!


    Padrazo,
    φιλιά ζεσταμένα απ' του νότου την πνοή!
    Μια πρόταση: Διάβασέ το στα παιδιά. Να μυρίσουν εποχές, να νιώσουν ανθρώπους, ν' αφουγκραστούν τον έρωτα αλλιώς...


    Πρέζα TV,
    σπουδαία ταινία, όντως.
    Ηθικοπλασίες και λοιπά κοινωνικά μασκαρέματα μας τα πετάει στα μούτρα. Κι η αλήθεια αναδύεται διάφανη, μέσα από τη λάσπη.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 4:52:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ηλιαχτίδα,
    της σιγανής βροχής τον ήχο θα σου στείλω και την αίσθηση της βρεγμένης γης, σκανδαλιά στα ρουθούνια σου...
    Αν και Ηλιαχτίδα, δέξου τα!
    Δώρα απ' τη φύση του Νότου, σημάδια και της δικής μου αγάπης!



    Ιωάννα!
    Γελάει η ψυχή μου σαν ακούει ότι αναγνωρίζεις το έφηβο κομμάτι σου κάπου εδώ μέσα. Σεργιάνι στον τόπο, στο χρόνο, στην ενδοχώρα της καρδιάς, στο σπιτικό που εδρεύει εντός μας, αυτό δεν κάνουμε;
    Ν' ανασυντάξουμε το χρόνο, να διηγηθούμε ιστορίες, να ξαναπιάσουμε το φλογερό νήμα από την αρχή...



    Νικόλα,
    το καλό που σου θέλω! Η μαγεία απ' την ανάποδη, απλωμένη στο λευκό πανί. Ή, στην μικρή οθόνη πιά... Αν και όσο αναβιώνουμε μέσα μας στιγμές κιν/φικές, αυτές ξαναζούν έτσι;



    nuwanda,
    τιμή μεγάλη λοιπόν! Κατάχαμα να κάθεσαι κάθε που μπαίνεις, ν' αράζει η ψυχή, να γαληνεύει, να πλανιέται και το μάτι έτσι, για χάζι, πολυτέλεια σπάνια πιά...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 5:24:00 μ.μ., Blogger Θεοδόσης Βολκώφ

    Έτσι... έτσι... για να πέφτουν τα στερεότυπα που μόνο εμπόδια στην επικοινωνία των ανθρώπων εγείρουν...
    Καλησπέρα, Λεβέντισσα τση Κρήτης...


    Βολκώφ

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 7:40:00 μ.μ., Blogger nonplayer

    σαν τον ανατομικό χάρτη του Τζον στο Καλοκαίρι και Καταχνιά του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, εγκέφαλος, κοιλιά, γεννητικά όργανα. Μόνο που εκεί ο Τζον μεταμορφώθηκε σε Άλμα και η Άλμα σε Τζον, στο τέλος, απύθμενος πόλεμος των φύλων.

    Καλησπέρα γλυκιά μου!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006 11:45:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Θεοδόση Ποιητή μου!
    Μα δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ετούτη η αντιστροφή των ρόλων;
    Ο άντρας έτοιμος να καταθέσει συναίσθημα, καταδικάζει την κρύα γύμνια του κορμιού, η γυναίκα με το κορμί δεκτικό και τη ψυχή ταμπουρωμένη...

    Καλησπερούδια!



    Μαίανδρε αγαπημένε,
    θαυμάσια η θεατρική αναφορά.
    Μάχες εντός, εκτός, απέναντι και δίπλα. Μάσκες πάνω μας, τριγύρω μας.

    Κι όποιος αντέξει να σηκώσει την αλήθεια της ψυχής του, θα τα φυλάει, λέω...
    Με το ένα, με το δύο...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 12:38:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Τί μου θύμισες βρε Καπετάνισά μου. Είμαι νέος στη μπλογκόσφαιρα αλλά πολύ χαρούμενος που κάθε μέρα ανακαλύπτω όλο και πιο ενδιαφέροντα μπλογκ σαν το δικό σου. Θα μπεις στο δικό μου μπλογκ στα αγαπημένα μου. Συνέχισε έτσι να μας δίνεις και άλλες υπέροχες στιγμές. Σαν αυτήν την ταινία σταθμό και αντίδραση στο κρατικό σύστημα και κατεστημένο με τον υπέροχο γλυκόπικρο διάλογο στον κήπο που τον ενσαρκώνει ο 'Μόσχος με την υπόκρουση του Χατζηνάσιου της μουσικής του που σε κάνει να νοιώθεις ότι παρόλη την ηρεμία η καταιγίδα δεν θα αργήσει. Αλλά οι ήρωες είναι έτοιμοι για όλα. Τα έχουν βρεί μεταξύ τους και με τον εαυτό τους ξεχωριστά. Είναι οι επαναστάτες με αιτία αλλά δίχως αύριο.
    Νασαι καλά
    Σάκης

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006 10:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Σταυραετέ,
    ή Σάκη, αν προτιμάς.
    Χαρά μου που ένιωσες σπιτικό σου τούτον εδώ το χώρο κι ακούμπησες ψηφίδες ψυχής.
    Στις παρατηρήσεις σου για την ταινία έχεις δίκιο.
    Τη θυμάσαι άριστα, μοιάζει μάλιστα να έχει "γράψει" εντός σου, ε;

    Την αγάπη μου κι ένα χαμόγελο πλατύ, καθρέφτη των λόγων σου.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 01, 2007 11:35:00 μ.μ., Blogger Δημήτρης

    Απίθανη ταινία. Ήμουν 19 όταν παίχτηκε στην Θεσ/νίκη και την ξαναείδα φέτος στα 43. Με πήραν τα κλάματα...

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape