Όμορφο κείμενο - όμορφη ψυχή. Ευρυματικός ο συνδυασμός των εικόνων που το περικλείουν. Οι ράγες που γίνονται αποβάθρα, η στεριά που γίνεται θάλασσα. Ο λόγος που, τέλος, γίνεται ζωή.

Καλό Ξημέρωμα.

Πανέμορφο! Τι γεννάει η απουσία, η έλλειψη, ο πόνος...

Aeipote,
μάτια διεισδυτικά, απ' τη ψυχή δανεισμένα.
Αγάπη για ό,τι αντέχουμε, μα πιο πολύ για όλα τα "δεν"...
Κι εικόνες, γαι κείνα που ταράζουνε τα χείλη και χώνονται πάλι μέσα, φοβισμένα παιδιά.


nosyparker,
αν το χαμόγελο είναι παιδί των δακρύων, καλώς είναι!
Η θάλασσα δε φαίνεται με το πρώτο.
Μπροστά ορθώνονται βουνά.
Και το σκαρφάλωμα, δίχως σχοινιά και προστασία.

το πρόσωπο του ...το πιο όμορφο μέρος που έχω πάει ποτέ

Η επιστροφή από τη ξενιτιά...
Στον σωσία της πρώτης μας αγάπης.
Δύο πατρίδες ενωμένες.

Πως ξενιτεύτηκα σε στέρφα γη!

...

Στέρφα γη;
Η Αμερική για σένα, confused;
Για σένα Καπετάνισσα...;
Για μένα η Ελλάδα μια χαρά καρποφόρα είναι.
Απλά, όχι το χειμώνα.
Στην πατρίδα μου δεν έχει λεμονιές και μανδαρινιές, αλλά δάση από βελανιδιές...
Εγώ εκεί το χειμώνα, σκεπασμένη με χιώνι.

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδια... όπως έχει πει και ο Μανώλης Ρασούλης.
.. αλλά και οι λέξεις, θα συμπληρώσω εγώ καπετάνισσα, που σε αποθεώνουν με τα φτερά τους και σε ξεσκίζουν με τα νύχια τους μα αν δοκιμάσεις μια φορά τον έρωτά τους μένεις δέσμιός τους για πάντα.

Ααααααχ, θα πω τον ντοκτορ να μπει να το διαβαζει. Θα μου επιτρεψεις να του το αφιερωσω μια και με εκφραζει απολυτα
(μπορεις να ζεις με καποιον στο ιδιο σπιτι και να σου λειπει, ετσι?) Τι ομορφιες που βρισκεις να ντυσεις την αγαπη Καπετανισσα! Φιλια

kalh patrida kapetanissa...ma
to taxidi einai poy bgazei toyta ta logia

se filw

Μαρία....

Τέτοιες στιγμές δεν σχολιάζεις.

υποκλίνομαι στον 'έρωτα'
που ζωγράφισες καπετάνισσα...

δύσκολες οι θάλασσες,
αλλά πιο δύσκολες οι στεριές...

καληνύχτα...

"Μου λείπεις
Σαν πατρίδα."
ουφ Μαρία... καρφιτσούλες μικρές.

Σαν Καπετάνισσα που είσαι ξέρεις καλά ότι όπου γης δεν είναι πατρίς...

Και καλά κάνεις!

.οτι οριζω για ξενιτια ξηρα και θαλασσα το βλεμμα σου..η αγκαλια σου,τα χερια σου,οι λεξεις σου,το δερμα σου..βυθιζομαι μεσα του..βυθιζομαι μεσα σου..χανομαι..!!καλημερουδια..!!

Τι πάθατε όλοι γαμώτο χριστουγεννιάτικα?

Πολύ όμορφο κάπταιν, σα γη λίγο μετά τη βροχή.

Ξενιτεμένη ψυχή, ήρθε ο καιρός να γυρίσεις στην πατρίδα σου!!

Candyblue...
Φοβού τους αγεωγράφητους!
Αλήθεια, χαρτογραφούνται τα συναισθήματα;
Έλα, δώσε συντεταγμένες.


Silvia Okaliova,
καλή μου. Ποτέ μου δεν αντάμωσα σωσίες, δεν ξέρω αν υπάρχουν κάν. Κι ό,τι στρογγυλοκάθησε στη ψυχή και ζήτησε μερτικό απ' τ' όνειρο, ήταν μοναδικό και δίχως περιθώρια αντιγραφής.
Όσο για κείνα που λες παρακάτω, δεν γνωρίζω ακριβώς τι έχεις κατά νου. Η Αμερική, κομματάκι μακριά. Μα κι η Ελλάδα, ώρες-ώρες, το ίδιο ξένη.



Confused, γλυκιά μου.
Σκέφτομαι κάποιες φορές πως είμαστε καταδικασμένοι να σέρνουμε μέσα μας λογής-λογής ξενιτιές.
Μέτοικοι σε αγκαλιές, σε συναισθήματα και σ' ονείρατα ακόμα.

Lupa,
καλά μου φαίνεται πως τα'πε το πατριωτάκι. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν, να νιώθουμε ξεριζωμένοι.
Όσο για τις λέξεις;
Παράδοση άνευ όρων στη γη τους.
Κι ας μας προδίδουν ενίοτε.


Pink Panther,
έχει ευλογημένη τύχη να του πεις. Πως λέμε "φτου να μη σας βασκάνω";
Τώρα, για την αγάπη...
Ξεγυμνωμένη τη βλέπω να στέκεται εμπρός μου. Να τουρτουράει απ' το κρύο. Κι όσο κι αν λέω να της φορέσω μια αγκαλιά -για στολίδια ούτε λόγος-, τόσο πιο πολύ λουφάζει στη γωνιά της.
Για την απ' έξω μιλώ, ε;
Γιατί η από μέσα, τι να πω! Σε σημείο βρασμού.


Χάρυβδις,
όλα το ταξίδι τα φέρνει στον αφρό.
Και στο βυθό, εκείνο τα πηγαίνει.

Αλκυόνη,
τα σκοτάδια είναι για να ξεχωρίζουμε το φως, καλή μου. Κι η προσφυγιά για να σκάβουμε σήραγγες ως τη φιλόξενη γη.


George,
ανοίγεις μήπως αγκαλιά;
Αυτή κι αν είναι ευπρόσδεκτη!
Και παραπάνω από μια, να σου πω...


Γιώργο μου,
όλα δύσκολα σε τούτη τη ζήση κι όλα απλά.
Κείνα που φαίνονται στοιχειά και βουνά μαζί, είναι τα σύνορα.

Χνούδι μου.
και να δεις που περπατάμε ξυπόλητες, δεν το'παμε;


Παράλληλε,
σαν τι να ξέρω τάχα εγώ που'μαθα απ' τα κύματα, τα σύννεφα και τα γλαροπούλια;
Πατρίδα μου'πανε πως είναι το φιλί, μα μένα ξεραθήκανε τα χείλη απ' την αρμύρα...


με το φεγγαρι αγκαλια,
τουλάχιστον εσύ, σεληνοπερπατάς. Κι αν συνοροπονάς, δεν είναι που δεν έχεις τόπο, μα που'πεσε ολάκερο σύμπαν στα πόδια σου!

Κολοκύθι,
η γιορτή είναι για να παίρνει αγκαζέ τον πόνο και να τον περιφέρει στα φωτισμένα πεζοδρόμια. Κι έπειτα να τον κρύβει στην εσοχή μιας στολισμένης πολυκατοικίας μπας κι αποκοιμηθεί μες στην νάρκη της ματαιοδοξίας μας.


VITA MI BAROUAK,
διωγμένη μωρέ, τι να σου κάνει μ' ένα απαγορευτικό εισόδου στα χέρια και με κακοτράχαλα βουνά μπροστά...