Καλόν απόπλου καπετάνισσά μου! Όπως βλέπω κάνω ποδαρικό.Τι να πω για την ποιητική γραφή σου κορίτσι μου; Τι να πω; Κάθε φορά μένω. Κολλάω σε λέξεις και φράσεις σου.
Ξεχνιέμαι εκεί. Σε κάθε νόημα.
Να είσαι καλά καπετάνισσα και να γράφεις, να γράφεις, συνέχεια! Και να ζεις ευτυχισμένη! Εννοείται!

Το καλό ξημέρωμα μου ξέφυγε!

να μήν τρέχεις. να προλάβω να σε δώ, ναι;

Καπετάνισσα, με παίρνεις μαζί σου; Δε ρωτώ που πάμε και αν ποτέ θα γυρίσουμε πίσω... Ξέρω να κάνω τον μαρκόνη.. Με παίρνεις μαζί σου;

Με τέτοια στοιχεία (στοιχειά πες τα καλύτερα) της φύσης τριγύρω σου...πώς να μην ενωθείς μαζί τους. Λέω κι εγώ πως είμαι απ' τον ευλογημένο τόπο (από σπόντα) και χαίρομαι στη σκέψη του. Εσύ όμως τον γεύεσαι μέχρι την τελευταία σταγόνα (βροχής?)

Ήρεμες θάλασσες και αέρας στα πανιά σου, να μας ταξιδεύεις έτσι πάντα :))

πάνω απ'τα αστέρια
μακριά στου απείρου τα βουνά
εκεί ειναι οι δικές μας πηγές
εκεί τρέχει ο λογισμός μας
καταλύτης στους ανέμους και στις βροχές
κι όμως τ'αστέρια κατεβαίνουν να μας συναντήσουν να μας φωτίσουν τον δρόμο
εμείς ζητιανεύουμαι εικόνες κοντά τους
ώσπου τα κουρασμένα μάτια μας
αναβλύζουν ζουμπούλια απ'το κλάμα

καλημέρα σου
δίνεις ομορφιά στην μέρα μας με τα κειμενά σου...

Ναι: μην τρέχεις Καπετάνισσα!
Είν΄η άσφαλτος πύλη θανάτου...
Κι όλοι εμείς, εδώ,
ανήμποροι ζητιάνοι.
Σ΄έχουμε τόση ανάγκη!

Η θαλασσα πιο πλατια απ' ολους τους δρομους. Και χωρις ορια ταχυτητας.

Ευχομαι ο τιτλος του ποστ να μην υπονοει οτι σου πηραν το διπλωμα (πεζες σκεψεις...)

Καλα ταξιδια

Καλημέρα

Όποιος δεν αγαπά και δεν σέβεται τη θάλασσα
δεν χρειάζεται να ταξιδεύει
ούτε και με μπονάτσα

Το λέει ο Καπετάνιος
που για αυτόν δεν υπήρξε ποτές
απαγορευτικό απόπλου.

Μόνο, καλό ταξίδι

καλό σου πρωινό
καπετάνισσά μου

"Στέγνωσαν" οι δρόμοι σήμερα.
Να μην ... προσέχεις. Γέμισε ο τόπος προσεκτικούς. Η ζωή είναι στο .. γκάζι.

Ελπίδα μου!
Αγκαλιές ζεστές να πέσεις μέσα!
Κι απάνεμο αραξοβόλι. Όποτε και όπου...
Με συγκινείς, με τιμάς, νιώθω την αγάπη σου.
Από τούτη την πάντα, πλήρης.


Καλόλυκε,
μου δίνεις χαρά μεγάλη, ξέρε το.
Πανάκι βρεγμένο στον Ατλαντικό, μπορείς;
Να'χω μυρωδιά αλλοτινού κόσμου.



lupa!
Καλώς ήλθες θαλασσοπούλι μου! Φύκια στα μαλλιά σου κι άγκυρες πεταμένες στα πόδια σου.
Όρμα. Στο πλάι μου θα σ' έχω. Συνταξιδιώτη και συνονειρευτή!

ioeu,
με το καλό να ανταμώνουμε εμείς οι ονειροπόλοι (για τέτοιον σε "κόβω", ναι;)...
Η πατρίδα είναι ψυχή.
Κατέχεις το.
Ταξιδιάρης κατά πως μοιάζεις, σε λογαριάζω συντοπίτη.


confused!
Της αντάρας παιδί είμαι, το ξέρεις. Μονάχα ο αφρός που πάλεψε να μείνει σκέπασμα στο κύμα, με κερδίζει. Οι ατάραχες λίμνες είναι γι' αλλού. Γι' αγνάντι. Μια πάρτη από δω, πηδάμε στο κατάρτι, ε;


Μελωμένε!
Τόση αγάπη, την αντέχεις, πες;
Μόνο κείνος που παρακάθησε στης αγάπης την παρασιά γράφει έτσι.
Πάρε και τη δική μου αγάπη για το γλυκασμό που με κερνάς.

Ηλιαχτίδα μου αγαπημένη,
δεν θα στο υποσχεθώ. Προσεκτική είμαι, ναι, αλλά αλωνίζω τον κόσμο χτυπώντας κόκκινο!
Ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλον, το ξέρεις.
Ν' ακουγόμαστε, ν' αγγιζόμαστε, να φυλάττουμε ευλαβικά τα "ιερά" μας...




OldSkipper,
σ' εκτιμώ και σε καμαρώνω, έχεις ιδέα, ε;
Τρικάταρτο η αγάπη σου και ο καιρός αρμύρα.
Να'ρχεσαι από κοντά. Μη και χαθώ.

(Τη γλίτωσα με το δίπλωμα, ευτυχώς!)


Sailor,
κουβέντες σωστές ανεμοδαρμένε μου φίλε. Κοράλλια στο φως τα λόγια σου.
Κι όσοι βουτάνε εντός τους, τα ΄χουν κατά νου.



Οίστρε μου...
Τούτο φοβάμαι πιο πολύ. Να στεγνώνει ο κόσμος. Να ξεραίνονται οι τόποι κι οι άνθρωποι. Ν' αποστειρώνονται. Να προσέχουν. Να "κρατάνε πισινές". Να κοιτούν συνεχώς τριγύρω.
Όχι. Για μας τα βυθίσματα.
Σε μίλια και χιλιόμετρα.

με πέθαναν οι εικόνες...και η μουσική αν και δεν την ακούω λόγω πεπαλαιωμένου υπολογιστή, αλλά το ξέρω το τραγούδι και μ' αρέσει πολύ...φιλιά πολλά στα ανεμοδαρμένα πελάγη σου

Καλά σου είπε ο αστυνόμος, καπετάνισσα! Καβαλάμε και τα κύμματα και τα σύννεφα με μέτρο.

Σταυρούλα!
Μας πνίγουν οι αντάρες του καιρού και των ανθρώπων μα, πίστεψέ με, είναι για καλό.
Τα κύματα ορθώνονται βουνά είτε ακουμπάς στην κουπαστή, είτε τραβάς κουπί.

Φιλιά ωκεανοί και σε σένα.


Silvia Okaliova, μπα!
Από άλλο υλικό είμαι καμωμένη εγώ.
Μ' άκουσες να λέω πως καβαλάω σύννεφα και κύματα και θαρρούσες πως κρατώ το ζύγι;
Και το ένα και τ' άλλο δε γίνεται.
Επιλέγεις.
Αν πεις "πάω", τότε τα μέτρα τα χαρίζεις στους μετρημένους με τις ανάλογες ζωές.

Βουτάμε στα βαθιά καλή μου.Μέσα στο μπλε, χτυπάει κόκκινο.

καπετάνισσά μου και να ξερες πόσα σου ποστ έχω αντιγράψει σ αγαπημένο τετραδιάκι...
τα θέλω να τα διαβάζω όπου μπορώ και δεν έχω υπολογιστή μαζί..
θησαυροί για μένα κι ας μην αφήνω πάντα σχόλιο
φιλώ σε καπετάνισσά μου

"Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε, χέρι με χέρι
Σ’ ένα άσπρο σύννεφο, σ’ ένα παράδεισο, σε κάποιο αστέρι
Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες κι από στεριές
Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα
Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε πάνω απ’ το κύμα

Εμείς κι αγάπη μας για άλλο όνειρο, γι άλλη φωλιά
Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά "

Καλα ταξιδια καπετανισσα

"Ομορφιά της στεριάς
της θαλάσσης άφατε δρόμε
ξανοίγονται της νύχτας οι στροφές
στης υγρασίας τους νόμους
μουσικές δυο απούσες αφές
και μένω
σκόρπιος στις δεκάξι διευθύνσεις των ανέμων
περιδέραιο των πόθων λυμένο...

Πλάσμα διάφανο
ποια σμύριδα ουρανού
έκραξε σπίθες κι απόψε
αστραπές πανωτές και το τζάμι
του ανάντεχου
εκάη στις φωτιές
απ` τον τοίχο της θλίψης δεμένο..."

Καλή σου νύχτα
μαντίλι των κυμάτων

Καπετάνισσα, θα σου πω κάτι και θέλω να το πιστέψεις.
Την ώρα που όλοι γύρω μου από το πρωί παίρνουν τηλέφωνα για ευχές, εμένα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό σήμερα δεν ήταν κανένας "Νίκος".
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο στίχος του Καββαδία. Και τώρα το βλέπω στο κείμενο σου. Και καταλαβαίνεις πως νιώθω.

Αλκυόνη,
αναδεύει η ψυχή μου μ' αυτά που διαβάζω! Να σε χαϊδεύω με τις λέξεις μου, να σκαλώνω στα χείλη σου ακόμα, είναι η μέγιστη τιμή.
Πως φτερουγίζει η καρδιά σαν χώνεται σε τέτοιες αγκαλιές, ολόφωτες!


Τολίτσα!
Τι αγαπημένο τραγούδι!
Σα να λέμε "έλα κοντά, μην κάνεις πίσω, το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά..."

Για ό,τι μας ταξιδεύουν οι καιροί.
Και τα μάτια των ανθρώπων.


Σωκράτη μου...
Έχω ευλογημένη τύχη φυλαγμένη στην τσέπη. Άνεμοι που σε φέρανε κοντά να ορμάς και συνάμα να κυλιέσαι, στο λογικό, στης καρδιάς το σπιτικό, στ' άγγιγμα και την υπόσχεση του φίλου.
Με καίει η νυχτιά.
Είναι που ονειρεύομαι θάλασσες.
Να φανταστείς, ποτέ μου δε μίλησα για λιμάνι.


Κασσιανέ, καταλαβαίνω.
Γι αυτό ανταμώνουμε εδώ. Για να καταλαβαινόμαστε. Κι άμα δεθούνε και τα χέρια κόντρα στους βοριάδες, ποιός μας πιάνει...

Μια μέρα θα τραγουδήσουμε αντάμα, ε; Λέω πως θα γίνει. Να γίνει!

Καπετάνισσα
με γύρισες χρόνια πίσω. Τότε που αμούστακο παιδί πρωτάκουγα Καββαδία απο το στόμα του Βασίλη. Τότε που ενώ όλοι της γενιάς μου ακούγανε τα τραγούδια της Disco εγώ ξημεροβραδιαζόμουνα ακούγοντας Καββαδία. Ένιωθα οτι είχε κάτι να μου πεί. Άκουγα για ναύλους προς τον Νότο, για κοραλλιένες θάλασσες για αυτήν την θάλασσα που τόσο αγαπούσαν και "περπατούσαν" μέσα της οι άνθρωποι, και άλλο τόσο αυτή προσπαθούσε με τα άγρια της κύματα να τους πετάξει στην στεριά. Τότε πρωτο αισθάνθηκα τον πόνο της μάνας που είχε στον νού της το παιδί της.
Έπρεπε όμως να έρθεις εσύ, να θυμηθώ ξανά πως η ζωή είναι θάλασσα. Πώς ο έρωτας είναι διάφορος απο του φιλιού το πάθος. Να νιώσω το αλύτρωτο αντίο.
Να περπατήσω πάνω στα κύματα νιώθωντας στα πόδια μου την γή.

Καπετάνισσα
με γύρισες χρόνια πίσω. Τότε που αμούστακο παιδί πρωτάκουγα Καββαδία απο το στόμα του Βασίλη. Τότε που ενώ όλοι της γενιάς μου ακούγανε τα τραγούδια της Disco εγώ ξημεροβραδιαζόμουνα ακούγοντας Καββαδία. Ένιωθα οτι είχε κάτι να μου πεί. Άκουγα για ναύλους προς τον Νότο, για κοραλλιένες θάλασσες για αυτήν την θάλασσα που τόσο αγαπούσαν και "περπατούσαν" οι ανθρώποι και άλλο τόσο αυτή προσπαθούσε με τα άγρια της κύματα να τους πετάξει στην στεριά. Τότε πρωτο αισθάνθηκα τον φόβο και τον καημό της μάνας, που είχε στον νού της το παιδί της.
Έπρεπε όμως να έρθεις εσύ, να θυμηθώ ξανά πως η ζωή είναι ίδια με την θάλασσα. Πως ο έρωτας είναι διάφορος απ' του φιλιού το πάθος. Να δώ το αλύτρωτο αντίο, στου ωκεανού το βάθος.
Να περπατήσω πάνω στα κύματα νιώθωντας στα πόδια μου την γή.

Ακόμα έχω την αλμυρά των λέξεων στα χείλη και λίγο από το ιώδιο στη μνήμη.

Να περπατήσουμε μαζί φτάνει να υπάρχουν κύματα

Για να το διαβάσω το τύπωσα. Και άξιζε. Από το πληκτρολόγιο [ή μην από του μολυβιού τη μύτη;] ένας ολάκερος κόσμος. Υγρός. Με το μυαλό να στριφογυρίζει και τις αισθήσεις να κατακρατούν. Θαυμάζω αυτές τις εγγραφές που κάνουνε τη σκέψη πράξη. Πως να είναι ο άνθρωπος; Αναρωτιέμαι. Πως ερωτεύεται; Πως αγαπά; Πως είναι;
Υποψιάζομαι. Αμφιβάλλω. Το αφήνω. Όπως είναι είναι, λέω. Ας είναι καλά, να δημοσιοποιεί, να απολαμβάνουμε. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άνθρωποι, να λέμε. Και έτσι να είναι.

Μία βουτάμε βαθιά-βαθιά, μία απλώνουμε τα πόδια μας στη στεριά. Έχει ώρα για όλα η ζωή... Πώς θα ξέραμε να εκτιμήσουμε τη φορτούνα αν δεν ξέρουμε να κουρνιαζόμαστε στη λιακάδα;

παιχνίδια της σκέψης και του νου του ιδιου νου που έβγαλε τους νόμους τους σύμπαντος και που μπορεί εύκολα να τους απορρίψει ανα πάσα στιγμή..εκείνου του νού που τρέχει με δυο χρόνους έναν υλικό κι έναν πνευματικό..
ένα όμορφο παιχνίδι της φαντασίας που κι αυτή θεική είναι όπως η λογική...

καλά χριστούγεννα
καλή χρονιά
να είσαστε όλοι καλά και να προσέχετε

έχω να δω λίγους ανθρώπους αγαπημένους...και να αγαπήσω άλλους....δυστυχώς δεν μπορώ να σας διαβάζω πλέον..

καλό παιχνίδι

φιλιά

υ.γ ο έρωτας κάτω είναι και σας περιμένει..αρκει να έχετε ανοιχτές αισθήσεις για να τον δείτε

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής... έλεγε ο μπαρμπα Νίκος καπετάνισσα, μα καθόλου ανάξιος δεν ήταν. Άξιος ήταν όπως κι εσύ στα μακρινά ταξίδια. Τι με το σώμα τι με ψυχούλα και καρδιά. Φιλί γλυκό και ταξιδιάρικο!
"η"

George...
Έχεις αφουγκραστεί το κύμα καλέ μου. Έχει βραχεί ο λοβός του αυτιού σου να γονατίζεις να μοιράζεσαι μυστικά.
Δε μιλάει ο βυθός σε πολλούς, μήτε ο αφρός στέκεται σε δάχτυλα ανάξια.

Κάποτε, θα ακουμπήσουμε στην κουπαστή και θα εκπνεύσουμε όλον τον ξοδεμένο χρόνο μακριά της. Θα δεις...



Candyblue,
ο κόσμος φτιάχνεται, δεν είναι δεδομένος.

Και τα μάτια, το κολύμπι αποζητούν.


Αείποτε,
βαρύτιμες φορεσιές με τυλίξανε. Υποκλίνομαι στο λόγο σου τον τιμητικό. Όπου η αγάπη ανασαίνει, οι άνθρωποι αλληλοπροσδιορίζονται δίχως να δώσουνε συντεταγμένες.

Μιλάς για ένα ζήτημα που το συλλογίζομαι πολύ. Και μ' αρέσει η κουβέντα του. Ερωτηματικά γύρω από ανθρώπους γνώριμους απ' τη γραφή τους. Αναπόφευκτα.
Λέω λοιπόν πως μπορεί και να λαθεύουμε, μπορεί και όχι. Χορτασμένοι από απογοητεύσεις, αλλά το μενού ακόμα μας σερβίρεται.
Αν όμως υπάρχει δοκιμασμένη αντίληψη και τριμένη ματιά απ' τη ζωή, μπορείς να δεις. Να νιώσεις.
Να καταλάβεις την καθαρή άποψη και στάση ζωής που φανερώνεται.

Λέω τώρα... Και θέλω να ελπίζω.
Για τους ανθρώπους, που λες.
Που είναι το βασικό συστατικό, η πρωταρχική ύλη της ζωής. Και μόνο αν πιστεύεις σ' αυτούς, μπορείς να κρατηθείς. Με τσακισμένη εμπιστοσύνη και με το φίδι της καχυποψίας παραμάσχαλα δε στήνεται ο κόσμος.
Ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις.
Φόβο τον λένε.
Πες τον και δηλητήριο.

Όσοι ξεγυμνωνόμαστε, ας κοιταζόμαστε κατάματα, ναι;

Silvia,
σωστό. Το λέει κι ο Εμπειρίκος στη κουβέντα που'χω να με χαρακτηρίζει στο προφίλ.
Άλλο είχα κατά νου. Το συγκρατημένο δόσιμο. Το σταγονόμετρο στα έργα. Το "ναι μεν, αλλά"...
Κάλλιο τίποτα. Λέω.



Μύρωνα,
μαζί με το "καλώς ήλθες" να σου ευχηθώ και "καλή στρατιά"; Κι είναι ο λόγος σου περίτεχνα συνετός. Και βουτηγμένος στη καρδιά παράλληλα.
Όπως ορίζεις...
Χάρηκα πολύ που μπαινοβγαίνεις ανάμεσά μας.
Κι οι κουβέντες σου με βρίσκουν σύμφωνη.
Να'χεις κι εσύ χαρές. Μέσα κι έξω απ' τις γιορτές.
Ώρα σου καλή.


"η",
ταξίδια ονειρεμένα στο διάβα σου. Στην περιπλάνηση είμαστε, ούτως ή άλλως, ας πορευόμαστε τουλάχιστον δοκιμάζοντας της πλάσης τ' ανεξάντλητα χρώματα!

Πρωτη φορα σε διαβαζω και μου ΄χει πεσει το σαγονι και ξετυλιχτηκε η γλωσσα οπως στα καρτουν. Γραφεις υπεροχα, δεν εχω λογια. Θα σε διαβαζω, μολις απεκτησες κι αλλη φανατικη. Φιλια

Pink Panther!
Εσύ φάνηκες και ρόδισε ο κόσμος;
Καλώς μας ήλθες με την ανθισμένη ματιά και τα πολλά παινέματα!
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.
Ανοιχτές κι από δω οι αγκαλιές, να κουρνιάζουν οι ανάγκες.