μα η κραυγή του εαυτού μας μόνο. Ας τον ρωτήσουμε λοιπόν πότε θα φωνάξει λίγο πιο δυνατά.

καλό ξημέρωμα!

Μια κραυγη τοσο δυνατη που θα ειναι ικανη να τρομαξει και εμας τους ιδιους...
Η κραυγη μας.

We did it?
We are doing it?
Will we ever?
[ενω οι αιχμηρομορφες γραμμες,πλησιαζουν.και μαλλον υποδεικνυουν]


φιλακι!

Η κραυγή εκείνη που θα είναι αρκετά δυνατή για να μας ξεβολέψει από τη ψυχική ρέκλα και απραξία στην οποία έχουμε βυθιστεί και δεν το έχουμε πάρει καν χαμπάρι...Καλημέρα μάγισσα της θάλασσας!

καλημερα Καπετανισσα

Του Έρωτα και μόνο.
Καλημέρα!

όταν με δείς να έρχομαι καβάλα στον άνεμο
πάρε τον δρόμο της αυγής
να με φτάσεις
γυμνός να έρθεις
με μόνο σου ρούχο
την οργισμένη οδύνη σου
μη φοβηθείς!
πιο δυνατοί απο τις μπόρες είμαστε
πιο δυνατοί απο τις θύελες
πιο δυνατοί κι απο τον θάνατο
έλα να σμίξουμε εαυτέ μου
εκεί που το φως φιλάει
στραφτοκοπώντας το νερό
και με την σιωπηλή κραυγή μας
περιμένουμε τους κεραυνούς
κι ασε τους άλλους αποχαυνωμένους
να ψάχνουν μπουσουλώντας
και μαρτυρώντας
να εξοφλούν όνειρα!

καλημέρα σου Καραβοκύρησα!!!

Η πιο δυνατή, αυτή της σιωπής μας.
Καλημέρα ποιήτριά μου.

Η πιο δυνατή, αυτή της σιωπής μας.
Καλημέρα ποιήτριά μου.

Η φωνή της αγανάκτησης. Δεν θα λέει για αγάπες ή για λύπες, μόνο για την αγανάκτηση της θα μιλάει.

Ωραίο το φινάλε, αλλά μήπως ήταν λίγο συγκρατημένο; Περίμενα να κάνει κολοτούμπες παιδιάστηκες ο πιγκουίνος στο τέλος! Έτσι, για έκπληξη.

ΜΗΝ ΚΑΡΤΕΡΑΤΕ ΝΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ
ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΛΥΓΑΕΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΙ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΛΥ....
ΠΑΡΑ ΠΟΛΎ ΑΓΑΠΗΣΕΙ

Να τι σημαίνει η λιτότητα της ασιατικής φιλοσοφίας. Σε τρεις γραμμές,ο,τι θα μπορούσες να γράψεις σε ολόκληρο βιβλίο. Καλησπέρα, ευχαριστώ για τη σοφία..

Κάποιες φορές...,της Έριδας.
Σπανίως του Έρωτα.
Και πάντα,της μιλιάς μας προς τον εαυτό μας.
Αυτό το μελίσσι,οι λ-έξεις...

Μυστρί και πηλοφόρι θέλει. Αλλιώς δε το βλέπω να γίνεται τίποτα.

Ούτε του εαυτού μας διότι εθελοτυφλούμε όντες βολεμένοι.
Ούτε καν οι προειδοποιητικές κραυγές της/των επερχόμενης/ων καταστροφής/ών.
Μόνο αν βιώσουμε την πρώτη, ενώνουμε χέρια, αγκαλιές και κραυγές κι' ύστερα.... δένουμε πάλι τα μάτια.....

Ποτέ δε θα φωνάξουμε. Πότε δυνατά!
Μόνο ένα υπνωτικό μουρμούρισμα...

Μαίανδρε...
Έχω την αίσθηση ότι πάψανε προ πολλού να ισχύουν οι σαφείς προσανατολισμοί. Κραυγάζουμε αναίτια και σιωπούμε καταπίνοντας τις ενοχές μας.
Φιλιά!


Πρέζα tv!
Ουρλιαχτό λες, ε;
Να μεταφέρεται από στόμα σε στόμα πολλαπλασιασμένο. Για βάλε με το νού σου τον ήχο που'χουν οι κραυγές σαν σμίγουν...


Αχ, Λολιτάκο.
Ποιός μπορεί να πει αγαπημένε μου προς τα που θα πάει η λάβα της αγανακτισμένης ψυχής σαν ξεχειλίσει.
Εκτός αν μας μπουκώσανε για τα καλά και δεν υπάρχει τόσος δα χώρος ούτε για εισπνοή, ούτε για εκπνοή.
Την αγάπη μου!

Aαααααααααααααααααααααα.

μπα, δεν πιάνει ρε καπετάνισσα.
πάμε άλλη μία.

Ααααααααααααααααααααααααααααααααα

χμ, που θα πάει, θα την καταφέρω.

Tradescadia,
όμορφο πλάσμα! Πίστεψέ με, πιότερο κι απ' την αποδοχή της φτήνιας, με πονάει η αδράνεια. Η αγόγγυστη παραδοχή και η πλανημένη σιγουριά πως εμείς, οι κουκίδες μα και μιλούνια της ανθρωπότητας, τίποτα δεν μπορούμε...
Φιλί μ' αρμύρα!


Χάρυβδις!
Αγκαλιές γιορτινές κι ορθάνοιχτες, να ζεσταίνεται ο μέσα τόπος και να στήνει γλέντια η ζωή!
(Μαζί με της κραυγής το άχτι)


Κερασιά,
αν και -κατά πως λεν οι φωτισμένοι- ο έρωτας δεν κραυγάζει, μόνο από ψιθύρους ξέρει, θα συμφωνήσω.
Σωσίβια η φωνή του, όποια κι αν είναι η έντασή της!

Πως γίνεται τον ίδιο ουρανό να τον βλέπουμε άλλοτε χαρουμενοι και άλλοτε λυπημένοι?
Την ίδια θάλασσα να την ακούμε άλλοτε κραταιοί και άλλοτε φοβισμένοι?
Τα ίδια όνειρα άλλοτε να είναι η μόνη διέξοδος και άλλοτε άκαρπα?

Σίγουρα επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον αλλά ο τρόπος επιρροής εξαρτάται από τον τρόπο που δεχόμαστε να μας επηρεάσει.

Μελωμένε μου,
να παραμερίσω να περάσουνε τα εμπνευσμένα λόγια!
Η ευτέλεια των καιρών λέω πως θα γονατίσει μπροστά στον πλούτο των συναισθημάτων.
Και να'ξερες πόσο το εύχομαι...


Αργυρένια,
μ' άνθη κατάφθασες πάλι και πες μου: πως να μαραθεί η ματιά κι η ψυχή με τέτοια λόγια!
Ρόγδι τσακισμένο εμπρός σου τα "ευχαριστώ" μου!
Σιωπή λες, ε;
Σιωπή εγκυμονούσα...


George,
να δεις που μου'ρχεται να φωνάξω "εμπρός! Αφύπνιση"!
Σαν την ωραία κοιμωμένη τα όνειρα κι η συνείδησή μας.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες, ε;

Silvia!
Και δεν πιάνουμε παρέα το παιχνίδι;
Το μυαλό θα μας εμποδίσει η παραφουντωμένη ωριμότητα;
Έπειτα, άλλο δεν έχουμε κατά νου, παρά αυτήν την ανούσια επίπεδη απάθεια, να την φέρουμε τούμπα!


Libana,
σιγά που θα λυγίσουμε! Πριτς!
Γιατί ατσαλώνουμε ψυχή και ορθώνουμε ανάστημα θαρρείς;
Για να βαδίζουμε κόντρα στους ανέμους που αντιστρατεύονται τις επιθυμίες μας.


Lupa, ω ναι!
Αξιοθαύμαστη λιτότητα. Ο κόσμος του απλού, ο δύσκολος, στις αποχρώσεις των λέξεων. Πως να μην εμπιστευόμαστε τις νοηματικές τους τελεσιδικίες...

Δεν ξέρεις, καπετάνισσα, πόσο θα ήθελα να παίξω εκεί έξω, παρέα με τους πιγκουίνους! Μου άρεσε η απάντησή σου!

Τειρεσία, καλέ μου.
Ποιός να υποστηρίξει τ΄ανάποδα.
Βράζει η ψυχή μες στο θυμό, βράζει και μες στον έρωτα, μόνο που ο κοχλασμός, στην πρώτη περίπτωση περιλούζει τα γύρω σύμπαντα, ενώ στη δεύτερη, γίνεται αίμα να πνιγείς.
Ο εαυτός μας καταλήγεις, ε;
Πομπός και δέκτης.


Κολοκύθι,
ας πιάσουμε δουλειά οι πρώτοι εθελοντές λοιπόν! Να σκάψουμε βαθιά στη γη, να στεριώσουν τα θεμέλια, να χτίσουμε μετά τ' αλλιώτικο. Λέω πως με τον καιρό, θα 'ρθούνε κι άλλοι.


Κρινιώ,
θάλασσα σε σάρκα ανοιχτή οι αλήθειες.
Να χάφτουμε τα ψέμματα πιο καλά. Να μισοξυπνάμε, να λέμε "εμείς είμαστε γι' άλλα", να βουτάμε στα ρηχά για σιγουριά και μόλις πάει ν' ανέβει η ένταση να βραχνιάζει η φωνή.
Μόνο αυτό, λες;

Δόκτωρα,
οι δυνάμεις καταστολής ισχυρές, ε;
Μισανοίγει το βλέφαρο κι έπειτα γυρίζουμε απ' το άλλο πλευρό.
Έτσι είναι μάλλον.
Είναι που το μπροστά δε χάραξε ακόμα.
(Θέλω να πιστεύω).


Δος του Globalάκι μου!
Κάτι σα να'πιασε τ' αυτί μου...
Μωρέ κάνουν καλή δουλειά τα ρεύματα (υπόγεια και μη).
Άντε άλλη μια να κατηφορίσει!


Ανώνυμε,
αλλάζουμε κι εμείς κι ο γύρω κόσμος. Δυναμική διαδικασία. Ποτέ οι ίδιοι. Ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Ένας δρόμος. Συνεχώς.

ναι, μερικές φορές μια κραυγή μας συνεφέρει και αν προέρχεται από τα κατάβαθα της ψυχής μας, ακόμα καλύτερα γιατί είναι περισσότερο αληθινή!

μονο αν φωναξουμε δυνατα στον καθρεφτη μας..ολα τα θελω μας..δυνατα..σπαρακτικα..μονο τοτε..ισως τα ακουσουμε..

Mα ... η δική σου Καπετάνισσά μου! Είναι ολοφάνερο!
Την πιο γλυκιά μου Καληνύχτα!

Η κραυγη ολων αυτων των παιδιων!!!


"Στη Σομαλία τα παιδιά
λουλούδια μου απότιστα
κρέμονται από στεγνά βυζιά
Στην Κολομβία τα παιδιά
αστέρια μου αφώτιστα
πορνεύουν άγουρα κορμιά
Μάτια μου κάρβουνα ζεστά
όταν η νύχτα ξενυχτά
στα μάτια με κοιτάζουν
τον ύπνο μου ντροπιάζουν
Τη βολεμένη μου ζωή
καρφώνει αυτή η παρεμβολή
και με χλευάζει
για τόσα τσάμπα σ' αγαπώ
για όλα τ' ανόητα που ζω
και με δικάζει

Μη μιλάτε
η ήσυχη ζωούλα μας κοιμάται
μη μιλάτε
μη μιλάτε
ο δικός μας ο Θεός
είν' ανώτερος Θεός
μη μιλάτε
μη μιλάτε

Στη Βραζιλία τα παιδιά
της φτώχειας αγριοβλάσταρα
τα πετσοκόβουνε σκυλιά
Και στη Βοσνία τα παιδιά
μαύρα αετοπερίστερα
ζουν στου θανάτου την κοιλιά
Μάτια μου κάρβουνα ζεστά
όταν η νύχτα ξενυχτά
στα μάτια με κοιτάζουν
τον ύπνο μου ντροπιάζουν
Του ονείρου μου τη διαδρομή
φρενάρει η αθώα τους κραυγή
σαν πλησιάζει
κάτι μου σφίγγει το λαιμό
μου ανατινάζει το μυαλό
με κομματιάζει

Μη μιλάτε
η ήσυχη ζωούλα μας κοιμάται
μη μιλάτε
μη μιλάτε
ο δικός μας ο Θεός
είν' ανώτερος Θεός
μη μιλάτε
μη μιλάτε"

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Αλεξάνδρα μου,
επιτυχέστερο όλων να τρυπήσει ετούτη η κραυγή την ακοή ορισμένων... Να στοιχειώσει τον ύπνο τους, να αιχμαλωτίσει την ηρεμία τους.


Με το φεγγάρι αγκαλιά!
Αν είναι για τα "θέλω" μας, η φωνή πρέπει να γυρίσει προς τα μέσα. Και να΄ναι δεκτικό το όλον να την αφουγκραστεί.
Κύμα να γίνει, να σαρώσει κάθε "πρέπει"!



Ηλιαχτίδα,
τα φεγγάρια να σε προσέχουνε, θα σου ευχηθώ. Κι η σιγαλιά της νυχτιάς να'ναι τρυφερή και γαλήνια, σαν μουρμούρισμα αγάπης και μιλιά ζωής!



Τολίτσα μου,
εκπληκτικό.
Για όλα τα παιδιά, για την αγάπη που σαλεύει ανάμεσά μας, για τον πόνο που ξενυχτά την ώρα που ονειρευόμαστε.
Στα μάτια τους, η ζωή γονατίζει.
Να θριαμβεύσει η ελπίδα επιτέλους!

Εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή....
για όλους...
επι του πρακτέου πιά...
το κόκκινο ή το μπλέ χάπι...????

Καπετάνισσα θαυμάζω την ιστοσελίδα σου και την έχω βάλει σε σύνδεσμο στη σελίδα μου. Οσο για το βιντεάκι αυτό είναι καταπληκτικό. Θα ψάξω να βρω κάτι ανάλογο. Πολύ μου άρεσε. Να είσαι καλά που μας δίνεις μία ελεύθερη ανάσα από την μέριμνα της καθημερινότητας.